Goeie beterschap Harry

Zaterdagmiddag 29 mei lopen Marijke en ik richting sportpark de Hondsheuvels in Eindhoven. Een spannend weekend staat voor de deur, het NK-Masters kogelslingeren, gewichtwerpen en werpvijfkamp. Er zijn veel inschrijvingen bij de oudere mannen boven de 60, ik wil me zeker gaan mengen in de strijd om de medailles en dat geeft toch wat extra spanning. “Wel leuk dat Harry in onze groep meedoet” zeg ik tegen Marijke. Harry is zeker geen gevaarlijke concurrent, zelfs geen potentiële outsider, nee, Harry is bovenal een gezellige liefhebber die meer voor sfeer zorgt dan in presteren uitblinkt. En als je dan zelf een beetje introvert met een spannende wedstrijd bezig bent is zo’n relativiteits-factor ertussen verdomde welkom.

Waar Harry wat spanning ziet groeien mengt hij zich in het gesprek, als een kogel of discus buiten de sector terecht komt vindt Harry dat ”ze die sector wat ruimer hadden kunnen uitleggen”. Vallen de prestaties verschrikkelijk tegen, zit je met je hoofd in de handen op de bank komt Harry naast je zitten “wanneer ga je weer met Marij op vakansie . . “. Zelfs als hijzelf onreglementair de werpring verlaat en de jury het “ongeldig” over hem uitspreekt, gaat hij zich verontschuldigen en het betreffende jurylid complimenteren met zijn of haar kennis van het wedstrijdreglement. Zalige vent, Bourgondische Brabander, helemaal niks mis mee. Op bijgaande foto, genomen bij het NK2009, ligt Harry stralend voor de groep.

De wedstrijd is begonnen en we zien Harry wijdbeens op de bank zitten turen naar een plek waar eigenlijk geen fluit te zien is. “Hoe gaat het Harry, niet zo goed in vorm vandaag”. “Ooh jawel hoor, mare, maar ik moet 14 juni onder het mes”. Een stilte valt, ik ga naast hem zitten en de wedstrijd doet even niet meer mee. Hij heeft een gezwel in één van z’n nieren, en die moet eruit. “Het is wel gelukkig ingekapseld”, houdt hij er de moed in. We zullen aan je denken Harry, en Marijke belooft een kaarsje te laten branden. “Dat is lief van jullie”, en Harry staat op, hij heeft nu wel genoeg aandacht gehad vindt hijzelf.

Vandaag waren we onderweg met de camper, maar vanmorgen voor vertrek brandde het kaarsje. Nu staan we op een winderige camping in Zeeland en het kaarsje brandt nog steeds, voor Harry.

Ik tuur in dat zenuwachtige vlammetje en hoop vurig dat het doet waarvoor het aangestoken is. Verlichting brengen voor die het nodig heeft . . . . .