vrijdag 9 september 2016

Pierre Noir à la Côte d’Azur


Nee, niet schrikken! Ik ga me niet branden aan die discussie, die straks ongetwijfeld weer in alle hevigheid zal oplaaien. Om niemand voor het min of meer gekleurde hoofd te stoten heb ik het probleem een buitenlands Frans tintje gegeven! Ik moest in mijn werkzame bestaan elke dag denken in oplossingen, en verdomd, na tien jaar pensioen kan ik het nog altijd niet laten. We slurpen hier in Zuid-Frankrijk alle informatie uit de beschikbare (a)sociale media op, ik verwerk dat in mijn vergrijsde hersencellen en kom dan tot consensus met mezelf. Alleen hoef ik nu die oplossingen niet meer te implementeren, maar ze gewoon aan mijn blog te verbinden. Misschien daarom wel heb ik zo veel belangstelling voor de nieuwe partij DENK. Ze roepen ook maar wat, hoeven toch nooit verantwoordelijkheid te nemen, praten Erdoğan naar de mond en weigeren Netanyahu een hand te geven. En maar blijven zeggen dat ‘verbinden’ voor hun het allerbelangrijkste is, en dat laatste sprak me toch wel enigszins aan.

Hier in Saint-Aygulf ga ik elke dag samen met mijn vrouw en schoonzus zwemmen in de Middellandse Zee. Stipt om vier uur, na de thee, hijsen de twee zusjes zich in hun decente badpakken, en ik volsta met een zwembroek zonder pijpjes. We spreiden onze badlakens op het hete zand onder de palmen, en zwemmen drie kwartiertjes op en neer in het golvende ‘zo-blauw, zo-blauw’ van de Mediterrannée, heerlijk. Na het afdouchen gaan de dames nog drie kwartiertjes opdrogen en bijkleuren. Ik kijk dan een beetje doelloos uit over de bergen, het strand, de zee en alles wat zich daartussen in beweegt. Elke dag flaneert er een wat oudere superslanke dame langs het strand. Elke dag draagt ze een ander fel gekleurd minuscuul bikini-tje. Ze is heel bruin, volgens mij heeft ze opgespoten lippen en duidelijk geverfd blond kroeshaar. Al enkele dagen kon ik mijn ogen niet van haar afhouden, ik denk steeds maar weer ‘die lijkt ergens op’. Het heeft vier dagen geduurd, maar bij de vierde keer ‘ik denk’, dacht ik ‘verrek, dat is die nieuwe van DENK, Sylvana je-weet-wel’. Ze is het natuurlijk niet echt, maar ze lijkt er wel sprekend op.
Ik sluit mijn ogen en droom een beetje weg. Op de achtergrond hoor ik het liefelijke kabbelen van de golfjes op het strand, boven me maakt de palmboom een zacht ritselend geluid in de zalig ziltige zeebries. Deze droomwereld drijft me zomaar mee naar Toon Hermans, ook weer niet vreemd natuurlijk! Want hoe mooi kon Toon die sfeer in zijn one-man-show treffend uitbeelden van de Côte d’Azur. In gedachten neurie ik zijn melancholieke ‘Mediterrannée, zo blauw, zo blauw’. Ik hoor hem dat ondeugende ‘Tango van het blote kontje’ zingen, ik kan een glimlach niet onderdrukken. Geweldig die man, zonder wie-dan-ook-maar te kwetsen, met veel zelfspot en die perfecte timing van de lach. Wie herinnert zich niet die sketch over Sinterkla-haas en zijn Pietermanknecht, die vroeger bij hun thuis op bezoek kwam? Geweldig toch, hij nam niet eens díe woorden in zijn mond die straks tot discussie gaan leiden. Gewoon simpelweg Pietermanknecht, wat een zalige man. Ja, en aan die twee bulten die je nooit bij Pietermanknecht zou verwachten, kon híj zien dat het niet de echte Pietermanknecht was, maar zijn eigen tante Jo. Mijn vader sloeg zich de knieën stuk van het lachen, en ik doe het hem nog steeds na. Hoe onschuldig, hoe meesterlijk, hoe lachwekkend, hoe kindvriendelijk kun je het Sinterkla-haasfeest uitleggen. Zou Sylvana je-weet-wel die sketch ooit eens gezien hebben. Neehee, dat kan zeker niet, want anders . . .
Ik ga rechtop zitten, de twee zusjes liggen gestrekt op de buik om hun achterkantjes te laten bijkleuren. Op het strand voor me zitten drie wat oudere stellen te zonnen. Nou ja, eigenlijk is het bakken, wij in Limburg zouden dat zelfs snierken noemen. Ik denk naar schatting dat ze hier minimaal al drie weken zo zitten. Ze zijn alle zes donkerbruin, hun onderhuid vormt een pijnlijke donkerrode achtergrond. Ik denk het lijken wel zonnebloemen, want ze draaien keurig met de zon mee. Ik denk als die straks naar huis gaan zijn ze echt compleet donkerbruin. Bij de zoveelste keer ‘ik denk’ DENK ik weer aan Sylvana weet-je-wel. Hier voor me dat zijn potdomme gewoon zes blanke mensen, die al minimaal drie weken hun best doen om na hun vakantie donkerbruin naar huis te gaan. Ze zullen dus geen hekel hebben aan hun donkere medemens, en ongetwijfeld vieren ze straks met hun kinderen en kleinkinderen Sinterklaas.
Als ik deze zes mensen nou eens zou vragen of ze straks voor Pietermanknecht willen spelen? Ze hoeven immers niet meer geschminkt te worden, en de manier waarop ze bruin zijn geworden heeft absoluut niets met slavernij of zoiets te maken. Ik ben dan wel gepensioneerd, maar kom op zeg! Hier moet ik iets mee doen! Dit is toch dé perfecte oplossing van die onmogelijke discussie.
Dus ik sta resoluut op en spreek in mijn beste Nederlands de meest links zittende man aan:
‘Meneer, ik zou u iets willen vragen, ik denk dat ik de oplossing heb voor een slepend probleem’, de man kijkt me aan als een kist wortelen en zegt:
‘Excusez moi monsieur, je ne vous comprend pas’, potverdomme dat heb ik weer. Zo lijkt mijn oplossing in één klap weer 1000 km ver weg. Het zweet breekt me uit! Maar ik probeer het nog een keer, tegen beter weten in:
‘Monsieur, en Hollande nous avons une grande problème avec Pierre Noir!’, zijn vrouw ontwaakt nu ook uit haar zonne-slaapje, kijkt me boos aan en stoot haar man aan.
‘Quoi? Pierre Noir? S’il vous plaît monsieur, laissez nous . . .’.
Ik voel me ongelukkig, hopeloos, hulpeloos en een ontzettende Piet Lut te gelijker tijd. Ik kijk wanhopig om me heen, gelukkig zit Marijke nu ook als mijn rots in de branding rechtop:
‘Wat is er met jou aan de hand schat, wat doe je daar? Kom toch hier lekker zitten’, zegt ze en klopt uitnodigend op mijn badhanddoek.
‘Tja, ik dacht het probleem van Pietermanknecht eindelijk opgelost te hebben, maar ja, de rest lees je vanavond wel’, en ga weer liggen. Vooral ook om de dodelijke blikken van zes donkerbruine zonnebloemen te ontwijken.

dinsdag 6 september 2016

Côte d’Azur, een beetje zuur


We staan alweer een paar weken aan de Middellandse Zee. Net nog even gekeken op de thermometer, het is 35 graden. Maar in de schaduw van een palmboom en met een bescheiden briesje is het erg goed uit te houden. Alleen de zwembroek aan en de voeten op een krukje, mij hoor je voorlopig niet klagen.

Alhoewel, hebben jullie Rutte ook gezien bij Zomergasten? Hij kwam best wel aardig over, toch? Hij zei zelfs sorry voor al die beloftes die hij niet was nagekomen. Beetje vertederend vond ik hoe hij sprak over ‘dat het niet om hem ging’. Nee, het ging om het belang van Nederland. Viel me trouwens wel op als die interviewer doorging op die niet-nagekomen-beloftes, hij toch een beetje pissig werd. Maar ja, dat geeft een minister-president toch ook weer menselijke trekjes. Wat me ook opviel was, als die interviewer een pijnlijke vraag ging stellen, Markje hem gewoon onbeschoft onderbrak. Nee, voordat de interviewer zijn vraag had geformuleerd, en wij wisten waar het over ging, gaf Markje er gewoon een draai aan en raffelde de toekomstige beloftes voor de komende verkiezingen af.

Jahaa, hij noemde zichzelf ‘mister positivo’. Wij moesten niet zo zuur doen, zeker niet in het land dat hij persoonlijk geleid had naar de top-5. Ik moest ineens denken aan die echt vervelende ettertjes vroeger op school. Die hielden iedereen voor de gek, belazerden ook altijd de boel, en die deden dat ook met diezelfde gespeelde vrolijkheid als Markje. Maar als je, net zoals wij, er op dit moment in Zuid-Frankrijk wat verderaf staat, geeft ons dat ook de gelegenheid om daar met een helikopter-view naar te kijken. In de nieuwsflarden die we hier zo af en toe met CanalDigitaal kunnen opvangen, als die het doet tenminste, zit ons landje echt wel in de top-5.

Neem nou dat gedoe met de Nederlandse Turken versus de Turkse Nederlanders. God wat een gedoe, de vervelende, criminele en niet te tolereren beelden spreken voor zich. Staatssecretaris Sander Dekker weet echter desgevraagd echter niet waarover het gaat, hij doet alsof zijn neus bloedt. Als een kwart van de Turkse Nederlanders hun kinderen van school haalt kraait hij heel onnozel ‘dat de ouders volledig de vrijheid hebben naar welke school ze hun kinderen sturen’. Dat vind ik toch wel een beetje erg zuur, Markje. Zelf is Markje van mening dat we in die voorkomende gevallen goede normen moeten stellen!!?? Een ijzersterk statement! Als wij hier vanuit de luwte van de Mediterrannée en onze luie ligstoel naar dat criminele gedrag van die Nederlandse Turken kijken?? Wat bedoel je dan precies Markje, normen stellen? Het is volgens ons gewoon een kwestie van wetten handhaven en mensen direct aanspreken op hun gedrag, toch? Gewoon oppakken, straffen en de rest van Nederland beschermen tegen dat crepule . Daarvoor hoef je niet te bellen met Erdogan, want dat levert jou niks op. Die is van een geheel ander kaliber. Nederland is echt niet alleen een top-5-veilig land als ze in jouw torentje kogelvrij glas hebben geplaatst of als je Wilders al 11 jaar persoonlijke bewaking moet geven, toch?

Sorry, mijn zwager komt even langs of ik mijn rosétje met of zonder ijs wil? Moest ik even over nadenken, want de rosé komt al uit de koelkast. Maar met ijs blijft hij toch wel wat langer koel, en ook minder zuur. Dus maar met ijs, zou Markje ook kiezen, en past beter bij het onderwerp. Waar waren we gebleven?

Oh ja, ik vond het wel erg zielig voor je, dat je om vier uur ’s nachts helemaal alleen in je bedje moest huilen toen eindelijk de slachtoffers van de MH17 naar hun geliefden konden. Ja, je had daarvoor wel zes keer met Poetin moeten bellen. Over de inhoud van die gesprekken kun je geen mededeling doen, maar dat kunnen we zelf wel zo’n beetje invullen. Ook die Poetin is immers van een geheel ander kaliber, en als je zes keer moet bellen om iets geregeld te krijgen? Het lijkt de Nederlandse belastingdienst wel! Ik vermoed, dat in een omgekeerd geval Wladimir maar één heel kort telefoontje had hoeven plegen naar dat kogelvrije torentje. Of ben ik nu een beetje zuur, Markje? Maar ik vond het wel keurig hoe je hebt uitgelegd dat die beloofde onderste steen naar boven halen toch echt veel lastiger is als wij met z’n allen denken. Het floepte er toen maar zo uit, maar ja, het blijft een ferme belofte. Want inmiddels ben je er ook achter gekomen dat die onderste steen in oorlogsgebied is verborgen. Och ja, nu pas, als je mij van tevoren had gebeld, had ik dat in één heel kort telefoontje kunnen verklappen.

Sorry dat ik weer even onderbreek, Marijke komt vragen of ik zin heb in een paar stukjes stokbrood met Franse kaas. ‘Wil je hebben dat ik ze breng of kom je er even gezellig bij zitten’, vraagt ze. ‘Nou ja, als je ze wil brengen’, antwoord ik. Ze loopt weg en zegt tegen mijn zwager en schoonzus: ‘Hij zit weer in zijn torentje hoor. Sociaal doen is er even niet bij’. Tja, soms weet Marijke instinctief over welk onderwerp ik schrijf.

Waar waren we gebleven? Ons Nederland op alle fronten in de top-5 onder de bezielende leiding van ons aller Markje! Dat zouden die drie dames gisteravond bij Pauw zeker niet met ons eens zijn! Alle drie waren ze chronisch ziek en aangewezen op een minimale uitkering. Ja, en dan vormt dat eigen risico een toch wel erg hoge drempel. Zeker als je moet kiezen tussen de toekomst van je kinderen of je eigen tanende gezondheid. Markje zou ze in het kader van de komende verkiezingen wel passend van repliek gediend hebben. Gewoon niet zo zuur doen, we leven toch in een geweldig mooi land, top-5 op alle fronten. Toon persoonlijk initiatief, grijp die kansen en maak wat van je leven. En onze minister Edith denkt alvast na over het verhogen van het eigen risico naar 500 euro. Zeker, problemen moet je krachtig aanpakken en niet jezelf in een depressie manoeuvreren. Geweldig die Markje, Churandy Martina kan nog wat van hem leren.

Ik kijk naar het laatste journaal op BVN. Ja, want Astra 3 op CanalDigitaal is weer eens weggevallen. Jaja, zo lossen wij in Nederland problemen op. Alle zenders moeten HD worden, alle zenders moeten worden omgezet naar een véél zwakkere (en gevoeligere) satelliet en dan moet je daar ook nog eens meer voor betalen. Arrogantie van de macht noem ik dat, goed voor onze economie noemt Markje dat. We doen het toch maar mooi twee keer zo goed als de ons omringende landen, zegt Markje. Ik heb dat proberen uit te leggen aan onze Belgische en Duitse buren op de camping. Ze lachten me recht in het gezicht uit, ik stond echt voor lul. Volgens mij klopt het niet wat je ons probeert wijs te maken, Markje. Of zijn onze buren echt zo dom, en jij zo slim? Maar terug naar het laatste nieuws. Het blijkt dat 25% van de apothekersassistentes een andere baan willen. Het tekort aan medicijnen loopt dramatisch op in ons Nederland de laatste jaren. Dat leidt tot terecht boze zieke mensen, die hun medicijnen niet meer krijgen. En die zielige assistentes moeten nee verkopen en moeten de wanhopige boze zieke mensen opvangen. Ja, het ver-Mark-ten van de zorg draagt zelfs jouw naam Markje. Ook qua gezondheidszorg zit Nederland bij de top-5!? Er klopt echt geen reet van Markje, iets is er mis gegaan. Sorry, dat is wel zuur voor jou. Maar ook dat zal wel met een geforceerde smerige lach langs je af vallen.

‘Ben je nou nog niet klaar met je verhaal?’, zegt Marijke. ‘Gaan we nog wat leuks doen vandaag of hoe zit het?’. ‘Ja hoor, nog even naar de WC en dan ben ik er weer helemaal bij!’. Ik loop naar het gigantische en schone toiletgebouw. Links de normale zit-WC’s en rechts die Franse toiletten. Met die twee voetstappen en dat ronde gat in de vloer. Ik moet plassen en kies voor rechts, past ook wel een beetje bij Markje. Ik pak mijn eigen piemeltje ter hand en wacht tot mijn prostaat doorgang verleent aan hetgeen waarvoor ik hier sta. En alweer sorry, Markje, ik moest in die ontspannen positie alweer aan jou denken. Sterker nog, ik probeerde me voor te stellen wat zou jij denken als je hier en nu zou staan. Gewoon simpelweg met je eigen leiding in de hand, klaar om te gaan luisteren naar je eigen gezeik. Echt waar, ik hoorde je denken: ‘Heb ik dat ding alleen gekregen om mee te plassen? Of zou ik dat ook nog met iemand kunnen delen? Met iemand die bij me past, waarin dat ding misschien wel zou passen? Waarmee ik me één zou voelen, die ik gelukkig zou kunnen maken. Die alles met me deelt, zodat ik me ook gelukkiger en completer zou voelen! Waarin ik me zou kunnen inleven, eindelijk zou voelen wat empathie betekent. Die als ik huil een arm om me heen slaat. Zodat als Nederland huilt, ik een oprechte helpende begrijpende hand kan uitsteken! Het is nog niet te laat Mark’.

Sorry, mijn eigen gezeik en de spetters op mijn slippers brachten me weer terug in de realiteit. Ik ga leuke dingen doen, samen met Marijke. Dat gun ik je ook Mark, maar zeker ook Nederland.