Hoogtestage . . . een nieuw begin!!

Beste werpers,
Misschien een voorbeeld dat jullie navolging verdient? Samen met Frans Klep en ons beider echtgenotes hebben we afgelopen week een heuse hoogtestage ”absolviert” in het Sauerland. Jaja, ik hoor jullie al denken: “hij weer hoor . . . “. Maar nu even serieus, Frans en ik hadden voor de tweede seizoenshelft een nieuwe uitdaging nodig en we gaan nu voor “3½ meter meer” op de 5 werponderdelen.
Eerst een klein stapje terug, onze mooie atletieksport kent vele (olympische) onderdelen en is een typische prestatiesport. Atleten doen al eeuwenlang verwoede pogingen om hun persoonlijke prestaties continu te verbeteren, en (officiële) kampioenschappen en competities bieden de gelegenheid zich te meten met andere atleten en atletiekverenigingen. Wij als oudere werpers zijn door onze toenemende beperkingen uiteindelijk terechtgekomen bij weliswaar de zwaarste maar wel de mooiste onderdelen: kogelslingeren, kogelstoten, discuswerpen, speerwerpen en gewichtwerpen. Het is toch wel jammer dat we niet hebben kunnen meedoen aan die Masters-competitie, maar tijdens meerdere kampioenschappen hebben de Master-werpers van Scopias toch wel geëxcelleerd. Maar dat betekent voor Frans en mij niet dat we nu op onze lauweren gaan rusten, we zijn immers pas op de helft!

We hadden ons met z’n viertjes teruggetrokken op 800m hoogte in het mooie Bödefeld om de eerste seizoenhelft met voldoende zelfspot te analyseren, onze sterktes en zwaktes te bediscussiëren om vervolgens een plan te trekken dat moet leiden naar “3½ meter meer”. Weliswaar ondersteund door onze twee fanatieke echtgenotes maar zonder fysiotherapeut, zonder technische trainer, nee, wij twee hebben heel onbescheiden vastgesteld dat we voldoende bagage hebben om elkaar positief te bekritiseren en op te bouwen. Het gaat dan niet om te betreuren wat we allemaal niet meer kunnen maar om het stimuleren in de dingen waar we wel nog verdomde goed in zijn.

Tijdens die urenlange bergwandelingen over Kreuzberg, Nonnenberg, Nasse Wiese en de Hunau voel je geleidelijk aan verdomde goed waar je eigen pijnpunten zitten en onder het lopen wordt het hoofd vrijgemaakt voor hernieuwde inspiratie. Er staan gelukkig nogal wat banken langs de bergpaden, die al snel alternatieven blijken te bieden voor het bankdrukken. Want ook onze armspieren zullen een metamorfose moeten ondergaan. Het zware werpgewicht en de scherpe discussen in onze rugzakken worden bergop een ondraaglijke kwelling en op de hoogste alm moest het dan maar gebeuren. Met een vermoeid en getergd oud lijf maar met een lege kop werd het werptuig de berg afgesodemieterd en vulde het wederzijdse commentaar op onze verrichtingen de leeggemaakte hoofden.
De avonduren werden gevuld met het nauwgezet volgen van de Duitse atletiek-kampioenschappen, de Golden League-wedstrijden en de wereldkampioenschappen junioren in Brixen. Hier deden overigens 143 landen aan mee, maar Nederland schitterde door afwezigheid, waarom toch? Onze op d’n berg opgeslagen aanwijzingen werden getoetst aan de werponderdelen en konden met gemak de toets der kritiek doorstaan. In zeven dagen hard werken vloeien kwelling en pijntjes geleidelijk weg en gaan over in opgefrist plezier en die nieuwe uitdaging. Frans en ik zijn er klaar voor, wie volgt . . . . .