Werpvijfkamp perikelen

Het lijkt alweer héél lang geleden dat Jan Smit zaliger, Frans Klep en ik helemaal naar Tata (H) reisden, enkel en alleen voor dat geweldige nieuwe atletiekonderdeel: de werpvijfkamp. Ooit door dr. Georg Glöckner in Europa geïntroduceerd en méér dan 25 jaar geleden door onze eigen Jan Smit in Nederland. De nieuwe werpmeerkamp explodeerde in aantallen deelnemers. Met als extra surplus: het kogelslingeren en gewichtwerpen groeide gestaag mee en kwamen meer in de schijnwerper. Het maakte ons trots. Als gewezen tienkamper kreeg de atletiek voor mij een nieuwe dimensie. Van Hans Houtzager leerde ik in Eindhoven kogelslingeren en gewichtwerpen. God, wat heb ik in die afgelopen 25 jaar genoten van mijn atletiek. De mooie plaatjes van Erwin Suvaal onderstrepen die nog eens met een glimlach. Ik zou er een boek over moeten schrijven.

Toch zou het dan een tragikomedie worden. Een stelletje onbenullen ging zich bemoeien met ons succesverhaal. Onbegrijpelijke (medaille)limieten, belachelijke voorstellen voor agegrading, beperken van het aantal deelnemers en het sterk reduceren van de leeftijdsklassen(?). En waarom werden die echte oudjes toch zo gediscrimineerd? Ze moesten (en moeten) Nederlandse records werpen om de limieten te halen!? Het kwam allemaal voorbij, Theo Maassen zou er een sappige sketch van kunnen maken.

Maar waar maak je je druk over? Eigenlijk niks en nergens, alleen jammer dat het zoveel negatieve aandacht geeft aan die machtige werpvijfkamp. Niemand is er meer of minder door gaan werpen. Wat puntjes meer met speer (!), wat minder puntjes met kogelslingeren (!). So what (?). Misschien had ik die wedstrijd, die ik met 8 punten verloor van Jack Dekker, met de wetenschap van nu toch wel gewonnen. Wat maakt ’t uit?

Maar maak je niet druk om mij! Ik ben er niet meer onder gaan lijden. Wel een groeiend medelijden met die zielige bemoeials. En dat boek gaat er komen.

Eigenlijk ook een beetje queer

Vanmorgen zag ik op Facebook een foto van Femke Bol naast de vorige wereldrecordhoudster op de 400 meter indoor. De frêle Femke uit Amersfoort naast haar wat bonkige voorgangster. En meteen gingen de verschrikkelijkste commentaren los, werkelijk beschamend.

Let wel, ook ik ging verschrikkelijk uit m’n bol met die 49,26 seconde op die 400 meter indoor. Met kloppend hart heb ik de hele avond gezocht naar nog mooiere beelden en euforische commentaren op de Nederlandse televisie. Wanhopig keek ik nu wel uit naar Gregory Sedoc, waar was hij als we hem wel nodig hadden? Want onze sportverslaggevers beseffen niet wat hoe groot deze prestatie is en lullen gewoon onzinnig de avond vol over voetbal.
En ja hoor, zelfs op Facebook gaan de idioten onder ons liever los op de 41 jaar verborgen gebleven verdachtmakingen van de vorige recordhoudster. De Oostblok-dames moesten het weer met terugwerkende kracht ontgelden! Het blijkt van slecht geïnformeerd zijn, want ook nu nog steeds huppelen verdachte dames op de atletiekpistes rond, niet eens uit het Oostblok. En wat te denken over onze eigen Foekje Dillema (1926-2007), in 1950 geschorst omdat ze geen meid was, haar record werd uit de boeken geschrapt. Na haar dood bleek pas na een DNA-onderzoek dat ze zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken had. Maar waar ligt de grens? Je moet haar boek ‘Het verwoeste leven van Foekje Dillema’ lezen om vast te stellen hoe deze vrouw vernederd, genegeerd en gepest is. En door wie? Haar medailles zijn zelfs gestolen! Ik heb Foekje als mens in mijn hart gesloten, want wat was haar schuld eigenlijk? Wat deed zij fout? Ze werd slechts aangespoord om te sporten en ze was blijkbaar supersnel en goed. Er was (en is) nog steeds niet helemaal duidelijk waar de grenzen liggen tussen de vrouwelijke en mannelijke sporter.

Ja, als ik kijk naar het voetballen, dat is dan een zogenaamde pure macho-wereld (?!). Niemand van die klojo’s durft uit te komen dat hij queer is. Wel rollen die macho’s als zielige queer-tjes luid gillend over de grasmat als ze een klein duwtje meekrijgen. Bah bah. Daarom kijk ik liever naar dames-voetbal en -handbal. Die durven er wel gewoon voor uit te komen als ze op vrouwen vallen en die kunnen beter tegen een stootje als die zogenaamde macho’s. Een onverteerbare tegenstelling, je schaamt je bijna dat je man bent!

Alhoewel, laat ik eens naar mezelf kijken! Als ik ver terug in de tijd ga, moet ik nog wel eens denken aan die 110 meter horden in de competitie. Ik had ruimschoots gewonnen en na de finish werd ik door verschillende tegenstanders gefeliciteerd. Maar die ene vergeet ik nooit meer, dat kleine manneke gaf me geen hand, kwam nogal geïrriteerd op me af en zei nogal bits:
‘Het is niet eerlijk dat jij met die lange benen tegen mij moet lopen, ik heb geen schijn van kans’.
Het klinkt raar, maar de blijdschap van de overwinning sloeg meteen om. Hij meende dat echt en dichtte mij voordelen toe omdat ik anders gebouwd was dan hij.
Nog niet zo lang geleden had ik nog zo’n ervaring. Bij een wedstrijd gewichtwerpen flikkerde ik het werpgewicht héél ver van me af en ik liep trots als een pauw naar mijn stoeltje. Komt zo’n man naar me toe en zegt:
‘Bij alle krachtsporten word je ingedeeld naar gewichtsklasse, dat moesten ze hier ook doen. Want tegen jou heb ik geen schijn van kans’. En weer overviel me dat gevoel van teleurstelling, voelde me als valsspeler weggezet.
Thuis gekomen heb ik daar echt lang over moeten nadenken, heb er zelfs ’s nachts van wakker gelegen. En toen ik laatst op de televisie een programma over lhbtiq+ voorbij zag komen, wist ik ‘t. Ik moet nog uit de kast komen:
‘Eigenlijk ben ook ik een beetje queer’.

Eigenlijk zijn we allemaal een beetje anders, iedereen is uniek! Met mijn lange benen had ik op de horden een voordeel ten opzichte van iemand met korte beentjes. Maar waarom bleef ik dan toch nog 2 seconde achter in de finale van dat NK? Blijkbaar zijn er nog andere factoren dan die lange benen. Zou dat talent, betere training of gewoon meer basissnelheid zijn? Of nog iets anders?
Waarom was ik al blij met mijn 17 meter met gewichtwerpen en wierp die Noor nog eens zes meter verder? Hij deed gewoon hetzelfde als ik en zag er ook niet veel anders uit! Wat zijn die factoren die ons queer maken?
En natuurlijk ligt er ergens die grens, die iemand een oneerlijk en onterecht voordeel verschaft. Laten we dat duidelijk definiëren en daar bij een sportkeuring simpelweg op controleren. Maar laten we nooit de betreffende persoon veroordelen. Die is immers zo geboren. Die gaat een sport doen waar zijn/haar hart ligt. Die speelt slechts vals als ongeoorloofde middelen worden gebruikt. Die is onsportief als er stiekem met een lichter gewicht wordt gegooid.
Hoe moeilijk dat soms ook is, respecteer altijd de mens achter de prestatie, zoals ik dat doe met Foekje Dillema. En 41 jaar terugkijken heeft geen enkele toegevoegde waarde. Nu genieten van Femke Bol wel. En vooruit kijken naar volgende wedstrijden. En werken aan een eerlijke en respectvolle keuring.
Dankjewel Femke en veel plezier . . . .