Annie en Tiny hebben een probleem, of toch niet?

Mijn atletiekcarrière begon ergens in 1957, dat is héél lang geleden. Het atletiekvirus heeft me nooit meer losgelaten. Dat lopen, springen en werpen in al die Olympisch disciplines. In mijn jonge jaren wilde ik liefst alle onderdelen beheersen. Als we op wedstrijd gingen, bekeek ik eerst het wedstrijdprogramma. En dan probeerde ik zoveel mogelijk onderdelen te doen. Het werd vaak hollen van de 100 meter naar hoogspringen, in de hoop dat ik ook nog op tijd was voor kogelstoten, en nog wat energie overhield voor de 110 meter horden. Logisch gevolg dat de tienkamp mijn onderdeel werd. Toen met het klimmen der jaren de knieën niet meer wilden, ging ik over naar de werpnummers. Eigenlijk waren dit mijn zwakste onderdelen, maar ja! Toen Jan Smit en Frans Klep zo’n 20 jaar geleden begonnen met de werpvijfkamp was ik voor de tweede keer verkocht. Kogelslingeren, kogelstoten, discuswerpen, speerwerpen en gewichtwerpen op één dag in één wedstrijd, machtig. Deze inleiding geeft me geen recht van spreken, maar toch . . . .

Als ik daar met kennissen over praat, krijg je vaak opmerkingen ‘Je zult wel steeds hetzelfde kringetje ouwe mannen tegenkomen’. Steevast voeg ik daar dan aan toe ‘Maar ook echte sportvrouwen’. En steevast is dan de reactie ‘Vrouwen? Doen daar ook vrouwen aan mee? Dat is toch een mannensport!’.

Daarom wil ik in deze blog even de schijnwerper richten op twee charmante dames. Annie van Anholt (geb.1947) van AV Attila Tilburg en Tiny Hellendoorn (geb.1955) van AV Isala ’96 Kampen. Het zijn niet alleen echte toppers, maar ook allebei heel sympathieke vrouwen. Er gaat geen gezamenlijke wedstrijd voorbij of we maken even een praatje met elkaar. En tijdens de wedstrijd kijken we naar elkaar en worden met wederzijds respect op- en aanmerkingen over onze technieken uitgewisseld. Want de vijf onderdelen van de werpvijfkamp zijn echte technische disciplines. Elk technisch detail beïnvloedt in hoge mate de geworpen / gestoten afstand. Zowel Annie als Tiny zijn zeer gedreven met hun sport bezig en hebben daar veel voor over. Dus we hebben iets dat ons verbindt.

Maar er zijn in Nederland wel meer toppers bij de vrouwen, waarom nu speciaal die schijnwerper op die twee? Nou, simpelweg omdat ze samen verwikkeld zijn in een vervelend probleem, dat compleet buiten hen om wordt veroorzaakt. Annie van Anholt had het Nederlands record V60 met 4861 punten, een geweldig sterk (internationaal) record. Echter, zo’n twee jaar geleden is het voorgeschreven gewicht van de speer verhoogd van 400 naar 500 gram! Meteen besloot de Atletiekunie dan ook maar dat record van Annie te verwijderen uit de recordlijsten. Regel is aangepast, dus bestaat het gewoon niet meer, basta! En zoals dat voor de Atletiekunie gebruikelijk is, zonder haar dat te laten weten. Toen Tiny Hellendoorn 31 mei 2015 als Nederlands kampioene tot 4243 punten kwam, werd dit in de boeken opgenomen als nieuw Nederlands record. Dit tot grote teleurstelling van Annie, die van niets wist en het uiteraard compleet niet begreep. En tot ingehouden blijdschap van Tiny, die dacht ‘Annie heeft dat record’ en het natuurlijk ook niet begreep. Intussen heeft ze dit record afgelopen weekend in Sint Niklaas weliswaar aangescherpt naar 4472 punten, maar nog steeds niet in de buurt van die 4861.

Niemand begrijpt hier ook maar iets van, behalve dan die ene kille statisticus van de Atletiekunie! Voor mij een reden om eens langs de internationale recordlijsten te wandelen. En wat blijkt? Overal zijn de oude records keurig blijven staan, soms met de aantekening van het oude speerwerpgewicht 400 gram. Ik heb nergens kunnen constateren dat het oude record is weggehaald, of is vervangen door een nieuw. Ja, behalve dus bij onze eigen Atletiekunie.

Daarom rijst bij mij de vraag ‘Waarom is hier geen limiet voor een nieuw record gesteld? Waarom niet even omrekenen? Waarom niet even contact opnemen met Annie van Anholt? Waarom niet even (inter)nationaal om je heen kijken?’. In de Bestenlijsten Allertijden Masters blijven de oude prestaties wel keurig staan, en zo hoort ’t ook!

Natuurlijk zal het enthousiasme van Annie van Anholt niet gebroken zijn, maar teleurstellend vindt zij het wel. Natuurlijk vindt Tiny Hellendoorn dit niet leuk. En zoals ze me toevertrouwde in Sint Niklaas: ‘ik kan alleen maar mijn uiterste best doen zo dicht mogelijk bij het record van Annie te komen’.

Beide dames verdienen groot respect en de rode kaart gaat alweer naar de Atletiekunie.