maandag 31 mei 2010

Swift is de beste

Hebben jullie het al gehoord? Scopias heeft een nieuwe voorzitter, hij heet Hans Hendrickx! Effe roddelen, dat is die man van die brief, die voor visionair Jeroen Kouwenberg destijds de deur dicht deed. Het succes is komende tijd gewaarschuwd, want als je die ladder omhoog klimt, moet je wel weten wie ze vasthoudt. Ondanks dit onverholen cynisme, please please, wees ervan overtuigd dat ik groot respect heb voor bestuurderen, die hun nek uitsteken en zich objectief inzetten voor dé atletiek. En dat is potdomme niet alleen maar rondjes dribbelen, we schorten ons oordeel nog even op?

En dan nog iets, wie beweert dat sport niets te maken heeft met politiek zegt net zo iets als dat striptease niets te maken heeft met seks. Via Henk kwam ik bij het PvdA-verkiezingsprogramma van Venlo “Bouw mee aan een Sterk Sociaal en Duurzaam Venlo”. En wat staat daarin, ik geloofde m’n ogen niet: “Atletiek is de nieuwe topsport in Venlo”. Hèhè dacht ik, eindelijk iemand die er wat van wil maken? Forget it, allemaal gebeuzel en geneuzel over trimloopjes en uiteindelijk wordt er (misschien) ook nog geïnvesteerd. Waarin? In een chipmat! Zie http://www.testroote.nl/home/?page_id=22 en zoek even met ‘atletiek’.

Je hoeft niet goed te zijn om de beste te zijn, zolang je maar beter bent dan de rest! En dat geldt vanaf nu voor Swift Atletiek als het gaat om het werpen in mastersland. Onze geweldige werpersgroep heeft zich door omstandigheden verplaatst naar Roermond, we kwamen daar in een warm bad en dat voelt verdomde goed kan ik je zeggen. Wisten we vorig jaar bij het NK-Masters (werpvijfkamp en slingeren) te schitteren met zes medailles, wat een stelletje kanjers, dit jaar hebben we geëxcelleerd met tien . . . tien . . . tien medalieszz!! Swift Atletiek staat bovenaan in de medaillespiegel en dat betekent:”wij zijn de beste . . “.

Eindhoven Atletiek was afgelopen weekend gastheer voor het NK-Masters kogelslingeren, gewichtwerpen en werpvijfkamp. Men was verrast dat de complete werptop, meer dan 70 werp(st)ers, zich gemeld had. Maar groot compliment aan de organisatie van Eindhoven Atletiek, ondanks het verschrikkelijk slechte weer op de zondag, het was weer een prachtig kampioenschap. Voor mij mogen ze dit kampioenschap wel verankeren in Eindhoven. Voor alle detailinformatie surf eens naar Swift Atletiek, www.eindhovenatletiek.nl of www.lampis.net.

Nou Jan, effe dimme . . Sorry, ik zit nog steeds in de roes van de afgelopen twee dagen, want ik ben twee keer kampioen geworden bij de mannen boven de zestig! En daar ben ik apetrots op. Zaterdag was ik al heel blij dat ik weer sinds héél lang boven de 40 meter slingerde, de bronzen plak was slechts het toetje. Maar dat ik de eerste kampioen ben geworden bij gewichtwerpen!!! In de tweede ronde wierp de titelkandidaat met 16.63m de wedstrijd op slot, en na de voorronde stond ik tweede met 15.82m. Daar was ik al blij mee, want de afgelopen acht maanden was ik niet verder gekomen dan 15.64m. Maar ja, ik wist dat ik beter kon en mijn omgeving wist me toch weer op te naaien naar m’n oude niveau. Iemand zei van de lijstaanvoerder: “Nou, die kan wel ophouden, daar gooit niemand overheen!”. Een volgende stootte me aan:”Je zegt tegen anderen dat ze beter moeten opstrekken, doe dat zelf maar eens!”. In mijn vijfde poging viel alles weer op z’n plek , rug recht, snelle draai, vanuit m’n tenen strekte ik dat ding op, als een volle schep zand flikkerde ik de zware kogel over m’n linkerschouder. Een oerschreeuw maakte van de kogel een slingerende noot die abrupt eindigde op de 17-meter-notebalk. Als in slow motion omarmt de neerdalende kalk liefdevol mijn kogel. Smekend volg ik de man die de afstand electronisch moet vastleggen: “een, zes, negen, vier . . . . 16.94m!!”. Ik had het niet meer, met gebalde vuisten danste ik begeleid door applaus naar Marijke. Wilde haar omarmen en zoenen, maar nee Jan, je mag het geluk niet tarten, je bent er nog niet. Mijn opponent moest immers nog twee keer gooien. Eerste worp ongeldig. In mijn laatste beurt gooide ik 16.49m en hij 16.07m. Dat had ik nooit verwacht, maar wat een wedstrijd en als kampioen gewichtwerpen 2010 in de boeken!! Links op de foto nr.2 Wil van Uijthoven, NK Kogelslingeren van o.a. 1978/1980, rechts op de foto de nr.3 Martin Regtop, meervoudig NK en recordhouder kogel, discus en gewichtwerpen. Mag je dan trots zijn?

Barstend van het zelfvertrouwen begon ik gisteren aan de werpvijfkamp. Alleen de harde wind, regen, hagel en onweer wisten het prestatieniveau te temperen, maar stonden nooit de eindoverwinning in de weg. Op de foto links nr.2 Wil van Uijthoven en rechts m'n clubmaat nr.3 Jan van Hooft.

Met m’n handen diep in de zakken sta ik nu thuis naar die twee gouden plakken te staren, daar doe je het nu voor. Natuurlijk doe je aan sport voor de gezondheid, voor de warme sociale contacten, maar dat alles is voor mij niet genoeg. Er moet die uitdaging liggen, het moet iedere keer een beetje beter.

En als het (zo af en toe) dan lukt, yessss . . . . .

"Atletiek is de speelgoedafdeling van het leven."

woensdag 26 mei 2010

Rechts of Links ?

Het is lekker weer en heb wat kogelgeslingerd bij de stuw in Baarlo. Nog even nagenieten op een bank aan de Maas, naast me zit een keurige man met stropdas die een roodgekleurd verkiezingspamflet doorbladert. Ik zit in m’n trainingskloffie wat uit te dampen, hij bekijkt me enige tijd onderzoekend en vraagt: “Wat stem jij eigenlijk? Links of rechts”. Toevallig zit ik ietsjes rechts uit het midden en probeer grappig te zijn: “Ik zit centrumrechts!”. Hij kijkt me aan als een kist wortelen, dus ik doe maar snel een poging het gesprek een positieve wending te geven en oreer verder:”Aan de kleur van dat foldertje te zien stem jij progressief, ik hou het zelf meer op gematigd conservatief”. Er volgt een diepe zucht, de man scheurt z’n foldertje doormidden en fluistert in m’n oor:”Die Wilders heeft wel gelijk, ik wil met de 65 met pensioen, en opgesodemieterd met die dure linkse hobby’s!”. Hij leunt tevreden over zichzelf achteruit, strekt daarbij zijn rechterarm op m’n rug en kijkt me triomfantelijk vragend aan. Ik laat me echter nooit zo gemakkelijk overrompelen:“Iedereen mag vinden wat ie wil, ook jij, zo mag Marianne Thieme vinden dat alle varkens en geiten vrij moeten kunnen rondhuppelen, dat noemen we hier vrije meningsuiting. Gelukkig voor haar haalt ze daar maar twee zetels mee, en geen 18, anders was ze voor Job Cohen waarschijnlijk ook staatsgevaarlijk. Dat heet in Nederland politiek”. De man schuift sterk gepolariseerd extreemlinks op de eerst zo vriendelijk ogende bank, staat op en snauwt me toe:”Zo zo, een beetje de slimmerik uithangen, je denkt dat je alles weet maar je snapt er geen flikker van, je lijkt wel een politicus!”.

Thuisgekomen en een beetje schuldig laat ik de termen links, rechts, centrumlinks, centrumrechts, enzovoort nog even de revue passeren. Ze suggereren immers dat alle politieke partijen vrij eenvoudig gepositioneerd kunnen worden op zo’n bank langs de Maas, van extreem links tot extreem rechts. Maar ook binnen een partij onderscheidt men vaak "rechtse" en "linkse" stromingen, die noemen ze dan linker- en rechtervleugel.

Ik besluit even te gaan surfen op internet, want nu wil ik ook weten waar dat rechts en links vandaan komt. Heej, dat is interessant, het links-rechts onderscheid is ontstaan uit de zitplaatsenverdeling in het 19e-eeuwse Franse parlement, de Assemblée Nationale. De conservatieven zaten rechts van de voorzitter. Zij waren vooral de gegoede burgerij (adel, kerkelijke leiders en monarchisten) en wilden het traditionele Ancièn Regime in stand houden. Links van de voorzitter zaten de liberalen (antiklerikalen, internationalisten en ook nationalisten). Zij wilden de macht van de traditionele orde doorbreken ten bate van de burgerij. Je weet wel, daar zaten die rakkers van de Liberté, Egalité en Fraternité.

Tegenwoordig zijn linkse politieke partijen voornamelijk socialistisch. Daarbij gaat het spectrum van extreem-links (marxisme, communisme) tot gematigd-links (sociaaldemocratisch). Liberalisme staat in het centrum van de links-rechts as. Daarbij gaat het spectrum van gematigd-links (sociaal-liberaal) tot gematigd-rechts (conservatief-liberaal). Rechtse partijen zijn vooral de conservatieve en christendemocratische partijen. Daarbij gaat het spectrum van gematigd-rechts (christendemocratisch) tot reactionair en uiteindelijk extreem-rechts (nationaalsocialistisch, fascistisch).

Meestal wordt links gezien als progressief en rechts als conservatief. Waar termen als links en rechts soms al moeilijk te definiëren zijn, geldt dat helemaal voor progressief en conservatief. Links zou kunnen worden vergeleken met progressief, een ander woord voor "gericht op verandering". Rechts wordt vaak vereenzelvigd met conservatief, dat niet meer betekent dan "gericht op behoud van de bestaande situatie en de gevestigde waarden en normen of teruggaan naar een vroegere situatie."

Maar hoe past die hypotheekrenteaftrek hierin, de veiligheid op straat, laat staan hoe de boerka te positioneren? Ik moet denken aan die aardige man op de bank aan de Maas, zou die SP gaan stemmen? Weet ik niet, stiekem was hij het toch wel eens met Wilders. Hij zag er keurig uit, misschien gaat hij wel s’zondags naar de kerk en vormt hij een belangrijke hoeksteen van de samenleving. Of is hij toch middenstander en moet hij van z’n vrouw op de VVD stemmen?

Zelf heb ik nog geen definitieve mening gevormd wat ik ga stemmen. Heb nog geen politieke partij gevonden die vóór zes pogingen bij werpwedstrijden is, ben dus net als mijn discus nog even “zwevende kiezer”. Maar elk voordeel heeft z’n nadeel, wij leven in een democratie en feitelijk is dat de dictatuur van de meerderheid, dat heb ik bij die vorige loopclub gemerkt. Ik zal nog eens een SWOT-analyse maken van alle politieke programma’s, om te komen tot een gefundeerde mening. Want een oppervlakkige mening is als een erectie. Je hebt er zo een, maar dan moet je hem nog staande zien te houden. Anders wordt het zo snel slap gelul.

maandag 24 mei 2010

Gekker moet 't niet worden

Het baanseizoen draait alweer echt op volle toeren en de afgelopen week kwam ik met mijn Swift-maten maar liefst drie keer aan de bak. Woensdag 19 mei bij GVAC-Veldhoven (speer, kogel), vrijdag 21 mei bij Asterix-Eindhoven (kogel, discus) en gisteren 23 mei op het Pfingstsportfest met Frans de Laat bij LAV-Hückelhoven. En dan vergeet ik dat Peter Holthuijsen 22 mei ook nog even naar Altena (D) is geweest voor een werpvijfkampje. Het moet niet gekker worden. Maar het was allemaal wel zo’n beetje bewust gepland, want komend weekend is het NK-Masters in Eindhoven (kogelslingeren, gewichtwerpen, werpvijfkamp), en dat is voor ons werpgroepje een wedstrijd waar we naar uitkijken.

Onwillekeurig denk je dan toch weer terug aan vorig jaar, toen we nog als Werpersgroep Masters Scopias maar liefst 3*Goud, 3*Zilver en 3*Brons veroverden! Dat kunststukje zullen we denkelijk niet kunnen herhalen maar we gaan zeker ons best doen. Paul Philips is (nog steeds) geblesseerd, maar met nieuwkomer Jeroen van Emmerik staan er toch weer zes Swift-Masters op de deelnemerslijst. Samen met Peter Holthuijsen, Henk van Bakel, Jan van Hooft, Frans Klep en mezelf proberen we wat nationaal plaatwerk bij elkaar te gooien in Eindhoven.

Swift is overigens een geweldige atletiek-club, waar iedereen zich meteen welkom voelde. Ik heb het al een paar keer gemeld in deze blog, we hebben een gedreven trainer en het groepje werpers groeit gestaag! Intussen hebben we al 19 van de 21 mogelijke clubrecords (soms meerdere keren) verbeterd, en dan vergeet ik even de dubbele records van Peter in de M40, M35 en Senioren. Op dit moment ligt sportpark de Wijher “op de schop”, maar straks 30 oktober bij de Douwe-Smit-Trofee ligt alles er weer keurig bij. Donderdag 10 juni gaan we met een clubje brainstormen wat we eventueel aantrekkelijker kunnen maken aan deze traditionele werpwedstrijd. En dat wordt geen gezeik met “maar 3 pogingen” of “groepen van 30 man”! Ook in Veldhoven was het weer zover, zonder enige uitleg werd de wedstrijd gedevalueerd naar 3 pogingen. Sorry, maar zo gaan de werpnummers naar de klote. Als er teveel deelname is op de 1500 meter, lopen die toch ook geen rondje minder!?? Ik schaam me om het te moeten vaststellen, maar dat maak je in Duitsland niet mee. Ook gisteren in Hückelhoven was het weer keurig geregeld, veel deelnemers maar iedereen kreeg zijn of haar 6 pogingen! En bij te grote deelname werd in onderling overleg gesplitst in twee groepen. Mijn welgemeende complimenten aan de twee ervaren rotten Hans Fischer en Werner Angermund, keigoed in werpwedstrijden.

Komende week wordt er licht getraind, geen wedstrijdjes en Jan van Hooft moet revalideren met z’n knie, pootje omhoog en vrij van “lopende en staande dienst”.




Kijk hiernaast maar eens naar onze beste prestaties in dit nog jonge seizoen, jullie horen volgende week gegarandeerd hoe het allemaal is mee- of tegen-gevallen in Eindhoven.

zaterdag 15 mei 2010

Het was weer een raar weekje

Het was weer een raar weekje. Jullie kennen me misschien al een beetje. Vaak heb ik die onbeteugelde neiging om mensen een brief te gaan schrijven, me te bemoeien met zaken waar ik het niet mee eens ben, maar ook gewoon maar om aan te moedigen in dingen die me gelukkig maken. Afgelopen week kon ik die neiging weer eens vier keer niet onderdrukken, vier keer moest ik wat kwijt, en vier keer heb ik ze niet weg kunnen gooien, daarom vertrouw ik ze maar aan jullie toe.

Geachte Jack, dat was niet zo slim van je. Een spindokter die in z’n eigen web van CDA- en Defensie-draden verward raakt. Ja, ik weet het wel, niks leuker om lekker verliefd te worden, maar niet alleen volgens de CDA-regels is dat niet netjes zolang je trouw beloofd hebt aan een ander en wat doe je je kindertjes aan, slappe zak Jack? Verliefd worden op je ondergeschikte is in Defensie-termen zo’n beetje omgekeerde feitelijke insubordinatie, moest je toch weten en je zeker niet aan vergrijpen. Het vlees is zwak en niets menselijks is ook jou vreemd. Okay, zielig voor die verplicht overgeplaatste adjudante en jammer voor je geprognotiseerde glanzende carrière. Nederland en de wereld zal er niet door veranderen of wakker van liggen. Alleen de wereld voor je gezinnetje stort in, klojo.

Hallo verslaggevers van Nederland, een vliegtuig stort neer met merendeels landgenoten als passagiers. Verschrikkelijk dat alles vernietigende einde aan zo vele levens. Een drama, woorden schieten hier tekort. Maar niet voor jullie verslaggevers, als er geen woorden zijn dan maken we ze maar potdomme. Enige terughoudendheid ware gepast, enig inlevingsvermogen ware netjes en enige compassie met nabestaanden vereist. Maar niet voor jullie, verslag van de rampplek moet worden geaccentueerd met beelden van een dagboek, net lang genoeg om die twee regels te lezen. Die Holy Bible waarvan een bladzijde symbolisch omslaat door een zuchtje wind. Die ridicule vragen aan die tig zogenaamde experts: “Wat denkt u dat er gebeurd is?”. Waarom niet beperken tot het opsteken van een kaarsje, de ingetogen nagedachtenis aan méér dan 100 mensenlevens, het drama heeft zich voltrokken en laat de echte experts minutieus hun werk doen om maatregelen te analyseren zodat dergelijke rampen in de toekomst uitgesloten zijn. Snelle raad-spelletjes leveren geen fluit op, die ongewenste beelden van slachtoffers, dat overlevende jongetje en treurende nabestaanden maken me bedroefd. Raar, ik moet denken aan aasgieren bij een afgekloven karkas.

Beste Wim, ik heb weer lekker getraind. Pas toen ik weer veel te laat de beschutting van de auto opzocht, bemerkte ik dat het geregend had en dat m’n werpschoenen vol water stonden. Je zou er een longontsteking mee kunnen oplopen. De werpersgroep bij Swift groeit bijna met de week, en prachtig om mee te beleven dat jouw enthousiasme evenredig meegroeit. Ik voel me ‘n beetje schuldig dat ik er nog steeds niet in slaag om al jouw goeie aanwijzingen met kogelstoten weet om te zetten in die perfecte stoot. Draai ik eindelijk goed mijn rechterheup in, vergeet ik de kogel hoog uit te stoten. Stoot ik hoog uit, vergeet ik om lang achter te blijven met aanglijden. Blijf ik goed achter, vergeet ik weer m’n heup in te draaien en “volgende keer, hoger uitstoten”. Bemoedigend spreek ik Marijn toe, die pas zes weken bezig is: “Ik bin pas 52 jaor bezig en ik doon ut nog altiëd neet good, dus de kins nog veuroët”. Marijn loopt weg met een zo’n blik van “wat heb ik daar nou aan, opa”.
We gaan discuswerpen, Wim blijft nog even bij het kogelstoten. Niet dat je dan aan zijn oplettendheid ontsnapt, want na de tweede worp galdert het over sportpark de Wijher:”Achter bliëve kiëke en iërs dreije op de bal van diene voot”. Hij heeft weer eens gelijk, en alweer brengt hij me een stapje dichter bij de 40 meter. Met Jeroen doen we nog wat pogingen kogelslingeren en gewichtwerpen. Als we van het terrein lopen en naar Wim roepen: “Tot maondaag, hôjje en bedank”, staat hij alweer Alain in te wijden in de allereerste beginselen van het kogelslingeren.

Lieve Angela, er zijn belangrijker dingen in het leven, niet alleen terugkijkend naar de afgelopen week. Maar toch, voor mijn vrouw en mij eindigde X-Factor gisteravond, het plezier is er vanaf. Van een vakjury verwacht je een deskundig advies en oordeel, van presentatoren een objectieve benadering van de deelnemers. Onze mening hoeft niet altijd overeen te komen met de vier panelleden, maar gisteravond heeft de jury zich echt volledig gediskwalificeerd bij de keuze tussen Sumera en Kelvin. Commentaar en motivering van Stacey waren al beschamend, maar de herenkeuze van Gorden en Eric voor de wilde hordenloop van Kelvin waren het ultieme bewijs dat het allang niet meer gaat om een eerlijke strijd naar de X-Factor 2010. Naar onze mening verdwenen Janna en Sarina al te vroeg van het toneel, maar XXXL-Factor Sumera verdiende het om de ultieme keuze aan de Nederlandse kijkers te laten. Lieve Angela, samen met jou hebben we onze tranen de vrije loop gelaten, volgende week geen X-Factor meer, helaas ook voor ons heeft ergernis z’n grens. We hopen dat RTL rond jou en Wendy een nieuw team kan vormen, want de objectiviteit van Martijn neemt ook met de week af.

Lieve lezer, waar maak ik me druk over, waar draait het in het leven allemaal om? Ik weet het niet! Blijf gewoon bij jezelf Jan, en doe eens ‘n poging. Vooruit dan maar:

het leven is als kogelslingeren, hou die kogel met beide handen stevig vast, recht je rug, slinger hem in de rondte en kijk om je heen, maak hem deelgenoot aan de carrousel van deze wereld in vogelvlucht, maak hem gelukkig, leg al je talent, kracht, techniek, souplesse en liefde erin, laat je omgeving meegenieten, laat hem zoef-zoef-zingen in die laatste snelle draai. Maar laat hem op het juiste moment los, verdere controle is nu compleet nutteloos, de analyse ligt dan niet meer bij die inslag in het gras, maar in alles wat daaraan voorafging.

Vette knuffel!

zaterdag 8 mei 2010

Trackmeeting Utrecht . . . . nooit meer!

Guur en vochtig, maar nog net geen regen - dat was het decor van de eerste Utrechtse Track Meeting van 2010. Bij de springers vertaalde het koude weer in een lage opkomst, en ook de loopnummers hadden een iets lager deelnemertal dan gebruikelijk in Utrecht. De werpers kwamen daarentegen in grote getale naar de baan in Overvecht: met maar liefst 44 kogelslingeraars, 25 mannen en 19 vrouwen was het druk rond de slingerkooi. Het totaal aantal inschrijvingen was 361.

Dat kun je lezen op www.trackmeetings.nl , mijn ervaring als oudste deelnemer bij het kogelslingeren voegt daar nog iets aan toe: één groot drama . . . nooit meer doen! Ik hoor jullie al denken:”Wat ben jij toch een ouwe zeur, je eigen prestatie zal wel zijn tegengevallen”. Maaike Schetters gooide immers 54.13m en Vincent Onos toch 64.13m, wat lul je dan nog? Ja ja, eigenlijk klopt dat allemaal, maar toch zien ze er mij niet meer! Waarom?

We waren voor familiebezoek onderweg via Putten naar Utrecht, en ik dacht:”We zijn toch in de buurt, laat ik de organisatie verblijden met mijn deelname!”. Nog net past onze Fiat Idea op een verboden strookje gras en kunnen we gaan kijken naar het kogelslingeren van Maaike Schetters en kogelstoten van Frans de Laat (12.74m). Het is guur en koud, je kunt nergens inslingeren, niet eens voorzwaaien, en wat duurt dat lang. Het kogelslingeren van de 19 dames loopt uit, de mannen zouden om 20:30 uur moeten beginnen. Tegen die tijd begint het inwerpen, waar ineens allemaal die slingeraars vandaan kwamen? Zo stiekem ontstaat een hele lange rij zenuwachtige mannen met zo’n kogeltje achter zich aanslepend van verschillend pluimage. Er stonden 28 man op de lijst en de eersten laten al hun naam doorstrepen. Maar ja, je bent er en dan wil je wel een poging doen. Na drie kwartier ben ik aan de beurt, de ring is glad en de kogel schiet me uit de hand, 35.03m. Het wordt snel donker en de jury durft niet meer in het veld te staan. Dat betekent dat na elke worp er gewandeld wordt van de veilige ring naar de kogel-inslag, meten en dan weer terugwandelen naar de kooi! Ik heb dat een tijdje lijdzaam aangezien, heej, ze gaan ook nog een controle-meting doen! Het is inmiddels bijna tien uur en ik ben aan de beurt voor de tweede poging, ongeldig. De jury overlegt om te stoppen met de wedstrijd na de derde worp! Ik heb ’t gehad, meld me netjes af en de man vraagt:”is ’t te koud”. Mijn antwoord was misschien niet al te diplomatiek, maar wel eerlijk: “Nou nee, maar ik sta me hier te ergeren aan die klote organisatie en ik was toch echt gekomen voor de lol!”. Het is geweldig dat er zoveel belangstelling bestaat voor dat machtig mooie kogelslingeren. Maar leid dat dan wel in goede banen, anders blijven ze volgende keer weg! Een paar simpele tips voor organisatoren die er gevoelig voor zijn:

- Er was niets vermeld in het programma, dus het Atletiekunie-reglement schrijft voor dat een wedstrijd bestaat uit drie pogingen en de beste acht gaan naar de finale voor nog eens drie pogingen;

- Tenzij de wedstrijdleider vóór aanvang anders beslist, en dat gebeurde helaas: we kregen vier pogingen! En daar moet iedereen zich dan zonder discussie bij neerleggen.

- Voor een optimaal verloop: maak werpgroepen van max.15-16 man; dat is beter voor atleet en jury!!

- Bij een open inschrijving: besluit vooraf dat bij 15 man de groep vol is. Die zich hierna nog melden kunnen worden ingedeeld in een volgende groep (1 uur later!).

- Bij instuifwedstrijden: werk met bordjes!!!

Maar blijkbaar leert men het nooit, misschien toch een aandachtpunt voor jury-opleidingen (scheidsrechters / wedstrijdleiders). Maar feitelijk heb ik al lang geleden die hoop opgegeven, men wil gewoon niet naar ervaring luisteren.


We rijden naar huis en als ik na anderhalf uur de auto de oprit oprij zeg ik tegen Marijke: “Volgens mij zijn ze in Utrecht nog bezig met de laatste ronde”.

woensdag 5 mei 2010

Bevrijd en gepensioneerd!

Vanmorgen hadden Jan van Hooft, Frans Klep en ik om 10:30 uur afgesproken op sportpark Hondsheuvels in Eindhoven voor een oefen-werpvijfkampje. Ja ja, bevrijdingsdag, jong gepensioneerd en alledrie liefhebbers van lekker buiten spelen, wat is er dan fijner dan volledig bevrijd samen met allerlei werptuig aan te klooien. Toen we de afspraak maakten voor deze training kwam op de vraag: “Wie brengt de koffie mee?” geen duidelijk antwoord. Dus zaten we vanmorgen opgescheept met drie grote kannen koffie, 2 pakken koeken en een plak chocola. “Laten we dan maar eerst beginnen met koffie!”, en bij het tweede bakkie fietste Tina Klep en schuifelde de 250ste Lampisianer Thomas Korff het terrein op, en begon de dag toch weer gezellig. Belangrijkste agendapunt was dat Jan van Hooft ook overschrijving had aangevraagd naar Swift Atletiek, welkom bij de club. Wel weer jammer voor Scopias.

Maar ja, we komen niet om te ouwehoeren, er moet ook serieus getraind worden. Zoals altijd gelden met onze oefen-werp-vijfkampjes strenge regels, twee keer inwerpen en drie pogingen. Bij het eerste onderdeel, kogelslingeren, gooi ik eindelijk weer eens gemakkelijk over de 40 meter. Die aanstaande overschrijving lijkt wel bevrijdend te werken op deze bevrijdingsdag, want Jan van Hooft knalde er twee dikke PR’s uit. Met kogel voor het eerst over de elf meter (11,01m), en wat te denken van zijn 47,00 meter met discus. Dat wordt een spannende strijd op het NK-discus M60, en voor Frans en mij knokken om dat plaatsje in de finale. Frans komt geleidelijk weer terug na een blessure heel vroeg in het seizoen, hij klaagt niet gauw maar je ziet dat het steeds beter gaat. Wat helaas niet uit het bijgaande tabelletje valt af te lezen is de gezelligheid en de technische aanwijzingen, die we elkaar hebben gegeven. Tussen kogel en discus de tweede koffie-pauze, want die koffie moet op en geregeld rusten is erg belangrijk voor masters.

Het zonnetje komt warempel even door en jammer, alweer de laatste worp met gewichtwerpen. “Zullen we er nog drie doen als training voor het NK?”, oppert Frans en geen enkele Jan protesteert. Als we alweer aan de koffie zitten en de balans opmaken van deze dag, zijn we het unaniem eens: “Dit ging erg lekker, dat moeten we vaker doen!”.

Nou ja, eerst morgenavond een (officiële) werpdriekamp in Deurne. Voor de liefhebbers nog een filmpje gewichtwerpen Jan van Hooft (1 draai) en Frans Klep (3 draaien).

maandag 3 mei 2010

Moeder beverrat met twee zogende jongen

Op onze laatste reis door Frankrijk zat Marijke te filmen aan een meertje en zag het meteen: “Heej kijk, een beverrat”. Een hele tijd heeft ze in het voorjaarszonnetje moeder beverrat met haar twee zogende jongen kunnen volgen. Zelfs zo overduidelijk, dat je je afvroeg: “Wie kijkt er naar wie”. Zonder enige schroom waren de twee jongen aan het spelen, moeder dreef rustig over het water of liet langdurig de jongen drinken. Bekijk het onderstaande filmpje eens en stel je voor dat op dit moment deze familie beverrat ergens in Frankrijk ligt te zonnen of te grazen langs dat mooie meertje in de Dordogne. Ik weet wel, ze zijn niet erg nuttig, ondergraven de oevers en er zijn zelfs mensen die er bang voor zijn! Maar ook beverratten hebben recht, net als wij, op een ongestoord leventje. Hoe anders is de werkelijkheid, want wij mensen denken immers dat we over alles de baas kunnen spelen op deze aardkloot. Ik heb op internet wat informatie opgezocht over beverratten, voor ons grotendeels een herkenning van wat we zelf hebben gezien. Voor jullie hopelijk ietsjes meer respect voor de beverrat.

De beverrat (Myocastor coypus) is een groot, op een rat gelijkend knaagdier. De schaars behaarde staart is cilindervormig en loopt uit in een punt. De vacht bestaat uit glanzend bruine en geelbruine dekharen en een grijze ondervacht. De wintervacht is dikker dan de zomervacht. De snuit, kin en de meeste snorharen zijn wit, behalve de bovenste snorharen, die zwart zijn. De snorharen worden tot 13 cm lang. De buitenzijde van de snijtanden zijn oranje van kleur. De voorpoten hebben klauwen. Tussen de tenen op de achterpoten heeft een beverrat zwemvliezen. De ondervacht is waterdicht. De neusgaten en de mond kunnen worden gesloten, en ogen, neusgaten en kleine oren zijn hoog op de kop geplaatst, zodat ze tijdens het zwemmen boven water steken. De beverrat wordt 36 tot 65 centimeter lang en vier tot negen kilogram zwaar. De staart is 25 tot 45 cm lang. Mannetjes worden over het algemeen groter dan vrouwtjes.

De beverrat leeft voornamelijk in moerassige gebieden en ook langs traagstromende rivieren. Ze hebben een voorkeur voor stilstaande wateren met dichte begroeiing. Als hol graaft hij een gang in een steile rivieroever of een dijk, vlak boven de waterspiegel. Deze holen hebben een diameter van twintig centimeter en zijn tot zes meter diep. In het hol maakt hij een plat nest van dode grassen. De nestkamer heeft een diameter van zo'n 30 centimeter.

Hij is voornamelijk in de schemering en 's nachts actief. Het is een echte planteneter, die voornamelijk grassen eet, aangevuld met stengels, vruchten, wortelen en knollen, ook de wortelstokken en vruchten van waterplanten. Het is een goede duiker en haalt veel voedsel onder water. Hij zwemt met snelle stroken met de voorpoten en krachtige, afwisselende slagen met de achterpoten.

De beverrat wordt zes tot acht jaar oud. In Europa zijn de belangrijkste vijanden hermelijn, kiekendief en hond, terwijl jongen worden gevangen door verscheidene soorten uilen, buizerd, nerts, huiskat en snoek. Hij kan aan roofdieren ontsnappen door voor enkele minuten onbeweeglijk in het water te liggen. De meeste dieren sterven in Europa aan strenge winters en ziekten.

Enkel het vrouwtje zorgt voor de jongen. Een vrouwtje heeft acht tot tien tepels in twee rijen, die hoog op de flanken van de beverrat liggen. Hierdoor kan het vrouwtje haar jongen zogen terwijl ze op haar buik ligt. Door de hoge ligging van de tepel kan het vrouwtje ook in het water zogen, maar meestal worden de jongen in het nest gezoogd.

De beverrat is (waarschijnlijk vanuit Argentinië) in de jaren twintig naar Europa, de Verenigde Staten, Afrika, Japan en de Midden-Oosten gehaald om te worden gefokt voor zijn pels, die in kleding wordt verwerkt. Uit deze fokkerijen ontsnapten enkele dieren, die zich hier hebben kunnen handhaven.

In poldergebieden en bij rivieren zijn beverratten een bedreiging voor de dijken, die verzwakt worden door de holen die de beverrat in de dijk graaft. Daarom wordt hij actief bestreden door medewerkers van waterschappen of gemeentes.

Het vlees van de beverrat wordt ook gegeten. Omdat de benaming 'rat' niet zo appetijtelijk klinkt heeft het, net als de muskusrat, de bijnaam waterkonijn gekregen.

Wij hopen uiteraard dat onze beverratjes nog lang en gelukkig mogen leven??