Het is mistig buiten en het miezert, gelukkig kent mijn auto intussen de weg van Baolder naar Remunj. Rond sportpark de Wijher staan ouders onder de parapluie of weggedoken achter hun opstaande kraag, handen diep in de zakken. Enthousiaste trainers haasten zich om spullen klaar te zetten, de ongeduldige jeugd in blauwe trainingsjasjes holt kris-kras over het middenterrein. Jacqueline en ik blijken de enige aanwezige commissieleden, eentje is er ziek, de andere twee weet ik gewoon even niet. ‘Wat komen jullie doen’ vraagt de voorzitter van achter de bar. ‘We hebben jubileum-commissie’ zegt Jacqueline en neemt de sleutel in ontvangst. ‘Waarom weet ik dat niet’ hoor ik achter m’n rug onderweg naar een koude vergaderruimte.
Ik hou m’n jas aan, we besluiten onze tijd effectief te gaan benutten, Jacqueline schetst handig een matrix op haar aantekenbloc en mompelt al nadenkend de teksten boven een viertal kolommen: Datum – Activiteit – Verantwoordelijke – Kosten. Vrij snel krijgt het 75-jarig jubileum van Swift Atletiek gestalte rondom twee belangrijke data, de jaarvergadering en de clubkampioenschappen. Precies op het goeie moment, net als we dreigen onze eigen woorden te gaan herhalen, wordt er geklopt. ‘Mag ik even storen’, Peter Willemse komt binnen. In grote lijnen vertellen we ‘en Petit Comitée’ wat de plannen zijn, oogsten namens Erwin Suvaal de complimenten voor de mooie cartoon en Peter doet een paar welkome aanvullingen binnen ons inmiddels volgekrabbelde matrix. ‘Hartstikke goed, daar hebben we wat aan’ en tevreden sluiten we af. Jacqueline zal een verslag toesturen en over drie weken hopen we met de complete commissie én Peter Willemse ‘spijkers met koppen’ te slaan. Ik heb mijn jas niet uit hoeven doen, door de warme en gezellige kantine loop ik naar buiten. Op het middenterrein wordt er enthousiast gerend, gesprongen en geworpen.
Die aanblik dwingt me om even te blijven staan. ‘Daar doe je het toch voor’, denk ik bij mezelf. Voor al die enthousiaste kindertjes, die kritisch meelevende ouders langs de kant en die geweldige train(st)ers met hun kundige inzet! Swift zorgt al 75 jaar lang voor de continuïteit van de atletiek in de hele regio, groot respect!
Met een glimlach stap ik in de auto, geweldige club dat Swift en we maken er een prachtig jubileum van . . . . .
zaterdag 22 januari 2011
donderdag 20 januari 2011
Laat Brandon vrij . . .
De buren zijn aan het werk, hun hond zit alweer opgesloten in zijn hok. Zielig, maar we hebben wel een sleutel, kunnen we straks een stukje met hem wandelen. Hebben jullie eergisteren ook Martin Gaus gezien op TV met die hond van zijn zoon, wat een lief stel. Nog nooit iemand gezien die zo ontspannen aan (en op) de tafel van Pauw & Witteman zat. Een prachtige Golden Retriever, helemaal op z’n gemak, volledig vertrouwen in zijn omgeving, zalig om te zien. Martin kwam praten over zijn jeugdzonde, hij zal een hond nooit meer corrigeren, alleen door hem te belonen als hij iets goed doet kun je een hond goed opvoeden en socialiseren. Geweldige vent, daar kun je je kinderen aan toevertrouwen.
Gisteravond zaten twee moeders aan diezelfde tafel, zij hadden de zorg voor hun kinderen moeten overlaten aan ‘de Nederlandse zorginstelling’. Men vond het 22 jaar geleden noodzakelijk om Jolanda naakt te moeten ketenen aan de muur, om haar te corrigeren. Nederland was ‘nationaal’ geschokt, dat mocht nooit meer voorkomen. Het CCE (Centrum voor Consultatie en Expertise) werd door de politiek aangesteld om daarover te waken. Maar dat bracht helaas niet de oplossing voor Brandon en nog 40 ‘lastige’ gevallen, die zitten nog dagelijks vastgeketend aan de muur. Brandon al drie jaar lang, een 18-jarige spontane vent, weliswaar geestelijk gehandicapt, maar volop ideeën en plannen voor de toekomst, ik heb de schokkende beelden gezien. Hij wilde zo graag break-dancen, of lekker buiten spelen, ik hield het echt niet meer droog.
De (mannelijke) manager van de zorginstelling en de (vrouwelijke) manager van het CCE kwamen uitleg geven over het hoe en waarom. Ik heb zelden een duo ‘onwil en onkunde’ zo door de stront zien zakken, zelfs een aangeschoven CDA-politica zag toch wel het probleem, maar ook niet meteen de oplossing. Ik wel, en jullie ook denk ik! Bevrijden die jongelui en de eventuele problemen die dat veroorzaakt gewoon samen oplossen. Dat doen we toch ook met die kleine groepjes ‘allochtonen’, die her en der de boel ‘met volle verstand’ verzieken. Die moesten ze maar eens vastbinden, en wat zou de PvdA tekeer gaan. Misschien moeten we hier aan gerichte job-rotation doen. Laten we die twee van de zorginstelling en het CEE van plaats laten verwisselen met bijvoorbeeld een wethouder en buurtwerker van Amsterdam.
Zwaar aangeslagen dwalen mijn gedachten af, ook ik had een jeugdzonde, ik stemde op het CDA. Ja, ik geef het toe, ook één keer op Balkenende. Tot die bewuste avond, een discussie tussen een CDA-politica en een directrice van een zorginstelling. Er was een probleem, er was een echtpaar Hartman dat 60 jaar gelukkig getrouwd was, een ontroerend stel. Echter het noodslot sloeg toe, meneer Hartman en mevrouw Hartman hadden ‘verschillende’ zorg nodig, en helaas, dat kan niet in Nederland. Werkelijk hartverscheurend hoe die twee oudjes hun gezellige levensavond hartvochtig moesten inruilen voor eenzame opsluiting. Die directrice en die politica lulden volledig langs elkaar heen, het ging niet meer om het echtpaar Hartman, maar over de onmacht van de politiek en de onkunde van het management in Nederland. Ik heb Balkenende geschreven, ik kreeg zelfs antwoord en de klojo bedankte me voor de suggesties. Anderhalf jaar later maakte kleindochter Hartman een documentaire over oma & opa, er was niets veranderd, de oudjes waren van elkaar vervreemd en hadden alle vertrouwen in de ‘samenleving’ verloren. Is dat wat we willen? Toen heb ik persoonlijk het vertrouwen opgezegd in het CDA, Maxime Verhagen betreurde het, maar dat komt nooit meer goed.
Het kan ook anders, de laatste drie jaar van mijn arbeidzaam leven heb ik ontzettend mogen genieten van Kaizen. Waar heeft ie het nou weer over, een beetje opscheppen over zichzelf! Nee hoor, probeer het boek ‘Gemba Kaizen’ van Masaaki Imai maar eens te bemachtigen. Lees het ’n keer, lees het daarna eens echt goed door en lees het een derde keer en probeer daarbij de dingen te onthouden die je aanspreken en die je echt aankunt. Ik mocht indertijd m’n eigen opleiding in elkaar draaien en ‘kritisch gevolgd’ problemen oppakken waar anderen geen tijd voor hadden (lees: niet uitkwamen). Mijn uitgangspunt was: er zijn geen problemen, zie ze simpelweg als uitdagingen! Problemen leiden tot frustratie, zwijgend niets-doen en demotiveren. Zie het gewoon als inspirerende uitdagingen, laten we mekaar motiveren om het op te lossen. In multidisciplinaire teams van tien man voerden we in één week een Kaizen-Blitz uit, waarbinnen een analyse werd gedaan, een oplossing werd gezocht, de invoering geschiedde en op de vrijdag werd gepresenteerd aan het gehele personeel. In zo’n team zaten mensen van het management, de staf en de vloer. De grootste uitdaging voor mij lag om het sociaal vaardige doorlullende management te integreren in de door hen denigrerend aangeduide ‘onderlaag’. Maar juist daar zit de vereiste arbeidsdiscipline, betrokkenheid bij het werk en de verbondenheid met het product. Als deze ‘teambuilding’ was geslaagd en als je daarbij het probleem had weten om te buigen naar ‘onze gezamenlijke uitdaging’, was het project al voor 80% klaar. Misschien nog een laatste tip van een ouwe bedrijfskundige: leg alsjeblieft de ‘oplossing’ niet vast in een kleurig en smeuïg rapport maar zoek naar een ‘verantwoordelijke’ voor het garanderen van de continuïteit. Geef iemand zo-diep-mogelijk in de organisatie die uitdaging, schep de passende randvoorwaarden en je zult zien dat het werkt. Laat het management maar ‘plaatsvervangend’ trots constateren dat de cijfers de goede kant op gaan. En stel al helemaal geen prestatie-bonus voor van 100 euro, neeeee, belangrijker is alweer ‘hoe krijg ik die winterbanden op m’n lease-auto zonder dat ’t me een cent kost’.
Had ik maar de sleutel van dat hok van Brandon, dan konden we samen met de hond van de buren gaan wandelen langs de Maas. In de ene broekzak een reep chocola, in de andere wat hondensnoepjes. Wat zouden ze rollebollen door het natte gras, zich lekker smerig maken en genieten van die gezonde inspanning en de buitenlucht.
Die broekzakken komen zeker leeg, alleen mezelf moet ik eigenlijk corrigeren, waarom doe ik het potverdomme niet . . .
Gisteravond zaten twee moeders aan diezelfde tafel, zij hadden de zorg voor hun kinderen moeten overlaten aan ‘de Nederlandse zorginstelling’. Men vond het 22 jaar geleden noodzakelijk om Jolanda naakt te moeten ketenen aan de muur, om haar te corrigeren. Nederland was ‘nationaal’ geschokt, dat mocht nooit meer voorkomen. Het CCE (Centrum voor Consultatie en Expertise) werd door de politiek aangesteld om daarover te waken. Maar dat bracht helaas niet de oplossing voor Brandon en nog 40 ‘lastige’ gevallen, die zitten nog dagelijks vastgeketend aan de muur. Brandon al drie jaar lang, een 18-jarige spontane vent, weliswaar geestelijk gehandicapt, maar volop ideeën en plannen voor de toekomst, ik heb de schokkende beelden gezien. Hij wilde zo graag break-dancen, of lekker buiten spelen, ik hield het echt niet meer droog.
De (mannelijke) manager van de zorginstelling en de (vrouwelijke) manager van het CCE kwamen uitleg geven over het hoe en waarom. Ik heb zelden een duo ‘onwil en onkunde’ zo door de stront zien zakken, zelfs een aangeschoven CDA-politica zag toch wel het probleem, maar ook niet meteen de oplossing. Ik wel, en jullie ook denk ik! Bevrijden die jongelui en de eventuele problemen die dat veroorzaakt gewoon samen oplossen. Dat doen we toch ook met die kleine groepjes ‘allochtonen’, die her en der de boel ‘met volle verstand’ verzieken. Die moesten ze maar eens vastbinden, en wat zou de PvdA tekeer gaan. Misschien moeten we hier aan gerichte job-rotation doen. Laten we die twee van de zorginstelling en het CEE van plaats laten verwisselen met bijvoorbeeld een wethouder en buurtwerker van Amsterdam.
Zwaar aangeslagen dwalen mijn gedachten af, ook ik had een jeugdzonde, ik stemde op het CDA. Ja, ik geef het toe, ook één keer op Balkenende. Tot die bewuste avond, een discussie tussen een CDA-politica en een directrice van een zorginstelling. Er was een probleem, er was een echtpaar Hartman dat 60 jaar gelukkig getrouwd was, een ontroerend stel. Echter het noodslot sloeg toe, meneer Hartman en mevrouw Hartman hadden ‘verschillende’ zorg nodig, en helaas, dat kan niet in Nederland. Werkelijk hartverscheurend hoe die twee oudjes hun gezellige levensavond hartvochtig moesten inruilen voor eenzame opsluiting. Die directrice en die politica lulden volledig langs elkaar heen, het ging niet meer om het echtpaar Hartman, maar over de onmacht van de politiek en de onkunde van het management in Nederland. Ik heb Balkenende geschreven, ik kreeg zelfs antwoord en de klojo bedankte me voor de suggesties. Anderhalf jaar later maakte kleindochter Hartman een documentaire over oma & opa, er was niets veranderd, de oudjes waren van elkaar vervreemd en hadden alle vertrouwen in de ‘samenleving’ verloren. Is dat wat we willen? Toen heb ik persoonlijk het vertrouwen opgezegd in het CDA, Maxime Verhagen betreurde het, maar dat komt nooit meer goed.
Het kan ook anders, de laatste drie jaar van mijn arbeidzaam leven heb ik ontzettend mogen genieten van Kaizen. Waar heeft ie het nou weer over, een beetje opscheppen over zichzelf! Nee hoor, probeer het boek ‘Gemba Kaizen’ van Masaaki Imai maar eens te bemachtigen. Lees het ’n keer, lees het daarna eens echt goed door en lees het een derde keer en probeer daarbij de dingen te onthouden die je aanspreken en die je echt aankunt. Ik mocht indertijd m’n eigen opleiding in elkaar draaien en ‘kritisch gevolgd’ problemen oppakken waar anderen geen tijd voor hadden (lees: niet uitkwamen). Mijn uitgangspunt was: er zijn geen problemen, zie ze simpelweg als uitdagingen! Problemen leiden tot frustratie, zwijgend niets-doen en demotiveren. Zie het gewoon als inspirerende uitdagingen, laten we mekaar motiveren om het op te lossen. In multidisciplinaire teams van tien man voerden we in één week een Kaizen-Blitz uit, waarbinnen een analyse werd gedaan, een oplossing werd gezocht, de invoering geschiedde en op de vrijdag werd gepresenteerd aan het gehele personeel. In zo’n team zaten mensen van het management, de staf en de vloer. De grootste uitdaging voor mij lag om het sociaal vaardige doorlullende management te integreren in de door hen denigrerend aangeduide ‘onderlaag’. Maar juist daar zit de vereiste arbeidsdiscipline, betrokkenheid bij het werk en de verbondenheid met het product. Als deze ‘teambuilding’ was geslaagd en als je daarbij het probleem had weten om te buigen naar ‘onze gezamenlijke uitdaging’, was het project al voor 80% klaar. Misschien nog een laatste tip van een ouwe bedrijfskundige: leg alsjeblieft de ‘oplossing’ niet vast in een kleurig en smeuïg rapport maar zoek naar een ‘verantwoordelijke’ voor het garanderen van de continuïteit. Geef iemand zo-diep-mogelijk in de organisatie die uitdaging, schep de passende randvoorwaarden en je zult zien dat het werkt. Laat het management maar ‘plaatsvervangend’ trots constateren dat de cijfers de goede kant op gaan. En stel al helemaal geen prestatie-bonus voor van 100 euro, neeeee, belangrijker is alweer ‘hoe krijg ik die winterbanden op m’n lease-auto zonder dat ’t me een cent kost’.
Had ik maar de sleutel van dat hok van Brandon, dan konden we samen met de hond van de buren gaan wandelen langs de Maas. In de ene broekzak een reep chocola, in de andere wat hondensnoepjes. Wat zouden ze rollebollen door het natte gras, zich lekker smerig maken en genieten van die gezonde inspanning en de buitenlucht.
Die broekzakken komen zeker leeg, alleen mezelf moet ik eigenlijk corrigeren, waarom doe ik het potverdomme niet . . .
zondag 16 januari 2011
Er gaat niks boven lekker buiten trainen
Vanmorgen voor het eerst sinds vijf weken buiten getraind, mijn trainingsveldje bij Scheuten Glas lag er uitnodigend bij, heerlijk. Maar nu zit ik echt doodmoe uit te puffen achter mijn laptopje, het valt potdomme niet mee. Ik lijk wel een oud mannetje. Achtereenvolgend hebben een longontsteking, een buikgriep en een hardnekkig virus op de luchtwegen me gesloopt en ver teruggeworpen qua conditie. En ik was nog wel zo lekker bezig, naar de klote dat strakke schema met kracht- en fitnesstraining, helemaal opnieuw beginnen, ook mijn rechterschouder sputtert ineens tegen. Toen we terugkwamen eind november van onze laatste vakantie in de Dordogne had ik een berenconditie, lekker bomen gekapt en geruimd, wie deed me wat. Nu, half januari, voel ik me geradbraakt.
Niet dat ik me de afgelopen weken verveeld heb, natuurlijk keken die (slinger)kogels me vragend aan van ‘wanneer mogen we weer naar buiten’. Maar bijna net zo fanatiek als met vijfkampen heb ik me nog eens ingegraven in mijn stamboom. Enkele Tutelaer’s waren kapiteins gedurende de 80-jarige oorlog (1568-1648) en (mede met hulp van een expert) ben ik nog steeds bezig hun levensloop ‘in te kleuren’. Daarnaast ben ik heel trots, want ik ben toch weer wat verder terug in de tijd gekomen. Van 1288-1305 was ene Herman Teutelaert schepen in het middeleeuwse Utrecht en over hem en zijn familie schrijf ik op dit moment een heel interessant verhaal. Ik wacht nog op informatie uit een vijftal archieven en dan ga ik ook dat afronden. Geweldig om te doen, toch wel fijn dat je meer hobbies hebt, en daarbij vergeet je ook nog eens het hoesten en die pijn in je longen.
Maar ja, nu niet meer mopperen en al teveel achteruitkijken, ik heb vanmorgen weer ontzettend genoten! Natuurlijk moet je weer voorzichtig beginnen, 12 keer kogelstoten (11m), 6 keer kogelslingeren (38m) en 6 keer gewichtwerpen (15m). Morgenvroeg nog naar de huisarts om de uitslagen van het bloedprikken te bespreken, en ik hoop dat ze me een (cortisone)spuit gaat zetten in mijn pijnlijke rechterschouder. En dan kijken of we ons redelijk kunnen voorbereiden op het winterwerpen in Eindhoven (12 feb), het NK-indoor kogel (27 feb) en het EK-indoor (16-20 mrt).
Er gaat toch niks boven werpvijfkampen . . . .
Niet dat ik me de afgelopen weken verveeld heb, natuurlijk keken die (slinger)kogels me vragend aan van ‘wanneer mogen we weer naar buiten’. Maar bijna net zo fanatiek als met vijfkampen heb ik me nog eens ingegraven in mijn stamboom. Enkele Tutelaer’s waren kapiteins gedurende de 80-jarige oorlog (1568-1648) en (mede met hulp van een expert) ben ik nog steeds bezig hun levensloop ‘in te kleuren’. Daarnaast ben ik heel trots, want ik ben toch weer wat verder terug in de tijd gekomen. Van 1288-1305 was ene Herman Teutelaert schepen in het middeleeuwse Utrecht en over hem en zijn familie schrijf ik op dit moment een heel interessant verhaal. Ik wacht nog op informatie uit een vijftal archieven en dan ga ik ook dat afronden. Geweldig om te doen, toch wel fijn dat je meer hobbies hebt, en daarbij vergeet je ook nog eens het hoesten en die pijn in je longen.
Maar ja, nu niet meer mopperen en al teveel achteruitkijken, ik heb vanmorgen weer ontzettend genoten! Natuurlijk moet je weer voorzichtig beginnen, 12 keer kogelstoten (11m), 6 keer kogelslingeren (38m) en 6 keer gewichtwerpen (15m). Morgenvroeg nog naar de huisarts om de uitslagen van het bloedprikken te bespreken, en ik hoop dat ze me een (cortisone)spuit gaat zetten in mijn pijnlijke rechterschouder. En dan kijken of we ons redelijk kunnen voorbereiden op het winterwerpen in Eindhoven (12 feb), het NK-indoor kogel (27 feb) en het EK-indoor (16-20 mrt).
Er gaat toch niks boven werpvijfkampen . . . .
woensdag 5 januari 2011
Molly & Tjambo
Ze zeggen wel eens: "zo gek als een hond . . . "
Nu weet ik ook wat ze daarmee bedoelen. Met nieuwjaar hadden we twee honden op bezoek. Molly, een briard, die normaal op Sint Maarten in raggae-tempo vervelende teken probeert te ontlopen en volgens z'n baasjes altijd ligt te lamzakken. En Tjambo, een kruising tussen een labrador en 'n drentse jachthond. Hij zit meestal in zijn koude hok te wachten tot iemand hem eruit laat.
We hebben ze uiteraard eerst aan elkaar voorgesteld en na een paar woef-wafs toch maar de buitendeur opengezet, op het filmpje zie je wat er toen gebeurde. En dit spelletje ging onophoudelijk door, er kwam gewoon geen einde aan. Ik had eigenlijk nog een filmpje moeten maken hoe achteraf onze keurig geschrobte tegelvloer erbij lag!
Beste wensen voor 2011, en gedraag je af en toe als een hond . . . .
Nu weet ik ook wat ze daarmee bedoelen. Met nieuwjaar hadden we twee honden op bezoek. Molly, een briard, die normaal op Sint Maarten in raggae-tempo vervelende teken probeert te ontlopen en volgens z'n baasjes altijd ligt te lamzakken. En Tjambo, een kruising tussen een labrador en 'n drentse jachthond. Hij zit meestal in zijn koude hok te wachten tot iemand hem eruit laat.
We hebben ze uiteraard eerst aan elkaar voorgesteld en na een paar woef-wafs toch maar de buitendeur opengezet, op het filmpje zie je wat er toen gebeurde. En dit spelletje ging onophoudelijk door, er kwam gewoon geen einde aan. Ik had eigenlijk nog een filmpje moeten maken hoe achteraf onze keurig geschrobte tegelvloer erbij lag!
Beste wensen voor 2011, en gedraag je af en toe als een hond . . . .
Abonneren op:
Posts (Atom)