Trackmeeting Utrecht . . . . nooit meer!

Guur en vochtig, maar nog net geen regen - dat was het decor van de eerste Utrechtse Track Meeting van 2010. Bij de springers vertaalde het koude weer in een lage opkomst, en ook de loopnummers hadden een iets lager deelnemertal dan gebruikelijk in Utrecht. De werpers kwamen daarentegen in grote getale naar de baan in Overvecht: met maar liefst 44 kogelslingeraars, 25 mannen en 19 vrouwen was het druk rond de slingerkooi. Het totaal aantal inschrijvingen was 361.

Dat kun je lezen op www.trackmeetings.nl , mijn ervaring als oudste deelnemer bij het kogelslingeren voegt daar nog iets aan toe: één groot drama . . . nooit meer doen! Ik hoor jullie al denken:”Wat ben jij toch een ouwe zeur, je eigen prestatie zal wel zijn tegengevallen”. Maaike Schetters gooide immers 54.13m en Vincent Onos toch 64.13m, wat lul je dan nog? Ja ja, eigenlijk klopt dat allemaal, maar toch zien ze er mij niet meer! Waarom?

We waren voor familiebezoek onderweg via Putten naar Utrecht, en ik dacht:”We zijn toch in de buurt, laat ik de organisatie verblijden met mijn deelname!”. Nog net past onze Fiat Idea op een verboden strookje gras en kunnen we gaan kijken naar het kogelslingeren van Maaike Schetters en kogelstoten van Frans de Laat (12.74m). Het is guur en koud, je kunt nergens inslingeren, niet eens voorzwaaien, en wat duurt dat lang. Het kogelslingeren van de 19 dames loopt uit, de mannen zouden om 20:30 uur moeten beginnen. Tegen die tijd begint het inwerpen, waar ineens allemaal die slingeraars vandaan kwamen? Zo stiekem ontstaat een hele lange rij zenuwachtige mannen met zo’n kogeltje achter zich aanslepend van verschillend pluimage. Er stonden 28 man op de lijst en de eersten laten al hun naam doorstrepen. Maar ja, je bent er en dan wil je wel een poging doen. Na drie kwartier ben ik aan de beurt, de ring is glad en de kogel schiet me uit de hand, 35.03m. Het wordt snel donker en de jury durft niet meer in het veld te staan. Dat betekent dat na elke worp er gewandeld wordt van de veilige ring naar de kogel-inslag, meten en dan weer terugwandelen naar de kooi! Ik heb dat een tijdje lijdzaam aangezien, heej, ze gaan ook nog een controle-meting doen! Het is inmiddels bijna tien uur en ik ben aan de beurt voor de tweede poging, ongeldig. De jury overlegt om te stoppen met de wedstrijd na de derde worp! Ik heb ’t gehad, meld me netjes af en de man vraagt:”is ’t te koud”. Mijn antwoord was misschien niet al te diplomatiek, maar wel eerlijk: “Nou nee, maar ik sta me hier te ergeren aan die klote organisatie en ik was toch echt gekomen voor de lol!”. Het is geweldig dat er zoveel belangstelling bestaat voor dat machtig mooie kogelslingeren. Maar leid dat dan wel in goede banen, anders blijven ze volgende keer weg! Een paar simpele tips voor organisatoren die er gevoelig voor zijn:

- Er was niets vermeld in het programma, dus het Atletiekunie-reglement schrijft voor dat een wedstrijd bestaat uit drie pogingen en de beste acht gaan naar de finale voor nog eens drie pogingen;

- Tenzij de wedstrijdleider vóór aanvang anders beslist, en dat gebeurde helaas: we kregen vier pogingen! En daar moet iedereen zich dan zonder discussie bij neerleggen.

- Voor een optimaal verloop: maak werpgroepen van max.15-16 man; dat is beter voor atleet en jury!!

- Bij een open inschrijving: besluit vooraf dat bij 15 man de groep vol is. Die zich hierna nog melden kunnen worden ingedeeld in een volgende groep (1 uur later!).

- Bij instuifwedstrijden: werk met bordjes!!!

Maar blijkbaar leert men het nooit, misschien toch een aandachtpunt voor jury-opleidingen (scheidsrechters / wedstrijdleiders). Maar feitelijk heb ik al lang geleden die hoop opgegeven, men wil gewoon niet naar ervaring luisteren.


We rijden naar huis en als ik na anderhalf uur de auto de oprit oprij zeg ik tegen Marijke: “Volgens mij zijn ze in Utrecht nog bezig met de laatste ronde”.