zondag 29 januari 2012

Woeff . . . hap sloek . . woeff . . hèhè

Het valt niet altijd mee om het als hond iedereen naar de zin te maken. Maar wat echt tegenvalt is dat die mensen zich absoluut niet in mij als hond kunnen verplaatsen. Gisteren vierde het dochtertje van mijn bazen haar tienjarige verjaardag. Ja, ze noemen zich bazen, maar in feite ben ik toch echt wel hun altijd introverte psycholoog en fitnessbegeleider. Ik hou ze de hele dag een spiegel voor en zorg voor de hoognodige beweging, goed voor de stress. Nee, het beste moment van de dag is toch wel als ze een paar brokjes in de bench gooien. Hét signaal dat ik me in alle rust kan terugtrekken om lekker te luiwammessen.

Eerst had ik me al de hele dag verlekkerd aan het ‘zoar vleis’, mijn bazin deed alles wat een hond maar lekker vind in zo’n verschrikkelijk grote pan. Dat lange roeren en opwarmen hoeft voor mij echt niet, ik werk dat zo hap-sloek lekker weg. Maar hoe zielig ik ook keek, mijn nek uitstrekte of haar zachtjes met m’n zachte vacht verleidde. Niks viel er voor bassie te hassen, er viel zelfs niks op de grond. Jammer, want met wandelen ben ik misschien niet de vlotste, maar als er wat op de grond valt dan ben ik niet te kloppen.

Vóór het grote feest zat ik net te wachten om mijn superlange baas een frisse neus te laten halen, komen oma en opa binnen ‘hallooooh . . ‘. Nee, niet die van mijn vriendinnetje, maar die twee anderen. Gelukkig, die ouwe met dat grijze baardje wil ook mee wandelen. Heb ik tenminste wat meer rust, want anders lopen ze maar aan m’n halsband te rukken en tegen me te zeuren van wat ik allemaal wel niet mag. Nu lopen die twee samen wat te oreren over mijn soortgenoten die zomaar in het wilde weg schijten midden op het pad of op plekken waar mensenkinderen moeten spelen. Ik probeer het tempo van die twee langpoten wat te drukken, anders heb ik niet eens de tijd om uitgebreid te ruiken wie er allemaal op mijn pad gescheten hebben. Want alles begint met ruiken, heeft mijn moeder me beloftevol voorgehouden. Nou ja, totdat ik weet wat ze met ‘alles’ bedoelde, stort ik me maar met volle overgave op dat ruiken. Hèhè, ik word even verlost van m’n halsband, ik mag even de poten strekken. Ze hebben zichzelf aangeleerd door dan ‘vrij’ te roepen en begeleiden dat met een royaal gebaar alsof ze met beide handen lekkere brokjes strooien in de een of andere hoek. Maar wees nu eerlijk, welke idioot weet niet, dat als ze de deur openzetten of de ketenen afgooien, wat dan de bedoeling is. Zullen ze dat ook zo met die Holleeder gedaan hebben?

Nou zal ik ‘m eens krijgen, hij heeft er een verschrikkelijke hekel aan als ik wat in m’n mond pak. Aha, daar ligt een té opvallend blauw boterhamzakje, je ruikt nog dat er cervelaatworst in heeft gezeten. ‘Kom voor . . , kom hier . . . , apport . . . potverdomme kôm heej!’. Dat is pas echt lachen, nou even geen royale brokjesbewegingen maar van die korte fanatieke inhalige armgebaren. Op voldoende afstand laat ik tergend langzaam al kauwend de cervelaatsmaak over m’n tong gaan en slik heel ergerlijk uitdagend het plastic zakje in. Zegt die ouwe ook nog ‘hopelijk verpakt hij z’n keutel erin, goed voor het milieu’.

Eindelijk thuisgekomen blijkt dat m’n hele domein is ingenomen door van die druk pratende grote en kleine mensenkinderen. Eens kijken of ze ook begrijpen wat goed is voor een hond en ik begin m’n sociale rondje langs de gasten. Maar d’r valt niks van die lekker volgestouwde tafels, zelfs niet als ik heel zielig m’n oogwit laat zien. Nee, het enige wat ze doen is hun plakhanden aan m’n zachte buitenkant afvegen. Nou ja, dan maar naar die kleine mensenkinderen. Potverdomme, die gaan buiten spelen maar ik mag niet mee. Snappen jullie dat nou, als ik wil dan mag het niet en als zij het willen, dan moet ik naar buiten! Heej, daar komt dat leuke vrouwtje met dat korte rokje, die heb ik hier al vaker gezien. Even kijken of me dat weer lukt van de vorige keer. Ik loop stiekem achter haar aan en net als ze rustig met mijn bazin staat te praten, grijp ik m’n kans. Mijn altijd alerte vochtige neus steek ik van achteren onder haar rokje. ‘Iieeepppp . . .’ gilt ze en springt omhoog en iedereen giert van het lachen. Maar helaas, ook dat levert me niks op.

Daar komen de kinderen naar binnen. ‘Wie wil er een broodje knakworst?’, roept mijn bazin. Meteen sta ik vooraan, maar wat denk je. Iedereen krijgt zijn broodje knakworst behalve ik. Nog effe proberen of ik er eentje dat broodje uit z’n handje kan snaaien, maar niks hoor. Het ‘zoare vleis’ wordt royaal op opengesneden broodjes gedaan en verdeeld over de grote mensenkinderen. ‘Hmm . . lekker’ hoor ik bijna kwijlend van alle kanten. ‘Wie wil er nog wat’ wordt er ook nog geroepen. Nou ja, ikke natuurlijk, maar ik word niet begrepen. Hadden ze mij maar gebarentaal geleerd in plaats van zichzelf met dat ‘ge-kom voor, zit, down en aan de voet’. Ik heb zin in dat lekkere eten potdomme en alles wat mijn moeder me verder nog verzwegen heeft.

Ik geef het op en ga bij die oudjes onder de tafel liggen. Eindelijk eentje die me begrijpt! De baas van mijn vriendinnetje geeft me een stukje kaas . . . . hmmm hap sloek lekker. Gelukkig dat ook mensen roedelgedrag, sorry kuddegedrag, vertonen. Langs de andere kant van de tafel komt ook nog een stukje kaas. Heerlijk, mijn dag kan niet meer kapot, ik ga maar uit mezelf in de bench liggen. Wat buikoefeningen doen om die keutel in dat plastic zakje te wurmen.

zaterdag 21 januari 2012

Plagiaat . . . .

Deze week werd ik nogal vilain beschuldigd van plagiaat. Nu ben ik in die dingen misschien wat zwaar op de hand, dus ik schrok me dan ook echt wezenloos, plagiaat, ikke? Dat heeft toch iets te maken als je een wetenschapper, een kunstenaar of een schrijver benadeelt door het onrechtmatig ‘copy-paste’ van zijn creativiteit. Nou ja, ik pik wel eens plaatjes van internet, maar alleen die waar geen auteursrecht op berust. Maar mijn teksten? Die bedenk ik toch echt zelf, als ik niet kan slapen, onder het trainen of zomaar onder het nietsdoen. Of toch . . . ?

Ja, ik weet ook wel dat er veel van mijn andere website www.titven.nl wordt weggejat. Hier staat met bloed, zweet en tranen, maar ook met ontzettend veel plezier, mijn kostbaar vergaarde genealogische informatie. Maar ik heb daar geen enkele moeite mee, de lol zat ‘m in het opsporen in de vele archieven en ik wil dat best delen met het World-Wide-Web. Wel heb ik op de homepage geheel voor-de-kat-zijn-viool gezet ‘als je complete pagina's wegkaapt, heb dan het fatsoen om het even te melden!’ Misschien een beetje geniepig, maar op een zeer kritiek punt in mijn genealogie heb ik doelbewust een vette fout opgenomen! Niemand heeft zich ooit bij me gemeld dat hij (of zij) iets van mijn website heeft gehaald, maar twee weken geleden vond ik die bewuste fout maar liefst voor de 30-ste keer terug op internet, echt waar!! Maar na die beschuldiging van plagiaat zit ik toch effe behoorlijk te zweten voor m’n laptop. Moet ik nu die ‘30’ allemaal gaan aanklagen voor plagiaat, of kunnen die (als ze achter die bewuste fout komen) mij aanklagen voor frauduleus handelen?

Maar laten we eerst even verder kijken, hoe kom ik eigenlijk zelf aan mijn informatie? De afgelopen weken heb ik onderzoek gedaan in het archief van de Staten Generaal. Daar heb ik onder andere een pensioenbrief ‘getranscribeerd’ uit 1607, dus dat moeilijk leesbare handschrift letterlijk woord voor woord overgezet in het voor iedereen leesbare Microsoft Word, Font Calibri, lettergrootte 11. Dat zou dus eigenlijk plagiaat betekenen? Nou ja zeg, dan kan ik me wel een andere hobby gaan zoeken, want sinds 1980 heb ik al duizenden van die ouwe aktes moeizaam geplagiaat.

Gelukkig kan ik wel nog gewoon blijven kogelslingeren. Ik bekijk wel veel van die slingerfilmpjes op Youtube en tijdens wedstrijden probeer ik de techniek van mijn betere tegenstanders af te kijken. Potdomme, nu ik dat zo rustig opschrijf bedenk ik me ineens: ‘mag ik wel zonder toestemming zomaar een techniek kopiëren?’ Nou ja, dat zal wel niet zo’n vaart lopen, want door mijn slechte knie lijkt mijn techniek toch nergens meer op. Maar als anderen nu toch zo gaan slingeren als ik . . . .

Maar nu even terug naar dat plagiaat. Stel dat in een boek ergens staat: ‘de Tegelse kogelslingeraar Piet Gubbels verpletterde zijn tegenstanders met een worp van 43,38m’. Als ik dan ’n aantal jaren later deze informatie gebruik en schrijf: ‘zelfs 38 jaar geleden al wist de Tegelse kogelslingeraar Piet Gubbels zijn tegenstanders te verpletteren met een worp van 43,38m’. Pleeg ik dan plagiaat? Blijkbaar dus, want ik word er van verdacht! Nou ja, ik moet wel eerlijk blijven! Het waren ’n paar van die regels en nog ’n paar uit een biografie. Dus ik ben door het stof gegaan en heb mijn excuses aangeboden.

Verrek . . . , nu dringt pas tot me door waarom die Engelstalige Wikipedia deze week op zwart moest! Het leven wordt op die manier wel erg ingewikkeld. Ze zeggen wel eens: ‘gekken en dwazen schrijven hun namen op muren en glazen’. Als we nu eens met z'n allen afspreken dat overal waar we niet onze boterham mee hoeven te verdienen, daar vanaf nu geen naam meer aan verbinden! Hoeven we ons niet meer druk te maken als iemand anders dit (ge)(mis)bruikt.

‘Nou, doe ‘s normaal man . . .’, wees nou eerlijk, we lullen mekaar allemaal na. ‘Doe zelf normaal, man . . . ‘, mooie one-liners van Cruijff, Rutte of Wilders worden toch ook te hooi en te gras gebruikt. ‘En elk nadeel heb z’n voordeel’, dus hoeven we ons voortaan niet meer te ergeren als anderen ‘ons’ napraten.

Heel voorzichtig begon ik al te denken om een advocaat in de arm te nemen. Kost wel wat, want die wetkluivers vragen gemiddeld 180 euro, en als je een goeie wil ben je vlot 250 euro per uur kwijt. Nee, eerst maar even de wetswinkel bellen. Ik had mijn stukken keurig in chronologische volgorde uitgestald voor me liggen, en ik kreeg een alleraardigste geduldige student aan de lijn. Me nog één keer schuldig makend aan datzelfde delict, sorry plagiaat, las ik kalm en beheerst de gewraakte e-mail en overig evident bewijsmateriaal duidelijk gearticuleerd voor. Het wordt doodstil aan de andere kant, en ineens begint die jongeman me toch te gieren van het lachen, hij kwam niet meer bij.

‘Uhh, lacht u om mij, offe . . ‘.

‘Sorry’
zegt de jongeman, ‘we zochten net een onderwerp voor een carnavalsbuut voor ons advocatenbal, maar u brengt me op een idee . . ‘.

zaterdag 14 januari 2012

The Voice of Holland

Afgelopen week heb ik weer te veel uren achter mijn laptop gezeten! Ik dacht dat ik mijn familiegeschiedenis compleet had, krijg ik ineens toegang tot het archief van de Staten Generaal. Je weet wel, dat van Willem en Maurits van Oranje. En laat ik potdomme zo’n tien keer mijn kapitein Tutelaer daarin tegenkomen, die uit de 80-jarige oorlog, nou ja, en dan ben ik weer verloren. Maar zo zijdelings krijg je dan toch wel mee wat er in de wereld om je heen gebeurt. Laten we zeggen, the Voice of Holland klinkt af en toe door.

Helemaal ondergedompeld in mijn 80-jarige oorlog blijkt dat Beatrix op staatsbezoek was in de Verenigde Arabische Emiraten en Oman. Toch weer wat anders dan het beleg van Oostende waar mijn kapitein Tutelaer het commando voerde. Hoe zal die eruit gezien hebben? Nou, onze huidige en toekomstige koningin zagen er echt niet uit. Compleet verborgen onder een te groot en overdreven gekleurd beddelaken, en dan een kussensloop in een bijpassende kleur nonchalant over het hoofd of hoed gedrapeerd. ‘Moet je dat zien . . ‘ zegt Marijke. Ik dacht nu even goed scherp opletten of onze uit de kluiten gewassen Alex misschien ook rondloopt in zo’n te wijde pofbroek en zo’n getordeerde lendedoek om zijn niet onbescheiden staatshoofd gedrapeerd. Wat een teleurstelling, wat een eitje, hij durfde niet! Laat ie zijn moeder en z’n vrouw rondlopen als middeleeuwse kloosterlingen, pure achterstelling van die vrouwen. Dat had ik nooit en te nimmer toegestaan, ik had me aangepast en zo’n flodderbroek aan gedaan. Het duurt dan ook niet lang of Wilders laat heel terecht wat van zich horen en is het gedeeltelijk met me eens. ‘Wat heeft de Koningin te zoeken in moskee in Abu Dhabi? Met abaya en hoofddoek?’, twittert hij. Schitterende woordkeuze heeft die man, abaya klinkt toch heel anders dan beddelaken of kopvod, toch? Alleen zijn uitleg is weer iets scherper, hij zoekt het altijd weer in die Islam. Die beddelakens zijn een symbool voor onderdrukking van de vrouw. Nou ja zeg, zo zwaar zijn die beddelakens ook weer niet, en een vrouw tussen de beddelakens? En zeg nou eerlijk, als Willem Alexander zich had aangepast en gewoon in die wijde broek was gestapt en zo’n overmaatse hondedrol op zijn hoofd had gezet? Dan was er niks gebeurd! We hadden ons kapot kunnen lachen, en hij had de twee dames volledig afgeschermd tegen alle kritiek. En half Limburg wist meteen ‘wat moet ik met Carnaval dragen’. En nou krijgt Wilders weer de schuld, maar als Willem . . . .

Deze week onderweg naar mijn trainingveldje bij Scheuten Glas even de radio aan. Groot nieuws, een Limburgs PVV-statenlid was geroyeerd omdat hij in een email iemand een 'uitgekotst stuk halalvlees, gemaakt van Turks varken' had genoemd. Nou ja zeg, Marijke en ik zappen altijd weg bij die jonge moderne cabaretiers zoals Hans Teeuwen of Theo Maassen, want wat die allemaal durven uitkotsen!!?? Sterker nog, straks krijgt die Hans Teeuwen nog een koninklijke onderscheiding voor zijn echt misselijk makende seksuele fantasieën met onze koningin. Ik zit even voor me uit te mijmeren, de Voice of Holland heeft te vaak een gespleten tong en een ‘twisted mind’. Maar als iemand me een ‘imbeciele paardenlul uit het achterlijk katholieke zuiden’ wil noemen, dan maak ik daar geen enkele ophef over, mijn zegen heeft ie . . . .

Trouwens die Voice of Holland wordt steeds meer the Voice of the Mole! Ze hadden het al wat ingeperkt, want eigenlijk zou het toch the Voice of the Netherlands moeten heten. Maar als je daar in het openbaar iets over waagt te zeggen, word je al snel beschuldigd van chauvinisme, of voor ‘imbeciele paardenlul uit het achterlijk katholieke zuiden’ uitgemaakt. Terwijl dat toch duidelijk andersom is, och, laat ook maar zitten. Want die John de Mol gaat van het Europees Songfestival nu eindelijk eens een Hollands succes maken. Idee is simpel, je zet in Hilversum een brievenbus neer en iedereen mag zijn eigen liedje en vertolker insturen. Hijzelf stopt er ook een stuk of zes in. Een onafhankelijke jury selecteert dan de zes besten, en John de Mol arrangeert hier dan een geweldige show omheen en de winnaar mag naar Cyprus. Laat nou net toevallig die zes die John de Mol in die gore bus heeft gestopt geselecteerd worden. Je gelooft het toch niet? Ik heb een beetje aan statistiek gedaan, maar als je zes witte knikkers in een grote bak met zwarte knikkers stopt. Wat is dan de kans dat je er met een Blind Audition net die zes witte raven eruit haalt? Antwoord is simpel: bedrog, fraude en de zaak besodemieteren tegelijk. Als ze hem daarmee confronteren zegt hij met een uitgestreken gezicht: ‘Jullie willen toch eindelijk die halve finale halen? En trouwens, het zijn gewoon de zes besten!’ Nu nog een kleine voorspelling van een simpele paardenlul: ‘dat songfestival wordt geen succes, maar dan is die live-televisie-show allang weer grandioos afgesloten en verkocht naar die Oosteuropese stumperds, die sowieso altijd heel eerlijk die finale halen’.

Maar gisteravond heb ik toch nog een vreugdedansje gemaakt door de kamer. ‘Hoi, hoi, hoi . . .’, high five . . . high five!! Marijke zei nog: ‘Jan, doe voorzichtig met je knie . . ‘. Kan me niks verrekken, Chris Hordijk gaat naar de finale van the Voice of Holland, we hebben eindelijk gewonnen. Schrijven en lullen ze die Charly Luske al maanden de hemel in. En gisteren ging het er echt om, er was geen uitweg meer, Chris Hordijk of Charly Luske. De enige echte onvervalste finale tussen Nederland en Molland! En WE hebben gewonnen, want wie volgende week die finale wint doet niet meer ter zake. Al bij de Blind Audition, Charly had nog niet de kans gehad één valse noot te bedenken. Draaien die vijf trouwe volgelingen exact gelijk op die knoppen. Ik heb een beetje aan statistiek gedaan, maar als je vijf serieuze juryleden serieus een zanger laat beoordelen. Wat is dan de kans dat die alle vijf exact na één seconde exact gelijk drukken? Antwoord is simpel: bedrog, fraude en de zaak besodemieteren tegelijk. Vorige week in de kwartfinale lag Chris tot drie maal toe ‘ruim’ aan kop, en wie wint er uiteindelijk: Charly, ja, die jongen kan er eigenlijk ook niks aan doen. Zelfs gisteren hadden hun gezamenlijke coaches, Niks en Sidom, al hun duidelijke voorkeur uitgesproken voor Charly. Stelletje kwallen, de wedstrijd was nog niet eens gespeeld, excuus, gezongen. Ook de mij normaal wel sympathieke Angela kraaide: ‘die the Voice wint zal eerst om Charly heen moeten, en ik zie dat niet gebeuren!’. ‘Nou, ik wel’ zei ik tegen Marijke en typte weer CHRIS op mijn mobieltje naar 3131!

Nu las ik vanmorgen dat ene Mental Theo zijn laptop door zijn plasma-TV had gegooid omdat Charly niet naar finale ging. Zal die aandelen hebben bij . . . Als WIJ verloren hadden, dan hadden we gewoon een extra borrel gepakt en dan hadden we ons weer voor de zoveelste keer gemanipuleerd en 'onderdrukt' gevoeld. En die Willem, die had gewoon in die pofbroek moeten stappen en die tulband moeten opzetten, gemiste kans om de eer van z’n land te redden . . . en z'n moeder en echtgenote van de onderdrukking.

vrijdag 6 januari 2012

Sportgala Roermond 2012

Gisteravond was in de Oranjerie het jaarlijkse Sportgala van Roermond. Hier huldigt Roermond op waardige wijze allemaal zijn kampioenen en biedt hen een spetterende feestavond aan. Ik heb dit al eens eerder verteld, de gemeente Roermond weet hoe je met kampioenen hoort om te gaan. Dat miereneukerige zoals dat in Venlo gaat, staat in schril contrast met de huldigingen die ik zelf mocht ondergaan in Eindhoven en Roermond. Die twee zijn voor mij echte sportsteden, zij huldigen iedereen die dat op de (inter)nationale sportaccomodaties bevechten en uitmaken!!!!

Van onze werpersgroep Swift Atletiek waren uitgenodigd 'onze' kampioenen Jan van Hooft, Peter en 'zijn dochter' Sina Mai Holthuijsen. Peter geeft direct na de avond zijn eerste indrukken weer: ‘Het was een onvergetelijke avond. Na afloop van het Sportgala heb ik nog persoonlijk met de presentator Dré Peters gesproken en hij vond persoonlijk dat dit het beste Sportgala was van de laatste dertig jaar. Een groot compliment ook aan de voetballer Soufiane Touzani die de prijsuitreikingen deed en tevens de hele zaal animeerde met zijn muziek en show’. Voor die het niet weten, Soufiane Touzani is een bekende Rotterdams Marokkaanse (straat)voetballer en rapper, hij staat hierboven samen met Sina Mai op de foto!

Zeker ook een felicitatie waard is de Erespeld als vrijwilliger die Jan van de Winkel kreeg opgespeld! Heel terecht voor zijn vele werk o.a. als voorzitter van de wedstrijdorganisatie commissie en namens de werpers proficiat!! Zonder vrijwilligers als Jan gaat het immers niet.

Jan, Peter en Sina Mai van harte proficiat en laat dat voor ons een extra stimulans zijn om in 2012 ook een Limburgs of Nederlands kampioenschap te behalen. Ook onze grote trainer Wim Coenen deelt in hun succes. En natuurlijk ook de andere Swift-kampioenen van harte gefeliciteerd: Martin Hasebos, Jeroen Hommelberg, Wessel Kamphuis, Jim Vaughan, Jorn Kubbinga, Liesje Knelissen, Stan Ubachs, Pie Meeuwissen, Siem Winkelmolen en Owen van Dijk.

maandag 2 januari 2012

Oplossing crisis in zicht

Ik had het in 2008 al uitvoerig voorspeld: de gepensioneerden gaan uiteindelijk de rekening van de crisis betalen! Toen ik dat zei hoorde je ze gewoon denken: ‘. . . . hij weer hoor’. Want zoals iedereen kreeg ook ik elk jaar een heel duidelijk pensioenoverzicht op de deurmat. En daar stond het altijd heel keurig zwart-op-wit, mijn opgebouwde pensioen, mijn aantal opgebouwde pensioenjaren en wat ik aan het einde van de rit aan pensioenrecht had opgebouwd. Je leest het goed, pensioenRECHT. Tot die onheilspellende berichten van afgelopen week.

Nu zijn er inmiddels al honderden miljarden steun naar de banken verhuisd, die mogen immers nooit en te nimmer omvallen. Het afgelopen jaar zijn er eveneens honderden miljarden naar de zwakke EU-landen gesluisd, we kunnen ons niet permitteren dat de eurozone uiteenvalt. Maar ergens moet dat gat toch mee gevuld worden? En wie wordt er ingeluisd, waar valt dat het makkelijkst te halen?

Eerst even wat verder terug in de tijd, ruim 150 jaar geleden, de kleine peuterboertjes worden fabrieksarbeiders. En daar was opeens die attente werkgever die opviel dat nadat de mensen te oud werden om voor hem te werken, ze dan automatisch aan de bedelstaf waren overgeleverd. Dat kon toch niet, hij vond dat maar niks, dat was niet sociaal. Daarom hield hij telkens een stukje van het loon in, en dat werd keurig op de bank gezet. Waren ze niet meer in staat om te werken, dan was daar dat ‘appeltje voor de dorst’. Ergo, ons pensioen is simpelweg ‘uitgesteld loon’. Dus aan alle jongeren onder ons, jullie hoeven echt niet voor die oudjes te gaan betalen! We hebben, getuige ons jaarlijkse pensioenoverzicht, dat zelf opgebouwd.

En de pensioenfondsen leefden nog lang en welvarend. De miljarden groeiden bijna gelijk met de gigantische kantoorgebouwen, waarbinnen onze spaarpotjes werden beheerd. Ik wilde wel eens meemaken hoe dat ging dat beheer. Dus liet ik me kiezen in het ‘College van Beheer’ van ons eigen pensioenfonds. Potverdomme, dat zag er geruststellend uit. De werknemers en de werkgevers stortten keurig hun bijdrage in de pot. Die pot werd vervolgens grotendeels keurig belegd in veilige ‘vastrentende’ aandelen en de pot liep over van de dekkingsgraad. Maar toen kregen we een nieuwe werkgever, een Amerikaan. Die vond het maar niks dat er ieder jaar ook door de werkgever een paar miljoen in die pot moest. We moesten hoognodig meer aan Asset-Liability-Management gaan doen. Je voelde hem al aankomen, er moest meer in (te) hoog renderende (te) risicovolle aandelen worden belegd! Een verschrikkelijk duur bureau met mannen in blauwe pakken met krijtstreepjes moest een Asset-Liability-Study uitvoeren. Nu was ik ook nog statistisch analist, kon een beetje rekenen en redelijk handig met Excel (toen nog Lotus-1-2-3). Na een avond ‘in eigen tijd’ rekenen had ik in een spreadsheet op A4-formaat uitgewerkt waar de heren waarschijnlijk mee zouden terugkomen. Ja, je moet je toch altijd goed voorbereiden, toch? Je wapenen tegen die VOC-mentaliteit, meneer Balkenende. Het College van Beheer schudde volkomen synchroon het hoofd en de voorzitter mompelde zonder me een blik waardig te gunnen ‘laten we nou eerst die studie maar afwachten’. Dat duurde een paar kostbare maanden, want mannen met krijtstrepen pakken zijn nogal hebzuchtig, maar dan kreeg je ook wat. We werden uitgenodigd in een te chique kantoorgebouw aan de rand van Den Haag. Weggedrukt in het pluche met vóór ons een uitgebreid kopje koffie. Dat wil zeggen: inclusief een flesje spa rood, een flesje spa blauw, een prachtig ingebonden gelikt rapport in full-color, een schrijfblok met een te chique ballpoint en een schaaltje met pepermuntjes. Ik ging zo zitten dat ik onze voorzitter recht kon aankijken. En de te gladde presentatie begon. Normaal verwacht je dat er naast sterktes en zwaktes ook gekeken wordt naar kansen en bedreigingen. Voor de kenners onder ons een gedegen SWOT-analyse. Want we praten over ‘ingehouden loon’ en het pensioenrecht van hardwerkende mensen. Maar vastberaden en doelbewust werden we richting sterktes en kansen georeerd van het zeer lucratieve meer roulette inbouwen in onze ouderwetse en achterhaalde beleggingsportefeuille. Ik waagde vast te stellen dat alleen het werkgeversaandeel hiermee gediend bleek en het risico compleet naar de werknemer werd geschoven. En dat zijn nou juist degenen die ons moeten vertrouwen en compleet zijn overgeleverd. Onze voorzitter liep rood aan ‘hoe durft ie’. De presentator opende zijn krijtstrepen jasje en ging nonchalant op de tafel voor me zitten en probeerde mij te imponeren met nogal moeilijke actuaristaal, maar kon mij niet overtuigen van die versluierde ongelijkheid en risico's. Ik stond op zodat we tenminste weer qua oogcontact op gelijk niveau waren en vouwde mijn A4’tje open. De krijtstreep stond op en draaide zich om naar de voorzitter, die inmiddels een ongezonde paarse kleur aannam. Maar ik bleef staan en zei: ‘ik vraag u beleefd mij één minuutje aan te horen, dat lijkt me redelijk tegen de drie kwartier die wij aandachtig hebben geluisterd’. Rustig leidde ik hem langs een paar grafiekjes en tabelletjes, met een volstrekt eerlijke sterkte-zwakte analyse die een evenwichtige spreiding in onze bescheiden beleggingsportefeuille kritisch beoordeelde, een eerlijke verdeling van de inleg van werkgever en werknemers liet zien en ondanks het lage risico een ruime voldoende scoorde om boven de maximale dekkingsgraad uit te stijgen. Het verhaal van de krijtstrepen als ene uiterste tegenover het schrille contrast ‘als-het-allemaal-een-beetje-tegenvalt’. De man keek afwisselend naar mij en naar mijn A4’tje, zweeg even en zei ‘keurig gedaan, met respect, maar deze discussie moeten jullie intern voeren’. Maar de sfeer was al naar de klote en ik voelde voor het eerst hoe een paria in India zich moet voelen. En je begrijpt het al, die interne discussie is er nooit van gekomen. Ik heb mijn conclusies maar op papier gezet en bedankt voor het College van Beheer met het verzoek om de brief op te bergen in het archief.

Het bovenstaande zal niet alleen gebeurd zijn met ‘ons’ zuurverdiende eigen ‘ingehouden’ loon. Ook bij de andere pensioenfondsen is volkomen onnodig risicovol en onverantwoord omgegaan met ‘hun’ geld. En we hebben er niets aan kunnen doen, we zijn onwetend gehouden van het pyramidespel dat er achter onze ruggen gespeeld is.

Nu worden de banken met honderden miljarden overeind gehouden en de sukkels die zich hebben laten verleiden verschuilen zich achter die ‘wir-haben-es-nicht-gewusst’ dikke boom. En wij gepensioneerden, die niks te zeggen hadden, elke maand keurig een gedeelte van hun loon moesten afstaan, die moeten nu de mond houden? Er zal immers niemand voor ons opkomen, wij moeten niet klagen, we hebben het toch zo verrekte goed, we hebben het beste pensioen van de hele wereld. Nee potverdomme, we moeten ze aanklagen, we zijn ronduit bestolen en besodemieterd. Hebben jullie al één politieke partij gehoord, die kamervragen gaat stellen? Nee, in een pyramidespel zijn altijd degenen die ingelegd hebben uiteindelijk de dupe, eigen schuld dikke bult?

We hebben altijd in het volste vertrouwen onze spaarcentjes op de spaarbank gezet, we hebben nooit getwijfeld dat ons pensioenrecht niet goed beheerd zou worden. Maar helaas, we worden keihard met een nieuwe realiteit geconfronteerd. Sprak vroeger de bankdirecteur tegen de pastoor: ‘als jij ze dom houdt, houd ik ze arm?’ Nu zijn ze al met z’n vieren, ze kunnen nu samen hun pokerspel spelen, de politiek en het pensioenfonds zijn aangeschoven. En de voorzitter van het pensioenfonds neemt het woord:

‘Als jij ze misbruikt, jij ze voor de gek houdt, en jij hun spaargeld vergokt, zal ik net doen alsof we er niets aan kunnen doen’

zondag 1 januari 2012

Beste wensen


De allerbeste wensen, en moge er in 2012 heel vaak met veel lol heel ver gestoten, geworpen en geslingerd worden met veel respect voor de afstanden van je tegenstanders!