Werpen voor beginners

Je hebt niet veel nodig om van een werptraining iets bijzonders te maken. Tijdens onze vakantie stonden we met de camper in Serrigny-en-Bresse. Je moet het zoeken op de kaart want het ligt echt in the middle of nowhere (au milieu de nulle part), ongeveer een half uur van Chalôn-sur-Saône de rimboe in. Aan de overkant van de weg had men zojuist een maïsveld gerooid, misschien geen ideale plek voor een werptraining, maar ja, het vergt een beetje aanpassingsvermogen. Met m’n emmer met werptuig een zo vlak mogelijk stuk uitzoeken, binnen een straal van 2½ m de stronken verwijderen en klaar is Kees. Na de warming up (échauffement) begint het mikken op de uitgezette doelstellingen (12m kogel, 40m discus en 17m gewicht)..


Heej, ik heb toeschouwers, waar komen die in godsnaam vandaan. Bij elke worp wagen ze zich ’n metertje dichterbij totdat het “pour moi” een beetje link wordt om verder te gaan. “Voulez-vous essayer” probeer ik in m’n beste Frans. “Oui monsieur ”, verrek ze zeggen meneer tegen me. Ik probeer een grap te maken met “allez votre corridor” (ga-je-gang) en de twee jongelui van naar schatting 10 en 20 jaar storten zich “sans gêne” op mijn emmer. Vervaarlijk voeren ze een paar imitaties van mijn zojuist geëtaleerde werptechniek uit, nou zeg, heb ik zo’n slechte techniek. Ik besluit er wat structuur in te brengen en herinner me de four-steps-approach van een filmpje dat Henk van Bakel me had toegestuurd. “Attendez mes amis, nous allons faire une approche en quatre étapes”, twee paar onbegrijpende ogen staren me aan als een kist wortelen. “Waar heeft die vent het over”, maar het lukt me potdorie om ze in het gareel te krijgen, ik prijs hun talenten ofschoon de kleinste van de twee mijn discus volhardend “frisbee” blijft noemen. Het wordt een in-de-notedop-atletiek-feestje met ons drieën, ze hebben warempel echt talent en de kogel (poids), discus (disque) en het gewicht (poids-lourds) vliegen voorbeeldig over de maïs-stoppels.


Het wordt drukker langs het veld, de moeder van de jongste staat te klappen bij elke gelukte poging, haar kleine peuter sleept met mijn werpgewicht moeizaam een spoor in het zand en de hond slaat met neergeslagen oren het vreemde schouwspel gade. Mijn Marijke staat te glimlachen en maakt wat foto’s. “C’est fini”, we kappen ermee, de campingboer wacht ons op onder het afdak en nodigt uit voor een drankje. Dat werpen vindt hij maar niks en schakelt naadloos (sans soudure) over op het verhandelen van zijn jonge schapen.

‘s Avonds bij de prachtige zonsondergang mijmer ik nog wat na over een alweer mooie dag, op de achtergrond hoor ik dat de Olympische Spelen in 2016 naar Rio de Janeiro gaan en heel wazig zie ik Robert (zo heette dat kleine manneke) voor Frankrijk de gouden medaille winnen met kogelslingeren.



“Jan, een wijntje?”.

“Graag, wat een prachtige avond, hoorde jij ook zojuist het Franse volkslied?”.

“Gekke vent, zat je weer te dromen?”.