donderdag 29 oktober 2009

Het nieuwe logo van Lampis !!


Gisteravond het oude "opnieuw aangeklede" logo van Lampis gekregen, prachtig gedaan Peter! Maandag gaan we praten met de "Duitse tak" van ons nieuwe werpersplatform!!

woensdag 28 oktober 2009

1.000ter Wettkampf im Kugelstoßen


Hans-Jürgen Sura | Montag, 26. Oktober 2009 um 10:16
Ein vermutlich rekordverdächtiges Jubiläum feiert Kugelstoßer Axel Hermanns vom SC Bayer 05 Uerdingen: Das Uerdinger Urgestein hat Anfang Oktober bei einer Werfer-Matinee in Wuppertal-Ronsdorf den 1.000ten Wettkampf in seiner Spezialdisziplin bestritten. Hinzu kommen noch ungezählte Konkurrenzen im Diskus-, Speer- und Hammerwurf sowie verschiedenen Mehrkämpfen. Da zum Saisonausklang keine herausragenden Anlässe mehr anstehen, ist zumindest der Feiertag zur Deutschen Einheit dem Ereignis angemessen.

Axel Hermanns ist ein Spätberufener, dafür aber ein Dauerbrenner unter den „schweren Jungs“ in der Leichtathletik. Erst bei der Bundeswehr wurde der damals 20-Jährige, noch ohne jegliches Krafttraining und mit einer Technik Marke Eigenbau, als Dritter bei den Divisionsmeisterschaften 1965 in Koblenz für das Kugelstoßen entdeckt. Zuvor spielte er als Schüler und Jugendlicher Fußball beim BV Union Krefeld sowie Eishockey beim Krefelder EV. Nach der Bundeswehr-Zeit schloss er sich im April 1966 Preussen Krefeld an, wechselte 1969 für zwei Jahre zum Crefelder SV Marathon und startet seit 1971 für Bayer Uerdingen.

Wettkämpfe waren und sind für den amtierenden Deutschen Seniorenmeister der M65 das Elixier für die harte vier- bis fünfmal wöchentliche Trainingsfron. Je mehr, je lieber lautet sein Credo. So um die 25 bis 30 Wettkämpfe im Jahr, inklusive Hallensaison, sollten es bei ihm im Normalfalle schon sein. Anders wäre die beachtliche Zahl von 1.000 auch nicht zustande gekommen.

Die meisten Wettbewerbe bestritt er 1976 auf der Jagd nach der damals bei der erweiterten deutschen Spitzenklasse begehrten 17-Meter-Marke. Nämlich sage und schreibe 49. Es reichte dennoch nicht. Seine Lebensbestleistung mit der 7,26 Kilogramm schweren Männer-Kugel blieb bei 16,90 Meter stehen. Bei 1,87 Meter Größe und seinerzeit nur 92 Kilo Körpergewicht, dazu als Feierabend-Sportler mit legalen Mitteln erreicht, dennoch eine mehr als passable Weite. Wer sich bei den 7,50 Meter fürs Sportabzeichen vergeblich die Zähne ausbiss, kann es ermessen.

Nach einer über dreijährigen Trainings- und Wettkampfabstinenz aufgrund mehrerer Bandscheibenvorfälle ging Axel Hermanns ab Mai 1994 wieder in den Ring. Trotz der gerade im fortgeschrittenen Leistungssportalter „tödlich“ langen Pause feierte er bei den Senioren nach einer zweijährigen Wiederaufbauphase beachtliche Erfolge. Nur um seine herausragenden zu nennen: fünfmal Europameister, dreimal Dritter bei Weltmeisterschaften und viermal Deutscher Meister. Dazu gesellen sich im Trikot der Rasenkraftsport-Abteilung des Leichlinger TV noch fünf nationale Titel im artverwandten Steinstoßen.

Da der Spaß an der Freud beim „schmutzigen Geschäft" mit der Kugel anhält, sind weitere Titel und Medaillenränge für den Uerdinger, der im Dezember die 65 rund macht, nicht ausgeschlossen.

zondag 25 oktober 2009

Het was me het weekendje wel


Het was me het weekendje wel, of laat ik het ruim bekijken en gewoon de vrijdag erbij pakken! Maar vooraf een geruststellende mededeling, de operatie van Piet is goed verlopen, het herstel kan beginnen. Maar dat zijn voor mij toch voorvallen, die ik niet meteen naast me neerleg. Momenten die me pakken om even te reflecteren, het klinkt misschien wat afgezaagd, hoe betrekkelijk en broos ons aardse bestaan is.

Terug naar de realiteit, vrijdag hebben we keihard gewerkt aan de transformatie van onze garage naar een heus krachthonk. Timmerman Janssen heeft vakkundig een schitterende pui geplaatst, en nu zijn Marijke en ik in de weer met opruimen, boren, kastjes verhangen, schilderen etc.etc.. Het is nu al mooi en het wordt straks een paleisje, waar de PR’s voor 2010 worden voorbereid.

Zaterdag zijn we naar ACA-Alken (B) geweest met Frans & Tina voor de Limburgse Kampioenschappen Werpvijfkamp. Omdat we sinds kort statenloos atleet zijn hebben we ons voor 10 euro lidmaatschap en clubshirt aangemeld als “surrogaat-Belg” en voor drie euro mochten we meedoen! Waar praat je dan over? Voor ons dus nog geen einde van het seizoen, wij laten ons niet klein krijgen door bout weer, wind, slagregens en vallende bladeren hebben geen inbreuk op onze gemoedstoestand. Weliswaar geen omstandigheden voor clubrecords of PR's, de prestaties waren niet om over naar huis te schrijven, maar het was weer beregezellig en de Chimay smaakte uitstekend na afloop. Je kunt zeggen van die Belgen wat je wil, maar ik kom er graag. De organisatie lijkt soms wat knullig, maar het loopt. En die bourgondische sfeer na afloop in de kantine, dat spreekt me enorm aan. De prestaties kogelslingeren-kogelstoten-discuswerpen-speerwerpen-gewichtwerpen van Frans waren 30.85-9.09-33.02-31.03-11.47 en van mij 41.58-12.33-35.98-34.02-15.21. Ik was dus surrogaat-Limburgs Kampioen met 3782 punten met Frans als goede tweede (Brabander) met 2904 punten. Voldoende resultaat voor een uitnodiging van de VAL (Vlaamse Atletiek Liga) voor een trainingsstage in de Algarve.


Vanmorgen was in Blerick de Bridge2Bridge-loop van Orion. Wat een perfecte en professionele organisatie, de complimenten aan de grote trekker Jo Janssen, maar ook aan Hans van Rooij die de organisatie rond start en finish voor zijn rekening nam. Toch leuk om vast te stellen dat Orion gigantisch als vereniging "gegroeid" is, een Bridge2Bridge over 5 en 10KM met méér dan 1000 deelnemers en zo'n parcours, een pareltje voor Blerick. Samen met de Orionners van het 1ste uur (Henk van Bakel, Jac Lommen, Ger van Rijn, Hans van Rooij, Joop Sanders) hadden we een makkie als jury aankomst met allemaal dat nieuwe chippies-gedoe en die grote "rechthoekige" stopwatch aan de meet. Maar het was weer ouderwets gezellig en na afloop in de VIP-room hebben we nog hartelijk gelachen en opgeschept “um dae gooien alden tiëd”.

Volgende week gaan we nog naar Zutphen, en ik ben erg benieuwd hoe Corné het gaat doen in zijn vuurdoop. Hopelijk blijft hij pijnvrij en gaat hij genieten, we kunnen geen kaarsje opsteken want we zijn er zelf bij. Dit succesvolle seizoen gaan we passend afsluiten, Henk en ik maken een sportief jaarverslag van de Werpersgroep Masters. En dan gaan we onze pijlen richten op www.lampis.nl, dat wordt een gigantische uitdaging. Moet je trouwens eens naar kijken en commentaar geven mag gewoon!


Op naar Zutphen . . . . , en dan op naar Portugal, of zo . . . .

vrijdag 23 oktober 2009

De telefoon gaat: ”wie geit ut d’r mei?”

Maandagavond, het is mijn beurt om te koken, ik sta in de keuken wortelestamp te maken als de telefoon gaat. Het is Lenie: ”wie geit ut d’r mei?”. “Goôd, en beej och?”. “Nou, neet zoë goôd, Piet leet in ut ziekehoës!”. Van zondag op maandag had hij veel last van z’n maag (dacht hij), enkele Rennies hadden niet het gewenste effect. Dan toch maar s’morgens naar de huisarts, ECG gemaakt en meteen met spoed naar het ziekenhuis, het was z’n hart! Vandaag, vier dagen later, heeft de hele dag het kaarsje gebrand in huize Titulaer. Piet wordt geopereerd in Maastricht.

Piet en ik kennen elkaar van de lagere school, en geregeld lopen we een klein stukje “naevenein” op ons levenspad. Het is 53 jaar geleden als we samen met Matje van de köster en Frans van den bekker worden geselecteerd om solo te zingen in het knapenkoortje van de Lambertuskerk. Dat was “kikken als kleine menkes”, vooral met Kerstmis als de kerk vol zit. Als wij beginnen te zingen stopt het hoesten, proesten, kuchen en snotteren in de kerk. Iedereen luistert naar die drie nachtegaaltjes en naar mij. Moeders halen hun zakdoek tevoorschijn en drukken die zachtjes tegen hun neus, vaders sperren de ogen wat verder open en staren naar het plafond, een truc van stoere kerels om het droog te houden. Een dierbare herinnering aan m’n jeugd, en als ik eerlijk ben, zong Piet het allermooiste.

We gaan allebei werken bij de Pope in Blerick, Piet als ontwikkelaar en ik als bedrijfskundige. In de 35 jaar dat we daar werken komen we elkaar maar sporadisch in een paar projecten tegen. We vergaderen dan altijd op Piet z’n kantoor, omdat het daar zo huiselijk is. Een perzisch kleed op een grote tafel met in het midden een grote kristallen asbak, aan de muur een schilderij in plaats van die geëigende grote kalender. De talloze projectjes van Piet worden keurig gerangschikt in dezelfde groene mapjes, alleen de nummers erop waren verschillend. Samen proberen we netsnoeren goedkoper te maken, Piet met vindingrijke alternatieven als meer talk in de PVC of iets minder koper in de kern. Samen maken we de halve organisatie gek met onze wilde ideeën om de werkinstructies te automatiseren. We zoeken niet-te-remmen naar de ultieme identificatie en classificatie van 4000 eindproducten en 30.000 halffabrikaten.

In 1995 werd Pope verkocht aan het Amerikaanse Belden en zo’n acht jaar geleden werd Piet ontslagen in de zoveelste besparingsronde. Het was een zwarte dag, aangezegde medewerkers mochten onder begeleiding hun privé-spullen ophalen en daarna voorgoed achter de slagboom verdwijnen. Verschrikkelijk, de volgende dag toen ik hoorde dat Piet ook de sigaar was ben ik naar zijn lege kantoor gegaan. Ik heb daar een hele tijd gezeten, het was er ineens niet meer zo gezellig, ik was woest hoe ze Piet (en de anderen) behandeld hadden, de klootzakken. Natuurlijk kan ik de verslechterde economische situatie niet in m’n eentje omdraaien. Maar dat Belden mensen aan de kant zet als waren het criminelen, dat hadden zij (en Piet zeker niet) verdiend. Op die plek heb ik gezworen me te gaan inzetten voor die “mensen die door het lot getroffen worden”. Iedereen moet met respect en opgeheven hoofd de poort uit wandelen, ze hebben allemaal op hun manier het beste gegeven voor het bedrijf. Ik heb de mouwen opgestroopt, me meteen aangemeld bij de vakbond, me laten bombarderen tot kaderlid, kandidaat gesteld voor de ondernemingsraad en de laatste jaren bij Belden was ik voorzitter. Ze hebben het potverdomme geweten, plantmanager en hoofd sociale zaken hebben me gezocht, geïntimideerd en gekraakt, maar niet gebroken. Ze hadden me bijna op dezelfde manier als Piet van het toneel laten verdwijnen, maar ik kwam getergd en nog sterker terug en ik heb de mensen geholpen. De waardering was er bij m’n afscheid, vooral van die plantmanager, maar daar ging het niet om. Want zoals ze met Piet om waren gegaan, dat kon niet!

In 1987 hebben we samen een reünie georganiseerd voor de 3de en 4de klas lagere school van meister Versleyen. Blijkbaar was dat de aanleiding ons ’n paar jaren later om advies te vragen. Men wilde in het kader van het 40-jarig bestaan van het lager onderwijs in de Lambertusparochie ook een reünie organiseren bij feestzaal de Witte. Nou, dat hebben ze geweten, Piet en ik hadden van tevoren gebrainstormd en het organisatie-comité van leraren en oudercommissie werd met elk nieuw voorstel steeds zenuwachtiger. We werden al snel gevraagd zitting te nemen in de reunie-cie, de Witte (waar 200 man in kunnen) werd al snel de Staay (waar 1500 man in kunnen), er kwam een fotoboek en sommige commissie-leden kreunden “als dat maar goed gaat”. En het werd een geweldig succes, en als ik weer eerlijk ben, Piet verdient daarvoor de meeste credits.

Sinds een paar jaar houden we regelmatig contact, en dan nu samen met onze vrouwen. Piet componeert ieder jaar met veel succes carnavalsliedjes, en ik poog zo af en toe wat teksten in elkaar te draaien. Ik waag het bij een van die ontmoetingen Piet een van mijn verzinsels te laten lezen, met een strak gezicht: “hmmm, det is waal aardig”. Even later zegt hij: “kom es met nao boave”. Hij kruipt achter het orgel en binnen een half uur hebben we ons eerste liedje “Haej Schat” klaar voor Holt-Bliërick. Vorig jaar hebben we samen een liedje geschreven voor "twiëje lange": m’n zoon Hans en Roel Verberkt. Helaas kwam “met de köpkes in de wolleke” niet bij de beste elf, maar het was en is een fenomenaal liedje. Ook dit jaar wilde het niet lukken, want “ik hald van dich”, een verborgen liefdesverklaring aan Blerick haalde het weer net niet. Maar wat hebben we samen een lol gehad met het kneden van de teksten, en wat heb ik genoten van de muzikaliteit van Piet. Bij het twinkelen van de auge twinkelt de muziek mee, met het boenke van ôs herte boenk de muziek mee, prachtig.

Nu zit ik naar het kaarsje te kijken en vraag me af hoe het met Piet en Lenie is? Zou de operatie geslaagd zijn? Tuurlijk, want we moeten nog een paar stukjes “naevenein loupe”, zet ‘m op Piet.

zondag 18 oktober 2009

Van Douwe Smit naar Lampis !! ??

Vannacht om drie uur thuis, en nu zit ik half verdoofd wat na te mijmeren over wat mijn grijze cellen van de dag van gisteren hebben weten vast te houden:

Douwe Smit Trofee naar Maaike Schetters

In een werpwedstrijd bij AV Swift-Roermond heeft onze gast-trainster Maaike Schetters van Eindhoven Atletiek voor de 3e keer de Douwe Smit Trofee gewonnen voor haar prestatie van 55.70m met kogelslingeren. Een bijzondere vermelding kreeg de terugkeer aan het werpersfront van Leonie Berden. We kennen Leonie als excellente werpster van ca.15 jaar geleden bij Scopias (12.70m met kogel en 47.10m met discus). Ze is nu aangesloten bij RKHAV Hulst, en in de klasse V35 kwam ze “al na één maand trainen” tot een afstand van 39,54m met discus en 11.22m met kogel. Een prettige en welkome aanvulling bij de dames masters, succes Leonie!!
Van onze werpersgroep kwamen vier deelnemers aan de start, onder het toeziend oog van Paul Philips , Peter en Lei Holthuijsen. Jacques Janssen (zie foto rechts-beneden) had een uitstekende dag met discus, dat hij won met een afstand van 38.56m, Henk van Bakel werd tweede met speer (42.30m). Frans Klep en ik bereiden ons voor op de laatste twee werpvijfkampen van het jaar, we deden in Roermond mee met kogelslingeren, kogelstoten en discuswerpen. De prestaties van Frans: 32.45 – 9.72 – 32.78m en die van mij 41.19 – 11.79 – 36.70m.

Evaluatie afgelopen seizoen
Na afloop werden Lei, “alle deelnemers aan het NK-Werpvijfkamp” en de dames (Tina, Carla en Marijke) op een bijzonder gastvrije wijze onthaald bij Christa en Peter Holthuijsen in Erkelenz. We kennen Peter inmiddels allemaal als onze topwerper, maar samen met zijn sympathieke echtgenote blijkt hij ook nog eens in staat tot culinaire topprestaties. Geweldig! Uiteraard werden de successen van het NK-Werpvijfkamp nog eens gememoreerd, het afgelopen seizoen geëvalueerd en de (individuele) plannen gesmeed voor het komende jaar.
Belangrijkste conclusie voor ons was wel dat we het plezierige trainings- en wedstrijdcontact maar vooral de inspirerende kracht van onze werpersgroep proberen te continueren. Hebben we het afgelopen jaar met z’n allen een spontaan vangnet voor oudere werpers gespannen, het komende jaar proberen we een platform te bieden voor alle regionale werpers, van welke vereniging dan ook. Uiteraard moet een en ander nog met de overige leden gecommuniceerd worden, maar de eerste grove lijnen zijn:

Werpers-platform Lampis

1. Opzetten van een (meertalige) Werpers-website (waarschijnlijk www.lampis.nl), waarop ge-autoriseerde werpers hun eigen profiel kunnen aanmaken, informatie kunnen vinden over onze filosofie, werpwedstrijden, uitslagen, ranglijsten, gezamenlijke trainingen en links naar werpen-gerelateerde websites.
2. Verder gaan we mogelijkheden onderzoeken om regelmatig samen werptrainingen, zaaltrainingen, werpclinics te houden. En uiteraard in het komende seizoen samen wedstrijden te bezoeken.
3. Werpersgroep Lampis is geen nieuwe atletiekvereniging, alle actieve werp(st)ers ongeacht hun nationaliteit, niveau zijn welkom op ons platform. Enige voorwaarde is dat ze aangesloten zijn bij een atletiekvereniging én in het bezit zijn van een wedstrijdlicentie.
4. Daarmee denken we geen bedreiging te vormen voor de bestaande atletiekverenigingen, maar een extra motivering en stimulans voor de vaak zéér kleine plukjes werpers binnen de clubs in onze euregio.

Reacties op dit plan?
Zoals gezegd, dit zijn de eerste grove lijnen en reacties, kritiek en ideeën worden positief ontvangen op de (jullie bekende) email-adressen van de (voorlopige) initiatiefnemers Henk, Peter en mij.

woensdag 14 oktober 2009

Ruth Frith , een moordwijf !


De sportkatern van het dagblad De Limburger opent vandaag met deze schitterende foto van Ruth Frith. Geweldig, mijn dag kan niet meer kapot. De verslaggever merkt wat fijntjes op dat zij met haar 4,07m niet in de buurt komt van het wereldrecord van Natalja Lisovskaja (22.63m), maar ik denk overigens in alle bescheidenheid dat je met dergelijke teksten ook niet in aanmerking zult komen voor de Nobelprijs voor literatuur!
Wie is deze vrouw, die geboren werd in het jaar dat Ernest Shackleton de magnetische Zuidpool ontdekte. In het jaar dat Louis Bleriot in 37 minuten over het Kanaal vloog, dat Albert I koning werd van België en dat de Giro d’Italia voor het eerst werd gehouden. Als meisje van 15 las ze in de krant dat de Française Violette Gouraud het wereldrecord kogelstoten bracht op 10,15m. Toen Lisovskaja in 1987 haar wereldrecord stootte was onze Ruth Frith al 13 jaar met pensioen! De verslaggever denkt geloof ik dat je zomaar een 100-jarige uit het bejaardenhuis kunt plukken en die 4,07m laten stoten. Echt niet, daar moet je ras-atlete voor zijn, ervoor trainen, gezond leven en zoals ze zelf zegt “geen groente eten”. Kijk en geniet maar eens op: http://www.youtube.com/watch?v=uZ0dVT3QotM. Want deze kanjer beperkt zich niet alleen tot kogelstoten, ze doet ook discus, speer, kogelslingeren én gewichtwerpen. Warempel een heuse vijfkampster, een vrouw naar m’n hart, ze zou een welkome aanvulling zijn voor onze Werpersgroep Masters.

Als 62-jarig groentje in de Masters-atletiek probeer ik nog steeds hetzelfde wat Ruth ook doet, zover mogelijk te gooien en genieten van elke training. Wat de krant misschien niet weet is dat in 2009 nog een paar van die evenementen zijn gehouden voor de wat “op-leeftijd-zijnde-sporters”, wat te denken van de wereld-kampioenschappen in Lahti (WMA2009) en de Senior Games in ons eigen Zeeland. Die foto van ôzze Henk zou ook niet misstaan hebben in de sportkatern. Jaja, Sidney is een geweldig evenement, maar niet uniek. De grijze golf in de sport is niet meer te stoppen. Marijke en ik gaan op de EK’s en WK’s altijd genieten van die oudjes van boven de 80. Niet om apie’s te kijken of om in te schatten hoever ze afzitten van het wereldrecord. Nee, uit pure bewondering en respect voor het vuur en de passie dat nooit verdwijnt bij de echte atleet. Kijk nog eens even naar Ruth Frith, die expressie op haar gezicht en die gestrekte arm. Peter Holthuijsen zegt altijd: “umhoëg Jan, dae kogel naokiëke”, “prima gedaan Ruth”. En een dikke zoen van Marijke en mij.


zie ook:
http://backporch.fanhouse.com/2009/10/13/100-year-old-ruth-frith-sets-age-group-shot-put-world-record/

zondag 11 oktober 2009

Zou pater Damiaan zich geschoffeerd voelen?

Voor mij is het geen toeval dat vandaag 11 oktober pater Damiaan heilig wordt verklaard, een eenvoudige Belgische pater die zijn liefde en leven gaf aan de lepralijders. Met diepe devotie speur ik naar informatie op het internet: “Zou pater Damiaan het begrijpen als ik me ergens anno 2009 voelde (en durf op te schrijven) als te zijn binnengestapt in een groepje lepralijders, zou pater Damiaan begrijpen dat iemand uit deze groep zich daardoor geschoffeerd zou moeten voelen? Ik weet het niet!”. Superlatieven ontbreken me wel hoe pater Damiaan met zijn leven, lijden en sterven laat zien dat leprozen zijn zoals jou en mij, en in alle nederigheid zouden we dat mogen vertalen naar welke zich buitengesloten voelende groep dan ook.

De nu heilige Damiaan De Veuster, geboren als Jozef De Veuster (Ninde (B), 3 januari 1840 - Molokai, 15 april 1889) was een Belgische Picpus-pater en missionaris, bekend voor zijn werk voor leprapatiënten. Hij werd in 1995 door paus Johannes Paulus II zalig verklaard. Tijdens een gewoon consistorie te Rome op 21 februari 2009 werd de heiligverklaring van pater Damiaan vastgesteld op zondag 11 oktober 2009. Hij werd door paus Benedictus XVI heiligverklaard in de Sint-Pietersbasiliek te Rome. Hij werd hiermee zowel de patroonheilige van de melaatsen als van de aidspatiënten.

Pater Damiaan werd geboren op 3 januari 1840 als zevende kind in een boerengezin met acht broers en zussen. Toen hij 15 jaar oud was ging hij in de graanhandel van zijn vader werken, maar hij wilde eigenlijk priester "voor Onze Heer en God Jezus Christus" worden. Hij ging naar het college van 's-Gravenbrakel, en trad vervolgens in bij de Congregatie van de Heilige Harten van Jezus en Maria in Leuven, waarbij hij de broedernaam Damiaan koos. Hij werd een broeder Picpus op 7 oktober 1860, in navolging van zijn broer.

Missionaris in Hawaï
Na zijn studies kreeg pater Damiaan toestemming om als missionaris te gaan werken op de Hawaï-eilanden. Hij vervulde daarmee de droom van zijn broer, die zelf niet kon gaan. Hij kwam aan in Honolulu op 19 maart 1864. Hij werd daar op 21 mei 1864 tot priester gewijd, en deelde zijn vreugde over de wijding tot instrument van "Hogepriester Jezus" mee aan zijn ouders in het verre Vlaanderen. Hij werkte in verschillende parochies op het eiland van Oahu. In die tijd werden melaatsen van Hawaï samengebracht in een kolonie in het noorden van het eiland Molokai. Ze kregen voedsel en andere voorzieningen, maar geen medische hulp. Damiaan vond dat ze tenminste een priester konden gebruiken, en vroeg toestemming aan zijn bisschop om naar Molokai te gaan.

Molokai
Op 10 mei 1873 kwam hij aan op Molokai, waar op dat moment 600 lepralijders verbleven. Hij reorganiseerde er de verwilderde gemeenschap, begon met de bouw van een kerk en de aanleg van wegen. Naast zijn werk als priester vervulde hij ook de rol van dokter, en hij maakte zelfs doodskisten en groef graven. Zijn komst was een keerpunt voor de kolonie: wetten werden nageleefd, er kwamen degelijke huizen en een school, de hygïenische en materiële levenscondities verbeterden en hij stichtte er een centrum van bloeiend christendom.

Orde van Kalakaua
Koning David Kalakaua verleende aan Damiaan de titel "Knight Commander of the Royal Order of Kalakaua". Toen prinses Lydia Liliuokalani de nederzetting bezocht om deze titel te overhandigen, werd ze geraakt door wat ze zag. Zij bracht de wereld op de hoogte van haar ervaringen, en van Damiaans werk. Hierdoor werd zijn naam bekend in de Verenigde Staten en Europa. Protestanten in Amerika brachten grote sommen geld bijeen. De Kerk van Engeland zond voedsel, medicijnen en kledij.

Dood
In november 1884 werd bij hemzelf lepra vastgesteld. Hij was waarschijnlijk al vanaf 1876 door de ziekte besmet. Met de hulp van vier anderen bleef Damiaan echter verder werken tot veertien dagen voor zijn dood op 15 april 1889. Hij stierf toen hij 49 jaar oud was. Op 3 mei 1936 bracht het Belgische opleidingsschip Mercator de stoffelijke resten van pater Damiaan over naar Antwerpen in aanwezigheid van koning Leopold III en kardinaal Van Roey. Zijn stoffelijk overschot werd overgebracht naar Leuven en er plechtig bijgezet op 5 mei 1936 in de crypte van de Sint-Antoniuskerk aan het Pater Damiaanplein.

Zaligverklaring
In 1938 werd zijn zaligverklaringsproces aanhangig gemaakt. Op 7 juli 1977 werd Pater Damiaan eerbiedwaardig verklaard door Paus Paulus VI. Op 4 juni 1995 werd hij door Paus Johannes Paulus II zalig verklaard tijdens een openluchtmis voor de Basiliek van Koekelberg, nadat de Medische Commissie van de Congregatie voor de Heiligverklaringen op 5 december 1991 de genezing van de Franse kloosterzuster Simplicie Hué had erkend als mirakel. Ongeveer honderd Hawaiianen, onder wie zes lepralijders, waren bij die plechtigheid aanwezig. Na de plechtigheid werd de rechterhand van Pater Damiaan als relikwie overgebracht naar Molokai en uiteindelijk op 22 juli 1995 begraven in Kalawao op Molokai.

Heiligverklaring
Audrey Toguchi uit Hawaï genas in 1998 op onverklaarbare wijze van uitgezaaide longkanker nadat ze had gebeden op het graf van Damiaan. Haar arts stond versteld en stuurde de longfoto's naar Rome. De Rooms-Katholieke Kerk erkende deze genezing als een wonder. Eerder was een Franse zuster al miraculeus genezen van darmkanker na een gebed tot Damiaan. De beide wonderen samen lieten de heiligverkaring van pater Damiaan toe.

Uit: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pater_Damiaan

zaterdag 10 oktober 2009

Eerste Bliksemvijfkamp in Nederland

- Alle klassementen voor onze werpersgroep, incl. PR (10.08 kogel-FK) en CR (38.65 speer-JT) -

Zaterdag 10 oktober 2009 werd atletiek-geschiedenis geschreven, de eerste bliksem-werpvijfkamp in Nederland. Organisator Michel Leinders en Unitas Sittard hadden het uitstekend voor elkaar. Complimenten voor een perfecte organisatie, alleen het weer werkte niet zo mee, maar ja, het is herfst en dan mogen we niet meer klagen. Er waren twee T-shirts te verdienen, één voor de snelste tijd en één voor degene die z’n beste prestatie het dichtst benadert!


Drie deelnemers van onze werpersgroep hadden zich gemeld, Peter Holthuijsen (nog altijd geblesseerd) had zich beschikbaar gesteld als jury, een rol die hij met verve vervulde. Marijke en ik reden mee in de auto van Henk van Bakel. Frans Klep en Tina zochten zelf de weg naar Sittard vanuit Nuenen. Ik zeg onderweg tegen Marijke: “ik denk dat Frans vandaag gaat voor de snelste tijd, die gooit altijd z’n beste afstand in de eerste poging!". Henk bleef opvallend stil.
In Sittard werden we ontvangen met koffie en vlaai “veur nop”, zoals dat in ons gastvrije Limburg hoort. Michel gaf keurig uitleg (met behulp van een beamer) hoe de wedstrijd ging verlopen. Maar waar zijn Frans en Tina? Marijke gaat bellen, ze hadden zich verreden en zaten in Tüddern, hahaha . . maar ze waren gelukkig nog net op tijd.

Om één uur begon de wedstrijd, iedereen krijgt 15 minuten de tijd voor het kogelslingeren-kogelstoten-discuswerpen-speerwerpen-gewichtwerpen en je bepaalt je eigen tempo en natuurlijk het aantal worpen per onderdeel (1, 2 of 3). Ik begin als eerste, achtervolgd na vijf minuten door Henk die me al met discus inhaalt! Dus daarom was die vlegel zo stil vanmorgen in die auto . . . die gaat voor de snelste tijd! Frans en ik proberen “zo-goed-mogelijke” prestaties neer te zetten. Het is wel potdomme stressen die 15 minuten, lekker spannend maar een ontzettend leuke ervaring. Vijf minuten na de laatste gewichtworp waren de uitslagen bekend, en zoals dat meestal gaat bij werpwedstrijden . . . . onze werpersgroep gaat met alle prijzen naar huis.

Henk van Bakel had verreweg de snelste tijd in 4.09.31min, en zoals Michel Leinders hem feliciteerde met “unne gooie tiëd op de 1500m”. De individuele prestaties leden er natuurlijk onder, met 2754 punten bleef hij ruim 17% (8ste) achter op zijn PR, achtereenvolgend waren de prestaties 31.45-9.03-33.15-26.81-11.17m. Henk proficiat met je schitterende T-shirt!!

Frans Klep ging geweldig van start, normaal verzijkt hij het in de eerste twee nummers, nu waren dat achteraf zijn beste nummers met een schitterend PR met kogel 10.08m (eindelijk over die magische grens). Na 13.15.16min (6de) besloot Frans zijn bliksemvijfkamp in 3145 punten, slechts 0,73% verwijderd van zijn PR. Daarmee won hij het klassement “benadering PR”! Zijn individuele prestaties waren 34.17-10.08-32.56-31.78-12.73m. Frans proficiat met je PR kogel en je mooie T-shirt!!



Ikzelf ging “voor-een-zo-goed-mogelijke-vijfkamp” en dat is prima gelukt, met dank aan Marijke die de spullen voor me over het terrein sleepte. Het is moeilijk om (zeker op mijn leeftijd) de kalmte te bewaren maar na 13.15.56min (5de) was ik hartstikke blij met mijn 3926 punten, slechts 2,36% (2de) van mijn PR. Daarmee had ik weliswaar de meeste punten, maar ja, daar hadden ze vandaag geen T-shirt voor!! Mijn individuele prestaties waren 41.54-12.03-36.49-38.65-16.03m. Overigens (voor statisticus Tim Schreurs) wel weer een clubrecord met speer die 38.65m.

We waren net binnen toen het gezapig regenbuitje overging in een gigantische plensbui, met dank aan “ôs leef Hiërke” dat hij nog even gewacht heeft. Het was nog even gezellig in de kantine van Unitas en we waren het met elkaar eens: een schitterend experiment én wij waren erbij.

Voor detailinformatie zie de Unitas-website (www.avunitas.nl).
Voor meer sfeerfoto's zie www.titven.mijnalbums.nl (wachtwoord = lampis)

Het seizoen is nog (steeds) niet voorbij,
sportgroeten Jan Titulaer.

donderdag 8 oktober 2009

Werpen voor beginners

Je hebt niet veel nodig om van een werptraining iets bijzonders te maken. Tijdens onze vakantie stonden we met de camper in Serrigny-en-Bresse. Je moet het zoeken op de kaart want het ligt echt in the middle of nowhere (au milieu de nulle part), ongeveer een half uur van Chalôn-sur-Saône de rimboe in. Aan de overkant van de weg had men zojuist een maïsveld gerooid, misschien geen ideale plek voor een werptraining, maar ja, het vergt een beetje aanpassingsvermogen. Met m’n emmer met werptuig een zo vlak mogelijk stuk uitzoeken, binnen een straal van 2½ m de stronken verwijderen en klaar is Kees. Na de warming up (échauffement) begint het mikken op de uitgezette doelstellingen (12m kogel, 40m discus en 17m gewicht)..


Heej, ik heb toeschouwers, waar komen die in godsnaam vandaan. Bij elke worp wagen ze zich ’n metertje dichterbij totdat het “pour moi” een beetje link wordt om verder te gaan. “Voulez-vous essayer” probeer ik in m’n beste Frans. “Oui monsieur ”, verrek ze zeggen meneer tegen me. Ik probeer een grap te maken met “allez votre corridor” (ga-je-gang) en de twee jongelui van naar schatting 10 en 20 jaar storten zich “sans gêne” op mijn emmer. Vervaarlijk voeren ze een paar imitaties van mijn zojuist geëtaleerde werptechniek uit, nou zeg, heb ik zo’n slechte techniek. Ik besluit er wat structuur in te brengen en herinner me de four-steps-approach van een filmpje dat Henk van Bakel me had toegestuurd. “Attendez mes amis, nous allons faire une approche en quatre étapes”, twee paar onbegrijpende ogen staren me aan als een kist wortelen.Waar heeft die vent het over”, maar het lukt me potdorie om ze in het gareel te krijgen, ik prijs hun talenten ofschoon de kleinste van de twee mijn discus volhardend “frisbee” blijft noemen. Het wordt een in-de-notedop-atletiek-feestje met ons drieën, ze hebben warempel echt talent en de kogel (poids), discus (disque) en het gewicht (poids-lourds) vliegen voorbeeldig over de maïs-stoppels.


Het wordt drukker langs het veld, de moeder van de jongste staat te klappen bij elke gelukte poging, haar kleine peuter sleept met mijn werpgewicht moeizaam een spoor in het zand en de hond slaat met neergeslagen oren het vreemde schouwspel gade. Mijn Marijke staat te glimlachen en maakt wat foto’s. C’est fini”, we kappen ermee, de campingboer wacht ons op onder het afdak en nodigt uit voor een drankje. Dat werpen vindt hij maar niks en schakelt naadloos (sans soudure) over op het verhandelen van zijn jonge schapen.

‘s Avonds bij de prachtige zonsondergang mijmer ik nog wat na over een alweer mooie dag, op de achtergrond hoor ik dat de Olympische Spelen in 2016 naar Rio de Janeiro gaan en heel wazig zie ik Robert (zo heette dat kleine manneke) voor Frankrijk de gouden medaille winnen met kogelslingeren.



Jan, een wijntje?”.

“Graag, wat een prachtige avond, hoorde jij ook zojuist het Franse volkslied?”.

“Gekke vent, zat je weer te dromen?”
.

zaterdag 3 oktober 2009

Varaignes

Bonjour mes amis, nous sommes maintenant á Varaignes, dans le Périgord Vert. Het is nog altijd schitterend weer, 25 graden en vanmorgen weer lekker getraind op een droog grasveld. Kogel 13.10, discus 42.50 en gewicht 18 meter, het is werkelijk ongelooflijk. Wat kunnen rust en ontspanning wonderen verrichten. En ook de aanwijzingen van Peter Holthuijsen en Jan van Hooft zitten er zo langzamerhand bijna in!!

Gisteravond de vele mails van afgelopen drie weken doorgenomen, dank hiervoor. Er zat zelfs hate-mail tussen, jammer dat er nog steeds mensen zijn die nog nooit van vrije meningsuiting hebben gehoord of niet van cynische humor houden. Voor hen heb ik helemaal rechtsboven een rood rechthoekje laten monteren met een wit kruisje. Als je daarop klikt kom je weer geheel tot jezelf. Dit is overigens een persoonlijke weblog, waarop alleen welkom zijn die van mij persoonlijk het weblog-adres hebben gekregen, waar zit het lek ??????? Blijkbaar kun je niet iedereen meer vertrouwen. Ik zou immers even gemeld hebben:"Jan ik heb die-en-die jouw weblog doorgegeven". Fatsoen noemen we dat geloof ik.

Wel verdomde jammer van die finale van de Competitie, als ze mij gebeld hadden was ik gegarandeerd teruggekomen (dat had me dan waarschijnlijk wel ruzie met Marijke gekost). Maar ik was gekomen, Scopias was misschien geen kampioen geworden maar wel zeker gepromoveerd. Maar ja, jammer, ze hebben niet aan me gedacht. En wat ontzettend knap dat nederlands kampioenschap 4*400m van de Schuwertjes en de Basjes, ongetwijfeld de beste jaarprestatie van Scopias!! Helaas kan ik ze niet meer feliciteren, want dat zet weer kwaad bloed, maar ik ben evengoed ingehouden trots op deze venlose prestatie.

Morgenvroeg vertrekken we richting Bordeaux en volgen dan de kust omhoog door Bretagne en de Normandie. Onderweg nog minstens één keer de werpspullen uit de camper halen want komende zaterdag moeten we er toch staan bij het volgende experiment, de bliksemvijfkamp in Sittard.

De hartelijke groeten van Marijke en mij uit Frankrijk en het seizoen is nog niet voorbij . . . . . á bientôt!