Mijn favoriete sportmoment van 2014

Laat me ook eens weten, wat was jullie favoriete sportmoment in het afgelopen jaar?

Voor mij was de keuze heel duidelijk. Het is vrijdag 15 augustus, het journaal kijkt terug op een natte verregende dag, het was wisselend bewolkt, regen, 20° en ze geven zelfs code geel af. Ik loop nog even naar buiten om m’n nagels te knippen, kan ik daar tenminste niet meer op bijten. De spanning stijgt me naar de keel als ik quasi ontspannen op de bank ga zitten. Finale 200 meter dames EK Atletiek. Het is 20:25 uur, acht fantastische ranke sportvrouwen controleren voor het laatst hun startblokken in het Letzigrundstadion van Zürich. Ik hoor een diep sonore stem op de achtergrond

‘on your marks . . . ‘,

en betrap me erop dat ik voorover buig in de bank, mijn bovenlichaam gespannen, mijn handen strekken naar een denkbeeldige lijn. Als door een magneet aangetrokken bespeur ik een scherpe focus op baan drie. Het startschot klinkt en de acht beste Europese sprintsters schuiven in oplopende snelheid tergend langzaam naar elkaar in die moeilijke bocht. Ze naderen het rechte eind . . . en daar komt ze. Als een gazelle, maar dan met dat prachtige ‘losjes’ blonde haar . . . ‘heeft ze daar eigenlijk geen last van?’. Ik sta op van de bank terwijl zij volkomen ontspannen afstand neemt van de gehele Europese concurrentie. Sierlijk met van die machtige grijppassen, die mooie heldere kop op dat prachtige lijf. Alsof het geen moeite kost, maar ik weet wel beter. Twintig meter voor de finish,

dit is mijn sportmoment van het jaar . . . . . !

Mijn door artrose verpeste linker knie bestaat even niet en ik spring op en mijn knokkels raken pijnlijk het plafond. Mijn Marijke kijkt toe en begrijpt me onvoorwaardelijk. Zelfs met uitlopen neemt zij verder afstand , zij zweeft als ware het een Griekse godin over de finishlijn, gelijk met haar strek ik mijn arm. Zij wijst naar de hemel en ik naar het plafond, we hebben gewonnen, ik kan mijn tranen niet meer bedwingen en spring als een dolle door de kamer. Het zal verder geen rustige avond meer worden.

Dafne Schippers, hoe kan ik je bedanken voor dit mooie onvergetelijke moment. Dafne Schippers, twee keer goud op die belangrijkste onderdelen van het EK, de allerbeste Europese atlete van 2014, bij de allerbeste drie van de Wereld. En nou ja zeg, en dan geen sportvrouw van Nederland . . . Als klein pietepeuterig kneuterige landje moet je dan uitblinken op die regionale sporten als korfbal, schaatsen, hockey of fietsen in de modder! Maar de beste en mooiste dochter van de moeder aller sporten wordt genegeerd. Och ja, ze weten echt niet beter.

Aller, allerbeste Dafne Schippers, het maakt niet uit, voor mij ben je de allergrootste en je hebt me het allermooiste sportmoment van 2014 cadeau gedaan. Jij gaf 15 augustus 2014 om 20:27 uur mijn 57-jarige passie voor atletiek een onvergetelijke apotheose. We gaan samen nog even door, veel succes en nogmaals dank

Dafne Schippers . . . . . . .

Enne, laat me ook eens weten, wat was jouw favoriete sportmoment in het afgelopen jaar?