Donderdagmorgen waren we al vroeg vertrokken met onze camper, door die aanhoudende regen over die rottige beton-beton-wegen naar “Kampeerverblijfpark Vlasaard” in Stekene, zo’n slordige 30 kilometer achter Antwerpen. We hadden stiekem gehoopt wat te kunnen fietsen en te genieten van het beloofde mooie Waasland, maar helaas kwamen we niet verder dan een snel op-en-neertje koffie met tompoezen in het mooie centrum van Stekene.
Zaterdagmorgen waren ze er weer, nu “op sportstadion” van AC Volharding, de harde kern van onze Swift-masters. Het was een beetje fris, dreigende wolken verjoegen te vaak het verwarmende zonnetje, maar het werd op z’n Belgisch een gezellige, goed georganiseerde werpvijfkamp. Sectoren keurig om de 10 meter aangegeven met kalklijnen, twee keer inwerpen, drie pogingen aangeven met bordjes en achteraf gemeten! Lekker snel en niemand klaagt, een goeie werpvijfkamp moet lopen. “Goeie wind voor de discus, Jan” (van Hooft). “Ich heb get veur dich beej mich”, Lei Holthuijsen had voor me het sportblaadje VenloSportstad.nl meegenomen, maar daarover later!
Jeroen had boze plannen en was na afloop bijna teleurgesteld over zijn slechts drie PR’s. “Nog neet naor hoes gaon, iech heb vlaai biej mich”. En inderdaad was er heel verrassend Limburgse vlaai, en voor de Swift-deelnemers een flesje speciaal bier, hartstikke leuk idee. Zie bijgaand onze individuele prestaties, speciaal voor de statistici onder ons. Maar verder is nog iets veel belangrijkers te melden.
Na afloop van de wedstrijd schoof bij ons aan tafel Donald Segers, van RKHAV Hulst. Hij genoot zichtbaar van ons gezellige, actieve werpclubje en verzuchtte: ”Maar ja, wat wil je, Swift Roermond hè!”. “Hoezo Donald, wat bedoel je daarmee?”, vroeg ik verbaasd. Hij vertelde dat hij twee dochters had, die nog getraind hadden onder Douwe Smit. Hij speelde vervolgens gigantisch de loftrompet over de ervaring die z’n dochters en hij hadden overgehouden aan de kracht- en technische training van de voormalige Roermondse bondstrainer. Vooral het inlevingsvermogen en de betrokkenheid van de luidsprekende en niets-ontgaande Douwe Smit kwamen ter sprake. “Hij zweette bij de training nog harder dan zijn pupillen” sprak Donald met een breedstralende glimlach, en wij luisterden geboeid toe. Geweldig dat die Douwe én Swift Roermond zo positief blijven voortleven in werpersland! Gelukkig, deze profeet wordt ook buiten zijn stad terecht geëerd!
Teruggekomen in de camper haalde Marijke dat sportkrantje van Lei uit haar tas, moest ik toch maar even lezen. Want alles wat ook maar enigszins naar sportpromotie in onze regio riekt, heeft mijn ongebreidelde belangstelling. En verdomd, het ziet er goed uit, goed plan, leuke artikeltjes. De sportprofeet Ramon Testroote wil een aantrekkelijk sportaanbod dat voor iedereen toegankelijk is, de tranen springen in m’n ogen, ik zou er bijna enthousiast van worden, als ik geen negatieve ervaringen had opgedaan. Is dat niet die man waarmee ik een afspraak heb willen maken om uit de werpers-impasse bij Scopias te komen. Is dat niet de man die me via z’n secretaresse afscheepte. Verrekt, dat is ‘m! Om alle schijn weg te halen bij jullie dat ik nu ga overdrijven, of me niet geheel aan de waarheid ga houden, heb ik een stukje speciaal voor jullie ingescand. Lees maar, hij zegt het echt: “Niemand hoeft aan de zijlijn te staan. Voor iedereen is er een passend aanbod”. Als hij vorig jaar ons werpers-probleem objectief had willen aanhoren en wegen, had ik hem nooit voor leugenaar mogen uitmaken. Maar ja, ook deze profeet zal wel niet in eigen stad worden geëerd!
Nog een keer lezen: “Niemand hoeft aan de zijlijn te staan. Voor iedereen is er een passend aanbod”. Misschien heeft hij toch wel gelijk, voor ons werpers was er immers ook een meer dan passend aanbod, maar niet in SportstadVenlo.nl.
zondag 29 augustus 2010
donderdag 19 augustus 2010
We worden weer besodemieterd . . . .
De economische crisis lijkt voorbij, tijd dat de rekening wordt opgemaakt. En, ja hoor, hoe krijgen ze het voor elkaar, de gepensioneerden gaan die rekening betalen. Waarom is dat volgens “die enge man” Donner nodig? Simpel toch, de populatie vergrijst, we worden allemaal ouder, de pensioenfondsen moeten dus meer gaan uitkeren! Het aantal werkenden wordt relatief gezien kleiner, en die kunnen dat niet meer opbrengen. Er ontstaat een gat tussen de inkomsten en uitgaven, dus moeten we de koek opnieuw gaan herverdelen, en zijn we genoodzaakt minder pensioen uit te keren! Geen speld tussen te krijgen?
Hoezo minder opbrengen? Hoezo herverdelen, dat is toch onze koek. Een modale deelnemer legt gedurende 35 jaar gemiddeld 15% van zijn bruto loon (excl.franchise) in. Met een rekenrente van 4% hebben die oudjes de pensioenkas allemaal gespekt met 225.000 euro. Voor ieder afzonderlijk is dat gewoon zijn geld, wat hij toevertrouwd heeft aan een hooggeacht pensioencollege, dat bestaat uit werkgevers en vakbonden.
Pensioen is heel gewoon en heel simpel uitgesteld loon, meneer Donner. Heel vroeger vond men dat arbeiders hun financiële zaakjes niet goed op orde hadden, dus moesten ze tegen zichzelf in bescherming worden genomen, om na hun werkend bestaan niet te hoeven bedelen. Er werd een gedeelte van dat loon ingehouden voor later. Nou bedankt hoor! Maar dat is niet het enige, die werknemer die 35 jaar 15% van zijn salaris verplicht heeft moeten storten, zou volgens de gemiddelde levensverwachting nog zo’n 15 jaartjes van zijn pensioen kunnen gaan genieten. Dat was gegarandeerd op 70% van zijn laatstgenoten salaris. Gecorrigeerd met zijn AOW-tje betekent dat een aanvullend pensioentje van gemiddeld 430 euro per maand. Even rekenen, 15 jaar maal 12 maanden maal 430 euro . . . . dat zijn zo’n 77.500 euro! Verrekt, waar is de rest van die 225.000?? Ja ja, zo moet je niet rekenen sukkel, daar gaan nog beheerskosten vanaf en niet iedereen wordt slechts 80 jaar.
Hierboven is kort samengevat hoe ons pensioenstelsel werkt en wat gewoon goed moet kunnen functioneren, maar waar gaat het nou mis? Ik heb het genoegen beleefd om een paar jaar als vakbondsvertegenwoordiger in een College van Beheer te mogen meedraaien. Constant werd je meegezogen in die eindeloze integrale financiële risico-analyse, en regelmatig kregen we economen, actuarissen, econometristen en beleggingsdeskundigen op bezoek. Al snel kreeg ik in de gaten waar de schoen wringt, niet bij de premie die de werknemers moeten inleggen, nee, gewoon afpakken die handel. Nee, het werkgeversdeel blijkt afhankelijk te zijn van het financiële resultaat van het pensioenfonds. Gaat het goed met de beleggingen, dan hoeft men niet bij te storten, gaat het wat minder, juist, dan moeten ze de portemonnee trekken. In het algemeen was het zo dat “risicovolle” beleggingen hoog renderen, en kiest men "behoudend" voor vastrentend als we dat risico niet willen lopen.
Dus je raadt het al, de werkgevers wilden héél graag meer in aandelen, en in die tijd was men in Amerika die bekende ballon aan het opblazen. Het werd tijd voor een ALM-studie, er moet gekeken worden naar Asset- en Liability-Management. Een verschrikkelijk duur en arrogant gezelschap gaat in opdracht van de werkgever aan de slag. En een oud gezegde is “wiens brood men eet diens woord men spreekt”. Een waarheid als een koe, en dat geldt nog steeds. Ik had in de avonduren een opleiding afgerond als statistisch analist en een paar jaar bedrijfseconomie gedaan, en ben geboren met een natuurlijk talent voor rekenen. Mijn persoonlijke analyse paste op een A-4-tje en lag beschamend langs een dik glanzend, kleurrijk en peperduur rapport bij de presentatie. Drie mannen in streepjespakken met toen al perfecte beamer-shows wist ons dommeriken ervan te overtuigen dat er slechts één conclusie was: meer aandelen!
In de rondvraag moest ik alle moed bijeen schrapen, en iedereen even dringend aankijken en verzoeken slechts vijf minuten naar mij te willen luisteren. Mijn statement was dat als zowel werkgever als werknemer zijn premie zou inleggen, dat een gespreide belegging en een rente van 4% voldoende bleken voor een ontspannen en verzekerde oude dag voor iedere deelnemer. Je raadt het al, zelfs mijn collega’s van de andere vakbonden, die altijd toch wel overtuigd zijn geweest van mijn objectiviteit en van mijn rekenkunsten, deden plotseling alsof ik niet meer bestond. De drie boeven in streepjespakken lachten geheel overbodig mogelijke twijfel bij mijn collega’s weg, ik stond met mijn correcte analyse voor paal. Uiteraard heb ik ook meteen bedankt voor het College van (wan)Beheer.
In de achterliggende periode heb ik een paar telefoontjes gepleegd om op die momenten te memoreren dat mijn vodje papier meer toekomstvisie bleek te hebben dan dat dikke gelikte peperdure rapport. Maar ja, wie zou ik nu nog moeten bellen, en ja, wat is je gelijk na méér dan tien jaar nog waard.
Niks, helemaal niks! Maar één ding is wel zeker, we worden voor de zoveelste keer op een ongelooflijke manier besodemieterd. Maar realiseer je: Pensioen is simpelweg uitgesteld loon, waar je recht op hebt! De jongeren hoeven niet voor de gepensioneerden te betalen. Die hebben dat zelf gespaard, alleen . . . we hebben het aan de verkeerden toevertrouwd!! Wees gewaarschuwd . . . .
Hoezo minder opbrengen? Hoezo herverdelen, dat is toch onze koek. Een modale deelnemer legt gedurende 35 jaar gemiddeld 15% van zijn bruto loon (excl.franchise) in. Met een rekenrente van 4% hebben die oudjes de pensioenkas allemaal gespekt met 225.000 euro. Voor ieder afzonderlijk is dat gewoon zijn geld, wat hij toevertrouwd heeft aan een hooggeacht pensioencollege, dat bestaat uit werkgevers en vakbonden.
Pensioen is heel gewoon en heel simpel uitgesteld loon, meneer Donner. Heel vroeger vond men dat arbeiders hun financiële zaakjes niet goed op orde hadden, dus moesten ze tegen zichzelf in bescherming worden genomen, om na hun werkend bestaan niet te hoeven bedelen. Er werd een gedeelte van dat loon ingehouden voor later. Nou bedankt hoor! Maar dat is niet het enige, die werknemer die 35 jaar 15% van zijn salaris verplicht heeft moeten storten, zou volgens de gemiddelde levensverwachting nog zo’n 15 jaartjes van zijn pensioen kunnen gaan genieten. Dat was gegarandeerd op 70% van zijn laatstgenoten salaris. Gecorrigeerd met zijn AOW-tje betekent dat een aanvullend pensioentje van gemiddeld 430 euro per maand. Even rekenen, 15 jaar maal 12 maanden maal 430 euro . . . . dat zijn zo’n 77.500 euro! Verrekt, waar is de rest van die 225.000?? Ja ja, zo moet je niet rekenen sukkel, daar gaan nog beheerskosten vanaf en niet iedereen wordt slechts 80 jaar.
Hierboven is kort samengevat hoe ons pensioenstelsel werkt en wat gewoon goed moet kunnen functioneren, maar waar gaat het nou mis? Ik heb het genoegen beleefd om een paar jaar als vakbondsvertegenwoordiger in een College van Beheer te mogen meedraaien. Constant werd je meegezogen in die eindeloze integrale financiële risico-analyse, en regelmatig kregen we economen, actuarissen, econometristen en beleggingsdeskundigen op bezoek. Al snel kreeg ik in de gaten waar de schoen wringt, niet bij de premie die de werknemers moeten inleggen, nee, gewoon afpakken die handel. Nee, het werkgeversdeel blijkt afhankelijk te zijn van het financiële resultaat van het pensioenfonds. Gaat het goed met de beleggingen, dan hoeft men niet bij te storten, gaat het wat minder, juist, dan moeten ze de portemonnee trekken. In het algemeen was het zo dat “risicovolle” beleggingen hoog renderen, en kiest men "behoudend" voor vastrentend als we dat risico niet willen lopen.
Dus je raadt het al, de werkgevers wilden héél graag meer in aandelen, en in die tijd was men in Amerika die bekende ballon aan het opblazen. Het werd tijd voor een ALM-studie, er moet gekeken worden naar Asset- en Liability-Management. Een verschrikkelijk duur en arrogant gezelschap gaat in opdracht van de werkgever aan de slag. En een oud gezegde is “wiens brood men eet diens woord men spreekt”. Een waarheid als een koe, en dat geldt nog steeds. Ik had in de avonduren een opleiding afgerond als statistisch analist en een paar jaar bedrijfseconomie gedaan, en ben geboren met een natuurlijk talent voor rekenen. Mijn persoonlijke analyse paste op een A-4-tje en lag beschamend langs een dik glanzend, kleurrijk en peperduur rapport bij de presentatie. Drie mannen in streepjespakken met toen al perfecte beamer-shows wist ons dommeriken ervan te overtuigen dat er slechts één conclusie was: meer aandelen!
In de rondvraag moest ik alle moed bijeen schrapen, en iedereen even dringend aankijken en verzoeken slechts vijf minuten naar mij te willen luisteren. Mijn statement was dat als zowel werkgever als werknemer zijn premie zou inleggen, dat een gespreide belegging en een rente van 4% voldoende bleken voor een ontspannen en verzekerde oude dag voor iedere deelnemer. Je raadt het al, zelfs mijn collega’s van de andere vakbonden, die altijd toch wel overtuigd zijn geweest van mijn objectiviteit en van mijn rekenkunsten, deden plotseling alsof ik niet meer bestond. De drie boeven in streepjespakken lachten geheel overbodig mogelijke twijfel bij mijn collega’s weg, ik stond met mijn correcte analyse voor paal. Uiteraard heb ik ook meteen bedankt voor het College van (wan)Beheer.
In de achterliggende periode heb ik een paar telefoontjes gepleegd om op die momenten te memoreren dat mijn vodje papier meer toekomstvisie bleek te hebben dan dat dikke gelikte peperdure rapport. Maar ja, wie zou ik nu nog moeten bellen, en ja, wat is je gelijk na méér dan tien jaar nog waard.
Niks, helemaal niks! Maar één ding is wel zeker, we worden voor de zoveelste keer op een ongelooflijke manier besodemieterd. Maar realiseer je: Pensioen is simpelweg uitgesteld loon, waar je recht op hebt! De jongeren hoeven niet voor de gepensioneerden te betalen. Die hebben dat zelf gespaard, alleen . . . we hebben het aan de verkeerden toevertrouwd!! Wees gewaarschuwd . . . .
maandag 9 augustus 2010
Oma Watusi
Vorige week kwam onze kleindochter twee dagen logeren. Dat is op zich al een feest, dat je gewoon kunt vieren door thuis te blijven en allerlei spelletjes te ondergaan. Maar ja, dat kind heeft vakantie, en Marijke en ik hadden een programmaatje samengesteld: overnachten op een camping in Brempt, recreëren op en rond de Hariksee en een bezoek aan Natur- und Tierpark Brüggen. Weliswaar een beetje druk, maar wel hartstikke leuk. Opa moet dan roeien, in de koude Hariksee zwemmen, met niet al te groot verschil winnen met Midget-Golfen en in de speeltuin letterlijk het voortouw nemen bij al die attracties waar opa’s al bij het toekijken misselijk van worden. Tussen de bedrijven door lopen de beide dames dan hand in hand te kletsen, zodat opa weer tot zichzelf kan komen. Het was een zeer geruststellend gevoel toen onze kleindochter op de terugweg als een blok in slaap viel terwijl opa en oma monter achter het stuur zaten.
De afgelopen dagen heb ik geregeld moeten terugdenken aan oma Watusi. In het Natur und Tierpark Brüggen bevindt zich een kudde prachtige Watusi-runderen, waartussen zich tijdens ons bezoek een drama afspeelde. Een broodmager rund stond wankel op de poten en werd geregeld aangeduwd door de stier. Ze viel om en was niet meer bij machte om op te staan. Toen we na een uurtje nog eens even wilden gaan kijken hoe het met oma Watusi was, lag ze weer op de grond, maar nu een stukje verderop. De stier stond trouw aan oma te snuffelen en week geen meter van haar zijde, de andere runderen en kleintjes kwamen een voor een even snuffelen en vormden een beschermhaag om oma. Toch maar even een oppasser zoeken en vertellen wat we gezien hadden. De situatie was hem bekend, oma was al 26 jaar oud en zou niet lang meer te leven hebben. Ze zouden haar op stal zetten om in alle rust het einde van haar leven af te wachten. Heel liefdevol hielpen drie verzorgers haar op de poten, en de stier stond meteen vast tegen haar aan te schuren. De verzorgers legden een spoor van voedsel naar de stal om de kudde naar binnen te lokken. Het duurde heel lang voordat een van de runderen zenuwachtig om zich heen kijkend schoorvoetend richting stal bewoog. Maar de stier ging dwars voor oma staan, om haar de gang naar de stal te beletten. Toen de complete kudde binnen was, lukte het oma ook met voorzichtig omtrekkende bewegingen moeilijk richting stal te sjokken. Echter halverwege versperde de stier weer het pad en snoof aan oma Watusi. Uiteindelijk lukte het de verzorgers om oma apart in een stal te lokken, de deur viel dof in het slot, een paar mensen klapten en ik voelde slechts een brok in m’n keel. De deuren van de andere stallen gingen weer open en een voor een kwamen de Watusi’s weer naar buiten, nu definitief zonder hun oma.
Maar waarom deed die stier zo? Voelde hij het einde van oma naderen, of wist hij niet wat er aan de hand was? Waarom kwam de kudde aan haar snuffelen en vormde een beschermhaag om oma Watusi? Was het een afscheidsritueel van de kudde en het niet accepteren van de stier dat een van zijn vrouwtjes het loodje ging leggen. Het laat me even niet los, het ontroerende tafereel rondom oma Watusi roept meer vragen op dan antwoorden.
Maar zeker is dat vanaf nu, altijd als ik een Watusi tegenkom in woord, geschrift, in het wild of in de dierentuin mijn gedachten oma Watusi zullen vergezellen.
De afgelopen dagen heb ik geregeld moeten terugdenken aan oma Watusi. In het Natur und Tierpark Brüggen bevindt zich een kudde prachtige Watusi-runderen, waartussen zich tijdens ons bezoek een drama afspeelde. Een broodmager rund stond wankel op de poten en werd geregeld aangeduwd door de stier. Ze viel om en was niet meer bij machte om op te staan. Toen we na een uurtje nog eens even wilden gaan kijken hoe het met oma Watusi was, lag ze weer op de grond, maar nu een stukje verderop. De stier stond trouw aan oma te snuffelen en week geen meter van haar zijde, de andere runderen en kleintjes kwamen een voor een even snuffelen en vormden een beschermhaag om oma. Toch maar even een oppasser zoeken en vertellen wat we gezien hadden. De situatie was hem bekend, oma was al 26 jaar oud en zou niet lang meer te leven hebben. Ze zouden haar op stal zetten om in alle rust het einde van haar leven af te wachten. Heel liefdevol hielpen drie verzorgers haar op de poten, en de stier stond meteen vast tegen haar aan te schuren. De verzorgers legden een spoor van voedsel naar de stal om de kudde naar binnen te lokken. Het duurde heel lang voordat een van de runderen zenuwachtig om zich heen kijkend schoorvoetend richting stal bewoog. Maar de stier ging dwars voor oma staan, om haar de gang naar de stal te beletten. Toen de complete kudde binnen was, lukte het oma ook met voorzichtig omtrekkende bewegingen moeilijk richting stal te sjokken. Echter halverwege versperde de stier weer het pad en snoof aan oma Watusi. Uiteindelijk lukte het de verzorgers om oma apart in een stal te lokken, de deur viel dof in het slot, een paar mensen klapten en ik voelde slechts een brok in m’n keel. De deuren van de andere stallen gingen weer open en een voor een kwamen de Watusi’s weer naar buiten, nu definitief zonder hun oma.
Maar waarom deed die stier zo? Voelde hij het einde van oma naderen, of wist hij niet wat er aan de hand was? Waarom kwam de kudde aan haar snuffelen en vormde een beschermhaag om oma Watusi? Was het een afscheidsritueel van de kudde en het niet accepteren van de stier dat een van zijn vrouwtjes het loodje ging leggen. Het laat me even niet los, het ontroerende tafereel rondom oma Watusi roept meer vragen op dan antwoorden.
Maar zeker is dat vanaf nu, altijd als ik een Watusi tegenkom in woord, geschrift, in het wild of in de dierentuin mijn gedachten oma Watusi zullen vergezellen.
woensdag 4 augustus 2010
Status Quo na Zomerreces
Vinden jullie dat ook zo erg, de Tweede Kamer moest wat vroeger terugkomen van vakantie, de Muppet-show gaat immers weer beginnen, good-old Ruud Lubbers opende het bal, goed gedaan master Ruudje. Vooral voor links bleken de druiven zuur te zijn, een vinnige Femke Halsema scheldt een gehoorzaam zwijgende Geert Wilders uit voor vuilspuiterij, hakkelende Job Cohen constateert dat steeds meer mensen zich in toenemende mate zorgen maken over het buitensluiten en de achterstelling van moslims en een te grappige Emile Roemer is niet blij met de beoogde schaduwpremier. Ook voor politici is het overduidelijk moeilijk omgaan met de dictatuur van de meerderheid, en links snapt dus echt niet waarom de PVV zoveel zetelwinst heeft behaald.
Het is dus duidelijk, de vakantieperiode is (bijna) voorbij, en voor ons werpers betekent dat: de tweede golf baanwedstrijden komt er weer aan. Niet dat dit voor Jan, Frans en mij zoveel verschil maakt, we voelen ons toch altijd lekker buitengesloten, maar vanmorgen bij een oefenvijfkampje moesten we toch even kijken hoeveel achterstelling we nog hebben. Alexander Pechtold had beter met ons kunnen meegooien vanmorgen, hadden we hem kunnen leren hoe je nederlagen waardig draagt.
Terug naar vanmorgen, op bijgaand filmpje is duidelijk te zien dat het nog een stuk beter moet met gewichtwerpen, niet pompen, niet op de plaats draaien en opstrekken bij afwerpen!!! Ik heb het zelf opgenomen, dus helaas is niet te zien hoe ik toch weer 17 meter heb geslingerd. Wat vooral belabberd ging bij alle drie, was toch wel speerwerpen. Een ding weten we nu zeker, vóór de komende werpvijfkampen nog een paar wedstrijdjes of een paar keer serieus trainen met de speer. Voor de geïnteresseerden hierbij ook nog de individuele uitslagen van de vorige oefenvijfkamp van mei en die van vanmorgen.
Het is dus duidelijk, de vakantieperiode is (bijna) voorbij, en voor ons werpers betekent dat: de tweede golf baanwedstrijden komt er weer aan. Niet dat dit voor Jan, Frans en mij zoveel verschil maakt, we voelen ons toch altijd lekker buitengesloten, maar vanmorgen bij een oefenvijfkampje moesten we toch even kijken hoeveel achterstelling we nog hebben. Alexander Pechtold had beter met ons kunnen meegooien vanmorgen, hadden we hem kunnen leren hoe je nederlagen waardig draagt.
Terug naar vanmorgen, op bijgaand filmpje is duidelijk te zien dat het nog een stuk beter moet met gewichtwerpen, niet pompen, niet op de plaats draaien en opstrekken bij afwerpen!!! Ik heb het zelf opgenomen, dus helaas is niet te zien hoe ik toch weer 17 meter heb geslingerd. Wat vooral belabberd ging bij alle drie, was toch wel speerwerpen. Een ding weten we nu zeker, vóór de komende werpvijfkampen nog een paar wedstrijdjes of een paar keer serieus trainen met de speer. Voor de geïnteresseerden hierbij ook nog de individuele uitslagen van de vorige oefenvijfkamp van mei en die van vanmorgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)