Een héél bijzonder clubrecord

Zaterdag 18 juni 2016, sportpark de Wijher is het strijdtoneel van het Limburgs Kampioenschap Junioren. Marijke en ik gaan jureren, onze opgegeven voorkeur was uiteraard bij de werpnummers. Om negen uur staan we bij de slingerkooi.  Kogelslingeren is mijn passie en ik geniet al van het inwerpen van die aanstormende jeugd. Marijke roept de deelnemers op en we kunnen beginnen.

B-junior Niek Brummans van onze club Swift Atletiek Roermond stapt in de ring. Met een lichte slingerbeweging laat hij de kogel rechts op de rand van de ring rusten, zakt wat nonchalant door de knieën, en laat zijn slingerkogel ronddraaien in de ring. Ik sta er langs en geniet. Ik hoor dat de kogel een zacht fluitend geluid opbouwt en met een ‘vvjieppp’  loskomen van zijn handen. Ik wacht tot Niek de ring uit is, en zeg ‘geldig’ tegen Marijke. ‘Mooie worp’, zeg ik tegen Niek. ‘Pffhh, gaat wel . . .’, krijg ik als antwoord.

Er wordt gemeten, hij wint de wedstrijd met de verste afstand van de dag, ’48.89 meter’. Zijn vader heeft al die tijd staan kijken naar de verrichtingen van zijn zoon. ‘Eindelijk, nieuw clubrecord, heeft ie mijn prestatie verbeterd met 9 centimeter!’, hoor ik achter mij. Ik draai me om, en kijk naar vader en zoon. Een stevige handdruk, een voorzichtig mannelijke toenadering. Een heel eenvoudig ‘proficiat’ begeleidt een héél mooi moment van waardering, trots, respect, blijdschap en geluk tussen een vader en een zoon. Perry Brummans had sinds 1985 het clubrecord met 48.80 meter. Zijn zoon Niek verbetert 31 jaar later een van de oudste clubrecords van Swift Atletiek Roermond. Een gedenkwaardige verbetering, maar dat de volgende generatie Brummans dat record verbetert, maakt het toch wel héél bijzonder!

Ik was er getuige van, ik heb ze allebei gefeliciteerd. Dat moest ik even aan jullie kwijt en met jullie delen! Ik heb er geweldig van genoten en kan me voorstellen hoe trots je als vader kunt zijn op zo’n moment. Ik deelde een beetje mee in dit vader-zoon-moment. Een bescheiden traantje voelde ik bij me opkomen, want ook dit maakt voor mij atletiek zo bijzonder.

Niek komt op me af en reikt me zijn hand. ‘Dankjewel voor het jureren’, zegt hij. Dat hebben ze zo geleerd bij Wim Coenen, netjes de jury bedanken. Atletiek is immers meer dan een kogel wegslingeren. ‘Ik ga weer weg, ik moet nog werken’, en Niek neemt afscheid en loopt alweer het sportveld af.