Jeugbal en Sniëjebel . . .

Sôms huur ik ôch dinke: “Iets klop d’r beej dae vent neet. Hae kin gen onderwerp aansniëje of ut dreijt oët op kogelslingere of zoëwe iets. Maar ja, hae is natuurlik gebônde aan d’n titel Weightpentathlon, en idderein dae dink det ut iets te make haet met Weitpantalon, dae haet de gooije bôks aan”.
Ik kan d’r niks aan doon, maar alles wat “ik dink det ik weit” mak mich tot eine fantas, en mien pantalon kan noëits weit genôg zien. Zeg altiëd taege Marijke, un bôks môt neet knelle op de boëkspiere en kan mich neet dun genôg zien. De wind môt d’r van beits kante good door kinne. Neet van die harde stiëve zjiëns, maar zôn lekker dun linne bukske det los flôddert um dien bein.

Want flôddere dao hald ik van, en ik waas dan auk hiel bliëj wie mien schoëndochter vroog: “Heb ge genne zin um met te gaon naor de jeugbal?”. Oma hat wat twiëfels maar ik neet! D’r is niks gezelliger dan met un glaas beer in de hand naor schetterende vastelaoves-bloasmuziek te luustere in unne volle zaal met verkleide minse. Keihard meizinge, ein bietje op en neer wiebele, veur de res wat kwats verkaupe en dan die verkleide kinder, die nog aan sjips genôg hebbe um zich te amuzere. Natuurlik waas ôs Lynn, verkleid as Spaanse señorita, ut allermoëiste maedje van gans Bliërick. En verdomp, as of d’n duüvel d’r met speult, unne vrind van miene zoon sprook mich aan: “Dôt geej nog altiëd aan atletiek?”. Dus neet eimere, ik waas d’r neet zellef euver begônne, maar ut dreijde toch weer hiel efkes oët op slingere. Ut waas unne geweldige middaag, de Wortelepin verdeent unne viëfdöbbele Weitpantalon en Kelly bedank desse ôs gevraog haes.

Saoves wie ik kepot op de bank loog woord ik gebeld: “Jan, is er morgenvroeg trainen?” en effe later auk nog ein meeltje “ben je morgenvroeg in Remunj?”. Marijke goof mich unne blik van “dae is morgevruug weer neet te halde”, en die dieke sniëjelaog die smôrges piën aan mien auge deej al aevemin. Maar iërlik gezag sputterde waal miene auto wat taege wie hae de waeg op slidderde, maar ja, belaof is belaof. Op de Napoleonsbaan waas ut ech geneete van dae verse sniëje op de buim, die witte daake en dae rotzooi op de waeg. Bliëkbaar dörve ze neet miër te zegge det ut zalt op is, maar gestruijd waas d’r toch ech neet. Op de A73 richting Remunj waas allein de rechter baan vreej. Maar det waas auk miër as zat, gen kiep op de waeg. En wat oëtdagender waas, naormate ik dichterbeej sportpark de Wijher kwaam, woord de sniëjelaog dieker.

Ik bleek d’n iërste dae die sniëjewitte parkiërplaats verroepzakte met ziene wage. Ut geveul bekroop mich van: “Nouw alde, ze laote dich weer allein aankraoze . . . “. Vuul hat ut auk neet geschaeld, want wie ik d’n twiëjede ringk vreej had van ein 20cm-dieke sniëjelaog schravelde Jeroen met zien fietske ut park op. En toen hebbe we saame kinne geneete van weer ein unieke training.

Wies aan de inkels plooge door de sniëje, keugel verborge zich onder die witte laog en kogelslingere leek waal sniëjebel goëije.

Kiëk auk maar us naor ut fillemke: