Paniek slaat toe bij lange werpnummers!

Afschaffen die gevaarlijke onderdelen, laten we atletiek promoveren tot het dribbelen in esthetische strakke tights langs idyllisch Hollandse dreven.

Met die binnenkopper heb ik een artikeltje geschreven op de blog van Scopias. Aanleiding was het verwijderen van onze kopman Peter Holthuijsen op onze eigen trainingsavond. Twee onnozele bestuursleden (Hans Brünken en Peter v.d.Bergh) lieten zich voor het karretje spannen en gaven hem en z'n vader een "Platzverweis"! Een onvergeeflijke en stomme handelswijze! Beide heren doen vervolgens alsof hun neus bloedt en een angstige voorzitter kruipt achter de bekende dikke boom. Voor mij aanleiding om op een nette manier stelling te nemen.

In onze zo mooie atletiek kennen we drie zogenaamde lange werpnummers: discuswerpen, speerwerpen en kogelslingeren. Machtige atletiek-onderdelen waar kracht, souplesse en techniek samenvloeien tot de mooiste bewegingen. Onwetendheid leidt echter te vaak tot ambivalent gedrag bij bestuurders en ouders, krampachtig worden deze olympische onderdelen te vaak gediscrimineerd en soms zelfs verboden. Als je gaat surfen op internet vallen mede dankzij de steeds strengere veiligheidsmaatregelen het aantal incidenten best mee, die dan wel weer terecht breed worden uitgemeten.

Op vrijdag 13 juli 2007 liep het even mis met een worp van de Fin Tero Pitkämäki. Tijdens de Golden League atletiekwedstrijden in Rome gooide hij een speer in de rug van de Franse verspringer Salim Sdiri. De vreselijkste beelden gingen de wereld over, voor Salim Sdiri liep het uiteindelijk goed af.

Ryan McGeeney, een 30-jarige fotograaf van een krant in Utah, keek even niet uit toen hij op een atletiekmeeting in Provo in mei 2008 zijn werk deed. De sportfotograaf kreeg een speer door het onderbeen. Terwijl het ding er nog door zat, behield hij de koelbloedigheid om er nog een foto van te schieten. De speer werd ter plaatse afgezaagd en Ryan werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Een paar uur later kreeg hij een lift van een politieagent naar het stadion waar hij met 13 hechtingen zijn fotoverslag verder af maakte.

Bij atletiekwedstrijden in het Duitse Halle is zaterdag 21 mei 2005 een jurylid ernstig gewond geraakt tijdens het onderdeel kogelslingeren voor meisjes. Het jurylid werd in het gezicht getroffen door een vliegende kogel met een gewicht van vier kilo. De pas 19-jarige man moest op het terrein worden gereanimeerd. Aansluitend werd hij naar de universiteitskliniek van Halle gebracht. In het ziekenhuis week het levensgevaar snel. De wedstrijden gingen na het incident door.

Is dit een poging om het gevaar te bagatelliseren?
Nee, absoluut niet, integendeel! Er worden vanuit de IAAF terecht steeds strengere eisen gesteld. Want alle werpers zijn het roerend met elkaar eens, veiligheid boven alles. Bij speerwerpen bijvoorbeeld is een aanpassing van het materiaal nodig geweest om ongelukken te voorkomen. In 1984 werd over de 100 meter ver geworpen en toen is besloten om het zwaartepunt van de speer te verleggen zodat deze 15 tot 20 meter minder ver kwam. Inmiddels wordt met deze aanpassing alweer over de 90 meter geworpen, een volgende beperking komt gegarandeerd! De afwerpsectoren zijn nog niet zo lang geleden aangepast, kleiner en dus nauwer en veiliger gemaakt. Werpkooien worden in toenemende mate aan stringentere eisen gebonden, steeds hoger en veiliger gemaakt!

Maar waar schuilt dan die onwetendheid en ambivalentie in?
Het lijkt verstandig dat jeugdtraining niet gelijk plaatsvindt met lange werpnummers voor senioren? Absoluut waar, maar laten we onze jeugd daarnaast ook trainen en opvoeden in de gevaren die niet alleen op straat loeren, maar ook op het atletiekveld. Kom eens samen kijken naar een werptraining en wijs onze potentiële kampioenen op de gevaren, regels maar ook de schoonheid van de lange werpnummers.
Als er lange werpnummers plaatsvinden, is het middenterrein altijd verboden gebied! En dan nog gebeurt het geregeld dat de een of andere onverlaat de werpsector oversteekt! Uit eigen ervaring kan ik jullie verzekeren, als werper schrik je je wezenloos! En dat slaat om in machteloze woede als diezelfde onverlaat dan ook nog achteloos met z’n hand zwaait en achteraf gaat klagen over veiligheid!!??
Werpers en juryleden (mogen uiteraard wel op het middenterrein) dienen altijd hun ogen gericht te hebben op de afwerpplaats en het werptuig te volgen. En daarbij nooit in de sector gaan staan, want atleten doen immers hun uiterste best om binnen die sector te gooien. Alles wat daarbinnen plotseling opduikt leidt tot menige hartverzakking!
Stomverbaasd zie ik dat vaak jeugdige speerwerpers achter elkaar aanlopen met speertje prikken, levensgevaarlijk maar vaak achteloos schouderophalend geaccepteerd. En zo kan ik even doorgaan, en iedere attente atletiek-liefhebber heeft zijn eigen arsenaal aan afschrikwekkende voorbeelden.

De werpersgroep masters bij Scopias is verantwoord bezig met lange werpnummers.
We wachten (vaak langer dan afgesproken) totdat de jeugd van het veld is, de veiligheidsvoorzieningen worden gerespecteerd en onze Lei staat in het veld om onverwachte invloeden van buitenaf te signaleren. Daarnaast doen wij het bestuur voorstellen om ieders veiligheid en ons plezier in die machtige werpnummers te verhogen. Kom dat zelf maar eens bekijken!