Erger moet het niet worden

We zitten aan een kraakheldere Tarn, die zich haastig voortspartelt tussen indrukwekkende rotsmassieven naar iets wat me nu even niet interesseert. In de verte hangt het viaduct van Millau als een kunstig spinneweb boven een indrukwekkende kloof. Boven ons cirkelen een paar Delta-vliegers, die optimaal profiteren van de thermiek boven die mooie Gorges du Tarn. Het is 28⁰, strakblauwe hemel, Marijke nipt aan een witte wijn, aangelengd met koele spa en ik slurp aan m’n laatste blikje bier van de Aldi. Erger moet het niet worden.

Ik moet eerlijk bekennen, het leven van een vroeg-gepensioneerde kent soms van die dagen dat je denkt ‘nou ja, dat had wel beter gekund’. Die leveren dan soms bewust of onbewust wat lullige irritaties op van ‘wie gaat er koken vandaag’ of ‘ik kan er toch ook niks aan doen dat die Fransen zo graag gehurkt poepen’. Een vrolijk bedoelde opmerking van ‘ze hebben in ieder geval altijd een schone bril’, scoort op zo’n dag dan meestal een dikke onvoldoende. Erger moet het niet worden.


Maar de afgelopen week hebben we geen klagen. Wat wil je, we hebben stralend weer, we mijden de ‘Autoroute’ en de alternatieve weg langs de noordkant van de Pyreneeën is adembenemend. Als er weinig te beleven valt, laten we André Hazes de stilte vullen in de camper, waarbij we wel steevast ‘eenzame kerst’ wegdrukken. Marijke heeft de kaart op schoot en voorspelt exact elke scherpe bocht en ieder volgend interessant bergdorpje. De verdere communicatie omvat voornamelijk opmerkingen en bevestigingen. ‘Kijk rechts die besneeuwde toppen’, ‘ja, prachtig’. ‘Heb je die kleine wijnrankjes gezien’, ‘ja, het lijkt wel Lanzarote’. ‘Wauw wat een rotsen’, ‘ja, dat is echt kicken om daar tussen te rijden’. ‘We moeten stoppen Jan om wat te eten’, ‘ja schat, je vergeet gewoon de tijd met al dat moois’. Erger moet het niet worden.


We hadden een mooie camping vlakbij de Middellandse Zee in Port Leucate. Bij de ‘Acceuil’ glimlachte de jongeman dat we de mooiste plek kregen. En dat klopt, we waren de enigen dus we konden uitzoeken. Dat valt niet altijd mee, soms vind ik het prettig als ze ons gewoon een exacte plek aanwijzen. Een Nederlands echtpaar zoekt in tegenstelling tot ons resoluut een plek, maar blijkbaar hebben ze een probleem. Aangezien problemen oplossen mijn eertijds beroep was, stap ik op de vrouw af. ‘Kan ik misschien helpen’. ‘Dat weet ik niet, maar we hebben geen Franse stekker’. ‘Ooh maar dan kunnen jullie bij ons inpluggen, moet je wel naast ons komen staan’. De vakantie keert terug op hun gezicht en wij hebben aan Willem en Alie leuke gezellige buren. Aan de overkant rijdt een Duitser minstens tien keer ‘hin und her’ totdat mevrouw het goed vindt. Het zal toch niet, ze pluggen keurig in de elektriciteitspaal en blijven afwisselend op en neer lopen tussen camper en paal. Ik zie dat mevrouw heel intelligent met de waterkoker bij de paal heet water regelt. Ik vermoed inmiddels het probleem en benader voorzichtig met ‘gutentag, entschuldigen Sie bitte aber ich vermute es liegt am Hauptschalter in Euer Wohnmobil’. Er komt geen reactie, en op een hautaine wijze wordt me de rug toegekeerd. Het blijft die avond donker aan de overkant. Maar daar bleef het niet bij, Marijke moest snel onze stoelen redden voor een gehaaste Fransman die zijn camper één meter naast ons wilde persen. Gelukkig vond zijn vrouw dit niks en vond zij een dwarse opstelling over twee plekken een betere oplossing. Ik kan er niks aan doen, maar ik moet altijd even kijken hoe ze uitpakken. Nou, en deze pakte echt groot uit, luifel uitgedraaid, vloerkleedje, grote tafel, vier stoelen (voor elk twee), kleine tafel met een electrische gril en serieus, er werd een alarminstallatie bevestigd compleet met rode lamp! Maar het leukste kwam nog, ‘monsieur’ ging de antenne richten en dat duurde wel erg lang. Hij bleef in en uit lopen, keek schichtig naar de stand van onze antenne, vloekte zich weer naar binnen en de antenne maakte aanhoudend totaal overbodige draaibewegingen. Er werd druk getelefoneerd, eerst rustig maar al snel met enige stemverheffing. ‘Madame’ had een plekje in de zon gezocht. Ik begon te twijfelen ‘zal ik hulp aanbieden met onze beeper’, maar soms denk ik ‘hij kan me ook vragen’. Erger moet het niet worden.

Als jullie denken dat ik iets gefantaseerd heb, nee, absoluut niet! Misschien een klein beetje overdreven, ja, kan zijn. Maar rondtrekken door Frankrijk zonder vooropgezet plan met zijn tweetjes is meer dan met toegevoegde waarde af te doen. Erger moet het niet worden.