IRMA HÉÉL DICHTBIJ

We staan in Millau op een camping aan de oever van de onrustige Tarn. In de verte zien we die bekende brug als een scherpe witte pentekening afgetekend in het landschap en voor de rest zijn we omringd door imposante bergmassieven. Gekleurde Delta-vliegers fladderen als zenuwachtige vlinders tegen de azuurblauwe lucht. ‘Irma bedreigt mogelijk Sint Maarten’, schettert het nieuws op de televisie. Marijke kijkt me met grote ogen aan: ‘Daar krijgen Frank en Nathalie dan ook last van, toch?’.

Via de bekende sociale media zoekt Marijke contact met haar zoon. Inderdaad, die hebben al driftig planken en spijkers ingeslagen. Maar een moeder is niet zo vlug gerustgesteld en ze meldt zich aan bij Hurricane-2017. ‘Irma is zo groot als Frankrijk en groeit naar categorie 5’, mompelt ze. ’s Avonds op het journaal kraait er eentje dat Irma recht op Sint Maarten afstevent. En het is de zwaarste orkaan ooit. Twee angstige ogen staren me aan. ‘Nou, ik denk dat Frank wel een veilige schuilplaats zoekt voor Nathalie en de twee hondjes’, probeer ik het wat af te zwakken. Tegelijkertijd komt Plasterk in beeld, ze sturen alvast 100 militairen naar Sint Maarten om assistentie te verlenen. ‘Hèhè, die zullen ze niet alleen met een zandschepje sturen. Die houden ons wel op de hoogte’, mompel ik. Maar een moeder, waarvan een kind in gevaar dreigt te geraken, is niet meer gerust te stellen. Ze slaapt niet die nacht, en als ik ’s morgens wat schuldig wakker wordt, zit ze met een tablet op schoot.

‘Irma komt recht op Sint Maarten af, en volgens mij is Frank nu ook echt zenuwachtig’, zegt ze tegen me. ‘Hoezo?’, vraag ik. ‘Hij heeft om half drie vannacht nog een verwarrend berichtje gestuurd, en hij eindigde met alles kan kapot, what ever happens, happens!’. We zetten het ochtendjournaal aan. Een of andere onbenul legt nogal plastisch de verschillende orkaankrachten uit. Bij ‘1’ heb je wat moeite om te blijven staan. Bij ‘3’ vliegen de eerste pannen van het dak, bomen knappen als luciferhoutjes en puin vliegt in het rond. Bij orkaankracht ‘5’ wordt alles verwoest, geen steen blijft op de andere, niets wordt gespaard en er vallen gegarandeerd slachtoffers! En als extra zout op de wonde meld hij dat Irma eigenlijk categorie ‘6’ zou zijn, maar die bestaat niet, omdat categorie ‘5’ al alles verwoestend is. ‘Potnondedjuu, wat een enorme klootzak’, schreeuw ik door de camper. Nou heeft Marijke paniek fase 10 bereikt, die is nooit meer rustig te krijgen. En we rijden die dag ook nog eens van Millau naar de Côte d’Azur. Het wordt een stille rit met alleen open onbeantwoorde vragen van ‘Hoe zou het nu op Sint Maarten zijn’, gevolgd door een diepe zucht. ‘Zullen ze genoeg te eten hebben’, gevolgd door een diepe zucht. ‘ Zullen ze nog . . . . ‘, gevolgd door een diepe zucht.

Irma jaagt over Sint Maarten en woedt in Marijke. Wij rijden in grote onzekerheid door Zuid-Frankrijk. Daarna wordt het stil, doodstil. Op Youtube verschijnen de eerste filmpjes van een verschrikkelijke ramp. Van die etterige grapjassen zetten er verschrikkelijke filmpjes en foto’s op van eerdere rampen, die niets, maar dan ook totaal niets met Sint Maarten te maken hebben? Ik begrijp dat niet! Maar ja: ‘Slecht nieuws trekt veel kijkers en veel likes’. Klootzakken. Objectiviteit is ver te zoeken, en dat hebben we nu nodig.

Informatie ook, Plasterk komt meerdere malen in beeld en weet niets! Zouden die 100 militairen dan toch gewoon met een zandschepje in hun veilige schuilbunkers zitten te klaverjassen? Hebben ze die geen cameraatje en zendapparatuur mee gegeven? Het zal toch niet? President Macron geeft een officiële persconferentie en meldt de eerste doden en gewonden. Plasterk kijkt bij elk nieuwsitem steeds wanhopiger en weet nog steeds van niks! Eindelijk weten ze een helikopter boven het eiland te laten rondcirkelen die de eerste nietszeggende beelden laten zien. Wij zitten met onze neuzen tegen ons kleine TV-schermpje gedrukt maar worden niet veel wijzer. Er is op Sint Maarten geen internet, er is geen telefonisch contact. Het is bijna om gek van te worden.

We zitten achter onze camper met een kopje muntthee. We zitten ons op te winden! Hoe zou het zijn als dit op Terschelling was gebeurd. We leven toch in 2017, we weten altijd exact waar iets gebeurt. Waar ook op deze wereld, behalve op Sint Maarten? Als je toch dagen van tevoren weet dat er iets gebeurt, dan tref je toch maatregelen? Rutte maakt zich nu waarschijnlijk druk over het verhogen van het eigen risico, en Buma oefent alvast het Wilhelmus. Daar gaat binnen de telefoon! Marijke vliegt op en rent om de camper en valt letterlijk languit naar binnen. ‘Ik ben te laat! Het is een onbekend nummer!’. ‘Neem maar mee naar buiten, en bel maar terug!’. Ze probeert terug te bellen, maar er wordt niet opgenomen. Ze legt het toestelletje tussen de twee kopjes muntthee. De spanning stijgt ten top. Ze vraagt totaal overbodig wat ze moet doen, als dat ding zo meteen hopelijk weer overgaat. We kijken elkaar afwachtend aan, het hart klopt ons in de keel.
Het mobieltje gaat over, Marijke grijpt hem en swaipt naar rechts: ‘Hallo . . hallo’. Ze kijkt me wanhopig aan: ‘Ik versta niks, de verbinding is heel slecht . . hallo . . . hallo’. Ze reikt me het mobieltje wanhopig aan en ik luister ingespannen. De verbinding is heel slecht en hakkelend, op de achtergrond hoor ik stemmen. Maar dan herken ik de stem van Nathalie. Ik roep: ‘Nathalie, hoe is het met jullie, hoe is het met je, hoe is het met Frank, hoe is het met de hondjes?’. Het is goed met Frank en Nathalie en de twee hondjes, alleen hun huis en haard is een ‘mess’. Ik herhaal steeds weer diezelfde vragen, en hakkelend en stotend komen geruststellende geluiden uit het mobieltje. Het verlossende stemmetje van Nathalie klinkt als een engeltje in de kerstnacht. Ik bedank haar wel vijf keer voor dit telefoontje en neem even vaak alvast afscheid voordat de broze verbinding verbroken wordt.
Even later slaan we de armen om ons heen, tranen vloeien van blijdschap. De muntthee is intussen koud geworden. Maar het slappe groenige aftreksel ontspant wel. We kunnen weer lachen. We besluiten vanavond heerlijk ergens buiten decadent te dineren.

De volgende dag komt eindelijk de ware omvang van de ramp tot ons. Alleen Plasterk weet nog van niks. Maar gek genoeg kunnen we het nu hebben. Rutte geeft een nietszeggende persconferentie: ‘We zullen de mensen van Sint Maarten niet in de steek laten’. Gelukkig hoeft deze keer de onderste steen niet meer boven te komen, daar heeft Irma wel voor gezorgd.