vrijdag 3 juli 2015

Onze nieuwe smartphones

smartWij leefden al heel lang en gelukkig met onze twee ouwe Nokia’s, we konden ermee bellen en ook mee SMS’en. Marijke had er zelfs eentje met een cameraatje. En het lukte ons in perfecte samenwerking met Blue Tooth de wazige kiekjes op de computer te krijgen. Dus niemand kan van ons zeggen dat wij digibeten zijn. We hopen dan ook dat jullie ons niet uitlachen met de overstap naar onze nieuwe smartphones.

We hadden ons goed voorbereid op de grote stap. Regelmatig hadden we ons geërgerd als we ergens op visite waren, of gewoon ergens sociaal verkeerden. Iedereen van groot tot wel heel klein zit dan te schuiven op die kleine schermpjes, maken selfies van zichzelf of Wordfeuten met de buurman c.q. buurvrouw. Eigenlijk willen we niet, maar ja, je moet je aanpassen. Dus gingen we heel geïnteresseerd bij hen eens informeren hoe dat werkte, welk apparaatje dat ze hadden, wat dat kostte en wat je er méér mee kon als met een ouwe Nokia. Veel stof tot nadenken leverde dat niet op, alleen reacties van ‘wat willen jullie ermee’, ‘wat willen jullie ervoor uitgeven’ of ‘hangt af van je eigen wensenpakket’. Ik zeg nog tegen Marijke: ‘of ze willen ons niet verder helpen of ze weten er zelf de ballen van’.

Dus wclip_image002e gaan maar op stap naar de Media Markt in Venlo, lopen de afdeling smartphones binnen en zoeken een aardige jongeman. ‘Wij zoeken een smartphone, wat zou je ons kunnen adviseren?’. En wat denk je wat we te horen krijgen: ‘wat willen jullie ermee, wat willen jullie ervoor uitgeven, wat is jullie wensenpakket’. ‘Nou ja, we hebben nu twee ouwe Nokia’s, maar we zien iedereen schuiven op die schermpjes, en dat leek ons ook wel leuk. Onze familie, vrienden en kennissen praten niet meer met ons, het zijn allemaal schichtige schermschuivers geworden. Dus willen we ze niet kwijtraken, dan zullen we mee moeten schuiven’. De jongeman kijkt ons aan als een kist wortelen, haalt zijn smartphone uit zijn zak, begint te schuiven en zoekt schielings naar verdere potentiële klanten en mompelt ‘kijkt u maar eens rond, dan hoor ik het straks wel . . . ‘. We schuifelen langs allemaal van die blinkende smartphoontjes en weten bij God niet wat we moeten kiezen. ‘Een niet al te klein schermpje heeft Hans nog gewaarschuwd’, zegt Marijke. Terwijl ik alleen maar AOW-economisch denk van ‘laten we beginnen bij een klein prijsje’. Mijn goedkoopste oog valt op een Huawei Ascend Y330, geen klein schermpje en voor luttele 79 eurootjes met ook nog eens 20 euro cashback!!?? We zoeken de jongeman weer op en zeggen heel trots ‘we willen twee van die Huawei’s Y330ers’. Zonder wat te zeggen maakt de jongeman de kast open met een sleutel, zoekt even en constateert ‘die moet ik bestellen’. ‘Zijn die ook wel echt simlockvrij en kunnen daar onze Aldi-prepaid-kaartjes in?’. ‘Ik denk het wel’, zegt de jongeman, ‘jullie moeten wel aanbetalen bij de kassa. Donderdag zijn ze er!!’. ‘Bedankt, goedemiddag’ zeggen wij in koor maar de jongeman loopt alweer vinger schuivend naar de volgende klant.

Uiteraard waren ze er die beloofde donderdag niet, maar toen we een week later zelf eens poolshoogte gingen nemen waren ze toevaclip_image004llig net binnen. ‘Wil je mijn sim-kaartje erin zetten, want thuis lukt dat gegarandeerd niet’, vraagt Marijke. Heel trots met onze nieuwe aanwinsten naar huis, en we gingen meteen op zoek naar de gebruikershandleiding. Nikkes, noppes, nada, dus volslagen up-to-date gingen we aan de slag met (wat bleef er anders over) trial-and-error. ‘Het lukt me niet om de code in te geven’, zegt Marijke, terwijl ik nog behoedzaam dat kleine simkaartje in die van mij frommel. ‘Wacht maar effe, met mijn 0000 zal het wel snel lukken’. Maar verdomd, hoe vaak ik mijn simpelste code ook ingeef en keurig links-beneden Enter, het schermpje dooft steeds tergend langzaam uit en ik kom geen stap verder. ‘Geef me die van jou eens’, zeg ik tegen Marijke, en we ruilen onze identieke blinkende smartphoontjes. ‘Potverdomme, klote dingen, we brengen ze maar terug’, mompel ik al. Maar Marijke komt met het lumineuze idee ‘we bellen Hans en Kelly of die vanavond tijd hebben’. ‘Gelukkig hebben we nog onze vaste lijn, anders hadden we nu een groot probleem’. s’Avonds komen ze en Marijke nestelt zich verwachtingsvol naast Kelly en ik langs Hans. Mijn ‘0000’ wordt ingetypt, plus het return-veldje op het schermpje en ‘floep’, een magische wereld ging voor me open. ‘Hebben wij op de verkeerde plek getikt? Potverdomme, en wij maar onderaan op dat veldje drukken, kloppen en slaan! Waarom geven ze er geen korte gebruiksaanwijzing bij nondedjuu?’. Intussen laat Hans me in te snelle vogelvlucht de onbegrensde mogelijkheden zien van mijn nieuwe smartphone. Een stukje verderop zit Marijke blije geluidjes te maken bij elke schuifbeweging van Kelly. ‘Het lijkt wel een kleine I-pad’, concludeer ik. ‘Ja, wat dacht jij dan? Alleen hier zit een simkaartje in, dus je kunt er ook mee bellen!’. In een mum van tijd hebben we ook een familie-whatsapp geïnstalleerd en blijkt er ook nog eens Sudoku op te zitten. Net als ik begin te denken dat ik mijn spiksplinternieuwe Huawei definitief kwijt raak aan m’n zoon, waag ik ‘laat me ook eens vingerschuiven op dat ding, kijken of het mij ook lukt’. ‘Dat heet geen vingerschuiven, maar gewoon swajpen!’, krijg ik als antwoord. Nou ja, alweer een nieuw modern woord, ik had al zoveel moeite met swaffelen, maar dat doe je toch met iets heel anders. En zo ging een verwarrende dag over in een zéér leerzame avond.

clip_image006De volgende dag kreeg ik een telefoontje, heel trots zoek ik mijn Huawei, druk op het schermpje en roep heel blij mijn naam. Maar er gebeurt niks. ‘Potverdomme wat nou weer?’. Hij doet niks, ik loop naar onze vaste lijn en bel naar mijn eigen 06-nummer. Verdomd, hij gaat wel over en ik zie ook concentrisch bewegende cirkels om een slotje, ik druk erop en er gebeurt niets!!! ‘Nou, wat nu weer, we moeten wel zeker weten dat we er mee kunnen bellen, voordat we met de camper weggaan’, zegt Marijke. Dus gaan we elkaar proberen te bellen, maar ook bij haar lukt het niet. ‘Zie je nu wel, onze prepaid-kaartjes doen het niet op deze smartphones’. ‘Ik bel Hans’, besluit ik uiteindelijk, ondanks dat Marijke vindt dat ik hem daarvoor niet moet storen op het werk. Ik probeer hem uit te leggen wat we gedaan hebben en wat er vervolgens niet lukt. Er ontstaat een lange stilte aan de andere kant. Ik vrees dat hij me verschrikkelijk gaat uitlachen, maar hij zegt heel rustig ‘uuhhh . . . . . . dat begrijp ik niet, dat kan toch eigenlijk niet, stuur me eens een kopietje van het scherm’. Zonder te vragen hoe dat moet, maak ik met onze gewone camera een foto van de smartphone, laadt deze vervolgens in op onze computer en stuur hem tenslotte per email naar Hans. Gelukkig dat onze traditionele wat tragere digitale weg nog functioneert, hoor ik mezelf denken. Even later belt hij alweer terug : ‘als de telefoon gaat moet je dat slotje in het midden naar dat groene telefoontje swajpen, en dan heb je verbinding . . . . . hihihahahahahaha . . . . .’. Het duurt even om deze generatie-overschrijdende klap te verwerken en ik vraag Marijke om me te bellen en oeps . . . het lukt. ‘Hartelijk dank Hans . . . ‘.

Hèhè, eindelijk kunnen we spelen met onze smartphoontjes en we swajpen dat het een lieve lust is. We ontdekken steeds meer app-jes en mogelijkheden, al gaat dat wel met vallen en opstaan. En steeds schrik ik weer als ik op de achtergrond hoor ‘potverdomme, hij doet het niet’. Maar we hoeven Hans en Kelly niet meer te bellen. We pakken onze camper in, kopen nog snel 20 euro beltegoed bij de Aldi en gaan op pad naar Zierikzee. En ook daar op de camping gaat alles vooralsnog naar wens. We kunnen gratis internetten, we kunnen bellen, en ja, we kunnen zelfs whatsappen. Totdat ik na een week bruut van mijn schermpje wordt losgerukt: ‘Heej wat heb ik nu aan mijn fiets hangen, hoe kan dat nou, mijn beltegoed is op . . . . , kijk jij eens op die van jou?’, roept Marijke. Inderhaast druk ik *101# en potvernondedjuu, ik ben in ’n week tijd 10 euro kwijt. En Marijke haar hele pas verworven 20 eurootjes! Hoe kan dat nou, we hebben bijna niet gebeld, we kunnen gratis internetten op de camping, we hebben toch alleen prepaid-bellen. Alle mogelijke geldverslindende opties hebben we gemeden en toch hebben ze 30 euro van ons afgeschreven. Zeg maar rustig gestolen. Met dank aan onze ex-Euro-commissaris Neelie Kroes, die zo nodig ons allemaal aan het ‘coderen’ op die smartphoontjes wil hebben. Jaja, typisch VVD, hulpverlening aan de nieuwe middenstand!! Ik noem dat perverse deelneming aan een criminele organisatie.

s’Avonds sluit ik toch maar weer de laptop aan en tik bij Google in ‘beltegoed verdwijnt zomaar’. En wat denk je, we blijken niet de enigen, de KPN’s en de T-mobiles jatten zonder enige waarschuwing beltegoed van prepaid-telefoons. Bosjes bezorgde moeders en hordes verschrikkelijk boze willoze gebruikers vallen over die crimineel georganiseerde providers heen. Als eigen-schuld-dikke-bult verklaring geven ze ‘verkeerde instelling van uw telefoon’ en ‘het zoeken naar onze netwerken kost geld’. Nog diezelfde avond gaan Marijke en ik gezellig naast elkaar op het bankje zitten in onze knusse camper. Na een paar weken gescheiden van elkaar en zwijgend schuiven op van die kleine lullige schuifschermpjes eindelijk weer eens normaal contact met z’n tweeën, wat een opluchting. ‘Laten we gewoon al onze instellingen eens samen doorlopen’, stelt Marijke voor. We leggen onze smartphoons gebroederlijk naast elkaar op tafel. En rücksichtslos zetten we elke instelling die ook maar enigszins riekt naar roaming en/of netwerken-zoeken op ‘uit’. Het is al diep in de nacht als we onze smartphones hebben getransformeerd naar een één-eiige tweeling en in innige samenwerking volkomen gelijk hebben geschakeld. Onze twee flessen rode en witte wijn zijn leeg en het schuiven (sorry swajpen) gaat al wat trager. Heel trots geven we elkaar een high-five. We gaan naar bed. ‘Was best gezellig, Jan. We weten nu wat meer van die dingen. Maar de komende dagen gaan we onze beltegoeden nauwkeurig volgen, slaap lekker.’. ‘Criminelen zijn het die providers, maar we zijn er samen toch maar mooi uitgekomen, dat voelt ook goed. Welterusten schat.’.

Vanaf dat moment hebben we die providers definitief de pas afgesneden, we swajpen eigenlijk best wel weinig. We doen gewoon weer onze dagelijkse gezellige spelletjes Rummikub. En nou ja, zijn we er letztendlich op vooruit gegaan? Eigenlijk niet, voor ons waren die ouwe Nokia-tjes ook best afdoende. Maar we kunnen er nu wel over meepraten en dat ding op tafel leggen als we ergens naartoe gaan. Heeft wel wat geld, moeite en ergernis gekost, we weten nu dat de KPN is een criminele organisatie is en op die 20 euro cashback wachten we nog steeds.

3 opmerkingen:

Leonie zei

Als je nou je nummer had genoemd, hadden we heel hip met jullie 'kenne eppe' :-p

Michel zei

Wat een avondtuur haha. Ik moet wel mijn best doen om me in jullie schoenen te zetten want voor mij gaan die dingen automatisch.

Garry Jones zei

Ik had nooit gedacht dat ik ooit weer van mijn herpes zou genezen, ik heb sinds juli vorig jaar herpes, tot ik op een dag op internet op zoek ga naar iemand die een getuigenis aflegt over hoe Dr. Ogala hem helpt zijn herpes te genezen met zijn natuurlijke kruidengeneeskunde, ik was zo verrast toen ik de getuigenis zag, en ik moet ook contact opnemen met de kruidendokter (Dr Ogala) via zijn e-mail die de dame aanraadde aan iedereen die ook hulp nodig zou kunnen hebben. Ik ben deze man van harte dankbaar omdat hij mijn gezondheid heeft hersteld en mij weer een gelukkig mens heeft gemaakt. Iedereen die mogelijk met hetzelfde probleem wordt geconfronteerd, dient vriendelijk contact op te nemen met Dr Ogala via e-mail: ogalasolutiontemple@gmail.com of WhatsApp +2349123794867