Ut is mei 1992 en ik bin allein met mien twieë groeëte jónges de winter doorgekómme. Maar die wille neet met mich un stök wandele en die zièn ouk döks zelf op de joets. En zoeë huùrt det ouk. Tuurlik ging ik ouk waal in ut wiekend op paad met de handbal-veterane. Tuurlik keek ik waal ens nao andere maedjes. En zeej ouk nao mich, maar as se te doeënbeej kwame dóch ik: ‘Laot maar effe zitte, aan mien lièf nog efkes genne polonaise’.
'Waorum schafs se dich gennen hónd aan?’, hadde ze mich al ens gezag. Wie langer ik dao euver nao dóch, deste mièr sprook mich det idee aan. En zoeë leep ik op unne vreje zaoterdig door dae gank van ut diere-asiel. Un stök of tieën van die hundjes keke mich zielig aan. Sómmige blafde taege mich, die vele metein aaf. Maar ik kós gen keus make. As se d’r eine oèt zuks, mós se die andere achterlaote. Ik merkde det ik neet allein in ut asiel waas, d’r leep ouk un knap bruudje van óngevièr miene laeftièd.
‘Zuks dich ouk un hundje?’.
‘Jao, maar ik kin neet keze’, zag det met un hièl vrintelik aangenaam stumke. Ik hoord’waal det ut wat later Blièricks had gelièrd. We stoke allebei de baovekant van ós hand oèt nao zón hundje det ós zielig aanglouwde. Hae douwde zien naat neuske aafwisselend taege zien hand en taege die van mich. Ouk hae kós neet keze. Det bruudje zóch nog effe wiejer en ik waas alweer op waeg nao hoès.
Un paar waeke later, d’r waas un wielerrónde in Blièrick en ik stónd met mien
vrinde op de Pepijnstraot te kièke. Ik wis neet wae ik mós aanmoedige dus ik
schrieuwde maar wat taege emus dae op kop loog:
‘Det is mien broor’, huurde ik un bekind stumke naeve mich.
‘Haej, det is ouk toeval! Heb se ouk gen hundje kinne
oètzeuke?’, dao stónd det leuk maedje zoeë maar naeve mich. Ik vroog of ut
zoeë metein mei woel gaon nao de Witte.
‘Jao, maar ik kin neet lang bliève, want mien broor kump nao mich toe. En ik
woeën allein, dus . . ‘. Mien hert makde un sprungske en in zien moèje ouge
zoog ik un vunkske. We hebbe maar ein pilske same gedrónke beej de Witte en we
schreve ós tillefoonnummers achter op un beerviltje. Dae nach heb ik gen oug mièr dich
gedaon. En ut ergste waas, ik wis neet ens wie ut hoot of wao ut woeënde. We zuje de waek dao nao de kermis in Düsseldorf ónveilig gaon make met det losgeslage stel van de handbalclub. Ik
dóch beej mich zelf, ik vraog gewoèn of ut met wilt.
De volgenden aovend leep ik wie unne dolle asiel-hónd door de kamer. Zal ik um
belle? Tuurlik gaon ik um belle? Wat mót ik doon as ut neet met kin nao
Düsseldorf? Zal ik um dan vraoge um wat met mich te gaon aete in Mönchengladbach?
Un stumke in miene kop zag:
‘Noow pak daen tillefoon höllewölle’. Ik haolde deep
aom en dreide det nummer, det met un moèj handschrif op d’n achterkant van det
viltje stónd:
‘Hallo, met Marijke’, zag un leef stumke aan d’n
andere kant.
‘Hallo Marijke, met Jan, meschiens kins se mich nog van zóndaag beej de
Witte?’.
‘Jao zeker, wat leuk . . .’.
‘Ik woel vraoge of se zaoterdig met mich met wils nao de
kermis in Düsseldorf?’.
‘Jao zeker huur, wat leuk . . .’.
En zoeë reje we dae zaoterdig met dreej wages met die schalevaegers van de
handbalclub nao Pruusses. Tuurlik makde die metein van die döbbelzinnige
aanspeulinge. En Marijke en ik zote wat verlaege naevenein en deje de
allerièrste persuùnlikke verkinninge. We zatte de auto’s weg en ik weit ut nog hièl
good. We meuste zón hoeëg taluud aafloupe. Ik reikde Marijke hièl galant mien hand. En det
veulde waal zoeë good! Alle zenuwe ware inens weg, un werme óntspanning trok
door mien ganse lièf. Ut veulde metein mièr dan good. En we hebbe ós de gansen
aovend vasgehalde en dao nao ouk noeits mièr losgelaote.
Un paar jaor later zien we getrouwd en det veult allemaol nog zoeë kort. Ut is eigelik pas 25 jaor
geleje. We viere det heej in Spanje intens met zien twieë, want dan zien we allebei ut meis
gelökkig.