Oma Watusi

Vorige week kwam onze kleindochter twee dagen logeren. Dat is op zich al een feest, dat je gewoon kunt vieren door thuis te blijven en allerlei spelletjes te ondergaan. Maar ja, dat kind heeft vakantie, en Marijke en ik hadden een programmaatje samengesteld: overnachten op een camping in Brempt, recreëren op en rond de Hariksee en een bezoek aan Natur- und Tierpark Brüggen. Weliswaar een beetje druk, maar wel hartstikke leuk. Opa moet dan roeien, in de koude Hariksee zwemmen, met niet al te groot verschil winnen met Midget-Golfen en in de speeltuin letterlijk het voortouw nemen bij al die attracties waar opa’s al bij het toekijken misselijk van worden. Tussen de bedrijven door lopen de beide dames dan hand in hand te kletsen, zodat opa weer tot zichzelf kan komen. Het was een zeer geruststellend gevoel toen onze kleindochter op de terugweg als een blok in slaap viel terwijl opa en oma monter achter het stuur zaten.

De afgelopen dagen heb ik geregeld moeten terugdenken aan oma Watusi. In het Natur und Tierpark Brüggen bevindt zich een kudde prachtige Watusi-runderen, waartussen zich tijdens ons bezoek een drama afspeelde. Een broodmager rund stond wankel op de poten en werd geregeld aangeduwd door de stier. Ze viel om en was niet meer bij machte om op te staan. Toen we na een uurtje nog eens even wilden gaan kijken hoe het met oma Watusi was, lag ze weer op de grond, maar nu een stukje verderop. De stier stond trouw aan oma te snuffelen en week geen meter van haar zijde, de andere runderen en kleintjes kwamen een voor een even snuffelen en vormden een beschermhaag om oma. Toch maar even een oppasser zoeken en vertellen wat we gezien hadden. De situatie was hem bekend, oma was al 26 jaar oud en zou niet lang meer te leven hebben. Ze zouden haar op stal zetten om in alle rust het einde van haar leven af te wachten. Heel liefdevol hielpen drie verzorgers haar op de poten, en de stier stond meteen vast tegen haar aan te schuren. De verzorgers legden een spoor van voedsel naar de stal om de kudde naar binnen te lokken. Het duurde heel lang voordat een van de runderen zenuwachtig om zich heen kijkend schoorvoetend richting stal bewoog. Maar de stier ging dwars voor oma staan, om haar de gang naar de stal te beletten. Toen de complete kudde binnen was, lukte het oma ook met voorzichtig omtrekkende bewegingen moeilijk richting stal te sjokken. Echter halverwege versperde de stier weer het pad en snoof aan oma Watusi. Uiteindelijk lukte het de verzorgers om oma apart in een stal te lokken, de deur viel dof in het slot, een paar mensen klapten en ik voelde slechts een brok in m’n keel. De deuren van de andere stallen gingen weer open en een voor een kwamen de Watusi’s weer naar buiten, nu definitief zonder hun oma.

Maar waarom deed die stier zo? Voelde hij het einde van oma naderen, of wist hij niet wat er aan de hand was? Waarom kwam de kudde aan haar snuffelen en vormde een beschermhaag om oma Watusi? Was het een afscheidsritueel van de kudde en het niet accepteren van de stier dat een van zijn vrouwtjes het loodje ging leggen. Het laat me even niet los, het ontroerende tafereel rondom oma Watusi roept meer vragen op dan antwoorden.

Maar zeker is dat vanaf nu, altijd als ik een Watusi tegenkom in woord, geschrift, in het wild of in de dierentuin mijn gedachten oma Watusi zullen vergezellen.