Van Douwe Smit naar Lampis !! ??

Vannacht om drie uur thuis, en nu zit ik half verdoofd wat na te mijmeren over wat mijn grijze cellen van de dag van gisteren hebben weten vast te houden:

Douwe Smit Trofee naar Maaike Schetters

In een werpwedstrijd bij AV Swift-Roermond heeft onze gast-trainster Maaike Schetters van Eindhoven Atletiek voor de 3e keer de Douwe Smit Trofee gewonnen voor haar prestatie van 55.70m met kogelslingeren. Een bijzondere vermelding kreeg de terugkeer aan het werpersfront van Leonie Berden. We kennen Leonie als excellente werpster van ca.15 jaar geleden bij Scopias (12.70m met kogel en 47.10m met discus). Ze is nu aangesloten bij RKHAV Hulst, en in de klasse V35 kwam ze “al na één maand trainen” tot een afstand van 39,54m met discus en 11.22m met kogel. Een prettige en welkome aanvulling bij de dames masters, succes Leonie!!
Van onze werpersgroep kwamen vier deelnemers aan de start, onder het toeziend oog van Paul Philips , Peter en Lei Holthuijsen. Jacques Janssen (zie foto rechts-beneden) had een uitstekende dag met discus, dat hij won met een afstand van 38.56m, Henk van Bakel werd tweede met speer (42.30m). Frans Klep en ik bereiden ons voor op de laatste twee werpvijfkampen van het jaar, we deden in Roermond mee met kogelslingeren, kogelstoten en discuswerpen. De prestaties van Frans: 32.45 – 9.72 – 32.78m en die van mij 41.19 – 11.79 – 36.70m.

Evaluatie afgelopen seizoen
Na afloop werden Lei, “alle deelnemers aan het NK-Werpvijfkamp” en de dames (Tina, Carla en Marijke) op een bijzonder gastvrije wijze onthaald bij Christa en Peter Holthuijsen in Erkelenz. We kennen Peter inmiddels allemaal als onze topwerper, maar samen met zijn sympathieke echtgenote blijkt hij ook nog eens in staat tot culinaire topprestaties. Geweldig! Uiteraard werden de successen van het NK-Werpvijfkamp nog eens gememoreerd, het afgelopen seizoen geëvalueerd en de (individuele) plannen gesmeed voor het komende jaar.
Belangrijkste conclusie voor ons was wel dat we het plezierige trainings- en wedstrijdcontact maar vooral de inspirerende kracht van onze werpersgroep proberen te continueren. Hebben we het afgelopen jaar met z’n allen een spontaan vangnet voor oudere werpers gespannen, het komende jaar proberen we een platform te bieden voor alle regionale werpers, van welke vereniging dan ook. Uiteraard moet een en ander nog met de overige leden gecommuniceerd worden, maar de eerste grove lijnen zijn:

Werpers-platform Lampis

1. Opzetten van een (meertalige) Werpers-website (waarschijnlijk www.lampis.nl), waarop ge-autoriseerde werpers hun eigen profiel kunnen aanmaken, informatie kunnen vinden over onze filosofie, werpwedstrijden, uitslagen, ranglijsten, gezamenlijke trainingen en links naar werpen-gerelateerde websites.
2. Verder gaan we mogelijkheden onderzoeken om regelmatig samen werptrainingen, zaaltrainingen, werpclinics te houden. En uiteraard in het komende seizoen samen wedstrijden te bezoeken.
3. Werpersgroep Lampis is geen nieuwe atletiekvereniging, alle actieve werp(st)ers ongeacht hun nationaliteit, niveau zijn welkom op ons platform. Enige voorwaarde is dat ze aangesloten zijn bij een atletiekvereniging én in het bezit zijn van een wedstrijdlicentie.
4. Daarmee denken we geen bedreiging te vormen voor de bestaande atletiekverenigingen, maar een extra motivering en stimulans voor de vaak zéér kleine plukjes werpers binnen de clubs in onze euregio.

Reacties op dit plan?
Zoals gezegd, dit zijn de eerste grove lijnen en reacties, kritiek en ideeën worden positief ontvangen op de (jullie bekende) email-adressen van de (voorlopige) initiatiefnemers Henk, Peter en mij.

Ruth Frith , een moordwijf !

De sportkatern van het dagblad De Limburger opent vandaag met deze schitterende foto van Ruth Frith. Geweldig, mijn dag kan niet meer kapot. De verslaggever merkt wat fijntjes op dat zij met haar 4,07m niet in de buurt komt van het wereldrecord van Natalja Lisovskaja (22.63m), maar ik denk overigens in alle bescheidenheid dat je met dergelijke teksten ook niet in aanmerking zult komen voor de Nobelprijs voor literatuur!
Wie is deze vrouw, die geboren werd in het jaar dat Ernest Shackleton de magnetische Zuidpool ontdekte. In het jaar dat Louis Bleriot in 37 minuten over het Kanaal vloog, dat Albert I koning werd van België en dat de Giro d’Italia voor het eerst werd gehouden. Als meisje van 15 las ze in de krant dat de Française Violette Gouraud het wereldrecord kogelstoten bracht op 10,15m. Toen Lisovskaja in 1987 haar wereldrecord stootte was onze Ruth Frith al 13 jaar met pensioen! De verslaggever denkt geloof ik dat je zomaar een 100-jarige uit het bejaardenhuis kunt plukken en die 4,07m laten stoten. Echt niet, daar moet je ras-atlete voor zijn, ervoor trainen, gezond leven en zoals ze zelf zegt “geen groente eten”. Kijk en geniet maar eens op: http://www.youtube.com/watch?v=uZ0dVT3QotM. Want deze kanjer beperkt zich niet alleen tot kogelstoten, ze doet ook discus, speer, kogelslingeren én gewichtwerpen. Warempel een heuse vijfkampster, een vrouw naar m’n hart, ze zou een welkome aanvulling zijn voor onze Werpersgroep Masters.

Als 62-jarig groentje in de Masters-atletiek probeer ik nog steeds hetzelfde wat Ruth ook doet, zover mogelijk te gooien en genieten van elke training. Wat de krant misschien niet weet is dat in 2009 nog een paar van die evenementen zijn gehouden voor de wat “op-leeftijd-zijnde-sporters”, wat te denken van de wereld-kampioenschappen in Lahti (WMA2009) en de Senior Games in ons eigen Zeeland. Die foto van ôzze Henk zou ook niet misstaan hebben in de sportkatern. Jaja, Sidney is een geweldig evenement, maar niet uniek. De grijze golf in de sport is niet meer te stoppen. Marijke en ik gaan op de EK’s en WK’s altijd genieten van die oudjes van boven de 80. Niet om apie’s te kijken of om in te schatten hoever ze afzitten van het wereldrecord. Nee, uit pure bewondering en respect voor het vuur en de passie dat nooit verdwijnt bij de echte atleet. Kijk nog eens even naar Ruth Frith, die expressie op haar gezicht en die gestrekte arm. Peter Holthuijsen zegt altijd: “umhoëg Jan, dae kogel naokiëke”, “prima gedaan Ruth”. En een dikke zoen van Marijke en mij.


zie ook:
http://backporch.fanhouse.com/2009/10/13/100-year-old-ruth-frith-sets-age-group-shot-put-world-record/

Zou pater Damiaan zich geschoffeerd voelen?

Voor mij is het geen toeval dat vandaag 11 oktober pater Damiaan heilig wordt verklaard, een eenvoudige Belgische pater die zijn liefde en leven gaf aan de lepralijders. Met diepe devotie speur ik naar informatie op het internet: “Zou pater Damiaan het begrijpen als ik me ergens anno 2009 voelde (en durf op te schrijven) als te zijn binnengestapt in een groepje lepralijders, zou pater Damiaan begrijpen dat iemand uit deze groep zich daardoor geschoffeerd zou moeten voelen? Ik weet het niet!”. Superlatieven ontbreken me wel hoe pater Damiaan met zijn leven, lijden en sterven laat zien dat leprozen zijn zoals jou en mij, en in alle nederigheid zouden we dat mogen vertalen naar welke zich buitengesloten voelende groep dan ook.

De nu heilige Damiaan De Veuster, geboren als Jozef De Veuster (Ninde (B), 3 januari 1840 - Molokai, 15 april 1889) was een Belgische Picpus-pater en missionaris, bekend voor zijn werk voor leprapatiënten. Hij werd in 1995 door paus Johannes Paulus II zalig verklaard. Tijdens een gewoon consistorie te Rome op 21 februari 2009 werd de heiligverklaring van pater Damiaan vastgesteld op zondag 11 oktober 2009. Hij werd door paus Benedictus XVI heiligverklaard in de Sint-Pietersbasiliek te Rome. Hij werd hiermee zowel de patroonheilige van de melaatsen als van de aidspatiënten.

Pater Damiaan werd geboren op 3 januari 1840 als zevende kind in een boerengezin met acht broers en zussen. Toen hij 15 jaar oud was ging hij in de graanhandel van zijn vader werken, maar hij wilde eigenlijk priester "voor Onze Heer en God Jezus Christus" worden. Hij ging naar het college van 's-Gravenbrakel, en trad vervolgens in bij de Congregatie van de Heilige Harten van Jezus en Maria in Leuven, waarbij hij de broedernaam Damiaan koos. Hij werd een broeder Picpus op 7 oktober 1860, in navolging van zijn broer.

Missionaris in Hawaï
Na zijn studies kreeg pater Damiaan toestemming om als missionaris te gaan werken op de Hawaï-eilanden. Hij vervulde daarmee de droom van zijn broer, die zelf niet kon gaan. Hij kwam aan in Honolulu op 19 maart 1864. Hij werd daar op 21 mei 1864 tot priester gewijd, en deelde zijn vreugde over de wijding tot instrument van "Hogepriester Jezus" mee aan zijn ouders in het verre Vlaanderen. Hij werkte in verschillende parochies op het eiland van Oahu. In die tijd werden melaatsen van Hawaï samengebracht in een kolonie in het noorden van het eiland Molokai. Ze kregen voedsel en andere voorzieningen, maar geen medische hulp. Damiaan vond dat ze tenminste een priester konden gebruiken, en vroeg toestemming aan zijn bisschop om naar Molokai te gaan.

Molokai
Op 10 mei 1873 kwam hij aan op Molokai, waar op dat moment 600 lepralijders verbleven. Hij reorganiseerde er de verwilderde gemeenschap, begon met de bouw van een kerk en de aanleg van wegen. Naast zijn werk als priester vervulde hij ook de rol van dokter, en hij maakte zelfs doodskisten en groef graven. Zijn komst was een keerpunt voor de kolonie: wetten werden nageleefd, er kwamen degelijke huizen en een school, de hygïenische en materiële levenscondities verbeterden en hij stichtte er een centrum van bloeiend christendom.

Orde van Kalakaua
Koning David Kalakaua verleende aan Damiaan de titel "Knight Commander of the Royal Order of Kalakaua". Toen prinses Lydia Liliuokalani de nederzetting bezocht om deze titel te overhandigen, werd ze geraakt door wat ze zag. Zij bracht de wereld op de hoogte van haar ervaringen, en van Damiaans werk. Hierdoor werd zijn naam bekend in de Verenigde Staten en Europa. Protestanten in Amerika brachten grote sommen geld bijeen. De Kerk van Engeland zond voedsel, medicijnen en kledij.

Dood
In november 1884 werd bij hemzelf lepra vastgesteld. Hij was waarschijnlijk al vanaf 1876 door de ziekte besmet. Met de hulp van vier anderen bleef Damiaan echter verder werken tot veertien dagen voor zijn dood op 15 april 1889. Hij stierf toen hij 49 jaar oud was. Op 3 mei 1936 bracht het Belgische opleidingsschip Mercator de stoffelijke resten van pater Damiaan over naar Antwerpen in aanwezigheid van koning Leopold III en kardinaal Van Roey. Zijn stoffelijk overschot werd overgebracht naar Leuven en er plechtig bijgezet op 5 mei 1936 in de crypte van de Sint-Antoniuskerk aan het Pater Damiaanplein.

Zaligverklaring
In 1938 werd zijn zaligverklaringsproces aanhangig gemaakt. Op 7 juli 1977 werd Pater Damiaan eerbiedwaardig verklaard door Paus Paulus VI. Op 4 juni 1995 werd hij door Paus Johannes Paulus II zalig verklaard tijdens een openluchtmis voor de Basiliek van Koekelberg, nadat de Medische Commissie van de Congregatie voor de Heiligverklaringen op 5 december 1991 de genezing van de Franse kloosterzuster Simplicie Hué had erkend als mirakel. Ongeveer honderd Hawaiianen, onder wie zes lepralijders, waren bij die plechtigheid aanwezig. Na de plechtigheid werd de rechterhand van Pater Damiaan als relikwie overgebracht naar Molokai en uiteindelijk op 22 juli 1995 begraven in Kalawao op Molokai.

Heiligverklaring
Audrey Toguchi uit Hawaï genas in 1998 op onverklaarbare wijze van uitgezaaide longkanker nadat ze had gebeden op het graf van Damiaan. Haar arts stond versteld en stuurde de longfoto's naar Rome. De Rooms-Katholieke Kerk erkende deze genezing als een wonder. Eerder was een Franse zuster al miraculeus genezen van darmkanker na een gebed tot Damiaan. De beide wonderen samen lieten de heiligverkaring van pater Damiaan toe.

Uit: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pater_Damiaan

Eerste Bliksemvijfkamp in Nederland

- Alle klassementen voor onze werpersgroep, incl. PR (10.08 kogel-FK) en CR (38.65 speer-JT) -

Zaterdag 10 oktober 2009 werd atletiek-geschiedenis geschreven, de eerste bliksem-werpvijfkamp in Nederland. Organisator Michel Leinders en Unitas Sittard hadden het uitstekend voor elkaar. Complimenten voor een perfecte organisatie, alleen het weer werkte niet zo mee, maar ja, het is herfst en dan mogen we niet meer klagen. Er waren twee T-shirts te verdienen, één voor de snelste tijd en één voor degene die z’n beste prestatie het dichtst benadert!


Drie deelnemers van onze werpersgroep hadden zich gemeld, Peter Holthuijsen (nog altijd geblesseerd) had zich beschikbaar gesteld als jury, een rol die hij met verve vervulde. Marijke en ik reden mee in de auto van Henk van Bakel. Frans Klep en Tina zochten zelf de weg naar Sittard vanuit Nuenen. Ik zeg onderweg tegen Marijke: “ik denk dat Frans vandaag gaat voor de snelste tijd, die gooit altijd z’n beste afstand in de eerste poging!". Henk bleef opvallend stil.
In Sittard werden we ontvangen met koffie en vlaai “veur nop”, zoals dat in ons gastvrije Limburg hoort. Michel gaf keurig uitleg (met behulp van een beamer) hoe de wedstrijd ging verlopen. Maar waar zijn Frans en Tina? Marijke gaat bellen, ze hadden zich verreden en zaten in Tüddern, hahaha . . maar ze waren gelukkig nog net op tijd.

Om één uur begon de wedstrijd, iedereen krijgt 15 minuten de tijd voor het kogelslingeren-kogelstoten-discuswerpen-speerwerpen-gewichtwerpen en je bepaalt je eigen tempo en natuurlijk het aantal worpen per onderdeel (1, 2 of 3). Ik begin als eerste, achtervolgd na vijf minuten door Henk die me al met discus inhaalt! Dus daarom was die vlegel zo stil vanmorgen in die auto . . . die gaat voor de snelste tijd! Frans en ik proberen “zo-goed-mogelijke” prestaties neer te zetten. Het is wel potdomme stressen die 15 minuten, lekker spannend maar een ontzettend leuke ervaring. Vijf minuten na de laatste gewichtworp waren de uitslagen bekend, en zoals dat meestal gaat bij werpwedstrijden . . . . onze werpersgroep gaat met alle prijzen naar huis.

Henk van Bakel had verreweg de snelste tijd in 4.09.31min, en zoals Michel Leinders hem feliciteerde met “unne gooie tiëd op de 1500m”. De individuele prestaties leden er natuurlijk onder, met 2754 punten bleef hij ruim 17% (8ste) achter op zijn PR, achtereenvolgend waren de prestaties 31.45-9.03-33.15-26.81-11.17m. Henk proficiat met je schitterende T-shirt!!

Frans Klep ging geweldig van start, normaal verzijkt hij het in de eerste twee nummers, nu waren dat achteraf zijn beste nummers met een schitterend PR met kogel 10.08m (eindelijk over die magische grens). Na 13.15.16min (6de) besloot Frans zijn bliksemvijfkamp in 3145 punten, slechts 0,73% verwijderd van zijn PR. Daarmee won hij het klassement “benadering PR”! Zijn individuele prestaties waren 34.17-10.08-32.56-31.78-12.73m. Frans proficiat met je PR kogel en je mooie T-shirt!!



Ikzelf ging “voor-een-zo-goed-mogelijke-vijfkamp” en dat is prima gelukt, met dank aan Marijke die de spullen voor me over het terrein sleepte. Het is moeilijk om (zeker op mijn leeftijd) de kalmte te bewaren maar na 13.15.56min (5de) was ik hartstikke blij met mijn 3926 punten, slechts 2,36% (2de) van mijn PR. Daarmee had ik weliswaar de meeste punten, maar ja, daar hadden ze vandaag geen T-shirt voor!! Mijn individuele prestaties waren 41.54-12.03-36.49-38.65-16.03m. Overigens (voor statisticus Tim Schreurs) wel weer een clubrecord met speer die 38.65m.

We waren net binnen toen het gezapig regenbuitje overging in een gigantische plensbui, met dank aan “ôs leef Hiërke” dat hij nog even gewacht heeft. Het was nog even gezellig in de kantine van Unitas en we waren het met elkaar eens: een schitterend experiment én wij waren erbij.

Voor detailinformatie zie de Unitas-website (www.avunitas.nl).
Voor meer sfeerfoto's zie www.titven.mijnalbums.nl (wachtwoord = lampis)

Het seizoen is nog (steeds) niet voorbij,
sportgroeten Jan Titulaer.

Werpen voor beginners

Je hebt niet veel nodig om van een werptraining iets bijzonders te maken. Tijdens onze vakantie stonden we met de camper in Serrigny-en-Bresse. Je moet het zoeken op de kaart want het ligt echt in the middle of nowhere (au milieu de nulle part), ongeveer een half uur van Chalôn-sur-Saône de rimboe in. Aan de overkant van de weg had men zojuist een maïsveld gerooid, misschien geen ideale plek voor een werptraining, maar ja, het vergt een beetje aanpassingsvermogen. Met m’n emmer met werptuig een zo vlak mogelijk stuk uitzoeken, binnen een straal van 2½ m de stronken verwijderen en klaar is Kees. Na de warming up (échauffement) begint het mikken op de uitgezette doelstellingen (12m kogel, 40m discus en 17m gewicht)..


Heej, ik heb toeschouwers, waar komen die in godsnaam vandaan. Bij elke worp wagen ze zich ’n metertje dichterbij totdat het “pour moi” een beetje link wordt om verder te gaan. “Voulez-vous essayer” probeer ik in m’n beste Frans. “Oui monsieur ”, verrek ze zeggen meneer tegen me. Ik probeer een grap te maken met “allez votre corridor” (ga-je-gang) en de twee jongelui van naar schatting 10 en 20 jaar storten zich “sans gêne” op mijn emmer. Vervaarlijk voeren ze een paar imitaties van mijn zojuist geëtaleerde werptechniek uit, nou zeg, heb ik zo’n slechte techniek. Ik besluit er wat structuur in te brengen en herinner me de four-steps-approach van een filmpje dat Henk van Bakel me had toegestuurd. “Attendez mes amis, nous allons faire une approche en quatre étapes”, twee paar onbegrijpende ogen staren me aan als een kist wortelen. “Waar heeft die vent het over”, maar het lukt me potdorie om ze in het gareel te krijgen, ik prijs hun talenten ofschoon de kleinste van de twee mijn discus volhardend “frisbee” blijft noemen. Het wordt een in-de-notedop-atletiek-feestje met ons drieën, ze hebben warempel echt talent en de kogel (poids), discus (disque) en het gewicht (poids-lourds) vliegen voorbeeldig over de maïs-stoppels.


Het wordt drukker langs het veld, de moeder van de jongste staat te klappen bij elke gelukte poging, haar kleine peuter sleept met mijn werpgewicht moeizaam een spoor in het zand en de hond slaat met neergeslagen oren het vreemde schouwspel gade. Mijn Marijke staat te glimlachen en maakt wat foto’s. “C’est fini”, we kappen ermee, de campingboer wacht ons op onder het afdak en nodigt uit voor een drankje. Dat werpen vindt hij maar niks en schakelt naadloos (sans soudure) over op het verhandelen van zijn jonge schapen.

‘s Avonds bij de prachtige zonsondergang mijmer ik nog wat na over een alweer mooie dag, op de achtergrond hoor ik dat de Olympische Spelen in 2016 naar Rio de Janeiro gaan en heel wazig zie ik Robert (zo heette dat kleine manneke) voor Frankrijk de gouden medaille winnen met kogelslingeren.



“Jan, een wijntje?”.

“Graag, wat een prachtige avond, hoorde jij ook zojuist het Franse volkslied?”.

“Gekke vent, zat je weer te dromen?”.

Varaignes

Bonjour mes amis, nous sommes maintenant á Varaignes, dans le Périgord Vert. Het is nog altijd schitterend weer, 25 graden en vanmorgen weer lekker getraind op een droog grasveld. Kogel 13.10, discus 42.50 en gewicht 18 meter, het is werkelijk ongelooflijk. Wat kunnen rust en ontspanning wonderen verrichten. En ook de aanwijzingen van Peter Holthuijsen en Jan van Hooft zitten er zo langzamerhand bijna in!!

Gisteravond de vele mails van afgelopen drie weken doorgenomen, dank hiervoor. Er zat zelfs hate-mail tussen, jammer dat er nog steeds mensen zijn die nog nooit van vrije meningsuiting hebben gehoord of niet van cynische humor houden. Voor hen heb ik helemaal rechtsboven een rood rechthoekje laten monteren met een wit kruisje. Als je daarop klikt kom je weer geheel tot jezelf. Dit is overigens een persoonlijke weblog, waarop alleen welkom zijn die van mij persoonlijk het weblog-adres hebben gekregen, waar zit het lek ??????? Blijkbaar kun je niet iedereen meer vertrouwen. Ik zou immers even gemeld hebben:"Jan ik heb die-en-die jouw weblog doorgegeven". Fatsoen noemen we dat geloof ik.

Wel verdomde jammer van die finale van de Competitie, als ze mij gebeld hadden was ik gegarandeerd teruggekomen (dat had me dan waarschijnlijk wel ruzie met Marijke gekost). Maar ik was gekomen, Scopias was misschien geen kampioen geworden maar wel zeker gepromoveerd. Maar ja, jammer, ze hebben niet aan me gedacht. En wat ontzettend knap dat nederlands kampioenschap 4*400m van de Schuwertjes en de Basjes, ongetwijfeld de beste jaarprestatie van Scopias!! Helaas kan ik ze niet meer feliciteren, want dat zet weer kwaad bloed, maar ik ben evengoed ingehouden trots op deze venlose prestatie.

Morgenvroeg vertrekken we richting Bordeaux en volgen dan de kust omhoog door Bretagne en de Normandie. Onderweg nog minstens één keer de werpspullen uit de camper halen want komende zaterdag moeten we er toch staan bij het volgende experiment, de bliksemvijfkamp in Sittard.

De hartelijke groeten van Marijke en mij uit Frankrijk en het seizoen is nog niet voorbij . . . . . á bientôt!

Woa gaon we haer . . . ?

Die vraag hebben Marijke en ik ons de afgelopen dagen vaker gesteld. Eigenlijk hadden we al weg moeten zijn, de camper staat “gepakt-en-gezakt” voor de deur. Maar Marijke had een cyste in haar oog, en die moest operatief verwijderd worden. Donderdag gaan de hechtingen eruit en dan kunnen we eindelijk vrijdagmorgen op pad. Maar wat maakt ‘t uit, we hebben nog genoeg vakantiedagen over en anders nemen we er nog een paar van volgend jaar bij. Afhankelijk van het weer zullen we wel steeds verder afzakken naar het zuiden. Maar het plan is om de “Route-du-Vin” te gaan volgen in de Elzas. De druiven worden geoogst, wijnfeesten, wat wandelen, fietsen en lekker eten. Met slecht weer hobbiën in de camper (theezakjes, genealogie) of wat plekjes zoeken om te trainen.
Want dat gaat gewoon door, de afgelopen dagen ontspannen in de garage wat krachtoefeningen gedaan, en met bankdrukken wat extra gewicht eraan gehangen. Het seizoen is toch voorbij, we gaan nog wel naar een paar werpvijfkampjes, maar daar verwacht ik niet veel meer van. Nee, we gaan ons richten op komend jaar, ik denk overigens dat ik ook indoor wat ga doen.
Woa gaon we haer naar een andere club is ook begonnen. De analyse van wat er het afgelopen jaar allemaal misging, is afgerond. Ik zal jullie niet vermoeien hoe ik dat structureel aanpak, hier slechts de belangrijkste conclusies:
1.Ik heb slecht rekening gehouden met de weersomstandigheden, die longontsteking heeft me behoorlijk dwarsgezeten. Goed kleden en jezelf goed verzorgen;
2.Ik heb geen krachttraining gedaan afgelopen winter, dat pakken we weer op. Komende winter wat méér en met zwaardere gewichten gaan werken, dat is gemakkelijk want dat kan ik nu thuis doen (met dank aan Corné). We gaan de garagedeur vervangen door een houten pui en we maken er een gezellig krachthonkje van.
3.Ik heb mijn hoop (en energie) te veel gericht op het uitbouwen van een steunpunt voor werpers. Loslaten, niet meer doen, dat was verspilde energie. We gaan kijken dat we een sociale activiteit kunnen oppakken (voor nog oudere mensen).
De volgende stap is het opstellen van een specificatie waaraan mijn nieuwe club minimaal aan moet voldoen:
1.Men moet een helder Mission Statement hebben (waar staan we voor);
2.Er moet minimaal één werper zijn die regelmatig komt trainen;
3.Men moet positief staan t.o.v. wedstrijdatletiek (ook voor masters);
4.Tijdens en na de training is er een geopende kantine;
5.Met slecht weer moet een krachthonk beschikbaar zijn;
6.Voor alle senior-atleten (recreanten, senioren en masters) gelijke basiscontributie.
Hiermee vallen automatisch maar jammer alle Venlose (trim)clubs al af, dus gaan we ons richten op Venray, Helden, Roermond, Deurne, Helmond of Eindhoven. Inmiddels heb ik ter plekke al “sfeergeproefd” in Venray en Helden, en dat viel me toch wel tegen. Met Roermond heb ik contact opgenomen en dat voelt erg “welkom”. Deurne, Helmond en Eindhoven kennen we allebei en daar gaan we eens goed over nadenken. Want Marijke heeft natuurlijk ook een belangrijke stem, ook zij moet zich thuisvoelen in de nieuwe omgeving. Zijn daar meer vrouwen die belangstelling tonen voor werp-training/-wedstrijden? Hoe lang is het rijden? Is er (in de kantine) een gezellige sfeer?
Komen we er niet uit, geen probleem, sluit ik me ’n jaar aan bij Veteranen Nederland. Met mijn trainingsveldje bij Scheuten-Glas in de Boekend is niks mis mee! In november zijn Marijke en ik er wel uit. Maar eerst even genieten van onze camper, op naar Bergheim (even kijken of daar een sportpark is . . . . ).

En oh ja, Ton Peters is gestopt met het (uitmuntend) berichten van de masters-prestaties op de site van de Atletiekunie. Blijkbaar waren er problemen gerezen tussen hem en het bestuur!!?? Verschrikkelijk jammer (zeker ook voor de masters), want Ton schreef prachtige bij-de atleten-betrokken stukken. Zijn bijhouden van de Bestenlijsten gaat gewoon door, ik heb hem (namens vele masters) bedankt!

Werpvijfkamp Eindhoven Atletiek

Zaterdag 12 september organiseerde Eindhoven Atletiek (EA) een internationale werpvijfkamp. We zouden met vijf man van de Werpersgroep Masters deelnemen, helaas moest Peter Holthuijsen met een liesblessure afvallen. Hopelijk is hij vóór komende zondag hersteld, want ze kunnen hem héél moeilijk missen in de finale van de competitie.
Al vroeg meldden Marijke en ik ons in de kantine van EA, het was bijna een gevoel van thuiskomen. We werden hartelijk verwelkomd en er stond een hele grote zak met theezakjes klaar voor Marijke. “Dat jullie nog zo voor mij gespaard hebben, ontzettend lief”. Jan van Hooft en Frans waren er ook al, eerst melden in het secretariaat en daarna samen koffie drinken. Er hadden zich méér dan het maximale aantal van 48 deelnemers gemeld, waaronder sterke Belgische en Duitse werpvijfkampers!
De wedstrijd begon, er wordt elektronisch gemeten, het veld ligt er keurig bij en om de 10 meter zijn er segmenten aangegeven! De groep 60-plussers is het grootst en we zien ook een nieuw gezicht, Wil van Uijthoven (AVVN). Hij schijnt als senior 57 meter geslingerd te hebben, dus dat wordt een gevaarlijke concurrent als die weer een winter heeft getraind. Inwerpen gaat goed, 44 meter, alleen in de wedstrijd ging het weer even mis, slechts 40.09m (en dat is voor mij te weinig). Tina meldt zich bij de kooi om ons aan te moedigen. In de verte komt Lei aangesjokt met daarachter Carla, Paul en z’n Annemarie. Peter had vanmorgen moeten afmelden, jammer maar verstandig met het oog op komende week.
We gaan kogelstoten en er rolt (weer) een goeie serie uit 12.27 – 12.52 – 12.47, maar helaas geen uitschieter naar die “gedroomde-13-meter”. Jan van Hooft beweegt zich als een vis in het water tussen die werpvijfkampers, hij doet het goed, al ervaart hij nu ook dat een vijfkamp wat anders is dan vijf individuele nummers. Je hebt maar twee inworpen en drie wedstrijdworpen, je moet er dus meteen staan. En er vallen altijd twee disciplines tegen, en vallen er drie mee dan heb je een goeie werpvijfkamp. En op het eind winnen de duitsers (niet alleen met voetballen).
Discuswerpen gaat goed de laatste tijd, ik gooi één keer in uit stand (34m) en één keer ontspannen met draai (over de 40m). Het wordt wel erg vervelend, want in de wedstrijd 36.12-36.54-33.50!! s’Morgens in de auto had ik nog tegen Marijke gezegd:”ik hoop dat Frans 40 meter gooit en ik ’n halve meter erachter”. Nou ja, Frans gooide ook geen 40 meter, maar bleef me wel 20cm vóór. De 4000 punten kon ik nu wel vergeten, dus maar samen met Frans en onze supporters ’n bak erwtensoep eten met broodjes.
De dames zijn ook aan hun wedstrijd begonnen, voor EA zijn dat o.a. Maaike Schetters en Carla Ekkels. Die laatste vraagt:”hoe is het bij Scopias”, dat had ze in die gezellige sfeer van de wedstrijd beter niet kunnen vragen! Maar toen ze na mijn oprispingen me heel serieus aankeek en zei:”maar dan kom je toch terug bij ons, we missen jou en Marijke nog elke week”, kreeg ik weer die broodnodige opkikker. Waarschijnlijk was dat de aanleiding tot mijn 38.11m met speer, het beste resultaat van dit jaar. Het laatste nummer, gewichtwerpen, is altijd mijn glansnummer behalve de laatste twee weken. Na een sterke trainingsweek met Peter met worpen boven de 17.50 met een beste van 17.90 ging het in Leichlingen ook al mis met 15.77m. En nu ook in Eindhoven, hoe goed ik ook m’n best deed, bleef ik steken op 15.62m. Maar ja, zoals de Belgen zeggen:”niet paniekéren”, een paar weken vakantie en dan komt dat wel weer terug. “Jan, het heeft ook met je leeftijd te maken”, krijg je dan te horen.
Maaike ruikt haar kans en roept:”vandaag ga ik je pakken”. Normaal gooit zij wel 16.50m maar misschien zat het wel in de lucht, want ook zij blijft op 15.43m steken. Als laatste moet Paul aan de bak voor het gewichtwerpen, het is moeilijk terugkomen na een lange blessureperiode. Maar ook Annemarie, z’n vrouw, kan niet voorkomen dat hij drie keer ongeldig gooit. Ja Paul, gewoon bij je techniek blijven en niet gaan “bijdraaien” in een wedstrijd!
Met 3892 punten bleef ik 129 punten achter op mijn record! Een slechte vijfkamp, logisch met twee meevallers en drie tegenvallers!! Na afloop zitten we al snel met Jürgen Danneberg, Klaus Kynast, Frans, Tina, Lei, Carla, Paul, Annemarie, Marijke en ik in een kringetje buiten aan de “paters”(behalve de bobs). Het is gezellig en het kringetje wordt steeds kleiner.”We zijn weer onder ons” klinkt het als de kring is gereduceerd tot Frans, Tina, Marijke en ik. Een beetje beneveld door de paters bespreken we de alternatieven voor het volgend jaar. Heel verstandig beëindigt Frans de discussie:”Ga jij nu maar eerst met vakantie, nemen we daarna een besluit, we hebben nog even de tijd”.
Als ik dit zit te schrijven heeft er nog verder niemand meer gereageerd op mijn blog.”Jij zet je altijd wel in voor anderen, maar dat is geen enkele garantie dat anderen dat ook voor jou doen”. Alweer zo’n verstandige opmerking, waarmee een sterk argument wordt toegevoegd aan de zoek-criteria naar een andere club. Voor alle uitslagen zie www.eindhovenatletiek.nl .