Holland's Best Hammer Thrower . . .

Ons koude kikkerlandje verwordt steeds meer tot één grote wedstrijd, één grote onderlinge competitie. Hebben we net The Voice of Holland verwerkt, krijgen we The Voice Kids. En wees nu eerlijk, dat was ook nog eens veel leuker dan de grote Voice. Daar tussen door draaide ook voor het eerst The Winner is. De afgelopen weken werden we alweer getrakteerd op de voorrondes van Holland Got Talent, een werkelijk hilarisch kleurrijk palet aan waar Nederland in zijn vrije tijd mee bezig is. Soms lachwekkend, soms meelijwekkend, soms verbazingwekkend. Intussen draait RTL alweer warm voor de volgende Idols en kunnen we ook weer inschrijven voor de volgende Voice. Chantal Janssen kwetterde gisteravond dat ze weer zin heeft in de Jongens tegen de Meisjes. Een hele legbatterij aan jonge meiden is aan het afvallen voor de volgende Holland Top Model.

Om ons kijkers vooral scherp en competatief te houden hebben we Linda de Mol met Ik Hou van Holland, met de wie-kent-hem-niet ‘ai luf hollend bend’. Alsof dat niet genoeg is spelen we ’s zondagsavonds met Caroline Tensen Een tegen Honderd. Ben je te zwaar, geen punt, even kiezen uit Help, ons kind is te dik, Obese of SOS Sonja. Kleedt je schoonmoeder zich wat ordinair, inschrijven voor Hotter than my Daughter. Is je vrouw de hele dag aan het stofzuigen, biedt Help mijn vrouw is klusser de oplossing. Poetst ze helemaal niet dan kunnen we naar Hoe schoon is jouw Huis! Dat is toch allemaal om stapelgek van te worden, je zou er waanbeelden van kunnen krijgen.

Afgelopen nacht schrok ik plotseling wakker, net alsof ik struikelde, badend in het angszweet. ‘Wat is er?’ riep Marijke, die altijd alles meteen doorheeft. ‘Niks hoor . . ‘, loog ik, ‘ . . ga maar lekker slapen’. Maar met bonzend hart strompelde ik naar de badkamer om weer tot mijn positieven te komen met een glaasje water. ‘Potverdomme, wat unne kwats, hoe kun je nou zoiets stoms dromen?’.

Ik had me ingeschreven voor Holland’s Best Hammer Thrower. Naast de kogelring zaten de drie juryleden: Dan Karaty, Patricia Paay en Gordon. Aan de andere kant van de ring zat ik keurig tussen een stelletje bloednerveuze kogelslingeraars. Robert ten Brink stelde iedereen op z’n gemak voordat het trainingspak uitmocht en we één-voor-één de ring in moesten. ‘Heb je er zin in?’, hoor ik hem plotseling tegen mij zeggen. ‘Hmmm . . ‘, krijg ik er net uit. ‘Ben je zenuwachtig?’, vervolgt hij. ‘Neeee . . ‘ stamel ik terwijl de staaldraad tegen de zwaar in het gras liggende kogel aantrilt en mijn samentrekkende maag het zuur tegen mijn gehemelte spuit. ‘Je mag . . .’, zegt Robert. Maar ik was net potdomme bezig om mijn trainingsbroek uit te trekken, vlieg verschrikt op en flikker meteen voorover. M’n broek hangt om m’n enkels en iedereen om me heen buldert van het lachen. Liggend in het gras ontdoe ik me zo snel mogelijk van m’n lange broek. Maar zoals jullie wellicht weten, in een droom duurt dat meestal een eeuwigheid, het lukt van geen kanten.

- ‘Ik ben een stuk handiger met mijn broek op de enkels, hahahaha . . . hihihihihi’, hoor ik Gordon gieren. Totaal in de stress sleep ik mijn altijd gewillige kogel achter me aan naar mijn podium, de kogelring.
- ‘What’s your name, and where do you come from . . . ?’, opent Dan Karaty heel beschaafd het bal. ‘Well . . . . ik ben Jan Titulaer en kom uit Baarlo, maar eigenlijk ben ik in . . . ‘.
- ‘Daar hebben we nu geen tijd voor’, schudt Patricia met haar te lange nagels het te strak zittende kapsel een beetje op, ‘zeg maar wat je komt doen!’. Totaal overdonderd kijk ik schuin omlaag naar mijn kogel, die helaas geen schouders heeft om op te halen. ‘Nou, eigenlijk wilde ik komen vioolspelen maar . . . ‘.
- ‘Nu gaan we niet proberen grappig te zijn, dat is mijn taak hier, ik zit hier heus niet voor de kat zijn viool, hahahaha . . . hihihihihi’.
- ‘Please, you may start . . . !’, wat een vriendelijke man die Dan.

Ik plaats mijn voeten zorgvuldig tegen de rand van de ring, gooi m’n kogel nonchalant naar rechts. Door de knieën zakken, rug recht, vooruit blijven kijken en beide armen gestrekt. Ik zwaai twee keer voor en zet de eerste draai in, dat gaat perfect. Kogelslingeren is echt mijn ding, heerlijk. De tweede draai gaat zo goed dat ik besluit er nog een derde achteraan te draaien. In ‘wakkere’ toestand zou me dat nooit lukken. Ik blijf mooi laag tijdens het draaien en ik voel de middelpuntvliedende kracht in mijn kogel opbouwen. Bij de afworp strek ik beide benen fel uit en zwiep de kogel over de schouder in het veld. ‘Viewiewiewiep . . . ‘, zingt de draad in de splijtende lucht. Het lijkt een eeuwigheid maar hij valt ‘boeoeoevvv . . .’ neer en vernielt daarbij een beetje het gras. Wat een machtige worp, ‘goed gedaan schat’ hoor ik Marijke zeggen boven het ovationele applaus uit. Vol trots loop ik in de richting van Dan, Patricia en Gordon voor hun ‘final judgement’.

- ‘Ik vond er geen bal aan’, opent Gordon, ‘misschien als je die motorhelm onder je shirt had weggehaald, hahahaha . . . . . hihihihihi’. Wat een slap gelul dacht ik, ‘dat zijn keiharde buikspieren, klojo, jij met je verlepte slappe-lach-spieren’.
- ‘Nououwww, als je dat smoezelige T-shirt de volgende keer uitdoet, dan wil ik je nog wel een keertje zien . . .’, kraait Patricia sensueel met half geopend mondje, ‘. . . . ik ben toch wel nieuwsgierig geworden naar die verborgen schouderpartij!?’. Zie ik daar een druppeltje slijm in een van die mondhoekjes weglopen, of is dat lekkende botox?.
- ‘Nice job, Jan, really nice job man, but . . . . your performance needs to improve the choreography. Use the whole stage and involve the audience in it. Make your movements more outgoing, make it look like a dance-act’.
- ‘Misschien moet je het eens met twee ballen proberen . . . . . hahahaha . . . . . hihihihihi’.

Nou is het me potverdomme genoeg, ik draai hem zijn nek om. Ik loop op hem toe, maar mijn sportbroekje zakt op mijn enkels, ik flikker alweer voorover en met een schok wordt ik wakker.

Ongelooflijk dat je zo’n nonsens kunt dromen, waar halen mijn hersenen die onzin toch vandaan?