Ik kan ut nog . . . .

Natuurlijk kan ik ut nog! Gisteravond heerlijk getraind, lekker zwoel zomeravond-weertje en bijna een volle bak met masters. Sjaak was net klaar met trainen, Henk is er, Peter is er, Paul Philips is er weer na een lange blessure-periode, Jan van Hooft is er, Lei zit op de bank en ik had me ook gemeld bij de werpkooi. Met kogelslingeren en gewichtwerpen moest ik toch even de frustratie van Stekene eruit gooien. Natuurlijk had ik met m’n darmklachten een excuus, maar het moest vanavond toch maar even gebeuren. Eerst even oefeningen doen voor kogelslingeren en daarna zes worpen waarvan één “volle Pulle” – 44 meter, hè hè ik kan ut nog!!
Aansluitend de echte training op discus en kogel, daarbij nauwlettend afwisselend de aanwijzingen van Peter Holthuijsen en Jan van Hooft gevolgd. Er zit vooruitgang in, en samen met de (thuis)krachttraining moeten er toch nog twee PR’s uitkomen dit seizoen. Vrijdagavond ga ik met Peter naar Achilles-Top (Kerkrade) voor een volgende poging kogel en discussen. Als afsluiting van de training heb ik ze uitgedaagd in een wedstrijdje gewichtwerpen met de 9.08kg. En wat dacht je: Jan van Hooft - 11,50m, Paul - 12,40, Henk – 14.85m, Peter – 17.75m en ik 17.90m!! Dat was even genieten, die uitdaging heb ik nodig en hè hè ik kan ut nog!!
Lei Holthuijsen had een nieuwe 2de-hands camera bij zich en die werd in alle standen op Peter uitgeprobeerd, dus daar hebben we voorlopig geen kind meer aan. Alle knopjes werden uitgetest, hij probeerde zelfs om door de lens in het apparaat naar binnen te kijken. Meer dan z’n eigen “spiegelreflex” zal het niet geweest zijn. Ik zei nog tegen ‘m dat ik Peter geklopt had met gewichtwerpen: ”Waomet, waomet, met die twieje kielo . . . ??”. Hij had het blijkbaar niet willen zien, wat is atletiek met al z’n erom-en-eraan toch schitterend.
De zomerslaap is voorbij bij Scopias, in de kantine brandde licht vanavond, Hans Brüncken en Math Kemps staan buiten met elkaar te kletsen. Ze kijken overduidelijk onze kant op, Math Kemps waagt zich zelfs in de richting van de kooi en maakt een praatje met Henk over de nieuwe werpkooi in de zandbak. Henk: “Wanniër kump die koëi?”. Math: “Det weit ik neet, daor môt geej veur zörge!”.
Even later breidt het groepje zich uit met Dennis Meens, Luc Thielen en een paar die we niet kennen. Het is onmiskenbaar aan de lichaamstaal te merken dat wij het onderwerp van gesprek zijn. De andere werpers zien dat ook: “Ut zal waal nergus op staale, maar ik zoël toch gaer wille weite wao die ut euver hebbe?”.
Jan van Hooft had immers nog steeds geen reactie gehad van Peter van den Bergh (krachthonk, kantine, clubrecords etc.). Gisteravond was ook de bewuste bestuursvergadering van Orion, dus al met al blijft de geest van ontbinding rondzingen om de werpkooi op sportpark Vrijenbroek.
Maar ik had weer een gezellige avond en met die 44m en 17.90m had ik toch stiekem een vet dubbel NR gehad, dus hè hè ik kan ut nog!!

De vakantie is voorbij

Gisteren was in Stekene (B) alweer de eerste werpvijfkamp van na de vakantie. Peter, Frans en ik waren aanwezig namens de Werpersgroep Masters. Lei & Carla, Tina en Marijke als gewoonlijk onze trouwe supporters om standen bij te houden, koffie te halen en de mentale ondersteuning. Peter Holthuijsen begon super-gemotiveerd aan de wedstrijd, Frans was nog vermoeid van het wekenlang bouwvakken bij z’n zoon en bij mij weet je het nooit.
Peter Holthuijsen draaide een geweldige werpvijfkamp en verbeterde de clubrecords speer (42.12m) en uiteraard de werpvijfkamp van 3447 naar 3525 punten. Daarmee klimt hij weer een paar plekken op de (inter)nationale ranglijsten. Pap had zich verteld en dacht dat hij 3531 punten had, daarmee had hij ook nog Martin Regtop op de ranglijst gepasseerd!!
Frans Klep had de auto al gepakt klaarstaan voor een welverdiende vakantie en was met zijn gedachten meer bij de werpvijfkamp van 12 september in Eindhoven. Bij z’n oude club gaat hij voor thuispubliek schitteren, let maar op. Met 2986 punten bleef Frans 179 punten achter op z’n werpvijfkamp van Hückelhoven.
Met mezelf begon het niet al te goed, de avond vooraf nog behoorlijk “aan-den-dunne”, dus ik stond met knikkende knieën in de ring. Kogelslingeren viel behoorlijk tegen met 40.63m. Kogelstoten (12.27m) en discuswerpen (38.25m) liepen behoorlijk, dankzij de aanwijzingen tijdens de laatste trainingen van Peter en Jan (van Hooft). Speer bleek met 37.14m vandaag m’n beste nummer, en en passant een nieuw clubrecord. Gewichtwerpen voelde goed met inwerpen (17m!), maar in de wedstrijd ging ik door m’n enkel, waardoor ik strandde op 16.47m. Voor een nieuwe dubbel NR (gewichtwerpen en werpvijfkamp) had ik 17.50m moeten gooien!
In het eindklassement won Evarist Naudts (KAAG-B) met 4593pnt, ik werd nipt tweede met 3958 vóór Emiel Symons (LOOI-B) met 3953pnt, Peter Holthuijsen 4de met 3525punt en Johan van Gansbeke (DEIN-B) 5de met 3484pnt. Lei zal wel zeggen “die alde kriëge miër punte”, maar ja, je moet het maar doen op die leeftijd.

Een reddingsplan voor de werpersgroep . . . .

Het heeft behoorlijk gerommeld de laatste weken! Er blijkt bij (te) veel werpers behoorlijk wat frustratie te zitten! Na een discussie bij de werpkooi heeft Jan van Hooft aangeboden voor ons te interveniëren bij het bestuur. Gisteravond de eerste positieve terugkoppeling van Jan. Vanmorgen naar Henk en Jan gereageerd:

Waarde werpkanjers Jan en Henk

Heb gisteren genoten van jullie 15.80m (Henk) met het (te lichte) gewicht en de prachtige discus-techniek (Jan), het stimuleert mij zeker tot betere werp-prestaties. Dat is de kracht van onze werpgroep, wat Scopias onvoldoende ziet en stimuleert. Maar de vele PR’s en CR’s leveren het meetbare bewijs!

Even naar aanleiding van gisteravond via de mail. Ben erg blij dat het gesprek positief verlopen is en dat bestuur en trainingscoördinator open staan voor afspraken die de werpersgroep een geaccepteerde plaats moeten geven binnen de club en al z’n faciliteiten. Een paar aandachtspunten, die ik gisteravond misschien ook had kunnen vertellen, maar nu heb ik er even over kunnen nadenken:
• Lijkt me een uitstekend idee dat we vastleggen dat jij (Jan) onze werptrainer bent en in die hoedanigheid afspraken maakt en overleg voert met bestuur en trainingscoördinator.
• Bij problemen (trainingstijden, accommodatie, wedstrijdprogramma, strubbelingen op de training) communiceert de (werp)trainer met de trainingscoördinator en niet individuele werpers (leden).
• Echter, dit dient ook regel te zijn voor alle andere gebruikers van de accommodatie! Denk hierbij aan onze problemen in het recente verleden met een “scheldende” jeugdtrainer, het wegsturen van Peter Holthuijsen door Peter van den Bergh c.s., problemen Paul Philips op de reguliere dinsdag-/donderdag-training, opmerkingen “ouders” richting Henk van Bakel, probleem Corné Jacobs, etc.etc.. Anders hebben we straks nieuwe afspraken, maar blijft die “schreeuwende” omgeving ons kleine groepje in de hoek zetten.
• We zullen moeten streven naar twee gezamenlijke trainingen, met de uitwijk individueel naar de overige trainingsuren. Mijn voorkeur gaat (naast de zondagmorgen) naar een avond waarop we alle werpnummers (en krachttraining) “ongestoord” kunnen doen, inclusief een open kantine!
• Ben het 100% eens dat die kantine tijdens reguliere training bemand zou moeten zijn door een “verantwoordelijke”. Vind het wel zuur dat nu de werpers ernaar vragen, die beperkende regel plotseling om de hoek komt. Er was (al vanaf december ’08) een sleutel toegezegd en een procedure afgesproken hoe die paar werpers hun kopje koffie na de training konden gebruiken. In de tussenliggende periode zien we steeds kleine groepjes die gebruik maken van de kantine!!?? Dit is een felle schending van wat een waarde moet zijn in een vereniging: “gelijkheid”. Mijn standpunt: men moet nu die sleutel geven en ook wij voegen ons straks wel in die nieuwe regel!!
• Een oplossing voor de “dunbevolkte” trainingen zou een drankenautomaat (warm/koud) kunnen zijn (gegarandeerde inkomsten).
• Wat betreft het krachthonk, laat men nu eerst komen “op papier” met die afspraak gemaakt tijdens de ledenvergadering. Geen schriftelijk besluit betekent geen afspraak en dan gaat de deur open van het krachthonk voor iedereen. Is er wel een schriftelijk besluit, dan zullen we een nieuw reëel voorstel dienen op te stellen voor de volgende ledenvergadering.

• Henk en ik hebben indertijd bij Jeroen Kouwenberg / Peter van den Bergh een aantal zaken (niet via de mail) besproken die “punt-voor-punt” zouden worden afgehandeld door het bestuur:
o Klein budget voor organiseren van werpclinics; dat is later doorverwezen naar de trainingscoördinator (status quo?)
o Reisgeld-vergoeding bij de trainingen Kees & Maaike Schetters?
o Het “onsportieve” reglement clubrecords?
o Vergoeding van inschrijfgelden (inter)nationale kampioenschappen, mits voldaan aan een te stellen norm?
Ik zie zeker weer mogelijkheden voor een doorstart van onze werpersgroep, maar er zal toch:
1. een kleine “knieval” dienen te komen van bestuur voor de problemen die in het recente verleden zijn veroorzaakt (c.q. genegeerd) en
2. nieuwe afspraken zullen “direct en zichtbaar” moeten worden doorgevoerd.
Voor mij persoonlijk geldt overigens nog steeds als er vóór 15 november geen stabiele structuur staat die wedstrijdatletiek voor werpers stimuleert, stap ik over naar HAC Helmond of Eindhoven Atletiek.
Met vriendelijke groet,
Jan Titulaer.

Werpersgroep Masters Scopias ter ziele ??

Medio 2008 namen enkele “werpers-op-leeftijd” het initiatief om bij Scopias een vangnet te creëren voor werpers ouder dan 35 jaar. Met groot enthousiasme werden enkele atleten van buiten de vereniging aangelokt, en samen met atleten uit de eigen gelederen ontstond rondom topmeerkamper Peter Holthuijsen de Werpersgroep Masters.
Het nieuwe moderne krachthonk en de schitterende accommodatie Vrijenbroek leken de ideale faciliteiten om de werponderdelen binnen atletiekvereniging Scopias nieuw leven in te blazen. Gericht en samen werd er getraind op kogelslingeren, kogelstoten, discuswerpen, speerwerpen en gewichtwerpen. Voor techniektraining werd contact gelegd met nationale toppers, Kees en Maaike Schetters (meervoudig kampioene kogelslingeren) verzorgden de eerste slingertrainingen. Onze trainingen staan open voor alle (jeugd)leden die ook 'n keertje willen werpen, of zich willen voorbereiden op de competitie. We bieden een lift aan ieder (jeugd)lid dat met ons mee wil op wedstrijd. Geen enkele reactie, geen enkele aanmoediging. Je zou minstens enig enthousiasme en ondersteuning vanuit de vereniging verwachten.

Maar wat een grote misrekening! Onderhuids groeit er weerstand tegen die nieuwe gebruikers van het middenterrein, die deuken en gaten in het gras gooien en niet meedoen met het eindeloos rondjes draaien op de baan. Plotseling bleek er een mondelinge afspraak te bestaan dat voor de krachttraining extra betaald moest worden, er was geen rooie cent beschikbaar voor een paar werpclinics. Na enkele onbenullige klachten van een paar onwetende ouders ten aanzien van veiligheid werd de werpersgroep verbannen naar de vroege zondagochtend en de late woensdagavond. Door enkele bestuursleden werd een werper onterecht (zoals achteraf pijnlijk werd toegegeven) tijdens onze eigen trainingsavond naar huis gestuurd. Enkele gesprekken met het bestuur leken de kou uit de lucht te halen, maar het plotseling terugtreden van voorzitter Kouwenberg betekende voor de werpers twee stappen terug. Het laatste negatieve wapenfeit was het zonder overleg schrappen hun late woensdagavond-training.

Inmiddels dendert de groen-rode werpersbrigade gewoon en onverstoord door met aansprekende prestaties, liefst 28 van de 36 clubrecords zijn binnen één jaar naar een hoger niveau getild. Tijdens nationale kampioenschappen bleek dat Scopias nu al het beste werpers-potentiëel heeft bij de Nederlandse masters. Met zes nationale titels en tien zilveren en bronzen plakken bij nationale kampioenschappen iets om trots op te zijn. Andere verenigingen kijken met argusogen naar Scopias. Maar niet de eigen club, krachthonk, kantine en normale trainingstijden bleven buiten het bereik van de werpers. Men voelt zich behandeld als outcasts, een terecht gevoel?

Waar ligt het probleem? Bij Scopias wordt de dienst overduidelijk uitgemaakt door de recreatieve lopers, die veel plezier beleven aan 'hun' Scopias, elkaar beconcurreren met de hoogste kantine-omzet en recepties aanbieden aan lopers die net voor sluitingstijd bij het rondje-om-het-eiland zijn gefinisht. De grote dames en heren betalen evenveel contributie als de kleine mini-pupillen, vinden dát zelfs nog te veel en eigenen zich ongegeneerd alle faciliteiten toe. Een kort surf-bezoekje aan de prachtige website van Scopias kan dit betoog snel onderbouwen. Wie wat verder gaat met zijn analyse zal pijnlijk constateren dat Scopias gewoon een trimclubje is dat de concurrentie-strijd aanbindt met de andere regionale trimclubs en trimloopjes. Individuele atleten met veel aanleg en/of een grote gedrevenheid zorgen voor incidentele successen. Maar een groeiende groep werpers die serieus atletiek wil bedrijven en zelfs de (inter)nationale ranglijsten bestijgt, dat past niet bij “hun sportbeleving”.

Een echte atletiekvereniging zou de mogelijkheid moeten creëren en ondersteunen om de atletieksport op een veilige en verantwoorde wijze in al haar verschijningsvormen voor alle leeftijden en categorieën te laten beoefenen. Zowel gericht op jeugdopleiding, het leveren van topprestaties maar zeker ook op recreatief niveau en dientengevolge het verder ontwikkelen van de belangstelling voor de atletiek in het algemeen. Daarbij dienen plezier, prestatie, gezondheid, gezelligheid en sociale binding een sterk estafette-team te vormen.
Blijkbaar heeft Scopias hierin nog een hele lange weg te gaan. Werkelijk schofterig gedrag ten opzichte van de werpersgroep masters heeft geleid tot stoppen van hun groepsactiviteiten. Waar een wil is, is een weg. Helaas, er ligt een prachtige weg (faciliteit) maar de wil ontbreekt. Topper Peter Holthuijsen is genoeg vernederd, enkelen zullen weer vertrekken bij de club, anderen zullen terugvallen naar hun vroegere niveau.

Het was mooi, het was succesvol, het was overweldigend, het was beschamend voor de atletiek in Venlo.
Of niet, de komende weken zullen het uitwijzen . . . . .

Hoogtestage . . . een nieuw begin!!

Beste werpers,
Misschien een voorbeeld dat jullie navolging verdient? Samen met Frans Klep en ons beider echtgenotes hebben we afgelopen week een heuse hoogtestage ”absolviert” in het Sauerland. Jaja, ik hoor jullie al denken: “hij weer hoor . . . “. Maar nu even serieus, Frans en ik hadden voor de tweede seizoenshelft een nieuwe uitdaging nodig en we gaan nu voor “3½ meter meer” op de 5 werponderdelen.
Eerst een klein stapje terug, onze mooie atletieksport kent vele (olympische) onderdelen en is een typische prestatiesport. Atleten doen al eeuwenlang verwoede pogingen om hun persoonlijke prestaties continu te verbeteren, en (officiële) kampioenschappen en competities bieden de gelegenheid zich te meten met andere atleten en atletiekverenigingen. Wij als oudere werpers zijn door onze toenemende beperkingen uiteindelijk terechtgekomen bij weliswaar de zwaarste maar wel de mooiste onderdelen: kogelslingeren, kogelstoten, discuswerpen, speerwerpen en gewichtwerpen. Het is toch wel jammer dat we niet hebben kunnen meedoen aan die Masters-competitie, maar tijdens meerdere kampioenschappen hebben de Master-werpers van Scopias toch wel geëxcelleerd. Maar dat betekent voor Frans en mij niet dat we nu op onze lauweren gaan rusten, we zijn immers pas op de helft!

We hadden ons met z’n viertjes teruggetrokken op 800m hoogte in het mooie Bödefeld om de eerste seizoenhelft met voldoende zelfspot te analyseren, onze sterktes en zwaktes te bediscussiëren om vervolgens een plan te trekken dat moet leiden naar “3½ meter meer”. Weliswaar ondersteund door onze twee fanatieke echtgenotes maar zonder fysiotherapeut, zonder technische trainer, nee, wij twee hebben heel onbescheiden vastgesteld dat we voldoende bagage hebben om elkaar positief te bekritiseren en op te bouwen. Het gaat dan niet om te betreuren wat we allemaal niet meer kunnen maar om het stimuleren in de dingen waar we wel nog verdomde goed in zijn.

Tijdens die urenlange bergwandelingen over Kreuzberg, Nonnenberg, Nasse Wiese en de Hunau voel je geleidelijk aan verdomde goed waar je eigen pijnpunten zitten en onder het lopen wordt het hoofd vrijgemaakt voor hernieuwde inspiratie. Er staan gelukkig nogal wat banken langs de bergpaden, die al snel alternatieven blijken te bieden voor het bankdrukken. Want ook onze armspieren zullen een metamorfose moeten ondergaan. Het zware werpgewicht en de scherpe discussen in onze rugzakken worden bergop een ondraaglijke kwelling en op de hoogste alm moest het dan maar gebeuren. Met een vermoeid en getergd oud lijf maar met een lege kop werd het werptuig de berg afgesodemieterd en vulde het wederzijdse commentaar op onze verrichtingen de leeggemaakte hoofden.
De avonduren werden gevuld met het nauwgezet volgen van de Duitse atletiek-kampioenschappen, de Golden League-wedstrijden en de wereldkampioenschappen junioren in Brixen. Hier deden overigens 143 landen aan mee, maar Nederland schitterde door afwezigheid, waarom toch? Onze op d’n berg opgeslagen aanwijzingen werden getoetst aan de werponderdelen en konden met gemak de toets der kritiek doorstaan. In zeven dagen hard werken vloeien kwelling en pijntjes geleidelijk weg en gaan over in opgefrist plezier en die nieuwe uitdaging. Frans en ik zijn er klaar voor, wie volgt . . . . .

Waorum Frits zoewe biezonder is . . . .

Na afloop van Vaals-Venlo-2009 vonden er ook nog twee korte huldigingen plaats, Jan Gerits en Frits Vaessen. Marijke en ik waren speciaal gekomen als huldebetuiging aan Frits Vaessen, voor zijn 25 jarige inzet voor Vaals-Venlo.

We hebben nog geprobeerd "um ein pilske" met hem te drinken, maar Frits had het zoals altijd weer veel te druk, "volgende kiër Frits". Over het waarom Frits zo speciaal is voor mij als atleet en voor de regionale atletiek zou ik een boek kunnen schrijven, hieronder "nog eine kiër" wat een korte inleiding voor dat boek zou kunnen zijn.

"Frits Vaessen is de meest constante factor in onze regionale atletiek van de afgelopen 65 jaar", die stelling durf ik overal te verdedigen. Frits is altijd te vroeg op de baan, gaat altijd te laat naar huis en heeft in de tussenliggende uren altijd de meeste arbeid verricht. Tussen de activiteiten door maakt Frits altijd plaats om probleempjes aan te horen, is hij altijd in staat een lach te ontlokken en "noeijts te good" om mee aan te pakken. Frits heeft vele generaties atleten met open armen in zijn hart gesloten en evenzo vele generaties met een verholen traan zien vertrekken. Frits bleef die constante factor en deed de dingen die gedaan moesten worden.

Het is 1957 als mijn vriendje Cor Houben me meeneemt naar Festina. Frits Vaessen en Frans Weyers zijn dan de jeugdtrainers. Als we met de fiets naar 't Saorbrook gingen stond Frits ons al op te wachten. Dat gaf meteen dat goede thuisgevoel, Frits had al een rondbaan uitgelegd in het hobbelige gras met tomatentouw en tentharingen, de training kon beginnen. Want er moest wel gepresteerd worden.

Er wordt bij ons thuis gebeld, ik ren naar de voordeur. Frits staat met z'n fiets voor de deur, zijn zoon voorop in het kinderstoeltje. "Aahh Frits . . . maaaamm, Frits is ter", mijn moeder pakt snel de portemonnee uit de keukenla en loopt naar de deur. Frits heeft al het juiste oranje lidmaatschapskaartje bovenop liggen, mijn moeder betaalt de contributie en krijgt een klein oranje strookje als overtuigend bewijs voor mij. De komende maand kan er weer getraind worden, "Hojje Frits, tot zôndaag".

Het is 1960, ons sportveld was inmiddels uitgebreid met een heus clublokaal annex kleedruimte. Een laag-bij-de-gronds oud kippenhok met pannendak was wat hoger geplaatst op een muurtje van grijze (gas-beton) stenen, je kon nog zien waar de kippen destijds in- en uitliepen. We hadden geen stromend water, wel een handpomp waarmee je het moeraswater kon promoveren tot wasgelegenheid. Er was geen elektriciteit, maar een paar heuse olielampen zorgden voor enige verlichting waar en wanneer dat gewenst was. Middenin het enige vertrek stond een oude potkachel tegen een gemetselde schoorsteen, hij zal niet vaak gebrand hebben, maar Frits Vaessen zorgde er toch wel voor dat "zien jônges" zich konden warmen als het buiten guur en koud was. Op de vloer lagen trottoirtegels en langs de wanden stonden banken en stoelen. Romantiek? Ik kan me nog herinneren als we s'winters na een bostraining in de Wielder terugrenden naar ons clublokaal. In het stikkedonker wees het fletse licht van de olielamp de juiste looprichting over de ongelijke en zijknatte grasmat, binnen was het warm en rook het naar dennenappels en houtvuur. Na afloop dicht in buurt van Frits blijven fietsen tot op de Nieuwborgstraat, daarna mocht ieder z'n eigen weg gaan.

Het is 1970, Festina beschikt over een heuse gravel atletiekbaan, prachtig verscholen op de Venlose hei. Voor veel Blerickse jeugdleden werd de afstand een brug te ver, via de scholen-atletiek groeit echter het aantal Venlose leden. Frits is gebleven en zijn werkterrein wordt verlegd, Peter Engels en ik helpen hem inmiddels met de jeugdtraining. De baan ligt er altijd keurig bij en dat is heus niet de verdienste van de Gemeente Venlo, alhoewel Frits heel goed Bierstekers wist te paaien. Er worden grotere wedstrijden georganiseerd en wat ik nu ga vertellen is echt 100% waar. Ik kwam altijd als deelnemer 1½ uur vóór de wedstrijd naar de baan, maar wie liep daar al kris-kras met kruiwagen over het veld, bakken aan te harken, hoogspringmatten klaar te leggen, springstandaards op te zetten, startblokken klaar te zetten, hordes op te zetten en de "laatste-ronde-bel" op te hangen: Frits! De jury-vergadering vond zonder en was gelijk met Frits klaar, Frits werd het tijdschema en de startlijsten in de handen gedrukt, hij trok z'n jasje aan, startpistool werd geladen en de wedstrijd kon beginnen. Met duidelijke taal wordt de baanindeling bekend gemaakt, de jury tijd staat nog wat te kletsen, Frits geeft een scherp fluitsignaal en iedereen reageert alert. Het "op uw plaatsen" klinkt, jury en atleten gehoorzamen blindelings, "klaar . . . pang". Frits zorgt in z'n eentje dat de wedstrijd op tijd "loopt", alle atleten vinden Frits een goeie starter, eigenlijk de beste. Maar ja, de beste starter wordt nooit gevraagd voor (inter)nationale wedstrijden, daar moet je voor lobby-en. En dat zal Frits nooit doen, maar als het aan de atleten had gelegen! Ik hoef niet verder meer uit wijden wie er na de wedstrijd kris-kras over het veld loopt op te ruimen, als iedereen aan de koffie of het bier zit! Frits, de constante onschatbare waarde.

Het is 1983, Festina bestaat 40 jaar en is op dat moment een all-round atletiekvereniging. Het bestuur zet stippeltje voor stippeltje een beleid uit dat ons mogelijk nog verder zou kunnen brengen. Frits blijft er gewoon voor zorgen dat de atleten daar niets van merken en blijft die constante bindende factor op het trainingsveld en tijdens de baanactiviteiten. Het bestuur vindt dat Frits eigenlijk te weinig inbreng heeft in de discussie? Nou ja zeg, bestuursleden worden gekozen door de leden en wie krijgt er alle stemmen: Frits toch! Festina viert in de Staay groots haar 40-jarig jubileum, Peter Engels en ik informeren bij atletiek-bobo Hub Diederen "of er voor iemand iets aangevraagd is bij de KNAU". Tijdens de receptie nemen de geachte afgevaardigden van de KNAU (nu Atletiekunie) het woord, het bestuur staat breed te stralen maar Frits straalt het langst. Onderscheid moet er zijn, hij wordt zeer terecht als enige onderscheiden!

Weer zo'n 15 jaar later, ook onze wegen hebben zich inmiddels gescheiden. Maar op wedstrijden en recepties zoeken we elkaar altijd even op. Frits vergeet "zien jônges" nooit, we praten over vroeger en drinken samen een biertje. Nooit geen verwijt dat we hem hadden verlaten bij Festina, Frits blijft de constante waarde in de regionale atletiek. Of dat nou Festina, AVT, Orion of Scopias heet . . . het gaat om de atletieksport, grenzen verleggen, presteren, prestaties mogelijk maken . . . maar bovenal om die atleten . . . met Frits als de constante waarde op de achtergrond.

Begin van dit jaar, Nieuwjaarsreceptie bij Scopias. Ik ben na bijna 25 jaar weer enkele maanden terug op het oude nest. Natuurlijk staan we in no-time aan de staantafel samen met Frits, geen woord over "fijn dat je weer terug bent", nee, bij Frits gaat dat gewoon allemaal door. Ik voel me echt gegêneerd als ik naar voren wordt geroepen om voor een nederlands record bij de M60 een gigantische wisselbeker overhandigd te krijgen van de voorzitter. Nog met het schaamrood op de kaken loop ik terug naar de staantafel, krijg een dikke zoen van Marijke, zet de beker op tafel en Frits fluistert in m'n oor: "Dae is ouk ein bietje van mich". Ik sla een arm om hem heen en knik "Jao". En even staan we zo samen te genieten, niet van die overmaatse beker maar van wat atleten samen kan verbinden.

Zo ken ik Frits, méér dan de constante waarde of een verbindende factor in onze regionale atletiek. Een echte atleet, vaderlijke jeugdtrainer, keihard werkend bestuurslid, starter, materialenman, sjouwer, bouwer, poetser maar altijd trouw aan "zien jônges en maedjes". Waardering is dan te bescheiden van wat je wil uitdrukken.

"Bedank Frits en gank door met was dich dinks des se môs doon".

Werpersgroep op de Scopias-website

(27 april 2009)
Vanmorgen moest ik Marijke even vragen of het allemaal echt waar was, maar mijn drie medailles aan de muur deden de laatste twijfels verdwijnen.
Wat een weekend, wat ben ik trots op mijn maten van Scopias, wat is atletiek toch een machtige sport, wat een weekend vol mooie momenten en nou ja, die enkele teleurstelling. Daarin schuilt de motivatie om het straks nog beter te doen. Een gevoel van dank voor die steun van onze trouwe supporters Tina, Lei en Marijke. Zij kwamen precies als we dat nodig hadden met dat kopje koffie en af en toe met die broodnodige aanmoediging of troost. Lei en Marijke hadden sneller de tussenstanden voor ons uitgerekend dan het secretariaat (dat overigens alle lof verdient). Maar heel even geen prestaties, cijfers of statistieken vermelden. Want al die aantallen clubrecords, persoonlijke prestaties en die medailles van onze Werpersgroep Masters zo vroeg in het seizoen zijn "soooo incredible".
Het was prachtig om te zien hoe trots onze Frans de verdiende complimenten ontving voor zijn twee ereplaatsen. Na het kogelslingeren en kogelstoten dachten we eigenlijk "die heeft het verzijkt", maar hij vocht zich schitterend terug. Iemand uit Eindhoven zei nog: "Dat hedde gij bij PSV nog nooit gepresteerd".
En wat heeft die Paul een brede glimlach, hij straalde letterlijk van oor tot oor en dat was er niet meer van af te krijgen. Voor de wedstrijd zei ik nog tegen hem: "geniet ervan dan komt het succes vanzelf". We konden niet bevroeden dat hij het zo goed zou doen, Paul is een echte werpvijfkamper en het kan alleen nog beter worden.
Onze kopman Peter leverde een ware titanenstrijd met o.a. Michel Leinders (Unitas) en Erwin Suvaal (Rotterdam Atletiek). Dat hij uiteindelijk op minieme achterstand tweede werd, was voor Peter natuurlijk een teleurstelling maar wij zijn trots op zo'n super-atleet. En ze hebben de 60 deelnemers spannende atletiek voorgeschoteld, iedereen volgde hun wedstrijd.
Henk prolongeerde zijn titel op de vijfkamp, en voegde er nog eens de titel met kogelslingeren aan toe. Klinkt misschien wat plichtmatig, maar in beide gevallen wel eventjes met verbeteringen t.o.v. vorig jaar, waarmee hij nog eens onderstreept dat we niet voor niks al die gaten in het gras hebben gegooid!!
Zelf was ik als een kind zo blij dat die longontsteking op tijd (bijna) was hersteld en dat ik mee kon doen. Want dit weekend had ik niet graag willen missen. Heel goed doen die complimenten (en verbazing) die richting Scopias komen. We pikten simpelweg het meeste eremetaal, en wat zegt Louis van Gaal dan!!
Bij de prijsuitreiking toen de zoveelste medaille naar Scopias ging, vroeg Frits Martens (AV Hollandia) aan me: "Houden jullie hier soms clubkampioenschappen?". En met niet ingehouden trots kon ik hem antwoorden: "Nee hoor, want thuis hebben we nog zo'n stel kanjers, die komen er ook nog aan!!".
Voor sfeerplaatjes zie: http://www.titven.mijnalbum.nl/ (het wachtwoord = Scopias)
(8 mei 2009)
Gisteravond was de 2de wedstrijd van een serie avondwedstrijden in het Brabantse Veldhoven. Een te groot aantal deelnemers kwamen erop af, waardoor het programma dramatisch uitliep, rond middernacht waren de laatsten thuis. Dit had met name gevolgen voor de resultaten op het speerwerpen (het was al donker), maar ook voor de spieren van de Masters. Zowel Tim Schreurs als Henk van Bakel moesten helaas geblesseerd afhaken. Jan van Hooft had daarvoor heel verstandig al besloten niet te starten.
Desalniettemin was de rood-groene brigade van Scopias niet alleen getalsmatig duidelijk aanwezig. Met name Corné Jacobs (M40) was uitstekend op dreef met twee PR's op kogel (10.86m) en discus (35.37m). Henk van Bakel (M55) verbeterde eveneens zijn PR met kogel (10.78m). Met discuswerpen voerden zes Scopias-ers het veld aan, koploper was hier good-old Jacques Janssen (M60) met 36.66m. Zie de complete individuele uitslagen.

(1 juni 2009)
In Maastricht was Pinksterzondag het Limburgs Kampioenschap Atletiek. Het bleek een magere vertoning en beschamend laag was de deelname van Scopias met slechts twee deelnemers aan de start.
Overigens wel met het beste wat Scopias op dit moment op de baan te bieden heeft, en ze lieten dat zien met 2 * 2 kampioenschappen. Wouter Schuwer (A-Jun) werd eerste op de 400m in 49.94sec en de 110m horden in 15.88sec. Zoals hij zelf in zijn blog schrijft voor het eerst "onder de magische 50", en wat hij misschien nog wel belangrijker vindt "bij ons in de familie 3 mannen en alle 3 onder de 50". Peter Holthuijsen (M45) deed mee bij die grote mannen en won zowel het kogelstoten als het discuswerpen. Geweldig zoals die twee het groen-rood van Scopias hebben vertegenwoordigd, een voorbeeld voor al onze wedstrijdatleten. Zie ook:
http://www.amjeugdenbaan.nl/bestanden/wedstrijdbestanden/LK%202009%20sen_AB_jun.pdf
Omdat de masters niet met hun eigen gewicht mogen meedoen aan het LK, weken een drietal M60-werpers uit naar het drukbezochte Pfingstsportfest in Hückelhoven (D). Jacques Janssen haalde behoorlijk uit bij het discuswerpen en bleef slechts 31cm van zijn eigen clubrecord met 39.04m. Over twee weken is het NK-Masters en Jacques lijkt op tijd in vorm. Frans Klep worstelt nog met een lichte liesblessure, maar ook hij heeft nog twee weken om zich voor te bereiden met discus en speer. Zelf was ik als een kind zo blij dat "het eindelijk weer gaat" na een terugval vanwege een longontsteking. Een verbetering van het CR speerwerpen naar 36.89m bevestigde dat nog eens. Zie de individuele prestaties van de werpers.

(15 juni 2009)
Wat stond er weer een zuur artikel in de krant (website-Sport Limburg)! Marco Gielen pakt zilver op het NK 10km en welke informatie verschaft het Dagblad ons verder op het internet:

"De 39-jarige routinier uit Belfeld moest in de slotfase buigen voor de vijftien jaar jongere Ronald Schröer uit Heerhugowaard. Door het ontbreken van nationale toppers als Patrick Stitzinger, Sander Schutgens (kampioen 2007), Abdi Nageeye (nationaal crosskampioen), Michel Butter en Martin Lauret (beiden deelnemer Europa Cup 10.000 meter vorige week) was het kampioenschap bij voorbaat gedevalueerd".
Blijkbaar moest inhoudelijk tweederde besteed worden aan diegenen die er niet waren, gelardeerd met aanvullende niets-toe-doende informatie. Die er niet zijn op een kampioenschap kun je volgens mij niet verslaan, door weg te blijven zul je nooit kampioen worden, devalueren zij zich in mijn ogen zelf en hun vermelding is dan ook op deze plek volledig overbodig! Maar waar werd die wedstrijd eigenlijk gehouden, wie waren de wel aanwezige deelnemers aan het kampioenschap, zorgden zij voor een spannend verloop?? Het Dagblad devalueert zich hierin duidelijk zelf want in de voorafgaande eenderde van het artikeltje waren leeftijd en woonplaats van Marco blijkbaar belangrijker dan z'n eindtijd. Wie feitelijk geïnteresseerd is in atletiek en in deze wedstrijd, sla het Dagblad maar over en kijk meteen op: http://www.atletiekunie.nl/index.php?page=1247&nieuwsitem=3177 .
Marco, een 62-jarige Blerickse werper uit Baarlo die lid is van het Venlose Scopias en helaas niet kon deelnemen aan het NK-masters van afgelopen weekend bedankt jou dat je meedeed met het NK-10km en proficiat met je dikverdiende mooie zilveren plak!
(22 juni 2009)
Toen ik vanmorgen thuiskwam van een internationale werpvijfkamp in Sint-Niklaas werd mijn laptopje werkelijk overspoeld met reacties en een explosie van mooie Scopias-prestaties.
Dubbele overwinningen bij de Zwemloop (Reuver) en de Acht van Horst! En een ongekende score voor onze mannen in de Competitie (Kerkrade) van 9203 punten met allemaal puike prestaties. . . PROFICIAT! Volgens mij is de finale op 20 september (?) en een week later de clubkampioenschappen (!). Dat wordt een feestje!!!
Heel bescheiden wil ik er toch nog een paar prestaties van de Masters aan toevoegen. Jacques Janssen (M60) zocht het dichtbij huis in Süchteln (D), met discus scoorde Jacques een mooie 38.27m.
Frans Klep en ik startten in Sint-Niklaas (B) bij de 4de Internationale Werpvijfkamp van AC Waasland, met deelnemers uit Duitsland, Nederland en België. Een perfecte organisatie ondanks de lange pauzes, redelijk weer en "unne gezellige onderein". Frans Klep wist z'n PR op de vijfkamp te verbeteren naar 3059 punten. Mijn 12.51m met kogelstoten was een bescheiden verbetering van het clubrecord met 2 cm. Zie de uitslag in onze groep.

Voor meer details zie:
www.acwaasland.be

Scopias in Statistisch Jaarboek

Voor de statistici onder ons, of voor iedereen die gewoon geïnteresseerd is in de Nederlandse atletiek-prestaties een vreugdevol moment: de Atletiekunie heeft vorige week het Statistisch Jaarboek 2008 gepubliceerd. Zie: http://www.atletiekunie.nl/upload/File/Statistiek/Statistisch%20jaarboek%202008_v0.6.pdf .

• het lijvige boekwerk omvat 354 pagina’s en is te downloaden;
• er staan een kleine 20.000 feiten in (misschien te corrigeren met de “dubbele vermeldingen” naar 17.500 prestaties): ranglijsten baan- en wegatletiek 2008 (ABCD-junioren, senioren, masters); nederlandse records (verbeteringen); uitslagen kampioenschappen, interlands en (inter)nationale wedstrijden in Nederland, top-10-aller-tijden nationaal etc.;
• Scopias komt er 142 keer in voor met 22 atleten (0,7% van het totaal);

Het mag geen doel op zich zijn om zo vaak mogelijk in dit naslagwerk voor te komen, maar het verraadt toch het niveau en de breedte van Scopias! Die 0,7% is hoe je het bekijkt toch een meetpunt en Scopias zou voor 2009 de doelstelling moeten hebben om het beter te doen! Het zou eigenlijk ter inzage in de kantine moeten liggen, niet ter meerdere eer en glorie die er nu in staan, maar:


• ongetwijfeld groeit er bij het doorbladeren de uitdaging bij een aantal atleten :"Maar dat kan ik ook halen . . . . ! ", of
• trainers kunnen het presteren van hun pupillen toetsen aan de landelijke ranglijsten:"Verrek, naar dat niveau moeten we toe werken";
• naslagwerk voor het wedstrijdsecretariaat: "Wat zijn de nederlandse records? ", als er goede prestaties worden geleverd bij onze wedstrijden.

En als positieve eindconclusie voor de Werpersgroep Masters: toch leuk om vast te stellen dat acht van onze leden samen 45 keer voorkomen in het jaarboek. Het is geen gewaagde prognose als we voorspellen dat we dit in 2009 beter gaan doen.

Veel plezier met het doorbladeren.