Henkie Dynamite stopt ermee

Op 27 oktober gooit Henk van Bakel (1953) voor de laatste keer in Zutphen het werpgewicht vanuit de wedstrijdring van zich af. Dat is het dan, de definitieve afsluiting van meer dan 50 jaar kleurrijke wedstrijdatletiek. Want Henk van Bakel bracht kleur op de atletiekvelden. Soms was hij er even niet, dan hadden andere dingen prioriteit. Maar dan stond hij er weer, bovenin de uitslagenlijsten. Geen trainingsbeest, maar barstens veel talent gekoppeld aan die ijzeren wedstrijdmentaliteit.

Dat bleek al toen hij zich als klein menke met krullenbol meldde bij Festina op sportpark Saorbrook. Dat was begin 60er jaren, en al snel viel de souplesse, snelheid en bovenal zijn sprongkracht op. Niet voor niets zal hij voor altijd de eerste Noord-Limburger blijven die over twee meter sprong, over vier meter met de polsstok wipte, over de zeven meter ver sprong en de dertien-meter barrière doorbrak met hink-stap-springen. De krant schreef in chocoladeletters ‘Henk van Bakel, dynamiet in de benen’. En initieerde hiermee ongewild zijn bijnaam Henkie Dynamite.

Henk van Bakel was één van de grote puntenverzamelaars op de springonderdelen en de estafette in de sterkste Festina-ploeg ooit. Begin van de 80er jaren richtte hij samen met zijn grootste sportmaten de recreatieve atletiekvereniging Orion op. Dit was het beste wat hem kon overkomen, lekker fanatiek atletiek bedrijven, waar zeker altijd genoeg plaats was voor de gezelligheid. In Homberg (D) wilden die van Orion graag in één serie lopen op de 100 meter. Grapjes maken bij de start. Het leidde tot een legendarische foto met Orion-ners die lachend zij-aan-zij over de streep komen. Hier lag ook zijn eerste overstap naar de werpnummers. Orion excelleerde in Homberg ongetraind in Schleuderbal-werpen tot grote verbazing van die ervaren Duitsers. Enkele Orion-atleten, waaronder Henk van Bakel, werden uitgenodigd voor master-interlands. Zoals die wedstrijd in Hilden (D), er werd prima gepresteerd op hun eigen onderdelen. Daarna doken ze in de kantine, en werd maar meteen een hele krat Altbier besteld. Toen ploegleider Gijs Knoppert met zijn lijstje estafettekandidaten kwam, liep hij hoofdschuddend weg van de Orion-tafel. In die periode gebeurde het ook dat een (nu nog) internationaal jurylid door Henk van Bakel terecht werd gewezen op de regels bij het overlopen van de estafette. Dat was gevoelig voor het betreffende jurylid maar rechtvaardig voor de atletiek, en dat geeft meteen ook die andere kant van Henk’s activiteiten aan. Als organisator, speaker en wedstrijdleider was hij zeer actief tot de laatste jaren bij Swift Atletiek. Met een belangrijk verdwenen uitgangspunt: ‘Bij twijfel altijd in het voordeel van de atleet’.

Henk kreeg last van zijn rug en wilde stoppen met atletiek. Maar een sportmaat haalde hem over om te gaan kogelslingeren.  En verdomd, de rugpijn verdween en Henk vond een nieuwe liefde: de werpvijfkamp. Henk grossierde hierbij in nationale titels en zette zich in voor de werpnummers. Samen met zijn sportmaten opende hij de website Lampis, een internationaal platform voor werpers. Graag wilde hij ook die werpnummers (kogelslingeren , kogelstoten, discuswerpen, speerwerpen, gewichtwerpen) stimuleren in Noord-Limburg, hetgeen (nog) niet gelukt is.

Een paar maanden geleden meldde hij zich weer bij Scopias, helaas voor korte tijd. Zijn vele atletiekmaten zullen hem zeker gaan missen. Een sympathieke man, altijd een beetje ondeugend, een gedreven atleet die de handen uit zijn mouwen stak. Geen lange vergaderingen, nee, gewoon afspraken maken op het atletiekveld en aan de slag. Henkie Dynamite stopt ermee, maar we zullen hem zeker ergens anders gedreven ‘aan de slag’ kunnen zien.