DOHA 2019 zoals ik het zie

Als fanatieke atleet zit ik van 27 september tot 6 oktober vastgeplakt aan het scherm. Ik moet wel kijken naar de wereldkampioenschappen atletiek in Doha (Qatar). Van ’s middags tot ’s avonds een beetje switchen tussen Canvas, BBC2 of ARD. Vanaf de luie bank op het grote televisiescherm of op de gewone stoel met Ziggo Go op het computerscherm. Nee, niet naar NPO3. Ik word misselijk van dat slappe geouwehoer en dat vervelende manneke die interviews doet meteen na de loopnummers. ‘Welke kleur haar heb je morgen?’. ‘Jammer, waarom is het niet gelukt?’.

Ik weet niet hoe dat bij jullie is, maar het liefst kijk ik via het computerscherm. Dan kan ik af en toe bij die onbegrijpelijke pauzes, bij die totaal overbodige lichtshows en tijdens dat slappe geouwehoer even overschakelen op iets zinnigs. Even snel tussendoor iets uitzoeken of een verhaaltje schrijven zoals dit. Als masteratleet met méér dan 60 jaar (actieve) ervaring op alle disciplines volg ik alle verrichtingen op alle onderdelen. Ik weet dat ondanks dat supertalent er keihard en jarenlang met strakke discipline aan gewerkt is. Mijn respect en bewondering is mateloos. En als er iets niet goed gaat, dan zie ik dat meteen. Onze getrainde ogen verraden al tijdens de aanloop van polsstok of met verspringen een tegenvallende afloop.

Het zal me worst wezen dat Rutger Koppelaar even een ander shirtje aanhad en daarom naar huis wordt gestuurd. Want dat gebeurt door (meestal) mannen die het aan ieder talent voor atletiek ontbreekt, die nooit enige trainingsdiscipline hebben hoeven opbrengen. En denken dat empathie thuishoort in het etymologisch woordenboek. Maar wel opvallend talent hebben in het kiezen van ‘hun’ verkeerde moment, bijvoorbeeld als op de achtergrond de kwalificatie van kogelslingeren mannen zich afspeelt. Begrepen jullie overigens waarom zijn vriendin Jamile Samuel wel mag blijven ondanks hetzelfde ‘vergrijp’? Ik begrijp het niet waarom ze nú met die schorsing van Alberto Salazar komen. Waarom niet zes jaar eerder toen iedereen (binnen de atletiek) dat al wist, waarom niet nog één weekje gewacht. Ja, jullie weten wel waarom. Na 6 oktober praat niemand meer over atletiek, maar wij wel potdomme. Zwijg er dan nu ook maar over en laat de sport voor zich spreken.

Wij atleten ademen, dromen, trainen, slapen en beleven atletiek. Wij zijn geïnteresseerd in die focus van die superatleten kort voor de wedstrijd, in het verloop van de wedstrijd en die beleving van de atleten na de wedstrijd. Wij willen genieten van die prestaties die voor ons onbereikbaar zijn gebleven ondanks onze noeste trainingsarbeid. Dat willen we zien en het liefst daarbij niets horen. Want we zien zelf wel wat er gebeurt, wat er goed gaat en wat er niet goed gaat.

Ik schreeuw en spring op uit m’n stoel bij elke geslaagde spring- of werppoging. Ik steek twee gebalde vuisten op als ik zie dat die atleet vier perfecte draaien maakt met kogelslingeren. Ik roep ‘yes’ als hij zich uitstrekt, als hij die kogel met twee gestrekte armen de hemel injaagt. Ik weet dat dit een goeie poging is, ik zie dat. Ik strek mijn rechterarm naar achteren als die speerwerpster aanloopt, ik strek mijn linkerbeen als zij moet blokken bij de afworp. Ik smijt mijn schouders naar voren bij die afworp. Ik plof neer als ik vermoed dat de afstand tegenvalt. Ik blijf even staan en volg die trillende speer als ik weet als het een goeie worp is. Ik krijg kippenvel als ik Kelsey-Lee Barber in de laatste poging met speerwerpen wereldkampioene zie worden. Ik geniet van die blijdschap als ze het zeker weet. De tranen rollen over m’n wangen want ik weet wat het is. Ik denk terug aan het NK Masters heel lang geleden toen ik in de laatste poging die gedoodverfde kampioen versloeg. Jaja, natuurlijk op een heel ander bescheiden niveau. Maar toch, ik weet hoe het voelt.

Vannacht had ik een enge droom. Ik kijk zelden naar voetbal, maar ik droomde van PSV-Ajax. Het is loeispannend en het is 0-0. Ver in de tweede helft wordt Quincy Promes gewisseld voor Klaas-Jan Huntelaar. Langs de zijlijn wordt de boze Promes opgewacht door de altijd alerte Jeroen Stekelenburg: ‘Met welke haarkleur begin je de volgende wedstrijd?’. Promes kijkt hem vernietigend aan maar Stekelenburg geeft niet op: ‘Ben je het eens met Ten Hag dat je gewisseld wordt?’. Op de achtergrond hoor ik het Eindhovense publiek luid juichen, Donyell Malen heeft blijkbaar met een schitterende omhaal PSV op 1-0 gebracht. 

‘Hebben we iets gemist’, vraagt Stekelenburg zich af.