Op z’n Grieks of toch maar niet ?

Komende maand zijn we weer back-in-athletics, we zijn weer thuis en gaan ons voorbereiden op een werpvijfkamp in Stekene! En de beste voorbereiding doe je niet alleen met trainen maar vooral met kleine wedstrijdjes en ik heb er al een paar uitgezocht voor de komende weken.

Marijke en ik hebben afgelopen weken als een stelletje zigeuners rondgezworven door het voormalige Oost-Duitsland. Een mooi land met een herkenbare historie en een ongerepte natuur. Tijdens onze reis een paar keer goed kunnen trainen, er liggen immers (vervallen) sportparken genoeg. Die zetten je onder dat trainen overigens wel aan het denken, vóór 1990 was de voormalige DDR opvallend en verdacht goed met atletiek. Maar tegenwoordig lijkt het wel, nu het niet meer moet, doen we het ook maar niet meer. Ja, wat moet ik daar van denken, wat vinden jullie ervan.

Ook heb ik me nog eens door een dik boek Griekse mythologie heen geworsteld. Ondanks die worsteling echt de moeite waard om je nog eens in die letterlijke wirwar van Griekse mythen en sagen te verdiepen. Het zijn ongelooflijke verhalen over goden, halfgoden en de interactie tussen goden en mensen. De mythologie levert de meest fantastische verklaringen over het ontstaan van de wereld, de hemellichamen, sterrenbeelden, de mensen, de goden, ziekten, leven en dood, natuurverschijnselen en de oerelementen aarde, water, vuur en lucht. Maar ook over haat, liefde, trouw, ontrouw, overspel, goed en kwaad. Het vormde de basis van het geloven en denken van de oude Grieken. Daarbij werden stambomen van zomaar aangewaaide goden en oudere godheden, soms uit andere culturen zoals Anatolië en het oude Mesopotamië en Egypte, zomaar omarmd, opgenomen en ingepast, nieuwe mythen gecreëerd om die inpassingen te verklaren, werkelijk waar, hoe verzonnen ze het. Ook oude bijna vergeten historische gebeurtenissen werden tot mythe verheven, zoals die van de Amazonen, of werden in mythevorm overgeleverd. Onvoorstelbaar, wat hadden die oude Grieken een ongebreidelde fantasie, en verdomd, voor werkelijk alles vonden ze de meest ingewikkelde verklaring.

Uiteraard ligt ook in dat oude Hellas de bakermat van de atletiek, en daar ligt dan tevens ook zo’n beetje de verklaring van mijn belangstelling. Ik heb al die oude historische plekken en stadions al eens eerder bezocht, en ook die lagen er net als in Oost-Duitsland verdomde verlaten en desolaat bij. En ook Griekenland is overigens al heel lang geen hoogvlieger meer in de atletiek. Vanaf dat Zeus zich niet meer laat zien op de Olympos “doen ze het blijkbaar ook maar niet meer”.

Het zijn volgens mij zeker geen toevalligheden dat “te” veel verhalen uit de Griekse mythologie “te” veel lijken op verhalen uit het oude en nieuwe testament. Alleen vertelde Homerus zijn prachtige mythes, sagen en verhalen uit lang vervlogen tijden al in de 8ste eeuw vóór Christus. Misschien toch een aansporing om de volgende reis toch nog maar eens Darwin te gaan lezen “On the origin of species by means of natural selection”. Je weet wel, over de evolutietheorie, de rechtlijnig natuurwetenschappelijke verklaring voor de evolutie van het leven op aarde. Het beschrijft het proces waarbij erfelijke eigenschappen binnen een populatie van organismen veranderen in de loop van de generaties als gevolg van genetische variatie, voortplanting en natuurlijke selectie.

Misschien hadden jullie dat niet van mij verwacht, maar zo zit ik dan wel eens op een doodstille camping onder een indrukwekkende sterrenhemel bij een stevige borrel te mijmeren over Zeus, Herakles, Homerus, Jezus Christus, Charles Darwin, Walter Ulbricht . . . en onze eigen Jan-Peter.

Ja, en als je daarbij ook nog over het geloof gaat nadenken, wie moet je dan nog geloven. Die Grieken wisten het allemaal te mooi bijeen te fantaseren, de Bijbel heeft ook wat veel van die sterke verhalen, Darwin lijkt me ongelezen al logisch. Die mythen en sagen, leuke verhalen maar daar geloof ik niks van, die Bijbel blijft voorlopig nog wel even voor tweedracht zaaien, en om nu nog op mijn leeftijd nog eens te beginnen met voortplanting en genetische variatie? Dat stadion (of is het stadium) is inmiddels ook vervallen, en “nu het niet meer moet, doen we het ook maar niet meer”.



Maar wat die Zeus en die berg Olympos betreft, die houden we erin, de komende weken met m’n sportmaten op zoek naar wat modernere stadions waar we kunnen werpen, stoten en slingeren.

Wel eens van Sembzin gehoord?

Voor gepensioneerden is het niet zo slim om in het hoogseizoen met vakantie te gaan, het is duurder en véél te druk met al die gezinnen met kleine kinderen en blaffende honden. Maar ja, in juli-augustus zijn er weinig wedstrijden, het was bloedheet en de camper stond toch maar voor de deur. “Misschien is het aan de Oostzee wat frisser”, zei Marijke. We zijn nu twee weken onderweg, en al twee weken boven de 30⁰C. Via Beerta, Bleckede, Lüneburg, Ratzeburg kwamen we in Neukloster, vlakbij de Oostzee aan de Neuklostersee. Er was geen plek op de campings aan de Oostzee, “vielleicht noch für ein Handtuch am Strand” grapte een Duitser. Maar Neukloster is geen straf, het ligt in een schitterende omgeving, we stonden 50m van het water, wat wil je nog meer. Ooh ja, een sportpark, even zoeken en het kleine dorpje blijkt een heus atletiekstadion met sintelbaan te hebben. Wat wil je ook, we bevinden ons in de voormalige DDR!

Naast de camping ligt een ogenschijnlijk verwilderd bos, in een verloren moment even op inspectie, en verdomd. Daar lagen een vierbaans sintelbaan van 100m, twee verspringaanlopen en drie naast elkaar liggende kogelringen. Overwoekerd met onkruid en het beton was verweerd. Ze waren al (20?) jaren niet meer gebruikt, dus dat werd weer eens tijd. Lekker een paar keer getraind met kogel, discus en werpgewicht. Of het nu lag aan die (historische) omgeving, het Lübzer bier of het warme weer, ik weet het niet, maar het ging fantastisch. Ik zal niet opscheppen maar het werpgewicht vloog wel naar 18 meter!

We hebben de Oostzee definitief afgezworen en zijn gisteren vertrokken naar de Mecklenburgische Seenplatte, een prachtige streek niet ver van Polen. Die eerste camping aan de Plauer See dat was werkelijk niks, de tweede in Waren zat mudvol, maar Marijke had onderweg een alternatief gespot dat niet in de ons beschikbare gidsen stond. En zo staan we nu in Sembzin aan “die Müritz”, het grootste binnenmeer van Duitsland. Je hebt er méér dan twee dagen voor nodig om er omheen te fietsen. In Sembzin is een kleine camper-/caravanplek, 16 plaatsen en als je s’avonds voor méér dan 23 euro verteert, dan sta je er voor niks. Anders betaal je 8 euro, inclusief het zwembad!!

Het is wel een echt toeristische streek, en wat opvalt, 99% Oostduitsers, een verdwaalde Zwitser en wij dus. Waar ligt dat aan? Het is er toch erg mooi, niet duur, een beetje heuvelachtig, je kunt er dus goed fietsen, het barst van de meren waar je prima in kunt zwemmen. Mooie, maar vaak vervallen, vakwerkboerderijen en wat triestig aandoende dorpjes. De binnenwegen zijn vaak slecht en soms éénbaans met om de 100 meter een inhaalstrook. Alleen de mensen zijn erg stug, soms een beetje lomp en heel zelden spraakzaam. Vanmorgen kregen we overburen, man, vrouw, zoon en hond. De man had moeite om z’n caravan op de juiste plaats te krijgen, dus ga ik de simpele ziel helpen nietwaar! Werkelijk, ik duw me te pletter voor die vent, zeg nog “bitte” tegen hem, maar iets terugzeggen, ho maar. Vervolgens wordt er uitgepakt, de hond zoekt de rust van onze camper op en de man besluit ook maar zijn tuinstoelen aan ons toe te vertrouwen. Ze gunnen je geen blik waardig, de voortent wordt opgezet, en jullie raden het al, de scheerlijnen worden (bijna) aan onze camper bevestigd. Wat doe je dan? Je bent gast in dit land en je wil geen ruzie maken. Misschien heeft hij de uitruil socialisme versus flexibiliteit niet goed begrepen? Dus besluiten we maar onze camper naar een rustiger plekje te verplaatsen. Met: “So, jetzt haben Sie noch etwas mehr die Freiheit!”, neem ik afstand van de Ossies en de man lacht me warempel vriendelijk toe.


Nu vraag ik me toch af, heeft dit iets te maken dat hier zo weinig buitenlandse toeristen zijn, of is het voor die vervelende gepensioneerden gewoon niet zo slim om in het hoogseizoen met vakantie te gaan.

Vakantie aan de Elbe

Soms heb je dat, dan versmelten geplande vakanties in genieten van het heden met flash-backs van onze bijna vergeten geschiedenis-lessen. Niet dat je dat opzoekt, nee, het overkomt je gewoon. En als ik dat nu overdenk is dat dubbel genieten van je vakantie, en een zoektocht naar respect in het verleden.

We staan in Bleckede aan de Elbe, de voormalige grens tussen Oost- en West-Duitsland. Gisteravond zaten we nog op een bankje op de dijk, te genieten van de ruige uiterwaarden van de Elbe en een mooie zonsondergang, Marijke onderbreekt de stilte: “Heej, zwemt daar niet iemand?”. Had ze beter niet kunnen zeggen, want vannacht had ik een droom, we zaten aan de Elbe en we zagen een man de snelstromende rivier over zwemmen. Hij strompelt aan wal, hij is geheel en keurig gekleed, kletsnat sleept hij zich naar het dichtstbijzijnde struikgewas! Dromen zijn niet altijd bedrog, ik zag in mijn droom een Oostduitse vluchteling, hoeveel zullen hier hun leven gewaagd hebben om naar het vrije westen te vluchten?

Vanmiddag hadden we een gesprek met een gezinnetje uit de voormalige DDR, vader, moeder, zoon van 11 en dochter van 13. De vader knoopte het gesprek met ons aan. Ze maakten een fietstocht van 700km van Cuxhaven door het vrije verenigde Duitsland naar Dresden. Onder het gesprek verzuchtte de man:"Wir haben unser Kommunismus eingewechselt für die jetzige Flexibilität”. Hij kijkt me vragend aan hoe ik daar over denk, maar ik zwijg begripvol. Hij zwijgt ook en ik doorbreek in mijn beste Duits: “Nicht jede Veränderung ist eine Verbesserung”. Het Oostduitse socialisme is terecht ter ziele gegaan, daar waren we het roerend over eens, maar het vrije westen heeft het sociale gedrag, zelfs het sociale denken, naar de klote geholpen. “Das neue Amerikanismus zwingt uns ja auch, oder . . . . “.

Onderweg van Baarlo naar Bleckede hebben we overnacht in Beerta, op een kleine SVR-camping. Beerta ligt helemaal in het NO-puntje van Nederland, het was er verschrikkelijk noodweer geweest maar dat hebben we allemaal gemist (gelukkig maar). In Finsterwolde en Beerta is de CPN (Communistische Partij Nederland) ontstaan en heel lang actief geweest. We hebben er wat rondgewandeld en je kunt je dat goed voorstellen als je die kleine armoedige dorpjes met piepkleine tegen elkaar aanleunende arbeiderswoninkjes ziet. Buiten de dorpen liggen op respectabele afstand van elkaar ontieglijk grote landerijen met statige prachtige woonboerderijen met schuren zo groot als kathedralen, je verafschuwt nu nog die verschillen en voelt met terugwerkende kracht de walging van die keuterboertjes tegen het grootkapitaal.
Maar alle communisten op ’n stokje, Bleckede in Nedersaksen is werkelijk schitterend. We hebben een prachtige camping in Radegast gevonden, beheerd door Nederlanders, middenin een natuurgebied met veel ooievaars en kraanvogels. Op 50 meter van de camper staat een ooievaarsnest met drie jongen, de ouders zijn de kuikens aan het leren hoe ze moeten vliegen. Aan Marijke heb ik dus even geen kind! We hebben lekker langs de Elbe gefietst, helemaal niet toeristisch, prachtige natuur, schitterende vakwerk-boerderijen, echt een aanrader. Toch blijven we hier maar een paar dagen staan, we willen nog een nachtje in Lüneburg op een camperplek gaan staan om de stad te bezoeken. Daarna ergens naar de Ostsee-Küste, het weer blijft goed hebben we begrepen. En de mensen hier zijn heel vriendelijk, ze worstelen erg met en vertellen graag over hun gespleten verleden.

Ooh ja, sinds 1992 bestaat er in Nederland de NCPN (Nieuwe Communistische Partij Nederland). In hun manifest staat dat ze streven naar een socialistische maatschappij zonder uitbuiting en onderdrukking, zonder onrecht. Naast het doel van opheffing van de sociale ongelijkheid staan evenzeer de idealen van vrijheid, democratie, de strijd voor zelfstandigheid en gelijke rechten voor vrouwen, en strijd voor herstel van het natuurlijk milieu hoog in het vaandel. Als je socialistisch nu eens vervangt door sociaal . . . . niks mis mee, toch?

Ik zie een keurig geklede man ploeterend zwemmen in de Hofvijver in Den Haag, kletsnat klautert hij uit het water en gaat wanhopig op zoek naar de hoeksteen van de samenleving.

Avondwedstrijd HAC-Helmond

Afgelopen donderdag 8 juli was weer heet en de dag ging geleidelijk over in een van die prachtige zwoele zomeravonden. Voordat we een paar weken naar de Ostsee gaan nog één keer op wedstrijd. Meer dan 40 werpers waren tussen het WK-voetbalgeweld op de avondwedstrijd van HAC-Helmond afgekomen. Daaronder een 13-tal regionale werp(st)ers van, variërend van B-junior tot M60, onder aanvoering van onze trainer Wim Coenen. De prestaties van Wim hadden duidelijk te lijden onder de aandacht voor zijn pupillen. Maar aangemoedigd door de meegereisde supporters werd het toch weer een geweldige wedstrijd. Er waren in het programma naast loop- en springnummers ook een drietal werpnummers: kogelslingeren, kogelstoten en discuswerpen. De beste twee onderdelen telden mee in de eindrangschikking van een tweekamp.

Het was geweldig om het enthousiasme te delen met ons clubje bij Swift. Ik verheug me nu al op de volgende gezamenlijke wedstrijd, want in die ring moeten ze die zenuwen de baas blijven en echt presteren, heel anders dan gewoon-maar-trainen. Alain Dijkstra verzuchtte toen hij het atletiekveld rondkeek:"Heej, da's vreemd, dit is de eerste wedstrijd dat ik niet hoef te sprinten!". Ik had daaraan willen toevoegen:”Ja ja, atletiek is meer dan lopen alleen”. Maar ik moet ook eens mijn mond kunnen houden en gewoon genieten van die jongelui die serieus bezig zijn samen met Wim om zover mogelijk te gooien.

Lieke Keunen, een B-meisje van Helden-Atletiek, traint nu een paar weken met ons mee. Ze heeft veel aanleg als werpster, is goed gemotiveerd en geniet zichtbaar van de inspiratie binnen ons groepje. We hebben haar drie dagen geleden geleerd hoe ze een slingerkogel moet vasthouden, voorzwaaien en wegsodemieteren. In Helmond had ze haar vuurdoop met kogelslingeren, en nog wel met mijn handschoen. Lieke kwam uit stand tot een meer dan uitstekende 24.22m. Ik waag me nu zelfs aan een voorzichtige voorspelling, als Lieke zich bij ons aansluit en een winter meeslingert doet ze volgend jaar mee om de prijzen. Misschien dat ik nog eens kan zeggen:”Ze gooide haar eerste wedstrijd met mijn handschoen”.

Marijn Horstermans staat naar ons kogelstoten te kijken en krabt zich achter de oren. “Wat heb je gestoten Marijn?”. “Zes maeter viëftig!”. “Klasse gedaan, daar kun je de komende wedstrijden op voortbouwen!”. “Det ving ig aug”. Zijn oudere broer, die al wat langer op atletiek is en al beduidend verder stoot, knikt bemoedigend.

Bij de Masters met discus was er een felle onderlinge strijd, weliswaar ruimschoots gewonnen door Jan van Hooft (43.48m). Maar daarachter was het spannend, Wim Coenen-37.92m, ikke-37.80m, Jacques Janssen-37.73, Henk van Bakel-35.55m en Frans Klep-33.88m!! Het kogelslingeren ging alweer een beetje verder, vorige week 42.49m, nu kwam ik tot 42.72m, netjes toch? De wedstrijd werd gewonnen door Wil van Uijthoven, die met bijna vijftig meter (49.50m) een persoonlijk record gooide.

Met kogelstoten werd het al een beetje donker, om kwart voor elf was de wedstrijd voorbij en konden we het terras opzoeken. Met z’n twaalven werd het weer een gezellig kringgesprek over atletiek, en de Moreeke zorgde dat de sterke verhalen er makkelijker uit kwamen. Het was alweer vrijdag toen de laatsten van ons sportpark Molenven verlieten. Complimenten aan HAC, de wedstrijden verliepen uitstekend (mede dankzij de "bordjes", sectorlijnen en de kleinere groepen), we hebben volop reclame gemaakt voor de Douwe-Smit-Trofee (30 oktober) en . . . . . het gaat geleidelijk aan weer beter met de werpnummers, schitterend . . . . . . , met dank aan SWIFT, HAC, Wim, Lampis etc. etc. . . . . . .

Komende drie weken geen atletiek, maar genieten van onze camper en hopelijk mooie rustige campings. Het werpgewicht, de kogel en discus gaan mee, want 28 augustus ligt de volgende uitdaging: de werpvijfkamp van Stekene.


Ooh ja, vanaf nu kun je een reactie plaatsen onder mijn berichten. Moet niet, maar voor diegene die dat wil, bestaat daar nu de gelegenheid voor. Ook mijn trouwe volgers kunnen zich nu aanmelden . . . . .

De mussen vallen van het dak . . . .

Afgelopen week was het met die temperaturen van +30⁰ eigenlijk te heet om te trainen. Nee, het kan nog erger, we hadden beloofd vrienden te helpen met verhuizen. Onze camper konden we stallen op camping “Am Birkentor” in Schwanenberg. Werkelijk een aanrader, ’s morgens liggen ongevraagd en onbesteld de verse broodjes voor de deur. Met de fles water binnen handbereik hebben we ons door de week geworsteld om mee te helpen alles schoon te krijgen, ramen te wassen, vloerbedekking te leggen en de meubels en ingepakte dozen op de juiste plaats te krijgen. Ik heb (buiten Carnaval) allang niet meer zoveel gedronken en zoveel T-shirts kletsnat van het zweet moeten wisselen. De mussen vielen van het dak, de honden hadden de tong op de grond liggen . . . . en gezellig was het!

Maar “voor-het-geval-dat” ligt onderin de camper altijd mijn gereedschap om op elk moment met een werpvijfkamp mee te kunnen doen. We lazen in de krant dat er s’avonds een Rasenkraftsport-wedstrijdje was in Hückelhoven, nou dat moesten we dan toch maar doen. Slechts een twaalftal atleten had de hitte getrotseerd en zich gemeld bij Hans Fischer “im Schatten unter den Baum”. Inschrijfgeld hoefden we niet te betalen gezien de zware omstandigheden. De juryleden moesten geregeld wisselen op het kurkdroge gravelveld. Maar ondanks, misschien wel dankzij de hitte, liep het erg goed met kogelslingeren. Zes pogingen kregen we, en alle zes tussen de 41.53 en 42.49 meter, mijn beste van het seizoen. Het tweede onderdeel, gewichtwerpen, heb ik voor het eerst gedaan met twee draaien, en dat ging niet verkeerd. We kregen vier pogingen met afstanden tussen de 16.23 en 16.71 meter. Nog een beetje weifelend, maar even doorgaan met trainen dan zit de 17 meter er dit jaar nog in. Als toetje was er ook nog Steinstossen, voor mij betekent dat een stalen kubus van 7½ kilo éénarmig wegstoten, hij kwam toch nog 9.82 meter ver in de zandbak, net geen 10 meter. Bij controle blijkt dat ik hiermee in de top-5 van de Deutscher Rasenkraftsport- und Tauzieh-Verband e.V. zou komen!!

Komende maandag gaan we trainen in Roermond en komende donderdag de (voorlopig) laatste wedstrijd. Met de hele bubs van 11 werp(st)ers gaan we naar HAC Helmond, hartstikke leuk hoe het werpen in Roermond weer gaat leven!