Zalig Kerstfeest voor mensen van goede wil

Vanmorgen zijn we naar het Kerstconcert in Blerick geweest. Nu ben ik niet zo van dat lange stilzitten, met je dikke reet klemvast ’n paar uur in zo’n pluche stoel gevangen te moeten zitten. Ik vind het verschrikkelijk als je hoognodig van bil verwisselt of je neus moet snuiten, en je naaste omgeving je dan boos aankijkt. Maar ja, het was het eerste Kerstconcert waarin onze kleinzoon meespeelde, en dan doe je dat natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk, het was echt geweldig, we hebben ontzettend genoten. Het Blericks Mannenkoor zong stemmige kerstliederen en de Jeugdharmonie speelde Highlights van Harry Potter en Rock in the Mountains. De concertzaal van ’t Roadhoës in Blerick zat bomvol en iedereen zat muisstil te luisteren. En wij zaten te glimmen met de oudste kleinzoon tussen ons in en de jongste met kerstmuts op de bühne.

‘Potverdomme, pssst’ daar komen vier dametjes luidruchtig en véél te laat de zaal binnen. Kletterend, kwetterend en stommelend klauteren ze omhoog, luidruchtig op zoek naar nog een vrij plekje. De brutaalste voorop met wit permanent waar de schedel zo vaal roze door schijnt. Met samengeknepen lippen kijkt ze vinnig de zaal in van ‘staat er niemand voor ons op!’. Gevolgd door een struise taart met zo’n boa constrictor om haar hals, met daarboven een bovenmatig geverfd en opgeblazen Beatrix-kapsel. Ook zij moppert niet geheel geluidloos dat er potdomme geen vier plekken naast elkaar meer vrij zijn. ‘Moet je maar op tijd komen’, laat ik me toch weer afleiden. De achterste twee klauteren onverstoorbaar verder en ik hoor aan het gemopper achter me dat laatkomers in een concert meer ergernis opwekken dan verwelkomd worden. Helaas moesten wij hierdoor de Weihnachtszauber van Ziegler missen, maar om nu de vinger op te steken of ze het nog een keertje willen doen?

Het is pauze en bijna de complete zaal stroomt leeg en spurt naar de bar en het café. Want met je moeizaam verworven bakje koffie in de hand gedrapeerd ‘social networkend’ arrogant om je heen kijken maakt een Kerstconcert tot een ultieme ‘kijk-eens-ik-was-er-ook’ happening. De pauze is om, we zoeken onze plaatsen weer op. ‘Waar zaten we Jan, weet jij het nog?’.

‘Ja hoor, rij K, stoel 5, 6 en 7!’. We hebben ons weer keurig in het pluche gedrukt, veiligheidsriem is strikt overbodig. Zegt Marijke heel verbaasd: ‘Kijk eens wie daar zit!’. En ja hoor, twee rijen voor ons zitten ‘Misses Slocombe and Misses Bouquet including her two friends’, helemaal middenin op de allerbeste plaatsen van de hele zaal. Dat kan natuurlijk nooit goed gaan, en we hoeven daarop ook niet lang te wachten. Een keurige dame zoekt haar plek, ziet dat die bezet is door vier-op-een-rij strak in het programmaboekje starende kersttaarten. Ze vraagt beleefd of de dames hun asociale achterwerk willen lichten maar geen reactie. Schijndood lijkt hier even goed te werken dan struisvogelpolitiek. Een keurige man voor me maakt de onvergeeflijke blunder door de roze-wit gepermanente aan te spreken met: ‘Mevrouw, die plaatsen waren bezet’. Bits draait ze zich om, gevolgd door de boa constrictor en giftig met een irritant kraakstemmetje wordt de man toegesist: ‘Er zijn vandaag geen gereserveerde plaatsen’. In de rijen voor ons speelt zich een ware stoelendans af met de vier kersttaarten met dichtgeknepen lippen verborgen achter het programmaboekje als het asociale middelpunt. Harmonie St.Caecilia zet Cantus Jubilante in van David Schaffer en de rust keert met enige tegenzin weer. Het is nu echt genieten, de twee dirigenten Mannie Beckers en Andreas van Zoelen doen een echte estafette en geven steeds onder luid applaus het stokje over. Werkelijk een prachtig Kerstconcert met in mijn oren hoogstaande muzikale prestaties. Onze kleinzoon zit links bijna vooraan en speelt geconcentreerd klarinet. Een gevoel van trots komt over me heen, natuurlijk voor onze kleinzoon en ook voor mijn geboortedorp Blerick. Met dank aan Harmonie St.Caecilia, na het laatste Klingende Weihnacht van Josef Hastreiter volgt een welverdiend overweldigend staand applaus.

De zaal loopt leeg, voetje voor voetje schuifelen we de trap af. Ik ruik smerige haarlak en een sompige wolk van goedkope parfum irriteert mijn neus. Voor me duikt wit permanent op, ik moet ineens denken aan Geert Wilders. Islamisering, tsunami, massa-immigratie, Turkse bruidjes, uitzetten van asielzoekers en grenzen dicht pijnigen mijn hoofd. Zal hem eens schrijven of hij ook in zijn programma asociale kersttaarten kan opnemen. Ik betrap me erop dat mijn twee handen iemand van de trap willen duwen.

Maar nee, het is bijna Kerstmis, vrede op aarde, maar wat mij betreft alleen voor mensen van goede wil!!??