Toch maar verkassen

Camping ‘le Pont d’Argens’ in Saint Aygulf is een prachtige camping. Mooie ruime plaatsen tussen de bomen, de geur van de Eucalyptus streelt je neus. Het zwembad wordt elke dag schoongemaakt en iedere avond trekken we een half uur lang onze baantjes. Ja, je moet tenslotte ook wat aan de beweging doen. Maar oh wee, van 10 t/m 14 oktober wordt in Fréjus de ‘Roc d’Azur’ georganiseerd. Een geweldig groot wieler-evenement waar vanuit heel Europa mountain bikers op afkomen. Vorig jaar hadden ze het grote veld speciaal leeg gehouden op de camping voor al die bikers, waarom dat dit jaar niet gebeurde is ons een raadsel. Maar de afgelopen dagen vulden in toenemende mate al die bikers de lege plekken op tussen die ruimte en rust zoekende ‘grijze golf’, waartoe we onszelf intussen ook rekenen. Nu heb ik helemaal niets tegen sportlui, en dus ook niets tegen mountain bikers. Maar als je plotseling omringd wordt door 27 rumoerige jongelui in evenzoveel kleine puptentjes!? Ik geniet van elke sport, maar plotsklaps niet meer van mountain bikers. Ze maken te veel lawaai, tonen geen enkel respect voor de wat oudere medemens en laten ook nog eens de douches en toiletten ontoelaatbaar smerig achter. Kortom, we gaan niet verder klagen en besluiten heel verstandig om toch maar te gaan verkassen. Maar eerst nemen we afscheid van onze schattige Engelse overburen Eve en Brian, allebei rond de 80 jaar. Haar noemen we Misses Bouquet, je vermoedt het al, ze kon wel een tweelingzus zijn van die van ‘the Bouquet-residence, the lady of the house speaking’. Elke dag komt ze even een praatje maken, en elke keer genieten we weer van haar perfecte en amusante imitatie. Maar deze keer moeten we helaas afscheid nemen. Heej, maar wat is dat? Ook zij pakken in, ze gaan eveneens vertrekken, ze zouden toch ook blijven tot 20 oktober!

Ze zeiden dat ze te veel last hadden van de muggen? Maar al snel blijkt dat ook zij zich ontzettend ingesloten en bezwaard voelen door 12 stinkend vervelende Belgen. ‘And those dirty toilets . . . ‘. Zij vertrekken naar het noorden, wij gaan westwaarts. We willen ons afscheid discreet beperken tot twee Franse luchtzoenen, maar zij plakt er nog eens twee vette Engelse smakkers achteraan. ‘Hello Brian, come over here please, say goodbye to this lovely Dutch couple . . ‘. En gehoorzaam en verlegen, zoals dat de man van Misses Bouquet betaamt, komt Brian keurig afscheid nemen en voorziet Marijke van een uitgebreid Engels smakkers-afscheid. Mij valt een hand en een diepe buiging te beurt.

Ons volgend asielzoekerskamp is resort ‘la Nautique’ in Narbonne. En wat een schril contrast, wat een rust, de overwegend grijze haarbossen en blinkende kruinen stralen de gezapigheid uit waarnaar we zo terug verlangden. Onze camper voelt zich direct thuis en staat meteen waterpas, wij genieten van onze exclusieve privé-badkamer met eigen toilet, wasbak en douche. Erg luxe voor een Franse camping. Zo zitten we even later buiten te genieten van ons dagelijkse borreluurtje met wijn, stokbrood en Franse kaas. Komt daar een Nederlands ouder echtpaar met een mooie Adria-caravan de tegenover ons liggende vrije plek innemen. Mevrouw stapt uit en aan de maat te zien heeft zij overduidelijk de broek aan. En wat voor een. Zo’n te wijde pantalon met te korte rechte pijpen, de broekriem te ruim boven waar je een taille zou mogen verwachten. ‘Je gaat schee-heef’, schreeuwt ze terwijl haar man auto en caravan bijna dubbelklapt. De man scheurt recht vooruit, pardoes over ons rustige plekje. ‘Achteruit . . .’ roept de grote broek terwijl ze met twee handen wappert alsof ze een DC-10 binnenloodst. ‘Je gaat weer scheef . . . ‘, maar de man stapt resoluut uit, trekt zijn overmaatse korte broek op, kijkt om zich heen en besluit dat het zo wel goed is. Wij vervolgen ons borreluurtje en genieten van de gebruikelijke installatie-perikelen. Onze overbuurman tovert een ‘super-size’ satellietschotel uit de caravan, kijkt gewichtig naar de blauwe lucht en plant hem trots voor z’n auto.

Waarom hij naar de lucht keek blijft een raadsel, want hij richt de schotel toch duidelijk neerbuigend richting moeder aarde. Terwijl ik mijn zoveelste stokbroodje Roquefort naar binnen schuif, en wegspoel met een slok Côtes du Rhône 2011, loopt mijn overbuurman in toenemend tempo op en neer tussen schotel en caravan. Het gaat nu echt fout, en voor ons ook wel komisch, want die grote broek volgt hem nu letterlijk op de voet. ‘Ik ga toch maar effe kijken want dat wordt niks zo’. ‘Doe dat nu niet Jan, want straks krijg jij de schuld’, probeert Marijke me nog te behoeden voor een fout. Maar ja, zo zit ik niet in elkaar en steek over. ‘Volgens mij moet die schotel wat meer achterover hellen!’. ‘Ja, we hebben hem pas en thuis deed ie het nog’, begroette de vrouw me. Ik keek naar hun satellietzoeker en constateerde met mijn beperkte technische kennis ‘er staat geen stroom op, hij is niet goed aangesloten’. De man krabde achter z’n oor, trok zijn overmaatse te lange korte broek weer op, keerde zich van me af, liep weg en mompelde ‘dat kan nie, thuis deed ie ’t nog . . . ‘. Nou ja, dan maar weer naar mijn Marijke voor een volgend glas Côtes du Rhône 2011. Het nerveuze gedoe aan de overkant neemt allengs echt dramatische vormen aan, ik zeg tegen Marijke ‘zo meteen rijdt ie weer naar huis, hij heeft er echt helemaal geen zin meer in!’.

Na enige tijd komt de grote broek naar ons toe en zegt: ‘Goeiemiddag, we hebben een probleem’. Alsof wij dat niet gezien hadden! ‘Als ik de receiver aanzet dan bliepert hij wat en dan staat er ON op het schermpje, weten jullie wat dat betekent?’. ‘Jahaa', zeg ik, 'met dat blieperen stelt hij zich automatisch in en ON betekent dat ie AAN staat’. ‘Ooohh, dan begrijp ik niet waarom hij het niet doet, thuis deed ie het wel. Kunt u eens komen kijken?’. Ik loop achter de grote broek aan en ze zegt ’ja, we zijn nog van die beginnelingen hè!’. En ik antwoordt ‘nou ja, we zijn toch allemaal eens begonnen’, en ik denk terug aan onze eigen eerste escapades uit de vorige eeuw in Hautefaye.

Bij de caravan zit een totaal ontredderde echtgenoot in de gebruikershandleiding te staren. Hij gunt me geen blik waardig en ik volg de grote broek de caravan in. ‘Doe hem maar eens uit’, zeg ik. ‘Watte . . ?’, zegt ze verschrikt. ‘Nou, die receiver natuurlijk!’ Dat ziet er goed uit en we lopen samen naar de schotel. Ik sluit mijn handen professioneel om de satellietzoeker, binnen die handen blijft het akelig donker en ik constateer wederom: ‘Hij heeft geen stroom en bovendien, die schotel moet toch echt omhoog gericht’. Ik begin alvast met de contactjes los te draaien om te kijken waar het euvel zit. Haar man wordt nu ook actief en haalt een nieuwe kabel tevoorschijn en legt die royaal buitenom in grote lussen tussen receiver en schotel.

Ik sluit hem aan en richt de schotel ongeveer zoals die van ons staat. ‘Pieeeeeppp . . .’ zegt de satellietzoeker. ‘Hij doet ‘t . . . , we hebben beeld!‘ kraait de grote broek vanuit de caravan! En trots als een pauw loop ik terug naar Marijke. ‘Goed gedaan schat’, zegt ze en schenkt me nog een Côtes du Rhône 2011 in. De grote broek huppelt achter me aan en oreert nogal cryptisch: ‘het is leuker om te helpen dan om zelf geholpen te worden . . . uuhhh . . bedankt’.
‘Graag gedaan’, en we zien nog net hoe haar man bijna over de draad flikkert en daarbij de schotel weer ontregelt.

Toen wij vanmorgen buiten kwamen waren ze alweer op weg naar Spanje . . .