Dat betekent voor wedstrijdatleten dat het baanseizoen weer is begonnen. Voor ons was het eigenlijk nooit opgehouden, want 31 december was de laatste wedstrijd van 2009 in Hückelhoven en 6 februari was alweer het winterwerpen in Eindhoven. En inmiddels hebben vijf van onze werpersgroep aansprekende prestaties eruit gegooid, ik ga ze toch maar weer volgen komend seizoen.
Marijke en ik zijn ook weer terug van onze trektocht “op zoek naar de zon”. Dat is overigens super-gelukt, en enkele dagen geleden las ik in Reisdorf een berichtje van Henk van Bakel: “Jan van Hooft gaat 44 meter gooien in Übach-Palenberg”. Waarop ik Marijke heb voorgesteld ons reisschema iets te verleggen en dus stonden we zaterdagmiddag met onze camper op de grote parkeerplaats bij het sportparkje van SV-Rot-Weiss. Zo’n 40 werp(st)ers hadden zich gemeld en zo’n eerste wedstrijd in de lente is altijd gezellig. Handjes geven en “wie geht’s”, ik had alleen m’n ouwe schoentjes mee en het camperkloffie, maar ja, de kop is eraf.
Het werd een mooie wedstrijd met o.a. een nieuw Duits record voor de 75-jarige Peter Speckens: 42.98 meter! Jan van Hooft ervoer dat het ook wel eens kan tegen zitten en bleef steken op 39.69! Een troost voor hem, hij kan nog 15 jaar trainen om zijn prestatie te meten met Peter Speckens.
Marijke heeft een paar mooie filmpjes gemaakt en die zijn te vinden op Youtube, bekijk ze maar ‘ns, je kunt er misschien wat van leren. De goeie aan- én de foute af-leren. Tevens een eerste tabel met een overzicht van de prestaties van de werpersgroep totnogtoe.
zondag 28 maart 2010
woensdag 24 maart 2010
Plateau van Langres
We staan op het plateau van Langres, en vanmiddag hebben we zelfs even op het randje gebalanceerd, het is echt een plateau. Camping la Croix d’Arles is goed uitgerust met mooie plekken, heel veel vakantiehuisjes, een groot zwembad, sauna, jacuzzi etc.etc.. Maar op dit moment wordt hij blijkbaar alleen gebruikt als overnachtings-camping voor de grijze golf of richting Spanje of op de terugreis, alles is dicht, behalve het sanitairgebouw. Vanaf vier uur druppelen de eerste campers en caravans binnen en gejaagd zoeken de soms ruziënde oudere echtparen een plekje, mooi om te bekijken vanaf je luie stoel. Scheve ondergrond en “waar-staat-de-zon” is niet belangrijk, niemand moppert als men ongegeneerd voor elkaars deur gaat staan. Er is plek genoeg maar iedereen kluit bij mekaar. Vanmorgen werden we wakker en keken verbaasd naar buiten: iedereen weg, alleen een Franse camper heeft nog alle raampjes dicht. Maar dat verandert snel, gordijntjes gaan open, de motor wordt gestart en rijden met die hap. De deur is niet eens open geweest voor de ochtend-plas, laat staan een wasbeurt! Wij twee zitten dan al buiten aan ons tweede kopje thee in de korte broek op ons gemak wakker te worden.
De nu lege camping daagt uit als trainingsaccommodatie, weliswaar verre van ideaal, maar hij ligt voor de deur. Het Zauberschnur kan om een verkeersbord en de warming-up begint onder toeziend oog van Marijke die langs de camper touwtje staat te springen. Uit stand kan ik kogel en discus doen, het werpgewicht met één draai. Na onze gezamenlijke training eerst de douche grondig schoonmaken voor gebruik, we hebben alle tijd. s’Middags maken we een fietstochtje naar de bron van de Marne. Fietsen in Frankrijk valt nooit mee, onze drie versnellingen blijken een factor 10 te weinig! Maar het is de moeite waard, op de buitenrand van het plateau staat uitgebreid informatie over deze bijzondere plek. De bron ontspringt uiteraard onderaan het plateau, dus moeten we heel wat trappen af. Onderweg lezen we de borden met informatie over het ontstaan en de historische gebeurtenissen. Onderaan loopt het eerste Marne-water vanonder uit het plateau, even een foto maken. Een stukje verder naar het Noorden ontspringt op vergelijkbare wijze “ôs eige Mooder Maas”.
We besluiten met een omweg terug te fietsen, maar zonder kaart door het verwarrende heuvelland natuurlijk erg dom. Door het kleine plaatsje Saintes Geosmes fietsen we over een “voie verte” toch wat ver weg van de RN974, dus moeten we de weg vragen. “Toch wel fijn dat we ons zo goed kunnen redden in het Frans”, slaat even later om in twijfel of we die vriendelijke dame wel goed begrepen hebben. We zijn de weg kwijt, maar met een hele lange omweg komen we uiteindelijk geheel op eigen kracht en intellect terug op de camping. Tijd voor de thee en “kijken wie er straks onze buren worden”. Morgen gaan we richting Reisdorf (Luxemburg), Tom-Tom zegt dat we dat binnen vier uur kunnen halen! Maar we nemen de tijd!
De nu lege camping daagt uit als trainingsaccommodatie, weliswaar verre van ideaal, maar hij ligt voor de deur. Het Zauberschnur kan om een verkeersbord en de warming-up begint onder toeziend oog van Marijke die langs de camper touwtje staat te springen. Uit stand kan ik kogel en discus doen, het werpgewicht met één draai. Na onze gezamenlijke training eerst de douche grondig schoonmaken voor gebruik, we hebben alle tijd. s’Middags maken we een fietstochtje naar de bron van de Marne. Fietsen in Frankrijk valt nooit mee, onze drie versnellingen blijken een factor 10 te weinig! Maar het is de moeite waard, op de buitenrand van het plateau staat uitgebreid informatie over deze bijzondere plek. De bron ontspringt uiteraard onderaan het plateau, dus moeten we heel wat trappen af. Onderweg lezen we de borden met informatie over het ontstaan en de historische gebeurtenissen. Onderaan loopt het eerste Marne-water vanonder uit het plateau, even een foto maken. Een stukje verder naar het Noorden ontspringt op vergelijkbare wijze “ôs eige Mooder Maas”.
We besluiten met een omweg terug te fietsen, maar zonder kaart door het verwarrende heuvelland natuurlijk erg dom. Door het kleine plaatsje Saintes Geosmes fietsen we over een “voie verte” toch wat ver weg van de RN974, dus moeten we de weg vragen. “Toch wel fijn dat we ons zo goed kunnen redden in het Frans”, slaat even later om in twijfel of we die vriendelijke dame wel goed begrepen hebben. We zijn de weg kwijt, maar met een hele lange omweg komen we uiteindelijk geheel op eigen kracht en intellect terug op de camping. Tijd voor de thee en “kijken wie er straks onze buren worden”. Morgen gaan we richting Reisdorf (Luxemburg), Tom-Tom zegt dat we dat binnen vier uur kunnen halen! Maar we nemen de tijd!
donderdag 18 maart 2010
Cambrils
Moncofa is een aanrader, wij vonden het veel rustiger en natuurlijker dan Benidorm. Maar na een week wilden we verder, en op dit moment staan we alweer twee dagen op camping Playa Cambrils, hij ligt er aangeharkt bij onder de kaalgesnoeide moerbei-bomen, klaar voor het komende seizoen. Knalgroene groepjes halsband-parkieten met hun lange staarten vliegen schreeuwend boven onze hoofden. Het weer is stralend, we maken lange wandelingen en zitten “in de korte bôks” bij de camper. De Spanjaarden om ons heen richten hun vaste plek in, compleet met een vierkante aparte keukentent. We lachen ons te barsten met die hardop ruziënde echtparen!
Van Moncofa naar Cambrils zijn we over de A-7 gereden, een keurige “route nationale”, geen rotondes en gezellig dwars door Spaanse dorpen. Onderweg onze voorraden aangevuld bij een supermarkt! Langs de weg viel me een jongedame op, ze zat bij een van de uitvalswegen op een plastic stoeltje, we dachten nog “die is met een verkeerstelling bezig”. Stukje verder weer een jongedame, maar nu aan de andere kant van de weg, “die telt ongetwijfeld het verkeer van de andere kant”. Maar potdomme, daar zit er weer in, en nog een, het houdt niet meer op. “Heej, die draagt netkousen onder een wel erg kort rokje”, valt Marijke op, “volgens mij zijn dat hoertjes!”. We hebben ze niet geteld, maar vele tientallen langs een kilometerlang traject, vreemd!
Van Moncofa naar Cambrils zijn we over de A-7 gereden, een keurige “route nationale”, geen rotondes en gezellig dwars door Spaanse dorpen. Onderweg onze voorraden aangevuld bij een supermarkt! Langs de weg viel me een jongedame op, ze zat bij een van de uitvalswegen op een plastic stoeltje, we dachten nog “die is met een verkeerstelling bezig”. Stukje verder weer een jongedame, maar nu aan de andere kant van de weg, “die telt ongetwijfeld het verkeer van de andere kant”. Maar potdomme, daar zit er weer in, en nog een, het houdt niet meer op. “Heej, die draagt netkousen onder een wel erg kort rokje”, valt Marijke op, “volgens mij zijn dat hoertjes!”. We hebben ze niet geteld, maar vele tientallen langs een kilometerlang traject, vreemd!
woensdag 10 maart 2010
Moncofa
Dit is wat we ons allebei hebben voorgesteld toen we een paar weken geleden wegreden uit Baarlo! Een rustige camping op 100 meter van het strand, we hebben internet en prima weer. Al twee avonden hebben we op de laptop naar Zoover gekeken en wat bleek: 200km ten Westen, Zuiden en Noorden is het nog steeds aan het winteren! En in Moncofa de komende twee weken een zonnetje en geleidelijk oplopende temperaturen. Ondanks dat zijn we allebei al nat geworden, maar dan van die ruige Middellandse Zee, eigen schuld dikke bult. Gisteravond stond ik de machtig hoge bulderende golven te filmen toen het zeewater mijn schoenen en broekspijpen omspoelde. Vanmorgen hebben we een lekkere ruige wandeling langs het strand naar Playa de Nules gemaakt over zand, kiezel, rotsblokken en plassen. Op de heenweg heb ik Marijke nog een stukje op m’n rug genomen om haar natte voeten te besparen. Terug hebben we het nog bonter gemaakt door over die grote blokken te klauteren vlak langs de rotskust waar die hoge golven met geweld tegenaan kletsen. En jawel hoor, ik hoor iets klateren en mopperen achter me, ik kijk om en Marijke is kletsnat van top tot teen. Dat maak je langs de boulevard in Benidorm niet mee, hihi!
Naast ons op de camping staat een (nog) ouder Duits echtpaar met een piepklein Eriba-tje. Even een praatje maken, ze staan al vanaf november hier en vertrekken eind maart “für die jährliche Ärtzte-Termine”. Heel trots vertelde hij dat ze tot half december “in die kurze Hose” hadden gelopen!
Voor onze camping Mon-Mar ligt een grote en lege parkeerplaats (ongetwijfeld is dat ’s zomers anders), die een ideale plek blijkt om te trainen. Dus heb ik al wat gerommeld met Zauberschnur, kogel en werpgewicht. Vanmorgen op het strand nog een grote platte steen gevonden, die gaan we straks uitproberen als discus. Zo slijten we hier onze dagen, Marijke zit in haar boek te lezen, vanavond eten we zuurkool met rookworst en morgen zien we wel weer.
Naast ons op de camping staat een (nog) ouder Duits echtpaar met een piepklein Eriba-tje. Even een praatje maken, ze staan al vanaf november hier en vertrekken eind maart “für die jährliche Ärtzte-Termine”. Heel trots vertelde hij dat ze tot half december “in die kurze Hose” hadden gelopen!
Voor onze camping Mon-Mar ligt een grote en lege parkeerplaats (ongetwijfeld is dat ’s zomers anders), die een ideale plek blijkt om te trainen. Dus heb ik al wat gerommeld met Zauberschnur, kogel en werpgewicht. Vanmorgen op het strand nog een grote platte steen gevonden, die gaan we straks uitproberen als discus. Zo slijten we hier onze dagen, Marijke zit in haar boek te lezen, vanavond eten we zuurkool met rookworst en morgen zien we wel weer.
maandag 8 maart 2010
Benidorm
Op zoek naar de lente met onze camper blijkt dit jaar een ingewikkelde klus. Boven in de Ardennen vlug even uitstappen voor een laatste foto in de halve meter dikke sneeuw? Op de eerste camping in Luxemburg werden we al gewaarschuwd door de eigenaar, de Sûr dreigt over te stromen. Nou ja, zo’n vaart zal het niet lopen, maar ‘s morgens regende het fors en de oever van de Sûr had zich verplaatst naar onze voorwielen.
Het bleef nog even slecht tot aan de Franse Alpen, de trui kan uit, strakblauwe hemel. Een beetje koud, maar ‘s avonds genoten van het schitterende uitzicht op de Pont d’Avignon met op de achtergrond de besneeuwde Mont Ventoux. Toch besluiten we door te rijden naar het Zuid-Franse Narbonne waar we een paar dagen op een mooie camping hebben gestaan. Ja, het waaide ontzettend hard, maar volgens de buurvrouw (en Vincent van Gogh) waait het daar altijd. Narbonne is een mooie stad met een rijke historie en een gezellige zondagmarkt. We hebben twee dagen gefietst en ik heb lekker kunnen trainen op een voetbalveldje.
Er werd gewaarschuwd voor een opkomende storm, dus moesten we maar weer eens verder naar het zuiden.De volgende stop was Sitges (Spanje), prachtig weer, lekker zonnetje, dus meteen een stevige wandeling langs het mooie strand. Maar potverdomme, ‘s nachts kletterde de regen weer op het gehorige camperdak. We zijn het even zat, de volgende dag gassen we stevig door naar Zuid-Spanje, Benidorm-here-we are! Volgens mijn zwager is het hier altijd goed weer en verdomd: strakblauwe hemel, lekker met de korte broek in de zon. We staan op een camping tussen (zure) sinaasappel-bomen. Het is verschrikkelijk druk op de camping, allemaal Engelsen en Nederlanders met een extreem hoog AOW-gehalte. We vinden een plekje bij Marijke’s zus Bertha en zwager Hans, die daar 8 weken staan te overwinteren met een delegatie van hun camperclub O&O!! In de verte vervuilen de (te) hoge appartementen-gebouwen van Benidorm ons vergezicht. Je gelooft het niet als je het niet meegemaakt hebt.
Benidorm is in de winter één groot bejaardentehuis met een overmate aan rollators en scootmobiels. Aankondigingen gebeuren in het Nederlands, er is een Nederlands gratis weekblaadje, zelfs een Nederlandse radiozender, een Nederlands medisch centrum mocht niet ontbreken, we kijken onze ogen uit.En als bijna logisch vervolg, zelfs de prijs voor een kop koffie is gelijk aan die in een Nederlands verzorgingstehuis: 1.25 euro (compleet met cake-je of een likeurtje). Ook wij slijten hier onze dagen met luieren, slenteren met de bejaarden over de boulevard, shoppen (ja, wij shoppen!?) en lekker eten.
Zelf koken? Ben je helemaal besodemieterd, voor 4.95 euro kun je er uitgebreid dineren. Een voorbeeld, bij een keurige chinees eten we tomatensoep en tsjap-tsjoi met nasi. Vooraf natuurlijk een bakje kroepoek met een rood dipsausje, daarbij nippen we aan een hele fles goed gekoelde witte huiswijn. Als dessert nemen we een kop koffie (Americano) en bij de rekening een borrel met een schaaltje rozijnen. Ooh ja, de rekening: 9.90 euro!! Ongelooflijk, je schaamt je bijna als je 10 euro op het bordje gladstrijkt, “het mag wel wat meer zijn” zegt Marijke!
Maar alsof de duivel ermee speelt, het gonst door Benidorm, er wordt slecht weer verwacht! Toch nog ’s middags even getraind, zelf de 10 hechtingen uit m’n been gehaald (stelt niks voor, oplichten met een pincetje, draadje doorknippen en eruit trekken, daar ga je toch niet voor naar een medisch centrum met allemaal ouwe zakken?). Vannacht heeft het weer de hele nacht geregend maar gelukkig was het vanmorgen droog. Afscheid genomen van Hans & Bertha, Klaas & Johanna en Bob & Ria, het was beregezellig maar voor ons is Benidorm toch teveel bejaarden-decadentie en te weinig ruig, onzeker en uitdagend.
Dus vanmorgen meteen de autoweg rechts laten liggen en een prachtige route door de bergen genomen. Dit keer voor de camper geen rotondes maar haarspeldbochten, achter elke bocht weer een nieuw schitterend vergezicht met mooie dorpjes omzoomd door olijfbomen en witte en roze bloeiende amandelboomgaarden. “Ben je nog niet moe?”, “Nee hoor”, en Benidorm vervaagt steeds meer aan de horizon, en dat laten we voorlopig ook maar zo.
Nu staan we moe en voldaan op een camping in Moncofa, 100m van de Middellandse zee. We hebben een wandeling gemaakt langs het (verlaten) strand, hier is het alleen ’s zomers druk. Lekker uit de wind van het zonnetje genoten.
Op het journaal hebben we zojuist gezien dat het verschrikkelijk tekeer is gegaan aan de Costa Blanca (Benidorm) en het heeft zelfs gesneeuwd aan de Costa Brava en Zuid-Frankrijk.
Hier heet het gelukkig Costa del Azahar, dat betekent “blijf zitten waar je zit en verroer je niet”.
Het bleef nog even slecht tot aan de Franse Alpen, de trui kan uit, strakblauwe hemel. Een beetje koud, maar ‘s avonds genoten van het schitterende uitzicht op de Pont d’Avignon met op de achtergrond de besneeuwde Mont Ventoux. Toch besluiten we door te rijden naar het Zuid-Franse Narbonne waar we een paar dagen op een mooie camping hebben gestaan. Ja, het waaide ontzettend hard, maar volgens de buurvrouw (en Vincent van Gogh) waait het daar altijd. Narbonne is een mooie stad met een rijke historie en een gezellige zondagmarkt. We hebben twee dagen gefietst en ik heb lekker kunnen trainen op een voetbalveldje.
Er werd gewaarschuwd voor een opkomende storm, dus moesten we maar weer eens verder naar het zuiden.De volgende stop was Sitges (Spanje), prachtig weer, lekker zonnetje, dus meteen een stevige wandeling langs het mooie strand. Maar potverdomme, ‘s nachts kletterde de regen weer op het gehorige camperdak. We zijn het even zat, de volgende dag gassen we stevig door naar Zuid-Spanje, Benidorm-here-we are! Volgens mijn zwager is het hier altijd goed weer en verdomd: strakblauwe hemel, lekker met de korte broek in de zon. We staan op een camping tussen (zure) sinaasappel-bomen. Het is verschrikkelijk druk op de camping, allemaal Engelsen en Nederlanders met een extreem hoog AOW-gehalte. We vinden een plekje bij Marijke’s zus Bertha en zwager Hans, die daar 8 weken staan te overwinteren met een delegatie van hun camperclub O&O!! In de verte vervuilen de (te) hoge appartementen-gebouwen van Benidorm ons vergezicht. Je gelooft het niet als je het niet meegemaakt hebt.
Benidorm is in de winter één groot bejaardentehuis met een overmate aan rollators en scootmobiels. Aankondigingen gebeuren in het Nederlands, er is een Nederlands gratis weekblaadje, zelfs een Nederlandse radiozender, een Nederlands medisch centrum mocht niet ontbreken, we kijken onze ogen uit.En als bijna logisch vervolg, zelfs de prijs voor een kop koffie is gelijk aan die in een Nederlands verzorgingstehuis: 1.25 euro (compleet met cake-je of een likeurtje). Ook wij slijten hier onze dagen met luieren, slenteren met de bejaarden over de boulevard, shoppen (ja, wij shoppen!?) en lekker eten.
Zelf koken? Ben je helemaal besodemieterd, voor 4.95 euro kun je er uitgebreid dineren. Een voorbeeld, bij een keurige chinees eten we tomatensoep en tsjap-tsjoi met nasi. Vooraf natuurlijk een bakje kroepoek met een rood dipsausje, daarbij nippen we aan een hele fles goed gekoelde witte huiswijn. Als dessert nemen we een kop koffie (Americano) en bij de rekening een borrel met een schaaltje rozijnen. Ooh ja, de rekening: 9.90 euro!! Ongelooflijk, je schaamt je bijna als je 10 euro op het bordje gladstrijkt, “het mag wel wat meer zijn” zegt Marijke!
Maar alsof de duivel ermee speelt, het gonst door Benidorm, er wordt slecht weer verwacht! Toch nog ’s middags even getraind, zelf de 10 hechtingen uit m’n been gehaald (stelt niks voor, oplichten met een pincetje, draadje doorknippen en eruit trekken, daar ga je toch niet voor naar een medisch centrum met allemaal ouwe zakken?). Vannacht heeft het weer de hele nacht geregend maar gelukkig was het vanmorgen droog. Afscheid genomen van Hans & Bertha, Klaas & Johanna en Bob & Ria, het was beregezellig maar voor ons is Benidorm toch teveel bejaarden-decadentie en te weinig ruig, onzeker en uitdagend.
Dus vanmorgen meteen de autoweg rechts laten liggen en een prachtige route door de bergen genomen. Dit keer voor de camper geen rotondes maar haarspeldbochten, achter elke bocht weer een nieuw schitterend vergezicht met mooie dorpjes omzoomd door olijfbomen en witte en roze bloeiende amandelboomgaarden. “Ben je nog niet moe?”, “Nee hoor”, en Benidorm vervaagt steeds meer aan de horizon, en dat laten we voorlopig ook maar zo.
Nu staan we moe en voldaan op een camping in Moncofa, 100m van de Middellandse zee. We hebben een wandeling gemaakt langs het (verlaten) strand, hier is het alleen ’s zomers druk. Lekker uit de wind van het zonnetje genoten.
Op het journaal hebben we zojuist gezien dat het verschrikkelijk tekeer is gegaan aan de Costa Blanca (Benidorm) en het heeft zelfs gesneeuwd aan de Costa Brava en Zuid-Frankrijk.
Hier heet het gelukkig Costa del Azahar, dat betekent “blijf zitten waar je zit en verroer je niet”.
Abonneren op:
Posts (Atom)