dinsdag 28 september 2010

Stick to your dreams

We had a dream
Er waren eens vier oudere werpers die in 2008 besloten hun aflopende carrière een laatste impuls naar de toekomst mee te geven. Ze hadden een droom, een missie. Samen hun sterke schouders onder de noodlijdende werpnummers zetten. De jeugd interesseren voor dat machtige kogelslingeren, kogelstoten, discuswerpen en speerwerpen. Hun enthousiasme bracht succes, in no-time slaagden ze erin een gedreven masters-werpersgroep bijeen te gooien. Helaas werd hun succes gesmoord in het stinkende zweet van een horde dolgedraaide sjokkers. Ze waren niet meer welkom, aanstormende jeugd werd angstvallig weggehouden bij die veel te gevaarlijke werpkooien, het eindeloze rondjes moeten lopen bleek de gepaste natuurlijke selectiemethode, krachtige werpers en sierlijke springers werden de paria’s van het atletiekveld, een wethouder met het formaat van een uitgezakte werper degradeerde zichzelf tot slaaf van de uitgemergelde skinheads, het succes werd weggepest.

But still we had a dream
In 2009 besloten de vier oudere werpers elders hun missie voort te zetten. Het moet toch mogelijk zijn om die vermaledijde werpnummers te behouden voor de atletiek. Twintig minuten verderop was een kundige werptrainer luidruchtig enthousiast bezig met een handjevol junioren. In no-time slaagden ze erin rondom deze trainer een werpersgroep uit te bouwen. Twintig junioren, senioren en masters zijn inmiddels zeer succesvol en gevarieerd bezig met allerlei werptuig. De vier oudere werpers gokten ditmaal echter niet op één paard. Er werd een euregionaal platform op internet gestart, een vangnet voor de uitgeworpen werpers-paria’s , een nieuwe impuls voor de in werpen geïnteresseerde atleten. Een van die vier, laten we hem Henk noemen, legde de basis met www.lampis.nl. De volgende, laten we hem Peter noemen, gaf een internationale boost aan de website met www.lampis.net. Méér dan 300 oudere werpsters en werpers meldden zich aan. De grensoverschrijdende deelname aan werpnummers groeit explosief, vele internationale vriendschappen zijn er intussen gesloten, er wordt gefeliciteerd bij successen, er wordt geadviseerd en getroost bij blessures en tegenslagen. Maar het meest belangrijke is, het werpen groeit zowel kwantitatief als kwalitatief. Helaas pakken nu ook weer dreigende donkere wolken samen boven Lampis. Succes lokt ook negativiteit uit, polarisatie drijft het compacte werpersgilde uiteen. Het succesvolle open platform dreigt een gevangenis te worden met zijn eigen cipier.

I had a dream
In 2010 besloten vier oudere werpers hun missie nog verder uit te bouwen. Met hun sterke handen verbraken ze de tralies om Lampis. Werpen is niet slechts voorbehouden aan oudere werpers en werpsters. Alle kogelstoters, discuswerpers, speerwerpers en slingeraars moeten kunnen meedoen met het promoten en opstuwen van de werpnummers in de atletiek. Er werd gezocht naar nieuwe platform-mogelijkheden op het internet. Regionale wedstrijden vormen samen werpcircuits, aanstormend talent en ervaren rotten stimuleren elkaar naar club- en nationale records.

I had a wishful dream
In 2016 staan vier nog oudere mannen schouder aan schouder, hun armen zoeken steun om elkaars schouders, ik zie bij de een 'n traan rollen en ook nog ergens een trillende onderlip. Het Wilhelmus klinkt tijdens de ceremonie protocollaire van het discuswerpen op de Olympische Spelen. Op de hoogste trede staat een Nederlandse atleet, het lampis-logootje kijkt brutaal tussen de halfopen ritssluiting van zijn oranje jasje.

zondag 26 september 2010

Vakantie is vooruitzien?

We zijn nu alweer bijna drie weken zigeunertje aan het spelen. Je doet eigenlijk niets anders dan wat slapen, fietsen, wandelen, terrasjes zitten, bergen beklimmen, te veel eten en niet trainen. Vooral dat laatste mis ik toch wel erg snel. Die Federweisser, Zwiebelkuchen, Weinfeste, Schnitzel, Weinprobe, Choucroute, Flammenkuche en Dégustation du Vin hebben we nu wel genoeg gehad. We hebben de hele Moezel en de halve Rijn aan ons voorbij laten trekken. Ik verlang weer naar die stink-Maas, de roest moet van de stoot- en slingerkogel worden afgespuugd, de laatste loodjes van het seizoen 2010 nodigen uit. Nog een paar dagen naar de Sûr in Luxemburg, even goedkoop tanken, nog even lekker eten in Reisdorf.

Intussen lopen buiten ons om de voorbereidingen voor de Douwe-Smit-Trofee. Wat dat is, kom maar eens kijken op 30 oktober vanaf 10:00 uur op sportpark de Wijher in Roermond.

Ik ben er eigenlijk niet klaar voor, maar heb er wel ontzettend veel zin in.

donderdag 9 september 2010

Paol werpe en briek goèje

Ergens na 1984 was de recreatieve atletiekvereniging Orion actief in de vaderlandse competitie, en we waren altijd goed voor een finaleplaats. Dat leverde voor vier van ons een uitnodiging op in de Nederlandse Mastersploeg. Eigenlijk een schandvlek in de geschiedenis van Orion, want we waren immers recreatief, we hielden geen prestaties bij, laat staan clubrecords! Op de foto staan we desondanks te glimmen in het nationaal tenue, van rechts naar links Jan Theeuwen, Jac Lommen, Henk van Bakel en ik. Ploegleider Gijs Knoppert was ons persoonlijk komen uitnodigen tijdens een training op den Herungerberg, ik zie hem nog verschijnen, grote stappen met zijn vettig leren tasje onder de arm geklemd. Hij wist dat we nogal veelzijdig inzetbaar waren, echter dan moet je dat bij ons wel op tijd melden.

In Hilden (D) hadden we met onze verplichte nummers binnen onze mogelijkheden een keurige bijdrage geleverd aan het nationaal belang. Nou ja, dan is het tijd voor een lekker Alt, de kantinebeheerder werd een beetje nerveus want hij bleek maar één krat in huis te hebben. Net toen we de laatste flesjes lieten ontkurken kwam Gijs Knoppert naar binnen gebeend. “Of wij ons wilden gereedhouden voor de estafettes . . . !!??”. Bij de aanblik van de lege flessen op tafel sperde de blijkbaar calvinistisch opgevoede Gijs zijn ogen wagenwijd open, schudde zijn hoofd en ging op zoek naar meer serieuze kandidaten. Even later zagen we Jacques Janssen zijn spikes zoeken.

De jaren kregen vat op onze ledematen, het sprinten, hordenlopen en springen ging nog wel, maar het was esthetisch en qua prestatie niet meer om aan te zien. Het enige wat dan overblijft zijn de werpnummers, maar dat moest voor ons dan wel een beetje afwijkend. De oude-jaarsloop in de Boekend werd gekoppeld aan het 'briek goèje', wie kan er het verst gooien met een straatkei. Nou, een succes werd dat niet, Jac Lommen won en de overige drie van het illustere viertal volgden hem op respectabele afstand. Een paar body-builders met vrouwelijke support werd het licht uit de ogen gegooid en door ons vernederd, ja ja, zo moet je dat niet aanpakken als je wat wil opbouwen.

De volgende poging was aansluitend aan de bosloop in de Heldense Bossen, we gingen 'paol werpe'. Zo’n vieze plakkerige stam van een dennenboom moest je rechtopstaand in je handen pakken en dan zover mogelijk weg sodemieteren. De kunst was dan om hem te laten kantelen, want dat geeft meteen een paallengte voorsprong. De enige die dat kunststukje lukte was Henk van Bakel, en thuis was er trammelant om die hars uit de kleren te krijgen.

Uiteindelijk hebben we gevonden wat we zochten, de werpvijfkamp. Jan Smit en Frans Klep hadden dit voor ons uitgevonden in Eindhoven en wij vieren waren er als de kippen bij, dat hadden we eigenlijk al die tijd gezocht. Zelfs onze hoogspringer Jan Theeuwen leefde op en smeet het werptuig opvallend ver weg. De volgende gevleugelde woorden waren dan ook van hem: “Ik zie dat werpen gewoon als werken, en dat moet je zover mogelijk van je afgooien”. Ik zie het hem nog zeggen met die grijns achter zijn ontblote grote tanden. We hebben ons zelf het slingeren en gewichtwerpen aangeleerd, kogel, discus en speer kenden we al maar moet nog steeds bijgeschaafd worden. Onze tweede jeugd in de atletiek was begonnen, tientallen gouden, zilveren en bronzen plakken kregen we inmiddels omgehangen.

Intussen zijn we alweer een jaar of vijftien en vier atletiekverenigingen verder, Jac Lommen en Jan Theeuwen zijn ermee gestopt maar niet vergeten, getuige de nationale bestenlijsten.

Henk van Bakel en ik staan zaterdagmorgen weer in Eindhoven aan de start voor onze zoveelste werpvijfkamp.

maandag 6 september 2010

Over je eigen schaduw heen . . . .

Vreselijk, de politiek ontwikkelt zich steeds meer als de ware splijtzwam van de samenleving. Ik heb altijd gedacht, politiek is een vak, een roeping, je moet de instelling hebben om het beste te willen geven voor je land, met al zijn inwoners en zijn broodnodige internationale relaties. Natuurlijk zijn er verschillende denkbeelden en legt ieder zijn eigen accenten. We leven immers in een tolerant land met vrijheid van meningsuiting. Maar wat een oenen.

Om het wat overzichtelijk te houden hebben wij kiezers ergens begin juni een tiental partijen bij de laatste verkiezingen het mandaat gegeven ons kleine landje te besturen voor de komende vier jaar. Maar toen begon het gestechel, Marc wil graag met Maxime en Geert. Job wil liever niet met Emiel, terwijl die weer met iedereen wil behalve met Geert. Alexander flirt met Femke en beide verliezen daarbij elk gevoel voor sensualiteit. En Marianne vindt nog steeds dat er een einde moet komen aan de bio-industrie. Onze koningin wijst achtereenvolgend van die stokouwe ernstig kijkende mannen aan om te informeren wie met wie wil, en die proberen daarbij dan tot 76 te komen, want dat is nodig om die andere 74 buitenspel te zetten. Even dreigde dat te lukken totdat Klink een kink in de kabel bleek door te gaan klikken en Geert zijn buurman niet meer geloofwaardig vond.

Wat een opluchting, hèhè, het is ze niet gelukt. En daar kwamen de wolven in schaapskleren weer uit hun fractiekamertjes, Job wil nu ineens wel met Marc een accoord schrijven. Emiel kraait dat hij nu eindelijk wel eens aan de beurt wil komen. Femke en Alexander zeggen opvallend gelijk gebruind dat zij het nu wel samen kunnen. Ja en allemaal vinden ze dat ze nu over hun eigen schaduw heen moeten springen. Vandaag mogen ze allemaal weer naar de koningin, hopelijk schijnt de zon, kunnen ze haar meteen voordoen hoe dat gaat, dat over die schaduw heenspringen, laat me niet lachen.

Nou Majesteit, ik wist het wel, ik zou ze vanavond allemaal naar Roermond sturen, kunnen ze met ons als straftraining mee kogelstoten. Kijken wie er over zijn schaduw heen kan stoten, stelletje lamzakken. Behalve Femke dan, haar zou ik aanstellen als formateur (of is het dan formateuse?) van een zakenkabinet. Duidelijk geen ouwe zak en eindelijk een vrouw. Want geloof me, dat kleuterklasje is hoogstens in staat om hun eigen schaduw nat te piesen, waarbij de meerderheid zijn schoenen niet eens weet droog te houden!

Zaterdagavond was er een avondwedstrijd in Valkenswaard, de slotavond van het Circuit-14. Dat is een geweldig initiatief van de vier atletiekverenigingen uit de Kempen (ZO-Brabant). Niet dat die van Veldhoven, die van Best, die van Eindhoven en die van Valkenswaard het zo goed met elkaar kunnen vinden. Nee, maar zoals overal loopt de baanatletiek terug, en als je dat niet accepteert, dan moet er wat gebeuren. Niet drie maanden lullen en nog niks hebben, gewoon aanpakken. Gewoon met z’n vieren een website opzetten en vier baanwedstrijden organiseren (zie http://www.circuit14.nl/). Geweldig gedaan, het aantal deelnemers aan baanwedstrijden in hun regio is meer dan verdubbeld. Hoe het daar intussen met de belangstelling voor de politiek is gegaan weet ik niet?

Die van Swift waren er ook en wonnen de werpnummers, het clubje van Wim Coenen groeit nog steeds in kwantiteit en kwaliteit! Onderweg en op het veld ontstaan wel vaak verhitte politieke discussies, maar onze formateur Wim richt ons op de dingen waar we samen goed in zijn, en zo hoort ‘t. Ik heb ook nog een kleine studie gedaan op het uitstoten met kogel, misschien hebben de fractieleiders er wat aan.

Op bijgaand plaatje staat in het midden hoe het hoort, de vier er omheen doen in ieder geval hun best, maar dat moet beter.

Overigens over beter gepraat, die rechts boven is Harry van den Heuvel. Hij is er na een zware buikoperatie weer helemaal bij, hartstikke goed Harry.