Limburgse K(r)ampioenschappen

Pinksterzondag organiseerde het 75-jarige Swift Roermond de Limburgse Kampioenschappen. Het was de hele dag stralend weer en heel sportpark de Wijher werd kleurrijk overspoeld met kleine atleetjes, en jawel hoor, ik was (op Jacques Janssen na) de oudste deelnemer. Overigens was dat ook zo’n beetje mijn meest opvallende prestatie, voor de rest was het knudde. Ik zeg nog tegen Marijke: ‘ook eens goed om te ervaren wat het is om achterin de uitslagen te bungelen’. En aan de IAAF inclusief al die gehoorzame atletiekbonden: ‘jullie hebben echt gelijk, ik heb vandaag aan den lijve ondervonden waarom oudere atleten met lichtere gewichten moeten gooien’. Iemand vertrouwde me toe nadat ik met volledige overgave de 2-kilo-discus had weggesodemieterd: ‘het ziet er niet meer zo soepel uit als een aantal jaren geleden Jan’. Nou, en zo voelde dat ook, maar ja, dit was een protestactie tegen het boycotten van de masters voor het LK maar niet voor herhaling vatbaar.

’s Morgens vroeg waren we al in Roermond om een paar jubileum-affiches op te hangen en om half tien was de juryvergadering. Jullie weten dat ik nogal sans-gêne kan uitpakken tegen bobo’s en topjury, maar ja, als ik aan mijn eigen weblog al niet meer mag vertellen wat er in mijn kop rondspookt? Peter R. de Vries zal me daarvoor echt niet gaan ‘stalken’ en mocht ik later toch onverhoopt Petrus tegenkomen hoef ik me daarvoor niet te verantwoorden. Maar je bent gewaarschuwd.
Die juryvergadering was een echte muppet-show, daar stond me d’r eentje te oreren en zichzelf belangrijk te maken, ongelooflijk. Hij had de hele week aan het tijdschema gewerkt en zóóó’n grote stapel mailtjes moeten doorlezen. Met bordjes werken vond ie maar niks, maar na de zoveelste steunbetuiging mompelde hij ‘nou ja, als jullie dat willen’. Ooh ja, ook streng opletten op correcte clubtenue, vooral de broekjes verdienden extra aandacht en toch ook vooral letten op de uniforme ‘duidelijke herkenbare’ startnummering. Niet van die vieze klittebandjes, nee, die wielrenners daar ben ik ook zeer succesvol mee bezig en die doen dat veel beter. Vijftien euro boete als het niet goed zichtbaar is . . . Intussen verspilt de tijd en is het al bijna 10 uur en dan moesten Marijke en ik jureren bij kogelstoten. Ik maakte dat nederig en beleefd duidelijk en we liepen ‘met toestemming’ weg, het hele jurycorps achter ons aan.

Daar stonden we met z’n zessen bij de kogelring en we keken elkaar aan van: ‘hoe gaan we ’t aanpakken?’. Nou gewoon, even vragen wie-wat-wil doen, rustig bespreken dat we ‘uit voorzorg’ vooraf controleren op startnummer en clubtenue, opletten bij achteruit de ring stappen, niet in de ring komen met meten, opletten dat die kleintjes niet gooien maar stoten en achter de ring vrijhouden om de atleetjes niet uit de concentratie te halen. Nou, met nog wat van die tips is dat zo’n beetje het recept voor een probleem- en vlekkeloze wedstrijd kogelstoten. Zelf rolde ik de kogeltjes terug en had daarbij een perfect overzicht op het strijdperk. Marijke en de andere juryleden hartelijk bedankt, jureren is gewoon ‘normaal doen’.

Atletiek is mijn grootste liefhebberij, ik kan ervan genieten, het is maar een spelletje zou je zo denken, maar niet voor iedereen. Komt me daar zo’n topper met trillende onderlip aanlopen: ‘ik ga naar huis, ik laat me toch zeker niet belachelijk maken’. Ik ging naar hem toe en wat bleek. Hij had een poging van een polsstokspringer ongeldig verklaard omdat hij geen startnummer droeg, en toen hadden drie van zijn maten hem vocaal nogal onheus besprongen. Scheidsrechter erbij, arm om de schouder en even later dribbelde hij weer driftig over het veld, maar niet in de richting van de polsstokbak. Die hadden de hele dag geen last meer, sportpark de Wijher had voor heel even zijn eigen Vinkenslag.

Even later zie ik een man met oranje hesje en cowboy-hoed Jeroen van Emmerik nogal woest een stapel discussen op z’n voeten kletteren. Toch maar even tussenbeide komen. Wat bleek, Jeroen had de man keurig gevraagd of ze klaar waren bij discus. ‘Ja hoor’, en dat was voor die overijverige Jeroen het sein om de discussen te wisselen voor de volgende groep, die eigenlijk allang aan de beurt was. Maar dat bleek een groot misverstand, ze waren pas klaar met de eerste drie pogingen en nu bezig met het meten voor de finale. ‘Maar moet je dan zo reageren als je zelf onduidelijk antwoord geeft?’. De cowboy erkende zijn dwaling en bood excuses aan.

Trainers en pupillen vormen ook zo’n dankbaar schouwspel, als je daar tenminste oog voor hebt. ’s Morgens had een trainer al dispensatie gevraagd aan de wedstrijdleider voor zijn pupil om met 1,75 in plaats van 2 kilo te mogen gooien. ‘Nee, dat was allemaal vooraf bekend en er worden geen uitzonderingen toegestaan’. Uiteraard dreigt een goeie trainer dan met ‘okay, dan gaan we naar huis’, om vervolgens naar de eerstvolgende lagere-in-rang te gaan. ‘Het is een van de laatste kansen om zich te kwalificeren voor het EK voor junioren . . . ‘. En laat nou dit argument overtuigend genoeg zijn, want tijdens de wedstrijd vormde de bewuste pupil een steen des aanstoots, een doorn in het oog en zoals het een goeie olifant in een porseleinkast betaamt waren de scherven niet meer te tellen, laat staan te lijmen. En langs de kant stond een trainer breedlachend toe te kijken, wat een klootzak.

Een andere trainertje dribbelde druk op en neer in het toch al veel te volle gebied tussen kogelring en discuskooi. Heej, hij dacht geconstateerd te hebben dat iemand op de rand van de sector had gegooid. Laat dat nou net toevallig die worp zijn die zijn pupil naar de tweede plek verwees. Laat nou net het bewuste jurylid op misschien twee meter te staan van de bewuste discus-inslag en hij op meer dan 30 meter afstand. Maar nee hoor, hij gaf 't niet op, de wedstrijd werd stilgelegd en zijn clubmaten opgetrommeld die allemaal in koor beweerden: ‘die was compleet op de lijn, die worp was ongeldig, schandalig . . . ‘. Nu ook weer scheidsrechter erbij, die correct de chef jury en veldjury erbij haalt: ‘de worp was geldig’. Het werd nu echt lachwekkend: ‘dan dien ik een protest in, waar kan ik dat doen?’. ‘Bij de scheidsrechter’, ‘en wie is dat?’. ‘Ikke, en het protest is bij deze afgewezen’.

Dezelfde trainer liep met z’n staart tussen de benen en uit de oren stoom afgevend naar de kogelring waar een andere pupil nog eerste lag met kogelstoten. Nauwkeurig legde hij met zijn camera elke poging vast. Zijn pupil is aan de beurt, trainer camera in de aanslag, en de jongeman verbetert zich duidelijk! Meteen door de ring lopen om te controleren dat de jury toch wel 9.59 en niet 9.58 afleest. Maar ik heb als chef jury gezien dat de jongeman overduidelijk de kogel gooit in plaats van te stoten. Dus zeg ik tegen hem: ‘ dit was geen correcte stoot, maar ik zie het voor de laatste keer door de vingers’. ‘Dat was niet waar kl . . . ‘, wordt mij toegesist waarop ik zeg ‘nou dan laten we dat filmpje maar eens terugspoelen’. Hij wordt rood in zijn hals dat heel komisch paars opstijgt naar zijn gezicht terwijl hij zijn camera als een gevreesde vijand ver van zich afduwt. ‘Nouww . . ?’ zeg ik, hij draait zich om en even later staat hij zijn pupil voor te doen hoe je een kogel correct tegen je hals moet houden. De laatste twee stoten worden keurig uitgevoerd, waarbij de trainer nu zonder camera zenuwachtig naast me stond van ‘het zal toch niet’. Ik steek m’n duim op naar hem en vertrouw hem ‘keurig gedaan’ toe. Helaas kan ik niet voorkomen dat zijn pupil ook nu weer naar de tweede plaats wordt verwezen. Het pad van een trainer gaat niet altijd over rozen . . .

Na de wedstrijd zitten we weer met ons vertrouwde kringetje gezellig aan het bier. In toenemende mate begrijp ik wat men met tunnelvisie bedoelt, want ik blijk veel andere van die sappige voorvallen te hebben gemist. Nou ja, je kunt niet alles hebben. En, Swift Atletiek, jullie hebben het keurig gedaan en er is altijd ruimte voor verbetering. Bijvoorbeeld de eigen leden laten betalen voor een eigen wedstrijd vond iedereen toch wel erg miereneukerig. Zeker voor die jeugdleden, en ook nog eens bij een 75-jarig jubileum. Je zou bijna gaan denken wat een oude vrek. Maar ja, ik voelde me vandaag ook al een oude gek.

En Swift is gewoon een prachtige club . . . . .