Zorgkosten, ook uw apotheek steelt een graantje mee

Mijn Marijke en ik zitten geregeld ’s avonds voor de televisie met stijgende verbazing te luisteren als weer een volgend facet wordt uiteengerafeld over onze onrustbarende torenhoge zorgkosten. ‘Snap jij dat nou’ vragen we met grote regelmaat aan elkaar. ‘Hoe meer ze veranderen, hoe meer ze erover lullen, hoe duurder het wordt’, is intussen onze standaard conclusie. Maar ja, zolang het niet te dichtbij komt?

Ooit is het allemaal uit terechte zorg begonnen. De geschiedenis van het Nederlandse zorgstelsel gaat terug tot 1874 (zie Wikipedia). Timmerlieden uit die tijd in Amsterdam waren aangesloten bij het door dokters gerunde 'Algemeen Ziekenfonds Amsterdam', en verzochten in 1874 om de contributiegelden die ze aan het AZA betaalden in de bouw van goedkopere arbeiderswoningen te steken. De hooghartige doctoren uit die tijd waren niet gediend van dit verzoek en gaven als antwoord 'dat de werklieden zich wat meer op hun werk, en wat minder op dagdieverij moesten toeleggen'. Dit gaf de doorslag tot de oprichting van het Algemeen Onderling Ziekenfonds Door en Voor Werklieden. De Amsterdamse timmerlieden zetten zo de aanzet tot de oprichting van talloze fondsen in Nederland, waarmee de arbeidersbeweging het lot van de 'verworpenen der aarde' wil verbeteren. Deze onderlinge verzekeringen van arbeiders en vakbonden vormen een gezichtsbepalend deel van het ziekenfondswezen. Hier ontstond de ziekenfondsverzekering voor minder bedeelden. Er is niet veel veranderd, degenen die zorg dragen voor onze zorg maken er een arrogant en duur zootje van.
Gistermorgen waren we bij de huisarts! Een teruggekeerd vervelend ongemakje. Geen probleem, de huisarts weet wel raad en doet zelf de vereiste technische ingreep. Ze schrijft als nabehandeling dat bekende zalfje voor. ’s Middags ga ik met de fiets naar de ‘Service-Apotheek’ voor het ophalen van ons zalfje.

• Ik vraag verwachtingsvol naar ons receptje en de dame loopt zwijgend weg en zoekt tussen de gereedstaande zakjes. Even later komt ze terug,
• ‘Wanneer bent u bij de huisarts geweest?’.
• ‘Vanmorgen mevrouw’. Ze begint stilzwijgend een onduidelijke samenwerking tussen een toetsenbordje en een voor mij onzichtbaar schermpje. Ze zucht en loopt weer weg.
• ‘Zal ik er even bij gaan zitten’ bedenk ik me nog. Maar na enige tijd komt ze terug met een zakje.
• ‘U moet dit wel zelf betalen’, zegt de dame.
• ‘Nou ja, vorige keer kreeg ik het zo mee! Maar ja, waarom zou het ons beter gaan als de rest van Nederland? Vraag me wel steeds meer af waarom we eigenlijk verzekerd zijn?’

De dame heeft dat waarschijnlijk vaker gehoord, zwijgt en ziet dat ik mijn bankpasje tevoorschijn haal. ‘Ooh, hier kunt u afrekenen’, en schuift een kassa verderop gretig het betaalapparaatje in mijn richting. ’17,50 euro’, zegt ze, en reikt me het zakje en betaalbewijsje aan. ‘Neem aan dat de huisarts heeft verteld wat de bedoeling is?’, mompelt ze. ‘Ja hoor, we hebben het vaker gehad enne . . ‘, maar de dame laat me niet uitpraten en loopt alweer weg naar de ruimte waar de productie van de farmaceutische industrie ligt te wachten op haar winstgevende eindbestemming.
Thuisgekomen leg ik het zakje keurig op tafel, met het heerlijke gevoel dat ik vandaag weer iets zinnigs en nuttigs heb gedaan. ‘Heb jij een begeleidingsgesprek nieuw medicijn gehad?’, vraagt Marijke. ‘Nee, hoezo, moest dat dan?’. ‘Nee, maar dat staat op de rekening. En je hebt daar 6.36 euro voor betaald!’. Ik gris de rekening uit haar handen en bekijk de rekening. ‘Nou potverdomme nog aan toe, wat een stelletje oplichters’.
Ik loop meteen naar de telefoon om te bellen naar die ‘Service-Apotheek’. ‘Nou Jan, laten we eerst even eten, dan kun je wat rustiger worden’, zegt Marijke verstandig. Maar ik frommel mijn boterham in te grote brokken naar binnen, neem een slok om de materie voldoende week te maken om het zo snel mogelijk door te slikken. Hoe durven ze het? Ze heeft echt niks nieuws verteld. Ik vond haar voor een vrouw opvallend zwijgzaam. De huisarts had immers al gerefereerd aan eerder gebruik. Waarom vertellen ze bij die ‘Service-Apotheek’ niet gewoon fatsoenlijk waarvoor je eigenlijk moet betalen? Ik vond die dame al weinig voorkomend, ja zelfs, een beetje stiekem die rekening in het zakje wegmoffelen. Potverdomme, dit is dus de volgende instantie die mee gaat profiteren van de Nederlandse zorgindustrie. Het gaat ze nondedjuu niet meer om het beter maken van patiënten, maar om het beter maken van zichzelf. Zorg voor patiënten heeft definitief plaats moeten maken aan winstgevendheid van de hele zorgketen.
Helemaal opgefokt bel ik naar de ‘Service-Apotheek’. Marijke weet intussen wel dat ik in zo’n toestand heel rustig en correct kan overkomen en kijkt me glimlachend aan:

• Een man meldt zich en ik doe rustig mijn verhaal.
• ‘Ja, we vertellen de mensen altijd netjes waarvoor het medicijn is en waarvoor . . . . blablablablablabla’.
• ‘Ja, maar de dame heeft gewoon niks verteld. De huisarts heeft even gezocht in haar systeem welke zalf we de vorige keer hadden. Dat is alles . . . . ’.
• De man vervolgt: ‘Ja, er staat wel begeleidingsgesprek, maar dat houdt ook in eventueel contact met de huisarts, controle met andere medicijnen die u gebruikt . . . . blablablablablabla’.
• ‘Nou en, daar is hier toch geen sprake van . . . ?’.
• De man geeft op en vraagt mij om ons banknummer en belooft komende vrijdag de 6.36 euro over te maken. Ik slik de vraag maar in waarom ik meteen moest betalen en hij pas vrijdag terugbetaalt. Ik bedank hem niet maar besluit met de opmerking dat ik deze handelswijze als zeer onbetamelijk heb ervaren.

Marijke kijkt me aan en haalt haar schouders op ten teken dat het voor haar afgedaan is. Bij mij moet de adrenaline nog even uitwerken. Ik kruip achter mijn computer en zoek nog even wat we voor de zalf betaald zouden hebben op internet. En wat dacht je? Dezelfde zalf keurig thuis afgeleverd? Jawel hoor, 8.33 euro! Nog minder dan de helft en geen gezeik!
Mijn advies aan jullie is dus, als ze bij de apotheek zeggen dat je het zelf moet betalen. Even nadenken en vriendelijk reageren: ‘Dank u voor de informatie, maar dan zoek ik zelf even verder!’. Want echt, ik ben eens wat verder gaan zoeken. Alternatieven genoeg om je eigen zorgkosten te verlagen.
Je hoeft daarvoor niet eens op de fiets, en niemand die je onbetamelijk en arrogant behandelt.