De wanhoop nabij . . .

Het is 11 uur ’s avonds, we zitten in Rancy, ergens midden in Frankrijk, en de regen klettert op het dak. Zojuist hebben we gezellig geborreld met de eigenaren van de camping, we waren hun allereerste gasten van het nieuwe seizoen. Leuke kleine camping, bakkertje op 50 meter, camperplekje kaarsrecht, perfect geregeld alles en ze hebben ook nog eventueel een groepsaccommodatie van 10-16 personen. Echt een aanrader (zie www.laripeblanche.nl).

Een verademing met de camping die we gisteren hadden in Fouvent-le-Bas. Niet meteen gaan opzoeken op de landkaart, gewoon snel vergeten. We moesten vlakbij Fouvent-le-Bas bij het bordje ‘Domaine de la Pierre Percée’ rechtsaf slaan, een grindweg op. De weg was slecht, vol gaten, langs struiken en door het bos. De weg werd een smal slingerend pad en de gaten dwongen ons te slalommen tussen gaten en overhangende takken. Na drie (!!) kilometer liep het pad plotseling omlaag naar een paar slordig in een dalletje verspreide ‘maisons à pierre’, van die typisch Franse oude natuurstenen huizen. Langs het pad lag een soort kabouter Plop, die gedurende zeker 30 jaar al zijn haren had laten groeien onder een even zoveel jaren tellend autowrak. ‘Bonjour monsieur, nous cherchons la Domaine . . . ‘. ‘Ah wel, dan zijde ge goe, das hier zunne’.

Een vrouwtje van ongeveer dezelfde leeftijd huppelde op ons af, lange broek onder een wijde rok. Kort openhangend strak zwart vestje over een te lange en wijde blouse. Spits klein koppie met oranjerood geverfde haren waar het grijs hardnekkig doorheen scheen. We konden zelf een plek uitzoeken, Marijke loopt voor me uit en de camper glibbert achter haar aan over het lemen pad. Nergens ook maar één recht stukje voor een camper te vinden op het hele grote sterk ‘geaccidenteerde’ terrein. Ik reed helemaal door, het pad hield ineens op en ik wordt een heuvel op gedwongen, maak een bocht naar links en zit . . . muurvast. Geen beweging meer in te krijgen, potverdomme, en kabouter Plop en tante Sidonia zijn nergens meer te bekennen. We proberen met takken, latten en stenen wat meer grip te geven aan de tollende banden van onze toch zo dierbare camper. Niks wil helpen en de wanhoop overvalt me ‘nou, dat is ’t dan, de zoektocht naar de zon wordt gesmoord in de modder van Domaine de la Pierre Percée’. Marijke blijft daar bewonderenswaardig kalm onder en zegt: ‘als je hem nu hier neerzet!’. Ja, met een camper tot aan de as in de modder valt niks meer neer te zetten, ik zat al te bedenken waar ik het nummer van de ANWB heb. Daar komt tante Sidonia met haar sloffen aangesopt over het ongelijke grasveld. ‘Eh wel ziddegullie vast . . .’. Ik rangschik dit onder het hoofdstuk retorische vragen maar merk wel dat mijn ademhaling behoorlijk wordt opgejaagd. ‘Joajoa, diejen ondergrond is nog bevroren en dan krijgde dah . . ‘. Verschrikt kijk ik naast me en zie kabouter Plop die zijn hele rechterhand in zijn baard verstopt. Onder normale omstandigheden moet het een koddig gezicht zijn geweest om ze samen naar die schuur te zien lopen, maar ik voelde me steeds wanhopiger worden in dit niet meer zo leuke Plopsaland. Maar daar komt Sidonia met zo’n klein tractortje aangesputterd en Plop sleept een sleepkabel achter zich aan. Ik kruip meteen hoopvol achter het stuur, Marijke wijst waar ze de camper wil hebben staan en ja hoor. Vijf minuten later staan we heel scheef en heel bergaf een heel klein stukje verder, maar wel uit de modder. Wat een lief stel hè. Marijke klimt in ons nieuwe Casa Magnetica (je weet wel dat huis in Fantasialand waar letterlijk alles scheef aan is) en gaat koken. Ik loop tot aan mijn enkels door de modder uit te passen hoe ik me hier morgenvroeg uit moet draaien. Elke keer als ik denk ‘zo moet het kunnen!’, bekruipt me meteen die paniek van ‘en als het nou fout gaat?’.

Die nacht heb ik geen oog dicht gedaan. Steeds probeerde ik me te focussen op het ‘moment suprème’ hoe ik die scheefhangende camper eerst een meter terug moet zetten, dan scherp links indraaien, doorrijden tot op het lemen pad en dan zo snel mogelijk rechts indraaien en dan hopen dat ik niet van die scherpe steilrand afglijdt. Marijke ligt rustig naast me te kurken en een bosuil roept onophoudelijk ‘oehoeee . . ‘. Blijkbaar ben ik toch ingedommeld want om zes uur schrik ik wakker, ik droomde dat ik met de camper compleet op z’n zij lag . . .

Ik moet wel erg stil zijn geweest vanmorgen aan het ontbijt en ongetwijfeld heeft Marijke gemerkt dat ik met alles veel sneller klaar was dan normaal. Maar ze wist dat ik onder hoogspanning stond en zweeg op zo’n moment, dat vind ik nou echte liefde. Ik kruip vastberaden achter het stuur en wacht tot Marijke klaar is. De motor wordt gestart en de versnelling gaat in de achteruit!!?? Potverdomme, hij slipt, snel zet ik hem in de vooruit, draai nog korter als gedacht naar links, geef een beetje gas en . . . . . . hij glijdt de berg af, de voorwielen bumpen op het lemen pad, hét signaal dat ik nu als de sodemieter naar rechts moet draaien om niet via die steilrand op mijn zij terecht te komen! Maar mijn drietonner van 6,70 lang komt keurig rechtop en zijn voorpoten krijgen grip op de grillige stenen van het lemen pad. Ik wil nu wel blijven doorrijden, maar moet stoppen want Marijke moet ook nog mee. We nemen snel afscheid van tante Sidonia, omringd door haar twaalf katten, en rijden opgelucht weg. Terloops zien we nog dat kabouter Plop onder zijn autowrak ligt te sleutelen, we zwaaien maar er komt geen reactie.

Zoek je dan toch die uitdaging op je vakantie, of wil je wel eens weten hoe het voelt om ‘de wanhoop nabij te zijn’, kijk dan op www.annekringhs.com. De regen klettert nog steeds op het dak van onze kaarsrechte camper, Marijke ligt alweer te kurken en ik heb er weer zin in. Morgen op pad naar de Auvergne . . . .