Democratie is de dictatuur van de meerderheid

Misschien onbewust maar onmiskenbaar vaak genoeg aan den lijve ondervonden. Vroeger in onze jeugdjaren, bij het spelen op straat was het al zo: “Wat zullen we gaan doen: voetballen of verstoppertje spelen?”. Als de wederzijdse argumenten niet erg overtuigend bleken, of er meer natuurlijke leiders waren die het met mekaar niet eens werden dan was daar altijd dat laatste redmiddel: “De meeste stemmen gelden”. Dat gaf een goed gevoel voor de winnaars en even doorbijten voor de verliezers. Sommigen vonden dat te vervelend en dropen af naar huis. Dan nog liever Mam helpen in de tuin met onkruid wieden dan tegen die stomme bal aanschoppen. Het volgende ritueel was dat er ook nog “partijen” gekozen moesten worden. Twee aanvoerders mochten om beurten iemand kiezen uit de groep. Uiteraard werd de beste voetballer het eerste gekozen, en ik kan er niks aan doen, ik had altijd medelijden met degene die niet meer gekozen hoefde te worden maar als “vijfde rad aan de wagen” zich met gebogen hoofd bij de laatste groep voegde. Niet altijd even leuk, zeg maar bijzonder lullig, maar dat was mijn eerste kennismaking met democratie is de dictatuur van de meerderheid.

Daar was ik gisteren onder het trainen aan het denken. Ik was alleen aan het klojen op mijn eigen trainingsveldje bij Scheuten Glas, het was eigenlijk te heet om te trainen, ik had een stoeltje meegenomen en een fles water stond er langs. Onderweg er naartoe in de auto schaterde de radio dat de formatie in de tweede fase terecht was gekomen. Het CDA wilde niet aansluiten bij VVD en PVV, de PvdA wilde niet meewerken met een middenkabinet met VVD en CDA, en Rutte voelde weer niks voor Paars+ met PvdA, GroenLinks en D66. Een informateursduo van VVD en PvdA moet nu met de andere drie “partijen” (CDA, GroenLinks en D66) proberen een centrumkabinet te bekokstoven. De grote winnaar PVV met 24 zetels is sluw en geslepen terzijde geschoven, de SP met 15 zetels wordt in het spel zelfs compleet genegeerd! Meer dan 25% doet niet meer mee, ze zijn blijkbaar geen vriendjes met het beoogde meerderheidsblok. Ik hoor Femke, Alexander en grote verliezer Maxime in de verte alweer victorie kraaien. Want zij zijn immers uitverkoren om Marc en Job aan de meerderheid te helpen. De rest kan Mam gaan helpen met onkruid wieden in de tuin. Want democratie is de dictatuur van de meerderheid.

Intussen gaat het ongemerkt prima met trainen, het gevoel dat het landsbestuur in uitstekende handen wordt gekonkeld geeft extra adrenaline. De kogel, de laatste weken een zorgenkindje, gaat naar 12½ meter. Het kogelslingeren gaat perfect vandaag en zoeft door de ijle lucht naar 43 meter. Discus gaat niet zo goed, ik wil persé die draai erin krijgen met die perfecte stap naar voren. Maar ja, tegen de tijd dat de formatie is afgerond komt dat wel goed. Trouwens, waarom sta ik hier te gooien op een stoffig industrieterrein vanaf de verharde weg? Geregeld moet ik pauzeren om weer een vrachtauto voorbij te laten gaan, om twee uur is ploegwissel bij Scheuten Glas en een verdwaalde Duitser vraagt me hoe hij “zum Rosendorf Lottum” komt. Och ja, het is waar ook, ik ben zelf opgestapt bij die plaatselijke atletiekclub. We waren met een handjevol werpers zwaar in de minderheid. En oppositie voeren tegen 97% sjokkende draaikonten is een vergeefse strijd. En met dit veldje bij Scheuten Glas is toch ook niks mis mee, af en toe een beetje onkruid wieden. Onze samenleving steekt oneerlijk in elkaar, zelfs bij atletiekverenigingen is democratie de dictatuur van de meerderheid.

Mijn gewichtwerpen gaat geweldig goed dit seizoen, 1ste Nederlands kampioen, al twee keer bijna 17m gegooid, maar wel mijn Nederlands record kwijt. We geven de strijd niet op, heb besloten de krachttraining wat te intensiveren en ondanks een slechte knie toch maar eens twee draaien uitproberen. Die twee draaien lukken warempel goed, dat is kicken! Na afloop nog even uitpuffen op mijn stoeltje, genieten van het mooie weer, het laatste water opslurpen en terug naar huis.

Marijke is ook net klaar met het onkruid wieden tussen de tegels, een vreselijke klus. Moe maar voldaan puffen we uit in de schaduw op een luie stoel bij een kop thee. “Doe jij vanavond koken?” vraagt Marijke. Een korte stilte ontstaat, want eigenlijk houdt deze vraag een opdracht in. Heel even speelt nog door mijn hoofd “maar democratie is toch de dictatuur van de meerderheid?”. Maar ze heeft gelijk, in een normale en goede samenleving is het logisch dat je de lusten en lasten samen deelt. En dat de een de ander ook de vrijheid geeft om dingen te doen die de ander leuk vindt. Dat is democratie, in onderling goede verhouding regelen dat iedereen “zijn ding” kan doen. Niet de meerderheid bijeenschrapen om de minderheid te pesten en je wil opleggen.

“Natuurlijk schat, ik kook vanavond”.