Avondwedstrijd HAC-Helmond

Afgelopen donderdag 8 juli was weer heet en de dag ging geleidelijk over in een van die prachtige zwoele zomeravonden. Voordat we een paar weken naar de Ostsee gaan nog één keer op wedstrijd. Meer dan 40 werpers waren tussen het WK-voetbalgeweld op de avondwedstrijd van HAC-Helmond afgekomen. Daaronder een 13-tal regionale werp(st)ers van, variërend van B-junior tot M60, onder aanvoering van onze trainer Wim Coenen. De prestaties van Wim hadden duidelijk te lijden onder de aandacht voor zijn pupillen. Maar aangemoedigd door de meegereisde supporters werd het toch weer een geweldige wedstrijd. Er waren in het programma naast loop- en springnummers ook een drietal werpnummers: kogelslingeren, kogelstoten en discuswerpen. De beste twee onderdelen telden mee in de eindrangschikking van een tweekamp.

Het was geweldig om het enthousiasme te delen met ons clubje bij Swift. Ik verheug me nu al op de volgende gezamenlijke wedstrijd, want in die ring moeten ze die zenuwen de baas blijven en echt presteren, heel anders dan gewoon-maar-trainen. Alain Dijkstra verzuchtte toen hij het atletiekveld rondkeek:"Heej, da's vreemd, dit is de eerste wedstrijd dat ik niet hoef te sprinten!". Ik had daaraan willen toevoegen:”Ja ja, atletiek is meer dan lopen alleen”. Maar ik moet ook eens mijn mond kunnen houden en gewoon genieten van die jongelui die serieus bezig zijn samen met Wim om zover mogelijk te gooien.

Lieke Keunen, een B-meisje van Helden-Atletiek, traint nu een paar weken met ons mee. Ze heeft veel aanleg als werpster, is goed gemotiveerd en geniet zichtbaar van de inspiratie binnen ons groepje. We hebben haar drie dagen geleden geleerd hoe ze een slingerkogel moet vasthouden, voorzwaaien en wegsodemieteren. In Helmond had ze haar vuurdoop met kogelslingeren, en nog wel met mijn handschoen. Lieke kwam uit stand tot een meer dan uitstekende 24.22m. Ik waag me nu zelfs aan een voorzichtige voorspelling, als Lieke zich bij ons aansluit en een winter meeslingert doet ze volgend jaar mee om de prijzen. Misschien dat ik nog eens kan zeggen:”Ze gooide haar eerste wedstrijd met mijn handschoen”.

Marijn Horstermans staat naar ons kogelstoten te kijken en krabt zich achter de oren. “Wat heb je gestoten Marijn?”. “Zes maeter viëftig!”. “Klasse gedaan, daar kun je de komende wedstrijden op voortbouwen!”. “Det ving ig aug”. Zijn oudere broer, die al wat langer op atletiek is en al beduidend verder stoot, knikt bemoedigend.

Bij de Masters met discus was er een felle onderlinge strijd, weliswaar ruimschoots gewonnen door Jan van Hooft (43.48m). Maar daarachter was het spannend, Wim Coenen-37.92m, ikke-37.80m, Jacques Janssen-37.73, Henk van Bakel-35.55m en Frans Klep-33.88m!! Het kogelslingeren ging alweer een beetje verder, vorige week 42.49m, nu kwam ik tot 42.72m, netjes toch? De wedstrijd werd gewonnen door Wil van Uijthoven, die met bijna vijftig meter (49.50m) een persoonlijk record gooide.

Met kogelstoten werd het al een beetje donker, om kwart voor elf was de wedstrijd voorbij en konden we het terras opzoeken. Met z’n twaalven werd het weer een gezellig kringgesprek over atletiek, en de Moreeke zorgde dat de sterke verhalen er makkelijker uit kwamen. Het was alweer vrijdag toen de laatsten van ons sportpark Molenven verlieten. Complimenten aan HAC, de wedstrijden verliepen uitstekend (mede dankzij de "bordjes", sectorlijnen en de kleinere groepen), we hebben volop reclame gemaakt voor de Douwe-Smit-Trofee (30 oktober) en . . . . . het gaat geleidelijk aan weer beter met de werpnummers, schitterend . . . . . . , met dank aan SWIFT, HAC, Wim, Lampis etc. etc. . . . . . .

Komende drie weken geen atletiek, maar genieten van onze camper en hopelijk mooie rustige campings. Het werpgewicht, de kogel en discus gaan mee, want 28 augustus ligt de volgende uitdaging: de werpvijfkamp van Stekene.


Ooh ja, vanaf nu kun je een reactie plaatsen onder mijn berichten. Moet niet, maar voor diegene die dat wil, bestaat daar nu de gelegenheid voor. Ook mijn trouwe volgers kunnen zich nu aanmelden . . . . .

De mussen vallen van het dak . . . .

Afgelopen week was het met die temperaturen van +30⁰ eigenlijk te heet om te trainen. Nee, het kan nog erger, we hadden beloofd vrienden te helpen met verhuizen. Onze camper konden we stallen op camping “Am Birkentor” in Schwanenberg. Werkelijk een aanrader, ’s morgens liggen ongevraagd en onbesteld de verse broodjes voor de deur. Met de fles water binnen handbereik hebben we ons door de week geworsteld om mee te helpen alles schoon te krijgen, ramen te wassen, vloerbedekking te leggen en de meubels en ingepakte dozen op de juiste plaats te krijgen. Ik heb (buiten Carnaval) allang niet meer zoveel gedronken en zoveel T-shirts kletsnat van het zweet moeten wisselen. De mussen vielen van het dak, de honden hadden de tong op de grond liggen . . . . en gezellig was het!

Maar “voor-het-geval-dat” ligt onderin de camper altijd mijn gereedschap om op elk moment met een werpvijfkamp mee te kunnen doen. We lazen in de krant dat er s’avonds een Rasenkraftsport-wedstrijdje was in Hückelhoven, nou dat moesten we dan toch maar doen. Slechts een twaalftal atleten had de hitte getrotseerd en zich gemeld bij Hans Fischer “im Schatten unter den Baum”. Inschrijfgeld hoefden we niet te betalen gezien de zware omstandigheden. De juryleden moesten geregeld wisselen op het kurkdroge gravelveld. Maar ondanks, misschien wel dankzij de hitte, liep het erg goed met kogelslingeren. Zes pogingen kregen we, en alle zes tussen de 41.53 en 42.49 meter, mijn beste van het seizoen. Het tweede onderdeel, gewichtwerpen, heb ik voor het eerst gedaan met twee draaien, en dat ging niet verkeerd. We kregen vier pogingen met afstanden tussen de 16.23 en 16.71 meter. Nog een beetje weifelend, maar even doorgaan met trainen dan zit de 17 meter er dit jaar nog in. Als toetje was er ook nog Steinstossen, voor mij betekent dat een stalen kubus van 7½ kilo éénarmig wegstoten, hij kwam toch nog 9.82 meter ver in de zandbak, net geen 10 meter. Bij controle blijkt dat ik hiermee in de top-5 van de Deutscher Rasenkraftsport- und Tauzieh-Verband e.V. zou komen!!

Komende maandag gaan we trainen in Roermond en komende donderdag de (voorlopig) laatste wedstrijd. Met de hele bubs van 11 werp(st)ers gaan we naar HAC Helmond, hartstikke leuk hoe het werpen in Roermond weer gaat leven!

Democratie is de dictatuur van de meerderheid

Misschien onbewust maar onmiskenbaar vaak genoeg aan den lijve ondervonden. Vroeger in onze jeugdjaren, bij het spelen op straat was het al zo: “Wat zullen we gaan doen: voetballen of verstoppertje spelen?”. Als de wederzijdse argumenten niet erg overtuigend bleken, of er meer natuurlijke leiders waren die het met mekaar niet eens werden dan was daar altijd dat laatste redmiddel: “De meeste stemmen gelden”. Dat gaf een goed gevoel voor de winnaars en even doorbijten voor de verliezers. Sommigen vonden dat te vervelend en dropen af naar huis. Dan nog liever Mam helpen in de tuin met onkruid wieden dan tegen die stomme bal aanschoppen. Het volgende ritueel was dat er ook nog “partijen” gekozen moesten worden. Twee aanvoerders mochten om beurten iemand kiezen uit de groep. Uiteraard werd de beste voetballer het eerste gekozen, en ik kan er niks aan doen, ik had altijd medelijden met degene die niet meer gekozen hoefde te worden maar als “vijfde rad aan de wagen” zich met gebogen hoofd bij de laatste groep voegde. Niet altijd even leuk, zeg maar bijzonder lullig, maar dat was mijn eerste kennismaking met democratie is de dictatuur van de meerderheid.

Daar was ik gisteren onder het trainen aan het denken. Ik was alleen aan het klojen op mijn eigen trainingsveldje bij Scheuten Glas, het was eigenlijk te heet om te trainen, ik had een stoeltje meegenomen en een fles water stond er langs. Onderweg er naartoe in de auto schaterde de radio dat de formatie in de tweede fase terecht was gekomen. Het CDA wilde niet aansluiten bij VVD en PVV, de PvdA wilde niet meewerken met een middenkabinet met VVD en CDA, en Rutte voelde weer niks voor Paars+ met PvdA, GroenLinks en D66. Een informateursduo van VVD en PvdA moet nu met de andere drie “partijen” (CDA, GroenLinks en D66) proberen een centrumkabinet te bekokstoven. De grote winnaar PVV met 24 zetels is sluw en geslepen terzijde geschoven, de SP met 15 zetels wordt in het spel zelfs compleet genegeerd! Meer dan 25% doet niet meer mee, ze zijn blijkbaar geen vriendjes met het beoogde meerderheidsblok. Ik hoor Femke, Alexander en grote verliezer Maxime in de verte alweer victorie kraaien. Want zij zijn immers uitverkoren om Marc en Job aan de meerderheid te helpen. De rest kan Mam gaan helpen met onkruid wieden in de tuin. Want democratie is de dictatuur van de meerderheid.

Intussen gaat het ongemerkt prima met trainen, het gevoel dat het landsbestuur in uitstekende handen wordt gekonkeld geeft extra adrenaline. De kogel, de laatste weken een zorgenkindje, gaat naar 12½ meter. Het kogelslingeren gaat perfect vandaag en zoeft door de ijle lucht naar 43 meter. Discus gaat niet zo goed, ik wil persé die draai erin krijgen met die perfecte stap naar voren. Maar ja, tegen de tijd dat de formatie is afgerond komt dat wel goed. Trouwens, waarom sta ik hier te gooien op een stoffig industrieterrein vanaf de verharde weg? Geregeld moet ik pauzeren om weer een vrachtauto voorbij te laten gaan, om twee uur is ploegwissel bij Scheuten Glas en een verdwaalde Duitser vraagt me hoe hij “zum Rosendorf Lottum” komt. Och ja, het is waar ook, ik ben zelf opgestapt bij die plaatselijke atletiekclub. We waren met een handjevol werpers zwaar in de minderheid. En oppositie voeren tegen 97% sjokkende draaikonten is een vergeefse strijd. En met dit veldje bij Scheuten Glas is toch ook niks mis mee, af en toe een beetje onkruid wieden. Onze samenleving steekt oneerlijk in elkaar, zelfs bij atletiekverenigingen is democratie de dictatuur van de meerderheid.

Mijn gewichtwerpen gaat geweldig goed dit seizoen, 1ste Nederlands kampioen, al twee keer bijna 17m gegooid, maar wel mijn Nederlands record kwijt. We geven de strijd niet op, heb besloten de krachttraining wat te intensiveren en ondanks een slechte knie toch maar eens twee draaien uitproberen. Die twee draaien lukken warempel goed, dat is kicken! Na afloop nog even uitpuffen op mijn stoeltje, genieten van het mooie weer, het laatste water opslurpen en terug naar huis.

Marijke is ook net klaar met het onkruid wieden tussen de tegels, een vreselijke klus. Moe maar voldaan puffen we uit in de schaduw op een luie stoel bij een kop thee. “Doe jij vanavond koken?” vraagt Marijke. Een korte stilte ontstaat, want eigenlijk houdt deze vraag een opdracht in. Heel even speelt nog door mijn hoofd “maar democratie is toch de dictatuur van de meerderheid?”. Maar ze heeft gelijk, in een normale en goede samenleving is het logisch dat je de lusten en lasten samen deelt. En dat de een de ander ook de vrijheid geeft om dingen te doen die de ander leuk vindt. Dat is democratie, in onderling goede verhouding regelen dat iedereen “zijn ding” kan doen. Niet de meerderheid bijeenschrapen om de minderheid te pesten en je wil opleggen.

“Natuurlijk schat, ik kook vanavond”.

Dromen komen uit

Al ruim 14 jaar heb ik af en toe vóór een werpvijfkamp diezelfde nare rotdroom: “drie keer ongeldig gooien”. En gisteren in Sint Niklaas (B) was het zover, ik begon goed met de werpvijfkamp, kogelslingeren 41.94m, mijn beste jaarprestatie. Kogelstoten gaat met de week slechter. Afgelopen NK-indoor stootte ik 12.59m, de eerste werpvijfkamp 12.45m, vorige week met het NK-masters 11.75m en gisteren 11.47 meter!! Dat is ontzettend ergerlijk, want ik doe zo verschrikkelijk mijn best om de aanwijzingen op de training om te zetten. Maar blijkbaar met tegengesteld resultaat. Nadat iedereen klaar was heb ik die kogel nog een keer bij z’n nek gegrepen, erop gespuugd en gewoon “op mijn manier” weggesodemieterd . . . . ruim 12 meter.

Een dag vóór de wedstrijd had ik met Frans op het strand getraind, vooral discuswerpen “uit stand” tegen de wind in ging perfect: 39 meter, dat was echt genieten! En die afstand klopt want die Frans kennen, weten dat hij op 5cm nauwkeurig afpast. Met dat klote-verhaal van kogelstoten in m’n kop begin ik nu met discus. Ik gooi weinig in, één keer uit stand, een keer met draai 37 meter, de wedstrijdpogingen kunnen wat mij betreft beginnen. Maar ja, discuswerpen is een denksport, je moet iets naar links gedraaid in de ring gaan staan, arm goed achterhouden, op beide voorvoeten de draai ingaan, linker schouder rechtop naar het midden draaien, op de rechter-voorvoet naar het midden stappen, snel met links doordraaien naar 5 voor 12, arm achterhouden, vooral achter blijven kijken, snel de rechtervoet indraaien, heup inzetten, de armzwaai inzetten en blokkeren! Hèhè, eigenlijk allemaal teveel voor een 63-jarige om dat in de goede volgorde gecontroleerd in twee seconden uit te voeren, en volledig gedesoriënteerd vliegt de discus links buiten de sector! Potverdomme, maar ja ik gooi nooit drie keer ongeldig. Ik krijg van de goedbedoelende toeschouwers 27 elkaar tegensprekende fouten toevertrouwd die ik zeker in de tweede poging niet moet maken. Het gaat dan ook bijna goed, ik vergeet alleen m’n rechtervoet in te draaien en m’n heup in te zetten en “kling-klong” pijnigt de discus de rechterpaal van de kooi en ketst terug in het veld op de 20-meterlijn. Ik stap keurig achter uit maar de jury heeft onvoldoende reglementen-kennis om deze carambole goed te keuren. Geen man overboord, ik gooi immers nooit drie keer ongeldig. Mijn eerdere vertrouwelingen houden zich nu koest, ze mijden me zelfs, blijkbaar beseffen ze plots dat hun aanwijzingen niet het gewenste effect sorteren. Ik besluit “wat bij kogel ook kan, moet ook met de discus kunnen”. Ik ben lomp en sterk, dus gewoon wegflikkeren dat schijfje. En verdomd, het ding zeilt voorbij de 35-meterlijn . . . . alleen buiten de sector! Toch maar even de zijkant van het terrein opzoeken, even niemand bij me in de buurt, even stoom afblazen en stevig vloeken, ook dat hoeft niemand te horen.

Jeroen trekt zich daar allemaal niets van aan, komt bij me staan en kijkt me dromerig aan: “Ik had vannacht een droom, ik zat in een oude Mercedes en raakte te water. Van binnenuit probeerde ik het portier open te maken en buiten stonden veel mensen toe te kijken die me van alles toeschreeuwden. De situatie werd steeds nijpender en plotseling werd ik zo woest en sterk dat ik in één ruk de klink van de deur eraf trok! Als ik me nu jouw gemoedstoestand inschat, geloof ik dat ik vannacht gedroomd heb wat jij nu meemaakt! Jij bent die grote sterke Mercedes en toch ging het mis.” Ik kijk hem aan, wat is het toch een goeie jongen, hij bedoelt het zo goed en zelfs op zoveel filosofisch gebeuzel heb ik geen antwoord.

Mijn omgeving gaat ineens erg voorzichtig met me om, volgen mijn bewegingen over het veld wat schichtig, zijn ze plotseling bang dat ik ontplof of voelen ze zich als onbezoldigd adviseur een beetje mede-verantwoordelijk? Ik ben het intussen alweer vergeten, dat gebeurt één keer in de 14 jaar en er volgen nog twee onderdelen: speerwerpen en gewichtwerpen. Iedereen klaagt over het te koude weer en die lastige tegenwind. Maar ik ben wat tegenslag gewend, en gooi de speer zonder enige aanwijzing over de 35 meter, de rest blijft bescheiden ’n paar meter daarachter. Het laatste onderdeel, het gewichtwerpen, is gewoon mijn nummer en m’n grote opponent is ook present. We beginnen allebei met een worpje over de 16 meter, ik open het bal in de tweede poging met keurige 16.94m, hij antwoordt met 17.09m! Nou, daar moet een schepje bovenop en in gedachten gaat de laatste poging over die 17.09m, maar helaas, ik val voor uit de ring en de kogel nauwelijks 15 meter daarvoor. Mijn opponent ruikt bloed, kijkt wild om zich heen, grijpt het werpgewicht en maakt drie perfecte draaien. Het projectiel vindt de juiste baan en ploft neer bij 17.49 meter, ziezooo . . . mijn nederlands record ben ik ook kwijt! Uiteraard feliciteer ik hem als eerste, records zijn er immers om gebroken te worden en het zat eraan te komen. Proficiat Wil, misschien moet ik ook maar eens voorzichtig twee draaien proberen.

Niemand durft nog met mij te praten over die “0” met discus en “dan raakt hij ook nog z’n record kwijt”. Maar als ze zien dat ik een paar donkere Leffe’s naar binnen heb gewerkt, durven ze weer. Ik heb nog een goed gesprek met André Haes, een Belgische oud top-tienkamper uit de M75-klasse. Aardige vent, vaak weten atleten alleen over hun eigen presteren op te scheppen, maar deze beschaafde man weet dat een goede conversatie voor minder dan de helft “over jezelf” mag gaan. Hij had mij zien aanklooien met discus, me zien verbergen achter m’n grote zonnebril.

“Maar ge hebt unne gooje speer ennuh machtige gewiechtwerp, daar kande alliejen maar van droome”.

Medaillespiegel Swift Masters 2010

Hiernaast de medaillespiegel van de Master-Werpers van Swift Atletiek Roermond in 2010.

Na het NK-Indoor in Apeldoorn en de twee NK-Masters in Eindhoven en Oosterhout zijn we op 18 medailles blijven steken. Zes keer goud, vijf keer zilver en zeven keer brons.

Een beter resultaat voor ons groepje in vergelijking met Scopias vorig jaar, maar dan is er wel het NK-Gewichtwerpen bij gekomen!

Toch zou je nu al moeten gaan nadenken over de doelstellingen voor komend jaar! Voor mij hoeven dat niet méér medailles te zijn, hetzelfde aantal met méér Swift-atlete(s)(n) zou al heel mooi zijn. Dus werven en werken aan kanshebbers op eremetaal bij de masters!

Daarnaast is het ook van belang dat we het aantal werpsters en werpers kunnen uitbreiden, en niet alleen masters, maar vooral de wat oudere jeugd. Ik heb al eens gesuggereerd dat we regionale atleten kunnen uitnodigen op de werptrainingen bij Swift. Maar we gaan dat rustig aanpakken, voorlopig maar eerst van de Douwe Smit Trofee een succes maken!

Goeie beterschap Harry

Zaterdagmiddag 29 mei lopen Marijke en ik richting sportpark de Hondsheuvels in Eindhoven. Een spannend weekend staat voor de deur, het NK-Masters kogelslingeren, gewichtwerpen en werpvijfkamp. Er zijn veel inschrijvingen bij de oudere mannen boven de 60, ik wil me zeker gaan mengen in de strijd om de medailles en dat geeft toch wat extra spanning. “Wel leuk dat Harry in onze groep meedoet” zeg ik tegen Marijke. Harry is zeker geen gevaarlijke concurrent, zelfs geen potentiële outsider, nee, Harry is bovenal een gezellige liefhebber die meer voor sfeer zorgt dan in presteren uitblinkt. En als je dan zelf een beetje introvert met een spannende wedstrijd bezig bent is zo’n relativiteits-factor ertussen verdomde welkom.

Waar Harry wat spanning ziet groeien mengt hij zich in het gesprek, als een kogel of discus buiten de sector terecht komt vindt Harry dat ”ze die sector wat ruimer hadden kunnen uitleggen”. Vallen de prestaties verschrikkelijk tegen, zit je met je hoofd in de handen op de bank komt Harry naast je zitten “wanneer ga je weer met Marij op vakansie . . “. Zelfs als hijzelf onreglementair de werpring verlaat en de jury het “ongeldig” over hem uitspreekt, gaat hij zich verontschuldigen en het betreffende jurylid complimenteren met zijn of haar kennis van het wedstrijdreglement. Zalige vent, Bourgondische Brabander, helemaal niks mis mee. Op bijgaande foto, genomen bij het NK2009, ligt Harry stralend voor de groep.

De wedstrijd is begonnen en we zien Harry wijdbeens op de bank zitten turen naar een plek waar eigenlijk geen fluit te zien is. “Hoe gaat het Harry, niet zo goed in vorm vandaag”. “Ooh jawel hoor, mare, maar ik moet 14 juni onder het mes”. Een stilte valt, ik ga naast hem zitten en de wedstrijd doet even niet meer mee. Hij heeft een gezwel in één van z’n nieren, en die moet eruit. “Het is wel gelukkig ingekapseld”, houdt hij er de moed in. We zullen aan je denken Harry, en Marijke belooft een kaarsje te laten branden. “Dat is lief van jullie”, en Harry staat op, hij heeft nu wel genoeg aandacht gehad vindt hijzelf.

Vandaag waren we onderweg met de camper, maar vanmorgen voor vertrek brandde het kaarsje. Nu staan we op een winderige camping in Zeeland en het kaarsje brandt nog steeds, voor Harry.

Ik tuur in dat zenuwachtige vlammetje en hoop vurig dat het doet waarvoor het aangestoken is. Verlichting brengen voor die het nodig heeft . . . . .

We zijn d'r uit!

Afgelopen zaterdag zijn we weer op wedstrijd geweest, we moesten hiertoe dwars door Zuid-Limburg bij Aken de grens over. Helaas wisten we niet dat er ook “Limburgs Mooiste” werd verreden, dus op de A76 hebben we meer dan een uur in de file gestaan tussen Belgen en Ollanders, allemaal met fietsen in, op of achter de auto. Maar precies op tijd aangekomen bij de Werfertag van DJK-Armada in Euchen-Würselen was het die dag niet alleen genieten van het schitterend zomerweer, het was een gezellig wedstrijdje en de organisatie sprak zelfs van een "Holländische Invasion aus Roermond". Nou ja, een beetje overdreven want we waren toch maar met z'n vieren, overigens wel vaak "auf das Podest" (het ereschavotje). Jan van Hooft leverde een puike prestatie en heeft zich genesteld op de 11de plaats allertijden bij het kogelslingeren M60 met een worp van 36.29 meter! Tevens verbeterde hij (wederom) het clubrecord discuswerpen naar 43,02 meter. Jeroen van Emmerik verbeterde zijn PR's kogelslingeren en discuswerpen naar resp. 19,29m en 23,24m. Jeroen is héél fanatiek, héél leergierig en gaat dan ook erg goed vooruit. Frans Klep en ik konden geen potten breken, alleen mijn 41.14m met slingeren was wel aardig. We waren eigenlijk met zeven personen, onze drie dames zorgden voor grote hilariteit bij elke mooie prestatie en bij de Siegerehrung met een natuurgetrouwe imitatie van het Muppetlied “manah manah”! Hoe dat klinkt, luister maar eens op Youtube naar http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=5733238262643002764

Zondag zijn Marijke en ik naar Uden geweest om de Swift-competitieploeg aan te moedigen. Ze hebben een leuke mix van (bijna) masters en junioren, dus daar zit nog rek in. Even nakijken op internet, ze zijn uiteindelijk 30e geworden van de meer dan 80 ploegen!

Overigens, zijn jullie er al uit op wie je gaat stemmen? Stemwijzer invullen is niet nodig, want dan kom je toch altijd bij D66. Bij ons was het dit keer een zware bevalling, maar we zijn eruit, tot aan het eerste kabinet Balkenende hebben we steeds CDA gestemd. Waarden en normen staan ook bij ons hoog in het vaandel, maar ja!! Er omheen lullen, da’s één, je eigen zin door drammen da’s twee, egoïstische en egocentrische trekjes zijn voor ons geen ondersteunde waarden, en kunnen de toets van onze persoonlijke normen niet doorstaan, we hadden het g’ad met Jan-Peter. Deze keer vonden we allebei dat de VVD het sterkste programma heeft, en Rutte probeert niet te verbergen dat we komende tijd allemaal een offer moeten brengen. En voor ons mag Wiegel dan best minister-president worden!

Echter gisteravond ben ik weer geswitched, en nu naar de PVV!!?? Het debatje Cohen-Wilders gaf voor mij de doorslag. Job Cohen had Geert Wilders (en z’n grote aanhang) vorige week al beledigd door ze staatsgevaarlijk te noemen, en dat doe je niet meneer Cohen. Zeker niet “met de wetenschap van nu”. Toen Wilders gisteren in dat debatje hem daarop aansprak, en voor het allereerst zelf ingehouden emotioneel aanhaalde dat hij al zes jaar gevangen zit in z’n eigen beveiliging en ook nu voor hem stond in een kogelvrij vest, verstijfde ik. Iedereen wist het, Wilders zweeg er steeds over, ik schoof op het puntje van de bank. Ook Cohen stotterde en stamelde en kwam niet verder dan toegeven dat hij het “ook niet eens was” met de lieden die Wilders bedreigen. Als hij gisteren nu de moed had getoond en gezegd had, dat juist díe lieden staatsgevaarlijk zijn, maar nee. Het kwartje viel, ik weet waar ik moet gaan staan. Ik realiseerde me plots dat er in die afgelopen zes jaar geen flikker gebeurd is aan de ontzetting van het vrije woord. Cohen spreekt in zijn campagne over fatsoen, Balkenende sprak in de voorgaande edities over waarden en normen. Geert Wilders zit als een luis tussen de nagels van Cohen en Balkenende.

Toen later op de avond een vinnig kijkende Peter R. de Vries voorover gebogen als een sissende slang Balkenende niet erg netjes probeerde te dwingen de PVV uit te sluiten wist ik ’t zeker. Niet iedereen hanteert dezelfde waarden, en ter bewaking van de leefbaarheid hebben we in dit land daartoe normen (en wetten) gesteld. Over de volledige breedte van extreem links tot extreem rechts hebben we ons daaraan te houden. Van uiterst progressief tot beschimmeld conservatief worden meningen uitgekraamd waar we het absoluut niet mee eens hoeven te zijn. En wie met de verkiezingen de meeste stemmen haalt, neemt het voortouw, dat is democratie.

Geert, hou op met die nonsens als kopvoddentaks, blijf binnen onze normen, maar hou asjeblieft je rug recht! Trouwens, mooi logo van de PVV. Die rooie banen lijken wel een atletiekbaan te symboliseren. Die blauwe cirkel doet me denken aan een discus. Dat bolvormige geheel onmiskenbaar een kogel, en die vogel die vrij voorgaat in "zo ver mogelijk wegvliegen"?.

Mijn ruggesteun heb je.

Empatisch gestructureerd ?

Als motivatie overgaat in frustratie dan is het tijd voor verandering! En dat geldt op bijna elk terrein, of het nou te maken heeft met je werk, dingen uit je privé-leven of zelfs met gewichtwerpen. Och god, daar heb je hem weer! Jaja, dat is gemakkelijk gezegd, rest alleen de vraag: “Hoe doe je dat!”. Er zijn verschrikkelijk veel theoretische modellen, methodes, procedures of manieren om die frustratie, motivatie, verandering of verbetering aan te pakken. Na een bescheiden edoch jarenlange loopbaan als bedrijfskundige zijn er heel wat vastgeroest blijven zitten in m’n kop. Er gaat geen dag voorbij of er komt wel wat bovendrijven, er gaat geen week voorbij zonder dat ik gebruik kan maken van mijn ouwe gereedschapskist. Vaak zie ik mensen in mijn omgeving worstelen met een probleem, soms steek ik dan wel eens een helpende hand uit, een enkele keer wordt die daadwerkelijk geaccepteerd, nooit leidt dat tot een teleurstelling.

Mijn ervaring heeft geleerd dat je de meeste kans van slagen hebt als je dat “empatisch gestructureerd” doet. Wat heb ik vaak moeten gniffelen met die keurig gesoigneerde peperdure externe adviseurs, die met de mooiste plaatjes en tranentrekkende verhalen binnenwandelden. De probleemhebber werd daarbij meestal te kakken gezet, liefst vernederd tot op het bot, beschamend uitgekleed en uitgeknepen totdat alle informatie eruit is. “Da’s ook niet veel, is dat alles wat je weet te vertellen?”, en hocus-pocus-pilatus-pas, daar is al de oplossing in een veelkeurig rapport en gelikte Power-Point-presentatie. “Waarom kunnen jullie dat niet, sukkels!” , en tegen de tijd dat er vragen gesteld durven te worden bij het plan van aanpak is de witte raaf alweer gevlogen.

Nee dus, zo bedoel ik dat niet! Heel geduldig luisteren naar iemands probleem is de eerste stap. Je proberen in te leven in de situatie en hand-in-hand zoeken naar een adequate structuur is de tweede. Laten we eens proberen of ik jullie mee kan krijgen op weg naar verbetering:
-Ken jij ook van mensen in je omgeving die alleen maar vol zitten met plannen, maar nooit verder komen als het erover praten?
-Van die mensen die altijd dezelfde (om)weg bewandelen, of altijd dezelfde (overbodige) handelingen doen?
-Keek je vroeger ook elke avond onder het bed? Hoe vaak controleren we iets zonder ons af te vragen waarom, hoe eventuele fouten zijn ontstaan of kunnen worden voorkomen?
-Hoe vaak probeer je dingen bewust beter c.q. anders te doen dan de vorige keer? Hoe vaak maak je medemensen bewust deelgenoot van je ervaringen?
Als je bovenstaande vier vragen in een logisch verband probeert te “begrijpen”, ben je al aardig op weg om problemen gestructureerd aan te pakken.

Plan-Do-Check-Act:
Plan: Wat gaat er verkeerd? Zoek naar de echte oorzaak van je probleem, wat zijn mogelijke (creatieve) oplossingen en plan voor jezelf een eerste verbetering.
Do: Doe datgene wat je gepland hebt, voer dus die verbetering daadwerkelijk uit!
Check: Controleer het beoogde resultaat! Ging er nog iets verkeerd. Zo ja, wat ging er dan verkeerd?
Wat is het leereffect?
Act: Ben je tevreden over het resultaat, schitterend toch! Dan doen we dat zo in het vervolg, en delen we ons succes met anderen. Hartstikke leuk toch, je bent klaar voor je volgend probleem(pje).

Mooi verhaal, maar je had het toch ook over gewichtwerpen, wat is daaraan het probleem en hoezo dat Plan-Do-Check-Act? Simpel toch, het probleem is voor iedere gewichtwerper begrijpelijk en herkenbaar, hoe krijg je die rotkogel een eind verder weg! De mogelijke verbeteringen zijn schier onuitputtelijk. Want, ja hoor, ook dat domme gewichtwerpen raakt aan veel wetenschappelijke terreinen. Biologie, want uiteindelijk is ons eigen lijf de ultieme sportmachine die dat ding weggooit. Natuurkunde, want daarmee kun je berekenen wat de efficiëntste bewegingen en vormen zijn. Techniek, want iedereen wil het beste materiaal ter beschikking. Psychologie, want zonder een manier om met de druk om te gaan is een gewichtwerper nergens. En ( maar dat vergeten we maar) de biochemie, want met de juiste pilletjes of injecties . . . . . . Vaak moet je het zoeken in de combinatie, want als iemand verder gooit met die ene blauwe kogel, dan wil iedereen plotseling alleen nog maar die ene blauwe kogel gebruiken!

Noteer zoveel mogelijk verbeteringen, één draai versus twee draaien, rug recht, billen boven je hakken, dieper zitten, met je rechter voet de draai inzetten, wachten, armen gestrekt, bovenlichaam stil houden, opstrekken bij afworp, wegslingeren versus beide armen gestrekt omhoog bij afwerpen, krachttraining, volle scheppen zand over je schouder weggooien, buikband ja/nee etc. etc.. Ga bewust en serieus trainen met een van je zorgvuldig gekozen verbeteringen. Meet het effect (de afstand), werp ook nog eens een paar keer volgens je oude methode om zeker te zijn van het effect. Gooi je verder, dan hou je dat vast, noteer het op een briefje als geheugensteuntje bij de eerstvolgende wedstrijden. Deel je ervaring met je collega-werpers. Streep af op je lijstje en plan daarna een volgende verbetering, voer die uit in je training, meet het effect zorgvuldig, leg het vast etc.etc..

Proficiat, je hebt de eerste stap gezet op weg naar continue verbetering, gegarandeerd dat je verder gaat gooien. Onzin? Ik dacht ’t niet! Want het alternatief, altijd maar op dezelfde manier dat ding weg sodemieteren, dat schiet niet op. Erger nog, het leidt uiteindelijk tot frustratie, en daar waren we bovenaan toch mee begonnen?