tag:blogger.com,1999:blog-57710056841994249222024-03-13T22:20:54.554-07:00Weight-PentathlonWat ik zoal aan een dagboek kwijt wil over mijn passie werpvijfkamp:
kogelslingeren - kogelstoten - discuswerpen - speerwerpen - gewichtwerpen.Unknownnoreply@blogger.comBlogger295125tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-83002362604767382662023-08-31T12:19:00.003-07:002023-08-31T12:20:57.238-07:00Werpvijfkamp perikelen<p><span style="font-size: medium;">Het lijkt alweer héél
lang geleden dat Jan Smit zaliger, Frans Klep en ik helemaal naar Tata (H)
reisden, enkel en alleen voor dat geweldige nieuwe atletiekonderdeel: de
werpvijfkamp. Ooit door dr. Georg Glöckner in Europa geïntroduceerd en méér dan
25 jaar geleden door onze eigen Jan Smit in Nederland. De nieuwe werpmeerkamp
explodeerde in aantallen deelnemers. Met als extra surplus: het kogelslingeren
en gewichtwerpen groeide gestaag mee en kwamen meer in de schijnwerper. Het
maakte ons trots. Als gewezen tienkamper kreeg de atletiek voor mij een nieuwe
dimensie. Van Hans Houtzager leerde ik in Eindhoven kogelslingeren en
gewichtwerpen. God, wat heb ik in die afgelopen 25 jaar genoten van mijn
atletiek. De mooie plaatjes van Erwin Suvaal onderstrepen die nog eens met een
glimlach. Ik zou er een boek over moeten schrijven.</span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAKWpEffw0g3jgHYUjK6ftNWj7he3ZPNtvm9X0cZ_fe7as2bVqtREQSaMAmNiS64jj5ZFj3uQQ7F1RDzZfny8OyQpL7KEPFtA4YMDQOpLIIq-YRIquNpisQayE3R7TbKFZ-O9tuf0R_jDoVBWbdwb9lWtX2ViClh90uuJEw79hPbgCsiItNxsF_GNh2AI/s650/5Kamp.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="441" data-original-width="650" height="136" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAKWpEffw0g3jgHYUjK6ftNWj7he3ZPNtvm9X0cZ_fe7as2bVqtREQSaMAmNiS64jj5ZFj3uQQ7F1RDzZfny8OyQpL7KEPFtA4YMDQOpLIIq-YRIquNpisQayE3R7TbKFZ-O9tuf0R_jDoVBWbdwb9lWtX2ViClh90uuJEw79hPbgCsiItNxsF_GNh2AI/w200-h136/5Kamp.jpg" width="200" /></span></a></div><span style="font-size: medium;">Toch zou het
dan een tragikomedie worden. Een stelletje onbenullen ging zich bemoeien met
ons succesverhaal. Onbegrijpelijke (medaille)limieten, belachelijke voorstellen
voor agegrading, beperken van het aantal deelnemers en het sterk reduceren van
de leeftijdsklassen(?). En waarom werden die echte oudjes toch zo
gediscrimineerd? Ze moesten (en moeten) Nederlandse records werpen om de
limieten te halen!? Het kwam allemaal voorbij, Theo Maassen zou er een sappige
sketch van kunnen maken.<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Maar waar
maak je je druk over? Eigenlijk niks en nergens, alleen jammer dat het zoveel
negatieve aandacht geeft aan die machtige werpvijfkamp. Niemand is er meer of
minder door gaan werpen. Wat puntjes meer met speer (!), wat minder puntjes met
kogelslingeren (!). So what (?). Misschien had ik die wedstrijd, die ik met 8
punten verloor van Jack Dekker, met de wetenschap van nu toch wel gewonnen. Wat
maakt ’t uit?<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Maar maak je
niet druk om mij! Ik ben er niet meer onder gaan lijden. Wel een groeiend
medelijden met die zielige bemoeials. En dat boek gaat er komen.</span><o:p style="font-size: 14pt;"></o:p></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-23540748317979269652023-02-20T08:57:00.005-08:002023-02-20T09:04:33.499-08:00Eigenlijk ook een beetje queer<p><span style="font-size: medium;">Vanmorgen zag ik op Facebook een foto van Femke Bol naast de vorige wereldrecordhoudster
op de 400 meter indoor. De frêle Femke uit Amersfoort naast haar wat bonkige
voorgangster. En meteen gingen de verschrikkelijkste commentaren los, werkelijk
beschamend.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">
Let wel, ook ik ging verschrikkelijk uit m’n bol met die 49,26 seconde op die
400 meter indoor. Met kloppend hart heb ik de hele avond gezocht naar nog mooiere
beelden en euforische commentaren op de Nederlandse televisie. Wanhopig keek ik
nu wel uit naar Gregory Sedoc, waar was hij als we hem wel nodig hadden? Want
onze sportverslaggevers beseffen niet wat hoe groot deze prestatie is en lullen
gewoon onzinnig de avond vol over voetbal.<br />
En ja hoor, zelfs op Facebook gaan de idioten onder ons liever los op de 41
jaar verborgen gebleven verdachtmakingen van de vorige recordhoudster. De
Oostblok-dames moesten het weer met terugwerkende kracht ontgelden! Het blijkt
van slecht geïnformeerd zijn, want ook nu nog steeds huppelen verdachte dames
op de atletiekpistes rond, niet eens uit het Oostblok. En wat te denken over
onze eigen Foekje Dillema (1926-2007), in 1950 geschorst omdat ze <i>geen meid</i>
was, haar record werd uit de boeken geschrapt. Na haar dood bleek pas na een
DNA-onderzoek dat ze zowel mannelijke als vrouwelijke kenmerken had. Maar waar
ligt de grens? Je moet haar boek <i>‘Het verwoeste leven van Foekje Dillema</i>’
lezen om vast te stellen hoe deze vrouw vernederd, genegeerd en gepest is. En
door wie? Haar medailles zijn zelfs gestolen! Ik heb Foekje als mens in mijn
hart gesloten, want wat was haar schuld eigenlijk? Wat deed zij fout? Ze werd slechts
aangespoord om te sporten en ze was blijkbaar supersnel en goed. Er was (en is)
nog steeds niet helemaal duidelijk waar de grenzen liggen tussen de vrouwelijke
en mannelijke sporter.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Ja, als ik
kijk naar het voetballen, dat is dan een zogenaamde pure macho-wereld (?!).
Niemand van die klojo’s durft uit te komen dat hij <i>queer</i> is. Wel rollen
die macho’s als zielige <i>queer-</i>tjes luid gillend over de grasmat als ze
een klein duwtje meekrijgen. Bah bah. Daarom kijk ik liever naar dames-voetbal
en -handbal. Die durven er wel gewoon voor uit te komen als ze op vrouwen
vallen en die kunnen beter tegen een stootje als die zogenaamde macho’s. Een
onverteerbare tegenstelling, je schaamt je bijna dat je man bent!<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv11mA8Eu5TlckLC0k0RI7_8fXob4Rqtj83J_43iYkCVJMZIcl8S3F1QrJRkGqQ5dNA2uM2jcfnuPAtDTrpjcyQIX9JicZxXxUVyEUkKmz8s0V9Y5TuYU9piVbFjEX5MfY3o4vrJo_dfj-iaPPW1XPuJc8ItXD_7bpvyI8x7xn_K4oQaAFY4V1lGCx/s2004/Horden.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="font-size: medium;"><img border="0" data-original-height="1428" data-original-width="2004" height="228" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiv11mA8Eu5TlckLC0k0RI7_8fXob4Rqtj83J_43iYkCVJMZIcl8S3F1QrJRkGqQ5dNA2uM2jcfnuPAtDTrpjcyQIX9JicZxXxUVyEUkKmz8s0V9Y5TuYU9piVbFjEX5MfY3o4vrJo_dfj-iaPPW1XPuJc8ItXD_7bpvyI8x7xn_K4oQaAFY4V1lGCx/s320/Horden.jpg" width="320" /></span></a></div><span style="font-size: medium;">Alhoewel,
laat ik eens naar mezelf kijken! Als ik ver terug in de tijd ga, moet ik nog
wel eens denken aan die 110 meter horden in de competitie. Ik had ruimschoots
gewonnen en na de finish werd ik door verschillende tegenstanders
gefeliciteerd. Maar die ene vergeet ik nooit meer, dat kleine manneke gaf me
geen hand, kwam nogal geïrriteerd op me af en zei nogal bits:<br />
<i>‘Het is niet eerlijk dat jij met die lange benen tegen mij moet lopen, ik
heb geen schijn van kans’</i>.<br />
Het klinkt raar, maar de blijdschap van de overwinning sloeg meteen om. Hij
meende dat echt en dichtte mij voordelen toe omdat ik anders gebouwd was dan
hij. <br />
Nog niet zo lang geleden had ik nog zo’n ervaring. Bij een wedstrijd gewichtwerpen
flikkerde ik het werpgewicht héél ver van me af en ik liep trots als een pauw
naar mijn stoeltje. Komt zo’n man naar me toe en zegt:<br />
<i>‘Bij alle krachtsporten word je ingedeeld naar gewichtsklasse, dat moesten
ze hier ook doen. Want tegen jou heb ik geen schijn van kans’</i>. En weer
overviel me dat gevoel van teleurstelling, voelde me als valsspeler weggezet.<br />
Thuis gekomen heb ik daar echt lang over moeten nadenken, heb er zelfs ’s
nachts van wakker gelegen. En toen ik laatst op de televisie een programma over
lhbtiq+ voorbij zag komen, wist ik ‘t. Ik moet nog uit de kast komen:<br />
<i>‘Eigenlijk ben ook ik een beetje queer’.<o:p></o:p></i></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Eigenlijk
zijn we allemaal een beetje anders, iedereen is uniek! Met mijn lange benen had
ik op de horden een voordeel ten opzichte van iemand met korte beentjes. Maar
waarom bleef ik dan toch nog 2 seconde achter in de finale van dat NK?
Blijkbaar zijn er nog andere factoren dan die lange benen. Zou dat talent, betere
training of gewoon meer basissnelheid zijn? Of nog iets anders?<br />
Waarom was ik al blij met mijn 17 meter met gewichtwerpen en wierp die Noor nog
eens zes meter verder? Hij deed gewoon hetzelfde als ik en zag er ook niet veel
anders uit! Wat zijn die factoren die ons <i>queer</i> maken?<br />
En natuurlijk ligt er ergens die grens, die iemand een oneerlijk en onterecht
voordeel verschaft. Laten we dat duidelijk definiëren en daar bij een
sportkeuring simpelweg op controleren. Maar laten we nooit de betreffende
persoon veroordelen. Die is immers zo geboren. Die gaat een sport doen waar zijn/haar
hart ligt. Die speelt slechts vals als ongeoorloofde middelen worden gebruikt.
Die is onsportief als er stiekem met een lichter gewicht wordt gegooid. <br />
Hoe moeilijk dat soms ook is, respecteer altijd de mens achter de prestatie,
zoals ik dat doe met Foekje Dillema. En 41 jaar terugkijken heeft geen enkele
toegevoegde waarde. Nu genieten van Femke Bol wel. En vooruit kijken naar
volgende wedstrijden. En werken aan een eerlijke en respectvolle keuring. <br />
Dankjewel Femke en veel plezier . . . . <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;"><o:p> </o:p></span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-42455700115239247112022-11-27T02:20:00.005-08:002022-11-27T02:24:24.522-08:00Matthijs draait bij<p></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; font-size: 14pt; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBJhL0qjdTapWG5w4rp3fnX33-3cx98Idv8EoPNYKlWkM_TyYOaUQr34MbpkkKM1CWFrFHy7rTM6bEBl1XZbjRDIa6ebUkUOqTfJo23Wfgj5BcQcptRatYB6-I1xNMZ8WVC36StYE48JvsJYvzAqVkOiNyA8tgpvdvTwvI7N0xeKI3og519Dv_QDks/s489/matthijs%20(2).jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="484" data-original-width="489" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgBJhL0qjdTapWG5w4rp3fnX33-3cx98Idv8EoPNYKlWkM_TyYOaUQr34MbpkkKM1CWFrFHy7rTM6bEBl1XZbjRDIa6ebUkUOqTfJo23Wfgj5BcQcptRatYB6-I1xNMZ8WVC36StYE48JvsJYvzAqVkOiNyA8tgpvdvTwvI7N0xeKI3og519Dv_QDks/s320/matthijs%20(2).jpg" width="320" /></a></div><span style="font-size: medium;">Bij het lezen en aanhoren van die intimiderende uitspattingen van Matthijs van
Nieuwkerk bij de-wereld-draait-door, vlogen mijn gedachten meteen meer dan 20
jaar terug in de tijd. Naar de zwartste periode bij die Blerickse draad- en
kabelfabriek. Het ging niet best met het bedrijf en er moest gesaneerd worden.
Er werd een genadeloze verkoper uit de zandbak in het Midden-Oosten geplukt en
gepromoveerd tot plantmanager van meer dan 800 medewerkers. Laat ik hem voor
het gemak maar Matthijs noemen. Gesteund door een Amerikaanse directeur en een Limburgse
personeelschef begon Matthijs er meteen op los te hakken. Ik mocht de eerste
stafmeeting bijwonen, maar ik bleek meteen de enige die zijn gedrag niet pikte.
Het was ook gelijk mijn laatste stafmeeting. Een ander moest mij maar aansturen,
iemand met letterlijk en figuurlijk een te zwakke rug. </span><span style="font-size: 14pt;"><o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Daarnaast was
ik ook de vertrouwenspersoon van het bedrijf. Tot de komst van Matthijs waren
de gemelde ongewenste intimiteiten op één hand te tellen. Nu werd ik ineens
geconfronteerd met volwassen huisvaders en trouwe medewerkers die huilend op
mijn kantoor kwamen. Ook withete kerels die hun ingehouden frustratie bij me
kwamen ventileren. Ik zag voor mijn ogen gebeuren hoe angst de ziel bij mensen letterlijk
kan opvreten. Ik moest daar wat mee en bij personeelszaken bleef de deur potdicht.
Iedere keer als ik Matthijs aansprak op zijn ongeoorloofd intimiderend gedrag,
kreeg ik de huid op grove wijze vol gescholden. Het was op een gegeven moment buigen
of barsten! Ik dacht bij mezelf die barsten kunnen later herstellen maar buigen
zou betekenen dat ik mijn eigen zelfrespect en integriteit moest opgeven. Dat
nooit!<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Uiteindelijk
bezweek ik toch onder de dubbele druk van mijn dagelijkse werk en dat van vertrouwenspersoon.
Ik kwam met een burn-out thuis te zitten. Ik werd verwezen naar een Venlose
psychologe die het niet zo nauw nam met de vertrouwelijkheid. Ze seinde alles
door naar personeelszaken. Uiteindelijk kwam ik in Maastricht bij een
psycholoog die me in enkele maanden weer op de rit kreeg. Bij terugkomst op m’n
werk kwam de volgende klap. Niemand durfde met mij te praten en vooral niet als
die houthakker uit die verre woestijn in de buurt was. Ik leek wel ernstig besmettelijk
te zijn. Maar ik was psychologisch gewapend en deed keurig m’n werk.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Op een goeie
dag stapte Piet mijn kantoor binnen:<br />
<i>‘Jan, wil je niet als lijstduwer van de Unie meedoen bij de komende
Ondernemingsraadverkiezingen?’</i>. Ik stemde zonder blikken of blozen in omdat
ik me zeker niet wilde verbergen. Op deze manier hoorde ik er weer een beetje
bij. Toen ik dat thuis aan mijn vrouw vertelde sprak ze de historische woorden:<br />
<i>‘Hoe kun je dat nu doen? Geloof me, jij wordt de nieuwe voorzitter van de
OR’.</i> Maar ik legde dat naast me neer want de FNV haalde toch altijd de
meeste stemmen.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Op de dag
van de verkiezingen belde Piet me even na elf uur ’s avonds op:<br />
<i>‘Proficiat Jan, je hebt verreweg de meeste stemmen gehaald en de Unie levert
voor het eerst de grootste fractie in de OR’.<br />
‘Zie je wel’</i>, zei mijn vrouw. Die nacht kon ik niet slapen en dacht na over
mijn nieuwe positie.<br />
Een week later zaten we in de bossen bij Herkenbosch voor het eerst bijeen met
de nieuwe OR. Iedereen keek naar mij en ik werd de nieuwe voorzitter. De
komende dagen discussieerden we hoe we ons gingen opstellen naar de bestuurder,
lees die houthakker en die personeelschef. Donderdagavond kwamen ze allebei
kennis maken met de nieuwe OR. En zo zat ik aan tafel recht tegenover de twee
opponenten die mij wilden breken en het werken onmogelijk hadden gemaakt. Ik
zag de personeelschef met open mond onderuit zakken en die houthakker kreeg een
cynische trek om zijn mond toen ze hoorden dat ik de nieuwe voorzitter was. En
ik voelde me gesterkt door de mensen die op me gestemd hadden en de OR die
achter me stond.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">We
ontvouwden ons plan. De continuïteit van het bedrijf stond op één. Maar we
verwachtten wel van de bestuurder een visie op langere termijn naast een
standpunt wat betreft de normen en waarden van ons bedrijf. Ieder zichzelf
respecterend bedrijf moest zijn kernwaarden uitstralen, het zijn immers de
drijfveren die laten zien waar het bedrijf voor staat. Dat was even schrikken,
maar binnen een maand hadden we een convenant gesloten met de bestuurder en
konden we aan de slag.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Daarin stond
ook klip-en-klaar dat niemand meer op staande voet eruit geschopt kon worden.
Mensen die boventallig werden, kregen dit tijdig te horen en kregen een
passende vertrekregeling aangeboden. Voorwaarde was dat ze met opgeheven hoofd
en met respect afscheid zouden kunnen nemen. En dat is ons gelukt.<br />
De plantmanager draaide bij en er groeide een ontspannen sfeer in het bedrijf.
Wij tweeën zijn nooit vrienden geworden, maar we cultiveerden een zakelijke
vertrouwensrelatie. Bij een van onze afspraken vroeg hij:<br />
<i>‘Hoe gaat het nu met jou?’</i>. Waarop ik antwoordde:<br />
<i>‘Honderd procent gemotiveerd om mensen hun arbeidsvreugde weer terug te
geven die jij ze afgepakt hebt’.</i> <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Enkele jaren
later werd ik vervroegd gepensioneerd en de plantmanager vertrok naar een
Duitse kabelfabriek. Een half jaar later ging ’s avonds de telefoon:<br />
<i>‘Dag Jan, heb je geen zin om me de komende winter te komen helpen? Er zijn
een paar afdelingschefs die ik niet op het spoor krijg’</i>. Ik had er meteen ontzettend
veel zin in maar moest toch even prikken:<br />
<i>‘Tuurlijk, dat doe ik! Maar waarom flikker je ze niet gewoon op straat?’.</i>
Na een diepe zucht was het even stil aan de andere kant:<br />
<i>‘Fijn als je dat zou willen doen, bespreek de voorwaarden maar met
personeelszaken hier. En wat mij betreft kun je meteen beginnen’</i>.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">En dat was
het begin van drie lange winters prettige samenwerking met wat eens een botte houthakker
was die me bijna de kop gekost had. We zijn nooit vrienden geworden maar vonden
elkaar in een gezamenlijke doelstelling. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Keihard
werken aan de continuïteit en stroomlijning van een bedrijf met het grootste
respect naar zijn medewerkers. <o:p></o:p></span></span></p><br /><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-45607553303091589092022-05-31T05:14:00.001-07:002022-05-31T05:37:22.204-07:00Schone schijn<p><span style="font-size: medium;">Afgelopen
weekend was het NK Masters 2022 in Harderwijk. De 537 deelnemers werden door
Atletiekvereniging Athlos warm ontvangen, ondanks dat het weer niet altijd wilde
meewerken. Dus voordat Matse c.s. gaan reageren: een welgemeend groot
compliment aan alle vrijwilligers en juryleden van Athlos. Ze mogen met trots
terugkijken op hun aandeel in dit kampioenschap. Ik heb de jury bij de
werponderdelen persoonlijk bedankt, ondanks dat niet alles volgens de regels
verliep. Positief vond ik ook dat de prijsuitreiking een perfecte plek naast de
kantine had gekregen. En de leden van het Platform Masters reikte de schier
eindeloze stapel medailles geduldig en respectvol uit, met een vriendelijk
woordje voor iedereen. Chapeau.</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiTtulE5DPsi3cHQb7NSt0JjmzJP4ZBjxjVK5zOSqOoJHK2JpDHVV1opbg3IStvON0PtAEa0IEneZbUuOLO3HzHH9yFHhyFuUn9w42lm7mBMLxF8Rg_TU2z-sLccIAf4KstJ1cwqKSoHGPFCpJG_pTHU416ySb0TXqE7kDHa-9VtmBXhfBksJMqm1x/s1082/NK2022.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="411" data-original-width="1082" height="122" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjiTtulE5DPsi3cHQb7NSt0JjmzJP4ZBjxjVK5zOSqOoJHK2JpDHVV1opbg3IStvON0PtAEa0IEneZbUuOLO3HzHH9yFHhyFuUn9w42lm7mBMLxF8Rg_TU2z-sLccIAf4KstJ1cwqKSoHGPFCpJG_pTHU416ySb0TXqE7kDHa-9VtmBXhfBksJMqm1x/w320-h122/NK2022.jpg" width="320" /></a></span></div><p></p><p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Toch merken
jullie al dat cynische ondertoontje. Laat ik meteen met de deur in huis vallen.
Ik vind dat de Atletiekunie steeds meer van die Noord-Koreaanse trekjes krijgt.
Het begon al met inschrijven. Blijkbaar gaven niet alle URL’s toegang tot de
opgegeven prestaties. Sommigen werden welwillend geholpen, anderen werden
keihard afgewezen. En deze willekeur is binnen onze atletiek absoluut
onacceptabel. Op de keper beschouwd is het zelfs in strijd met artikel één van
onze grondwet. Ik ben er zelf niet over begonnen, maar het was wel hét
gespreksonderwerp op de vrijdag. Er werd terecht schande over gesproken! Ik
loop de kantine in en loop een oude bekende tegen het lijf. Hij draagt nu een
atletiekunie-blauw shirt met een groene band. Ik zeg keurig: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Hallo’</i>, maar ik krijg geen antwoord en
de goeie bekende metamorfoseert in een arrogante vreemdsoortige bal. Het
kampioenschap kan beginnen.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Ik moet me
melden bij het kogelstoten. Net als op Schiphol had ik vanmorgen al mijn
paspoort moeten laten zien. Nou ja zeg, mijn ledenpas kan nu definitief in de
prullenbak! Even de kogel laten wegen en de man samen met Frans uitgelegd hoe
hij het beste die vervelende rollende kogels kan wegen. Ik moet me op tijd
melden in een grote witte tent (callroom). Startnummer laten zien aan twee
vriendelijke dames achter een tafeltje en in ruil daarvoor krijg ik voor mijn
naam een groen vinkje. De grote witte tent is verdeeld in twee gedeeltes, een
beetje verdwaasd vraag ik me af wat ik in dat eerste voorgeborgte te zoeken
heb. Totdat mijn oog valt op twee streng kijkende mannen achter een tafeltje, ingeklemd
tussen dreigende dranghekken. Ik moest weer mijn startnummer laten zien en
moest hiervoor mijn trainingsjasje nogal onhandig helemaal omhoog werken om
mijn <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘7510’</i> zichtbaar te maken. Ik
wilde ook nog vragen of ik ook mijn broek moest laten zakken maar ik wilde weg tussen
die beklemmende dranghekken. Maar een resolute hand werd met enige druk op mijn
rugzakje gelegd.<br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Heb je een mobiele telefoon bij je, of
draag je een smartwatch? Want dat mag niet’</i>. Vol ongeloof sta ik perplex
naar die twee mannen te staren.<br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Menen jullie dat nu serieus?’<br />
‘Jazeker, mag ik even in je rugzak kijken?’<br />
‘Dat is niet nodig, want sinds ik getrouwd ben heb ik alles aan mijn vrouw moeten
afgeven!’</i><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Een beetje
in de war ga ik zitten tussen vier mannen M70, drie mannen M75 en een
babbelgrage M80-er. Ja, en oudere mannen moeten wel eens vaker plassen. En bij
eentje is het nu zover:<br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Mag ik nog even gaan plassen?’<br />
‘Nee, heel even wachten, want er moet iemand met je meelopen!’</i>.<br />
Wat een onzin, alsof je onderweg naar dat plashokje kunt frauderen!? Het hele
plezier in het voor me liggende Nederlandse kampioenschap kogelstoten is
compleet weggeëbd. Die hele atletiekunie lijkt wel compleet van de pot gerukt.
Het gaat niet meer om een simpel wedstrijdje mogelijk te maken. Nee, alles moet
strak (over)gereguleerd zijn. Het gaat om de regeltjes, die denkelijk vermeld staan
in die mapjes die ze stijf onder de arm geklemd hebben. Het gaat om hen, wij
zijn tot figuranten gedegradeerd in het grote regelspel. Misschien een nieuw
format voor John de Mol?<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Eindelijk
haalt de vijfde controleur in de grote witte tent het rood-witte lint weg en
mogen de negen oudjes als makke schaapjes achter zo’n strakke armklem aanhobbelen.
En daar liggen onze kogels te wachten. Hèhè, daar komen we uiteindelijk voor.
Er liggen welgeteld twaalf kogels, vier van drie kilo en acht van vier kilo.
Verbaasd constateer ik dat de ene M80-er uit vier kogels kan kiezen en de rest
kan ieder één kogeltje uitzoeken. Als ervaren jury bij ontelbare
werpwedstrijdjes bespeur ik onraad. Ik voel het aan m’n water. Allereerst
liggen er twee <i style="mso-bidi-font-style: normal;">rode</i> vier-kilo kogels
met een diameter van 120 mm, terwijl de maximale diameter toch echt 110 mm is.
Met een simpele mal waren die zeker niet door de controle gekomen. Alle kogels
zijn gemarkeerd met een <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘nummer’</i>, ik
had ervoor gekozen om minstens het gewicht duidelijk aan te geven. Voor iedere
poging moest je het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘nummer’</i> opnoemen
of laten zien, dat liep in de praktijk een beetje door elkaar. De volgende bron
van verwarring!<br />
De wedstrijd begint en 18 doorleefde ruige mannenhanden laten de diverse kogels
liefdevol één-voor-één door hun handen glijden als waren het vrouwenborsten. Ik
werd daar meteen nerveus van, dat moet fout aflopen. Ja, ik zou me nooit vergissen
tussen een drie of een vier kilo-kogel. Dat voelt een kind van drie of vier
jaar zelfs al aan. <o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Iemand die
net over de tien meter stoot heeft plotseling een uitschieter naar dik 11
meter. Hij springt blij uit de ring als heeft hij een wereldrecord gestoten.
Maar dan komt een oplettende veldjury met zijn kogel: <br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Hij heeft niet gestoten met het juiste
gewicht. Deze kogel is maar drie kilo’</i>. Verschrikt kijkt hij naar het
projectiel dat hem verraden heeft. Maar zonder gêne kraait hij meteen naar de
jury:<br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Maar dan mag ik over stoten!’</i>. En
verdomd, hij krijgt een extra poging. Ik pak mijn hoofd in mijn handen en
schaam me plaatsvervangend kapot voor mijn zo dierbare wedstrijdreglement. Ik
voelde me al beknot en gekneveld door allemaal die zelf verzonnen regeltjes. Nu
weet ik het zeker. Het gaat alleen om het uiterlijke vertoon, om de schone
schijn. Als het gaat om onze pure atletieksport binnen ons wedstrijdreglement dan
blijken de mazen wagenwijd.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Thuis heb ik
de moeite genomen om de uitslagen van het kogelstoten eens te bekijken. Enkele
zeer verdachte uitschieters springen er meteen uit. Heeft er iemand onterecht
een podiumplek afgenomen van een eerlijke atleet? Ik weet het niet en mag het
slechts vermoeden. Ik moet denken aan Hans de Vries en enkele anderen die
onterecht werden buitengesloten vanwege een tikfoutje in een U-R-elletje.<o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">En die
twijfelen aan mijn verhaal? Vraag even na bij de deelnemers M70-M75-M80, zij
waren getuige. </span><o:p></o:p></span></p>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-13146039947844962642021-11-06T07:02:00.008-07:002021-11-06T07:53:44.541-07:00Corona in Spanje<p><span style="font-size: medium;"><i>‘Jullie boffen maar, jullie hoeven je nergens wat van aan
te trekken!’,</i> kregen we al een paar keer te horen uit het thuisland. Ja, we
zitten intussen al ruim een maand in Spanje. Ik wist niet direct wat ik daarop
moest antwoorden, dus zweeg ik maar in alle talen. Moest ik me nu schuldig
voelen? Moesten we ons schamen? Moesten we ons vluchtelingen voelen voor het Corona-gevaar?</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">
</span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGnAn5hD0vvyL08RDEaR_OtO_w55e4NSTZsJY33gzCPWm_03jJ6Ws-z5AVS6Y6WhznNPXVEkW4GlFvGqSzuripwVZys00zvKYia2Vy4b7iR_LdA3qk30xAAhf7u9yhdvMoybYzyHpO5ZE/s2048/20211027_150104.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1555" data-original-width="2048" height="152" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGnAn5hD0vvyL08RDEaR_OtO_w55e4NSTZsJY33gzCPWm_03jJ6Ws-z5AVS6Y6WhznNPXVEkW4GlFvGqSzuripwVZys00zvKYia2Vy4b7iR_LdA3qk30xAAhf7u9yhdvMoybYzyHpO5ZE/w200-h152/20211027_150104.jpg" width="200" /></a></span></div><span style="font-size: medium;">Het afgelopen jaar waren we helemaal niet op vakantie geweest. Mede gewaarschuwd
door lieve mensen om ons heen bleven we keurig in onze bubbel. Ons leven
speelde zich voornamelijk af in Blerick vier-hoog. Ja, wel elke dag een
wandelingetje of een fietstocht in de omgeving. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span><br />
<i>‘Ja, jullie behoren tot de risicogroep!’</i>, kregen we vaak te horen. We
voelden ons in één klap voor het eerst echt oud geworden. Dus hielden we ons
keurig aan de maatregelen. Natuurlijk begrepen we d’r af en toe niets meer van,
maar we hielden ons er keurig aan en lieten ons twee keer vaccineren. <br />
Intussen groeide de weerstand met de dag, ook in onze eigen omgeving. De
maatregelen werden versoepeld, mondkapjes verdwenen uit het straatbeeld en lagen voor oud vuil in de goot. Er
werd twijfel gezaaid over het nut van vaccineren. Een kleine maar extreme groep
ontkende zelfs het bestaan van het virus! De groep die de vrijheid terug eiste
werd steeds luider te horen. De zucht naar grote bijeenkomsten was niet meer te
stoppen. Volle voetbalstadions, dance-events, onbegrijpelijke
field-lab-experimenten. We voelden er ons niet prettig bij. Om me te
beschermen tegen onzinnige discussies moest ik zelfs <i>‘vrienden’</i> blokkeren
op Facebook.<br />
Met echte vrienden hadden we het plan om ’n paar maanden naar Spanje te gaan.
Eind oktober zouden we vertrekken. De scholen begonnen weer, de zogenaamde
vrijheidsstrijders trokken steeds stoutere schoenen aan. De hakken gingen in
het zand, respectvol met elkaar argumenteren werd grof weggerukt uit onze eens democratische samenleving.
Ons demissionaire kabinet kreeg steeds meer het niveau van een ordinaire muppet-show. <br />
<i>‘Als dat maar goed gaat!’</i>, zeiden we tegen elkaar. <br />
<i>‘Kunnen we niet wat eerder gaan, straks mogen we niet meer reizen’</i>, zei
Marijke ongerust. En dus vertrokken we 2 oktober naar Benijófar. Hèhè, bij
aankomst voelden we ons een paar maanden teruggeworpen in de tijd. Het voelde
als een herademing. Iedereen droeg een mondkapje bij zich, onder de kin, met zo’n
koordje op de borst of met die twee lussen om de onderarm. En zonder
uitzondering ging dat ding om in gesloten ruimtes als winkels en restaurants.
Maar ook op de markt moest dat ding om. Zelfs op het strand! De simpele uitleg
was: <i>‘Bij verplaatsingen binnen <u>altijd</u> en bij verplaatsingen buiten <u>als</u> de
onderlinge afstand van 2 meter niet aangehouden kan worden!’</i>. En iedereen
houdt zich hieraan, en niemand protesteert. En mocht je ‘m vergeten zijn dan
word je er vriendelijk aan herinnerd. <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB7dNNltlc8wSVjO1rh3BezvxX1ZqKJyl13abukInNsQ0dwbPZCpalJl4LDcjc_o3kb9G57nbwjRutl6eiShZXvEFDNdc6HhPE_5KL_iKJ87sES5XG_sz-58VrzKSuhoEc590dqy8yWMg/s920/00Corona+Spanje.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="289" data-original-width="920" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiB7dNNltlc8wSVjO1rh3BezvxX1ZqKJyl13abukInNsQ0dwbPZCpalJl4LDcjc_o3kb9G57nbwjRutl6eiShZXvEFDNdc6HhPE_5KL_iKJ87sES5XG_sz-58VrzKSuhoEc590dqy8yWMg/w640-h202/00Corona+Spanje.jpg" width="640" /></a></span></div><span style="font-size: medium;"><span><br />Intussen zien we Nederland weer pieken naar een volgende
lock-down, en hier in Spanje blijft het rustig.<br />
<i>‘Jaja, maak dat de kat maar wijs. Daar geloof ik niets van!’</i>, hoor ik
iemand hardop denken. Het enige dat ik daar tegenover kan stellen: wat feiten
opzoeken. Ze staan keurig in het tabelletje. Spanje heeft 2,7 keer zoveel inwoners
als Nederland en het aantal gevaccineerden ligt actueel 10,9% hoger als in
Nederland. Als we kijken naar het gemiddelde aantal nieuwe Corona-gevallen, dan
ligt dat 10 keer lager dan in Nederland. Oftewel in Nederland ligt het
gemiddelde over de afgelopen 7 dagen per één miljoen inwoners op 456, in Spanje
op luttele 44.<br />
<i>‘Jaja, maar Spanje is een héél ander land’</i>, hoor ik iemand opperen. Dat
klopt ook, de bevolkingsdichtheid ligt een factor 6 lager dan in Nederland. En
ja, het is er gemiddeld 6,4 graden warmer dan bij ons. Dan is het wat
gemakkelijker om buiten te verblijven.<br />
Maar wat blijft staan is dat de vaccinatie-bereidheid van de Spanjaarden echt
hoger ligt. En niet onbelangrijk en voor mij hartverwarmend om elke dag te
zien: die aangename democratische solidariteit om je aan maatregelen te houden!<br />Ik ga me even niet mengen in de binnenlandse politiek van Spanje, maar dit doen ze goed. Hèhè, i</span><span>k voel me ineens niet meer zo schuldig. Het is weliswaar geen enkele garantie tegen Corona, maar het voelt hier een stuk prettiger in een ontspannen omgeving. En dat gun ik echt iedereen! Denk nog eens goed na, zoek in je diepste ik naar <i>'jouw eigen' </i>argumenten. Voeg je in onze democratische besluitvorming en sluit daarna de gelederen en laat geen bres slaan door wat dan ook.<br />Of die vijand nu corona, polarisatie, racisme, emancipatie of populisme heet.</span></span><p></p>Unknownnoreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-54858717210266849252021-11-01T06:29:00.003-07:002021-11-01T06:58:11.933-07:00Een warme zondag in Benijófar<p><span style="font-size: medium;">Het is zondagmorgen 31 oktober, het wordt naar verwachting
30<span style="font-family: Symbol;">°</span>C
vandaag. We gaan toch maar een stukje wandelen, want straks is het te heet en we
moeten toch in beweging blijven. We zijn alweer bijna een maand in Benijófar,
een dorpje dat aanleunt tegen Rojales. Mede door de vele <i>pensionado’s </i>is
Rojales de laatste decennia geëxplodeerd van 5.000 naar 18.000 inwoners. De
dichtstbij gelegen plaats aan de kust is Torrevieja met zo’n 85.000 inwoners.
Die niet zo vertrouwd zijn met deze omgeving zien Torrevieja vaak nog als een
klein vissersplaatsje in Zuid Spanje. Wij weten inmiddels beter.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiel6IGG5thpbV0zttuBdAFiL4nSvQT2BPFi6k2fcBPcV8UZl2iavnX4uIqV1_yziEb38oamI8OLRRC2gdxCA5cXzCQjaPOahbvrnoAP-U6v8nCfuEiWlCMSm-k5fO0XtIm4iXSJqJQoCg/s2048/20211031_102216.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1536" data-original-width="2048" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiel6IGG5thpbV0zttuBdAFiL4nSvQT2BPFi6k2fcBPcV8UZl2iavnX4uIqV1_yziEb38oamI8OLRRC2gdxCA5cXzCQjaPOahbvrnoAP-U6v8nCfuEiWlCMSm-k5fO0XtIm4iXSJqJQoCg/s320/20211031_102216.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;">Het is rustig op de Calle de Malhucen en na enige tijd
doemen de drie markante kruisen op, die hoog boven Rojales uittorenen. Van
hieruit heb je een prachtig uitzicht over het dal van de Rio Segura. Natuurlijk
wel minder indrukwekkend als de Maas. De rivier ontspringt in de Sierra de
Segura en slingert door de provincies Jaén, Albacete, Murcia en Alicante om na
325 kilometer in Guardamar uit te monden in de Middellandse Zee. Rechts zien we
de oude grotwoningen, daar moeten we nog een keertje gaan kijken. We lopen de
kruisweg af naar het dorp, langs de veertien staties, die de lijdensweg van
Jezus Christus in beeld brengen. Mijn knieën herinneren me onmiddellijk aan dat
lijden, maar toch genieten we van de mooie grote cactussen en de ruïnes van de
grotwoningen. Door een smal straatje met oude typisch Spaanse huisjes lopen we
langs de Rio Segura. Heerlijk koel onder groene ficus-achtige bomen tot aan de
stenen brug. Ik heb het al een beetje gehad en we slaan linksaf naar de Plaza
de España. Daar moet je je niet teveel bij voorstellen, want het stelt qua
oppervlakte helemaal niets voor. Maar op het terrasje van Cafetaría Maui
ploffen we neer. Mijn gevoelige knietjes voelen weldadig aan als ik ze kan
strekken. Op dit vroege moment blijkt Cafetaría Maui een echt buurtcafeetje.
Vooral mannen lopen in en uit voor een pakje sigaretten en een vluchtig drankje
aan de bar. Wij genieten buiten van onze Café Americano en delen het terras met
twee zwervers. De ene zit voorovergebogen in een ontieglijk smerige lange broek
naar zijn versleten sandalen te kijken. Een smoezelig vest zit strak om zijn
dikke ronde buik. Ik zie denkbeeldige vliegen om zijn vette haren tollen. De
ander zit met zijn boodschappenwagentje met al zijn bezittingen aan een
tafeltje verderop. Hij heeft zich binnen een pakje sigaretten gekocht en
verwent zichzelf met een glas bier. Hij rookt de ene sigaret na de andere en
nipt daar tussendoor met kleine teugjes aan het bier. Hij zit echt te genieten
en strijkt door zijn ongewassen wilde haardos.<br />
<i>‘Waar zullen die vannacht geslapen hebben?’</i>, vraag ik Marijke.<br />
<i>‘Ik denk dat we dat niet willen weten . . ‘,</i> krijg ik als antwoord.<br />
<i>‘Waar zullen die hun eten vandaan halen?’</i>, probeer ik weer.<br />
<i>‘Waarschijnlijk bij de Sociedad, ik weet het niet’</i>. <o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGRW3nKFhUrzKHCND4_VCt5OjZHum6pcXHYCwY2vvpaCKPE7FsxEsnro92Bvpzad3pSd1MNdUh0f9rKZJLC5uY53qtka8Mst1mWMam4BAoA3CUfrNNAfwmE0MBnuvkHxQwJHHXhMY9SRg/s1600/Zondag.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="992" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhGRW3nKFhUrzKHCND4_VCt5OjZHum6pcXHYCwY2vvpaCKPE7FsxEsnro92Bvpzad3pSd1MNdUh0f9rKZJLC5uY53qtka8Mst1mWMam4BAoA3CUfrNNAfwmE0MBnuvkHxQwJHHXhMY9SRg/s320/Zondag.jpg" width="198" /></a></span></div><span style="font-size: medium;">Onder het tweede kopje koffie genieten we van het ontwaken
van het dorpje. We wandelen terug langs de Rio Segura, ongemerkt verlaten we
Rojales en zijn alweer terug in Benijófar. De vele gepensioneerden hebben hier het
uitgaansleven een behoorlijke boost gegeven. Vele restaurantjes schreeuwen om
klandizie. Voor minder als een tientje heb je hier compleet gegeten en
gedronken, ongelooflijk maar aantrekkelijk. En ook nog erg lekker en gezellig. Maar
wij wandelen even door naar het Parque Cañada Marsá, een mooi gevarieerd langgerekt
park in een dieper gelegen glooiing van het landschap. We zoeken een bankje
langs het meertje met zijn ontelbare kakelende kippen, hanen, eenden en ganzen.
Spaanse gezinnetjes met kinderen komen de eendjes voeren of laten hun kinderen
los op de speeltoestellen. Marijke maakt helemaal voorovergebogen een foto van
een eigenwijze haan die haar recht aankijkt. Ik zou daar graag zelf een foto
van willen maken, maar mijn mobieltje zit in de tas van Marijke en ik zou die
foto toch nooit en aan niemand mogen laten zien!? Een moeder voert aan de
overkant de eendjes en haar twee dochtertjes jagen ze dan weer in het water. Stelletje
pestkoppen! We zitten rustig op die bank als Marijke zegt:<br />
<i>‘Zie jij dat ook? Die vrouwtjes-eenden waggelen allemaal en die mannetjes-eenden
niet’</i>. En verdomd, die vrouwtjes-eenden draaien allemaal met hun gevederde
kontje en die mannetjes dribbelen bijna onbewogen recht vooruit. Het valt me er
zomaar uit:<br />
<i>‘Eigenlijk is dat toch geen verschil met vrouwtjes-mensen en mannetjes-mensen,
toch?’</i>. Naast mij blijft het angstvallig stil. Daar komt een jong stelletje
met kinderwagen aangelopen. Volgens mij zijn ze pas moeder en vader geworden. Zij
straalt in haar lange zwarte broek en vuurrode truitje. Hij loopt er wat
onwennig en kleurloos langs. Zij heeft van die prachtige volle ronde borsten onder dat
truitje. Verschillende gedachten schieten door mijn kruin:<br />
<i>‘Dat kindje zal niet vlug last krijgen van koemelk-allergie!’<br />
‘Dat moedertje heeft geen Nutricia onder die kinderwagen verborgen!’<br />
‘Die heeft de boel op de goeie temperatuur binnen handbereik’</i>. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLj4dmzgyQeZ-sWRLLbz7rxBJZpEp9MdTVJMt95hRgDgyBrTO2Zy_Ja3BExrN23NFugqUPeILqDpQPc7U2ko1Tk7XcSAeqaWn8abqLYxV8w9x2rfkuCvSvI-AOIBUVBA3Q0OgvNkzN9eo/s2048/Zondag2.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2009" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiLj4dmzgyQeZ-sWRLLbz7rxBJZpEp9MdTVJMt95hRgDgyBrTO2Zy_Ja3BExrN23NFugqUPeILqDpQPc7U2ko1Tk7XcSAeqaWn8abqLYxV8w9x2rfkuCvSvI-AOIBUVBA3Q0OgvNkzN9eo/w196-h200/Zondag2.jpg" width="196" /></a></div>Als ze vlakbij ons zijn haalt dat moedertje haar oogappeltje uit de kinderwagen
en pakt hem op de arm. Het is inderdaad nog een piepklein baby-tje Als ze ons
voorbij lopen draait ze de baby zo, dat wij reikhalzend met lange nekken het
kindje kunnen bewonderen. Wij stralen allebei en het moedertje lacht tevreden
terug. De jonge vader draait nog wat meer onwennig met zijn hoofd de andere kant
op. Een stukje verderop maken ze selfies met z’n drieën. Steeds moet het
moedertje even kijken of de foto gelukt is. En telkens moet vader in een iets
andere positie zijn werk overdoen. Dat gaat wel even duren, maar het prille
geluk blijft ervan af spatten.<br />
<i>‘Moet je niet even vragen of je ze kunt helpen met een foto maken?’</i>.
Normaal zou ik dat altijd spontaan aanbieden, maar nu hield iets me tegen:<br />
<i>‘Die kunnen dat goed zelf en je mag nooit storen in een gelukkig huwelijk’</i>.
Marijke is het ermee eens, we staan op en lopen het park uit:<br />
<i>‘Zullen we maar naar de Chinees gaan?’</i>. <br />
En daar zeg ik nooit geen nee op!</span><o:p></o:p><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-49021032508365399832021-10-27T08:09:00.029-07:002021-10-27T14:35:12.613-07:00Ut is pas 25 jaor geleje<p><span style="font-size: medium;">Ut is mei 1992 en ik bin allein met mien twieë groeëte
jónges de winter doorgekómme. Maar die wille neet met mich un stök wandele en
die zièn ouk döks zelf op de joets. En zoeë huùrt det ouk. Tuurlik ging ik ouk
waal in ut wiekend op paad met de handbal-veterane. Tuurlik keek ik waal ens
nao andere maedjes. En zeej ouk nao mich, maar as se te doeënbeej kwame dóch
ik: <i>‘Laot maar effe zitte, aan mien lièf nog efkes genne polonaise’</i>.</span></p><p class="MsoNormal">
<span style="font-size: medium;"><i></i></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeV1ZePf1VakwW3a7N6qSUELJ-RYNITUg4-kzJEfTFummZFPOfp4i4yDuvuw9HxdL0OvkyBa0Tpyq_DE5OPc9c5cvbqg1nMDLQccEUBQvKy-c9VoHOOxsWQtZYvIxE_hyphenhyphen-tS3hMNu6y1w/s1128/025.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1117" data-original-width="1128" height="317" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeV1ZePf1VakwW3a7N6qSUELJ-RYNITUg4-kzJEfTFummZFPOfp4i4yDuvuw9HxdL0OvkyBa0Tpyq_DE5OPc9c5cvbqg1nMDLQccEUBQvKy-c9VoHOOxsWQtZYvIxE_hyphenhyphen-tS3hMNu6y1w/s320/025.jpg" width="320" /></a></i></span></div><span style="font-size: medium;"><span><i>'Waorum schafs se dich gennen hónd aan?’</i>, hadde ze mich al ens gezag.
Wie langer ik dao euver nao dóch, deste mièr sprook mich det idee aan. En zoeë
leep ik op unne vreje zaoterdig door dae gank van ut diere-asiel. Un stök of
tieën van die hundjes keke mich zielig aan. Sómmige blafde taege mich, die vele
metein aaf. Maar ik kós gen keus make. As se d’r eine oèt zuks, mós se die andere
achterlaote. Ik merkde det ik neet allein in ut asiel waas, d’r leep ouk un knap bruudje
van óngevièr miene laeftièd.<br />
<i>‘Zuks dich ouk un hundje?’.<br /></i></span><i>‘Jao, maar ik kin neet keze’</i><span>, zag det met un hièl
vrintelik aangenaam stumke. Ik hoord’waal det ut wat later Blièricks had
gelièrd. We stoke allebei de baovekant van ós hand oèt nao zón hundje det ós
zielig aanglouwde. Hae douwde zien naat neuske aafwisselend taege zien hand en taege die van mich. Ouk hae kós neet keze. Det bruudje zóch nog effe wiejer en ik
waas alweer op waeg nao hoès.</span></span><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span>
Un paar waeke later, d’r waas un wielerrónde in Blièrick en ik stónd met mien
vrinde op de Pepijnstraot te kièke. Ik wis neet wae ik mós aanmoedige dus ik
schrieuwde maar wat taege emus dae op kop loog:<br />
<i>‘Det is mien broor’</i>, huurde ik un bekind stumke naeve mich.<br /></span><i>‘Haej, det is ouk toeval! Heb se ouk gen hundje kinne
oètzeuke?’</i><span>, dao stónd det leuk maedje zoeë maar naeve mich. Ik vroog of ut
zoeë metein mei woel gaon nao de Witte.<br /></span><i>‘Jao, maar ik kin neet lang bliève, want mien broor kump nao mich toe. En ik
woeën allein, dus . . ‘</i><span>. Mien hert makde un sprungske en in zien moèje ouge
zoog ik un vunkske. We hebbe maar ein pilske same gedrónke beej de Witte en we
schreve ós tillefoonnummers achter op un beerviltje. Dae nach heb ik gen oug mièr dich
gedaon. En ut ergste waas, ik wis neet ens wie ut hoot of wao ut woeënde. We zuje de waek dao nao de kermis in Düsseldorf ónveilig gaon make met det losgeslage stel van de handbalclub. Ik
dóch beej mich zelf, ik vraog gewoèn of ut met wilt.</span></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span>
De volgenden aovend leep ik wie unne dolle asiel-hónd door de kamer. Zal ik um
belle? Tuurlik gaon ik um belle? Wat mót ik doon as ut neet met kin nao
Düsseldorf? Zal ik um dan vraoge um wat met mich te gaon aete in Mönchengladbach?
Un stumke in miene kop zag:<br /></span><i>‘Noow pak daen tillefoon höllewölle’.</i><span> Ik haolde deep
aom en dreide det nummer, det met un moèj handschrif op d’n achterkant van det
viltje stónd:<br /></span><i>‘Hallo, met Marijke’</i><span>, zag un leef stumke aan d’n
andere kant.<br /></span><i>‘Hallo Marijke, met Jan, meschiens kins se mich nog van zóndaag beej de
Witte?’</i><span>.<br /></span><i>‘Jao zeker, wat leuk . . .’.<br /></i><i>‘Ik woel vraoge of se zaoterdig met mich met wils nao de
kermis in Düsseldorf?’.<br /></i><i>‘Jao zeker huur, wat leuk . . .’.</i></span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">
En zoeë reje we dae zaoterdig met dreej wages met die schalevaegers van de
handbalclub nao Pruusses. Tuurlik makde die metein van die döbbelzinnige
aanspeulinge. En Marijke en ik zote wat verlaege naevenein en deje de
allerièrste persuùnlikke verkinninge. We zatte de auto’s weg en ik weit ut nog hièl
good. We meuste zón hoeëg taluud aafloupe. Ik reikde Marijke hièl galant mien hand. En det
veulde waal zoeë good! Alle zenuwe ware inens weg, un werme óntspanning trok
door mien ganse lièf. Ut veulde metein mièr dan good. En we hebbe ós de gansen
aovend vasgehalde en dao nao ouk noeits mièr losgelaote.<br />
</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Un paar jaor later zien we getrouwd en det veult allemaol nog zoeë kort. Ut is eigelik pas 25 jaor
geleje. We viere det heej in Spanje intens met zien twieë, want dan zien we allebei ut meis
gelökkig. </span><o:p></o:p></p>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-24175352407547743412021-10-26T02:57:00.005-07:002021-10-26T03:03:27.946-07:00Top manta in Guardamar<p><span style="font-size: medium;">Het fenomeen <i>top manta</i> langs de Spaanse stranden is
de normale omschrijving van al die Afrikaanse illegale verkopers. Het Spaanse <i>manta</i>
betekent laken. Als je over de boulevard van Guardamar slentert dan kun je ze
niet missen. Hun grote lakens volgestouwd met schoenen, tassen, horloges en
T-shirts liggen hinderlijk in de weg. De <i>top manta</i> is een echte plaag
aan het worden want het lijkt er wel op dat de autoriteiten er niets willen
doen of niets kunnen doen aan de vaak illegale straatverkopers die illegale
namaak spullen verkopen. Op het eerste oog lijkt het eigenlijk wel leuk en
gezellig, een soort van openlucht markt of rommelmarkt met veel goedkopere
spullen als in de legale winkels.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRQOkxlDdt901bKeqeDOXz0DNy5ZYo1AUFLOW89Ax8OiVTxbf4exiEl4GXnHMuwMmhyyfkRlrThCQG2bkEmenWcWtHnkMLVdOUfqJl5gx7uM5Wlk-rBqbYH1JirZTyQw5ACoy0dteoZQE/s1172/Top+mata.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="671" data-original-width="1172" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRQOkxlDdt901bKeqeDOXz0DNy5ZYo1AUFLOW89Ax8OiVTxbf4exiEl4GXnHMuwMmhyyfkRlrThCQG2bkEmenWcWtHnkMLVdOUfqJl5gx7uM5Wlk-rBqbYH1JirZTyQw5ACoy0dteoZQE/s320/Top+mata.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;">Maar moet ik iets kopen bij die arme mensen? Verdienen ze
mijn compassie? Welke moeilijke weg hebben ze moeten afleggen, aan welke
ontberingen waren ze blootgesteld? Het merendeel van de verkopers komt uit landen onder de Sahara, Senegal en diverse andere Afrikaanse landen en zijn vaak op
illegale wijze Spanje binnengekomen. Zijn we ons bewust dat het meeste geld
niet naar die arme mensen gaat maar naar de maffiabazen die op de achtergrond
vele tienduizenden euro’s verdienen aan de dubbele illegaliteit van verkopers
en producten. </span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Maar toch is het ook weer lucratief! Wat moet ik doen? Want ze
verkopen producten die ver beneden de prijs aan je worden opgedrongen en
vormen een oneerlijke concurrentie voor de normale winkeliers, die wel aan alle
wettelijke verplichtingen moeten voldoen. Ik kan me nog herinneren dat ze jaren
geleden al actief waren met de verkoop van CD’s en DVD’s maar die markt is
blijkbaar opgedroogd. </span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Dat zit ik me te bedenken als ik met Marijke op een terrasje zit in
Guardamar met een glas witte wijn en een tapa-tje. Drie aardige jongemannen
zitten verveeld bij hun koopwaar. Een vierde komt met een steekwagen met twee
grote blauwe zakken erop en begint uit te stallen. De andere drie kijken even
op en gaan verder met swipen op hun mobieltjes. Waar zoeken ze naar of waar
kijken ze naar. Zijn dat ook mogelijk illegale praktijken of appen ze naar hun
familie in Senegal of zo. Of zoeken ze speed-dates met wanhopige vrouwen van
middelbare leeftijd om ze wat lichter te maken. Ik weet het niet en ik mag dat
misschien ook niet denken.<br />
Opeens kijkt er eentje maar links en staat op! Haastig grijpt hij de vier punten
van dat grote laken. Hij tilt de vier punten over z’n schouder met al zijn
handelswaar. De anderen doen hetzelfde en schielings verdwijnen ze op het
strand van Guardamar. Ik kijk naar rechts en zie tergend langzaam de <i>Policía
</i>over de boulevard naderen. Als ze ons nog geen 100 meter gepasseerd zijn,
klimmen de vier mannen weer de boulevard op en beginnen onverstoord met het rangschikken
van hun koopwaar. Dat is ook wat, wat moet ik hier weer van vinden? Als we een
uurtje later de boulevard aflopen, terug naar de auto, zien we dezelfde
politiewagen weer aan komen rijden. We blijven staan, draaien ons om en zien de
vier mannen weer hun grote balen op hun rug tillen. De politiewagen staat
even stil:<br />
<i>‘Potdomme, ze wachten om ze de tijd te geven om weg te komen!’,</i> zeg ik
tegen Marijke.<br />
<i>‘Die spelen gewoon een spelletje kat-en-muis!’<br /></i><i>‘Het lijkt wel dat ze dit gedogen, maar het is dus wel
echt illegaal’</i>.</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><span>Een beetje in de war stap ik in de auto. <i>Top manta</i> hoort
niet! Het is gewoon illegaal en voor die arme jongens simpelweg mens-onterend.
De enige manier om hier van af te komen is dus:<br /></span><i>‘Nooit iets bij hen te kopen’</i><span>.</span></span></p><p class="MsoNormal"><o:p></o:p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-30710780874814329682021-10-14T07:53:00.007-07:002021-10-14T07:57:04.931-07:00Desprendimiento<p><span style="font-size: medium;">Voor de oude Blerickenaren: nee, dit is niet de titel van
een nieuw liedje van de Vrijbuiters. Maar 12 oktober was ik ’t zat, al meer dan
een week had ik last van mijn rechteroog. Dat was 3 augustus in Maastricht met
spoed geopereerd aan een netvliesloslating. Bij de laatste controle na zes
weken op 14 september bleek alles perfect in orde. Dus niets stond onze reis
naar Spanje meer in de weg. Maar net in Benijófar gearriveerd begon dat oog me
ontzettend te irriteren, een vervelende zenuwpijn. Bij eventuele nieuwe
klachten zou ik contact moeten opnemen met de oogpoli in Venlo. Maar ja, als blijkt
dat je pas na vijf werkdagen reactie kunt verwachten? Dus had ik onze steun en
toeverlaat Piet en José een berichtje gestuurd hoe ik in Spanje hulp kon zoeken.
En wat dacht je? Vijf minuten later stond Piet al voor de deur!</span></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><i></i></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><i><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMDWEjqhnxsoFRnYNsCIPV3dP_H6zo06uO5fJK58qqPLolkWiOPxs5CM3sDlk3_1UQX3DqibphIPMBpyJX-Y0G-_-jWLg85hl79qdkDW8Sf_NwmPBsqPriWLRB09Yyiy3Cpama7pbzquI/s1202/Desprede.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="778" data-original-width="1202" height="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgMDWEjqhnxsoFRnYNsCIPV3dP_H6zo06uO5fJK58qqPLolkWiOPxs5CM3sDlk3_1UQX3DqibphIPMBpyJX-Y0G-_-jWLg85hl79qdkDW8Sf_NwmPBsqPriWLRB09Yyiy3Cpama7pbzquI/s320/Desprede.jpg" width="320" /></a></i></span></div><span style="font-size: medium;"><span><i>‘Hedde ge dat blauwe pasje bij je van oew
zorgverzekering’</i>, vroeg Piet meteen. Even twijfel, maar al snel had ik het
gevonden in m’n portemonnee. En tien minuten later waren we met z’n drieën
onderweg naar <i>‘hospital Quiron’</i> in Torrevieja. Het was een mooie avond
en het zonnetje ging diep oranje onder. De auto snel voor de hoofdingang
geparkeerd en wij naar binnen. Potdomme, daar was alles donker dus we kozen
ieder een donkere gang. Ik had het geluk om de eerste verpleegster tegen te
komen. In mijn beste Engels vroeg ik om hulp, maar de Spaanse schone lachte
haar mooie tanden bloot. <i>‘Oooo, emergencia?’</i>, zei ze vragend en wees met
een breed gebaar naar de grond, <i>‘follow the red line’</i>. Daar liep
inderdaad een rode plakstrip die ons slalommend door het ziekenhuis naar de
andere ingang leidde, die we hadden moeten hebben. Potdomme, daar was het druk maar
een vriendelijke man achter de balie gebaarde me en zei: <i>‘Tarjeta azul y identificación’</i>.
Piet had ons goed voorbereid en Marijke reikte mijn blauw verzekeringspasje en
rijbewijs aan. Die kreeg ik even later terug met een héle lange vragenlijst in
het Nederlands. Met twee man die controlerend en aanvullend over m’n schouders
meekeken lukte het om alle vragen correct in te vullen. De man verwees ons naar
de wachtkamer. Nou, dat kon wel even duren dachten we. Maar na een kwartiertje
kwam een man, compleet verpakt in dun blauw plastic de kamer binnen en riep: <i>‘Johannes
Wilhelmus’</i>. We veerden met z’n drieën op, maar ik moest helemaal alleen
volgen. Ja, corona-maatregelen, ze mochten niet mee. Ik werd in een kamertje
geleid waar mijn temperatuur, bloeddruk en hartslag werd gemeten. Zonder iets
te zeggen verdween hij weer en even later kwam de dokter. Tuurlijk had ik me
goed voorbereid en thuis goed geoefend. Met het blaadje in de hand zei ik: <i>‘He
tenedo un desprendimiento de retina y una nueva lente ocular. Desde en cinco de
octubre hay dolor en el ojo’</i>. Hèhè, dat was eruit. Nu weet ie hopelijk dat
ik een netvliesloslating heb gehad, tevens een nieuwe lens heb gekregen en dat
ik vanaf 5 oktober last van mijn oog heb. De dokter lachte: <br />
<i>‘Hablas español?’. <br />
‘No no, un poco pequeña’</i>, fluisterde ik verlegen.<br />
<i>‘Alemán’</i>, vroeg hij.<br /></span><i>‘Si . . uh . . Ja’</i><span>, antwoordde ik. Nou dat was een hele
opluchting en maakte het gesprek wat makkelijker. Hij keek goed in mijn oog en
wat er omheen zit en concludeerde in begrijpelijke taal:<br /></span><i>‘Sie haben eine Augenentzündung, wir machen das Auge
sauber und Sie bekommen Tropfen’</i><span>, en verliet weer de onderzoekkamer. Het
duurde niet lang voordat de eerste zwijgzame verpleger terug kwam en gebaarde
dat ik moest gaan liggen. Het leek wel alsof mijn oog door de wasstraat ging
dus na enige tijd protesteerde ik al van: </span><i>‘sla de hotwax deze keer maar
over’</i><span>. Maar de man in plastic bleef onverstoorbaar, maakte mijn oog goed
droog en eindigde heel zorgvuldig met twee druppels. Hij drukte mij het flesje
in de hand en zei:</span></span><p></p><p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">
<i>‘Espera aqui al doctor’</i>. Ik wist dat <i>‘aqui’</i> hier betekent en
dokter is internationaal, dus ik bleef rustig liggen. Even later kwam de dokter
en vertelde nog eens keurig in het Duits wat ik precies had en dat ik een
weekje moest druppelen en ’s nacht een zalfje moest gebruiken. De druppels
kreeg ik meteen mee en de receptie zou me vertellen waar we het zalfje konden
halen. Ik bedankte de man uitvoerig en spoedde me naar Marijke en Piet om
verslag uit te brengen. De man van de receptie schreef het adres van de <i>Farmacía</i>
op in Torrevieja:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><i>‘You can’t miss it, its direct on the corner’</i>. Nou,
daar zouden we achter komen. Wij naar buiten, het is intussen stikkedonker en
de auto staat helemaal aan de andere kant. We tikken het adres in onze
navigatie, het was zo’n zes kilometer rijden. We storten ons in de donkere
krochten van Torrevieja. Ongelooflijk, alleen maar éénrichtingsverkeer in een
labyrint van smalle straatjes. Overal langs de kanten staan links en rechts
auto’s geparkeerd, er rest slechts een smal éénsporig rijbaantje. Er staan geen
borden die verraden dat je op een voorrangsweg zit, en ook geen stopbord als
dat niet zo is. Dat kunnen we alleen afleiden aan de dikke witte lijnen op
ieder kruispunt met heel groot STOP ervoor. Soms in de weg van rechts, soms
links en soms plotseling voor onze neus. Zonder onze navigatie hadden we dat
zelfs overdag nooit of te nimmer gevonden. Marijke houdt ook de veelvuldige
wisselingen van al dan niet voorrangsweg in de gaten en zucht regelmatig <i>‘pas
op Jan’</i>. Gelukkig zit onze gids Piet achterin die af en toe heel
geruststellend laat horen: <i>‘Je zit nog helemaal goed’</i>. Ineens zien we in
de verte een helder groen knipperend kruis. <br />
<i>‘Daar is het’</i>, zegt Piet, <i>‘pak maar de eerste vrije parkeerplaats’</i>.
En dat doen we dan ook meteen. Piet blijft op de auto passen en Marijke en ik
lopen de <i>Farmacía</i> binnen. Ik schuif het receptje van mijn oogzalfje over
de balie en een jongedame gaat op zoek en komt even later terug. Intussen was
ik al aan het rekenen, bij ons betaal je zonder dat zalfje voor
apothekerskosten zo’n 10 euro. En dat kan ’s avonds of ’s nachts zelfs oplopen
naar 45 euro! Dus ik verwacht dat ik 25 euro kwijt zal zijn, want we leven
binnen één Europa toch? <br />
<i>‘Dos euros cincuenta por favor’</i>, zegt de jongedame. En dat is toch echt
in goed Rutte-Nederlands twee euro en vijftig cent. Ongelooflijk maar wel een
goed gevoel, en lachend lopen we terug naar Piet. We stellen de navigatie in op
ons tijdelijk thuisadres en storten ons weer in het donkere labyrint tussen
twee rijen auto’s, geparkeerd tegen torenhoge huizenrijen. Met dat
éénrichtingsverkeer is het wel zo dat geen enkele weg hetzelfde is als op de
heenweg.<br />
<i>‘Tomme, wat is dat Torrevieja toch groot’</i>, verzucht ik. Piet schiet
achterin de auto in de lach en zegt:<br />
<i>‘Laatst vertelde ik dat we in de buurt van Torrevieja woonden. En toen zei
die man: dat kleine vissersplaatsje in Zuid-Spanje?’</i>. We schoten alle drie
in de lach. Eindelijk verlieten we ons labyrint en Piet herkende de rechte weg
terug naar Benijófar.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;">Thuisgekomen kreeg ik van zuster Marijke meteen mijn
volgende druppeltjes en gingen we over op de witte wijn en mijn alcoholvrij
biertje. Na een goede nachtrust met een gezalfd oog gaat het ineens weer een
stuk beter. Met dank aan de goede en goedkope Spaanse zorg. En niet je blauwe
zorgpasje vergeten als je naar Spanje gaat!</span><o:p></o:p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-71341868620363742442021-10-09T03:21:00.002-07:002021-10-09T03:37:02.341-07:00Onderweg naar Spanje<p class="MsoNormal"><span style="line-height: 115%;"><span style="font-size: medium;">Het is 4
oktober, we zitten aan het ontbijt in hotel Flamingo in l’Ampolla. Vandaag rijden
we de laatste 400 kilometer naar Benijofar. Gisteren en eergisteren waren dat
800 kilometer, dus dat moet vandaag meevallen. Met Jan en Mai vertrokken we twee
dagen geleden in een herfstachtig Blerick, twee auto’s volgepakt voor de
komende drie maanden. Het miezert treurig, de ruitenwissers bewegen
neerslachtig op-en-neer. Die grauwe stad Luik ziet er nog troostelozer uit
dan normaal. De hele Ardennen blijven verborgen in de mist en het regent
aanhoudend. In Luxemburg is de eerste stop om met mondkapje te tanken en een eerste
koffiestop te doen. We rijden Frankrijk in en het wordt droog. De <i>Route du Soleil</i>
doet zijn naam eer aan. <br /></span></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="font-size: medium;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw9_pQZgg4QFQe5twrs0sYytBLczUYdhQ-XUVRCJeUfQ6mJJeflkFaXSYZryZqJhmQPHfMxbOQkLfE16WRQ-jZORoEuBkBOFaDBJyQb9klW1BXLB71jzMO9ewW2AAesZ2bFuB5cUnChTw/s600/Givors.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="401" data-original-width="600" height="214" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhw9_pQZgg4QFQe5twrs0sYytBLczUYdhQ-XUVRCJeUfQ6mJJeflkFaXSYZryZqJhmQPHfMxbOQkLfE16WRQ-jZORoEuBkBOFaDBJyQb9klW1BXLB71jzMO9ewW2AAesZ2bFuB5cUnChTw/s320/Givors.jpg" width="320" /></a></span></div><span style="font-size: medium;">De temperatuur is opgelopen naar 22 graden als we de
auto’s parkeren bij hotel Kyriad in Givors, net voorbij Lyon. Keurig hotel direct
aan de oever van de brede Rhône. Plakstrips op de grond geven aan dat we twee
meter afstand moeten houden en de mondkapjes moeten voor. Een vriendelijke jongeman
vraagt om de internationale QR-code. Marijke schrikt, ze vergat even door te
schuiven van <i>‘Nederland’</i> naar <i>‘Internationaal’</i>. Het geeft toch een
goed en veilig gevoel. Zelfs in de verste vertes voel ik niets van onderdrukking.
Zelfs de termen dwang en drang blijven opgesloten in het woordenboek. Ook
afschrikwekkende symbolen uit een oorlog die we gelukkig niet hebben meegemaakt
verschijnen niet op mijn netvlies.<br />
De avond brengen we door met een paar flessen wijn in een Brasserie aan de
oever van die mooie Rhône, de vakantie is begonnen. Lekker pitten, ’s morgens een
uitgebreid ontbijt en op weg naar Spanje. Het zonnetje breekt door en de
temperatuur loopt op naar 28 graden. Links en rechts doemen de bergen op en als
we op de borden Narbonne onderscheiden, begint het loeihard te waaien. Op de
Franse tolwegen is het goed doorrijden, alleen als we een grotere stad naderen wordt
het wat drukker. Bij le Boulou rijden we Spanje binnen door de uitlopers van de
Pyreneeën. Jarenlang was dat een overnachtingsplek met onze camper. De Spaanse
autowegen zijn tolvrij en we zullen de kustlijn blijven volgen. Regelmatig
noemt Marijke een plaatsnaam gevolgd door: <i>‘Weet je nog, daar zijn we ook geweest!’</i>.
We herinneren de campings waar we gestaan hebben, waar we lekker gegeten hebben
en wie we daar ontmoet hebben. Misschien wel daarom schiet het goed op en
anderhalf uur achter Barcelona verlaten we de autobaan bij l’Ampolla. We hebben
hetzelfde hotel van twee jaar geleden. Het ligt direct aan de Middellandse Zee
en het zonnetje kleurt het water blauw. Precies zoals Toon Hermans dat zo
prachtig bezong: <i>‘Méditerannée, zo blauw zo blauw. Méditerannée, zo blauw zo
blauw. Met je mademoiselles, belles belles belles. Méditerannée’</i>.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUhL_XYnWTYAJOdYeBcSD4CBipIhpi3cxxEK1YYVz7JS3fiGRb1GDnQbwIMfG3Wz46IHeQgKYu84fh6hz2EXDDZDTZ6OWEOA6fe46Y4vBhs4WR8giJpJWxhzHetfDV_MpO6PNg-iaHZwQ/s1024/Ampolla.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="614" data-original-width="1024" height="192" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUhL_XYnWTYAJOdYeBcSD4CBipIhpi3cxxEK1YYVz7JS3fiGRb1GDnQbwIMfG3Wz46IHeQgKYu84fh6hz2EXDDZDTZ6OWEOA6fe46Y4vBhs4WR8giJpJWxhzHetfDV_MpO6PNg-iaHZwQ/s320/Ampolla.jpg" width="320" /></a></div>Met onze bagage voor-één-nacht lopen we hotel Flamingo binnen. De aangegeven
looprichting leidt ons over een Corona-mat naar de balie, de QR-code wordt
alvast opgezocht. Maar dat blijkt niet nodig, een vriendelijke jongedame neemt
onze temperatuur op. En bij het inchecken krijgen we twee mondkapjes, keurig
verpakt in een zakje. Met de lift vier-hoog naar onze kamer die verzegeld
blijkt met een grote plakker <i>‘desinfectado’</i>. Heej, toch wel apart. Onze
kamer is brandschoon en de handdoeken zijn allemaal verpakt in plastic.
Overdreven? Nou nee hoor, het geeft ons een veilig gevoel in een beschermde
omgeving. We voelen ons absoluut niet gemuilkorfd binnen een repressief regime.
Ook die blauwe Middellandse Zee weerspiegelt geen enkel gruwelijk of
huiveringwekkend symbool uit die Tweede Wereldoorlog die we gelukkig niet
hebben meegemaakt. <br />
Die avond eten we in het visrestaurant Can Pañana aan de kust. De vissoep en de
wijn waren slechts ingrediënten. De vriendelijkheid en gezelligheid op het
terras waren zalig. Achter ons zat een jong Spaans stelletje met een baby van
drie maanden. We raakten in gesprek, dat hoort zo in Spanje.<o:p></o:p></span><p></p>
<p><span style="font-size: medium;">En nu zitten
we dus aan het ontbijt in hotel Flamingo in l’Ampolla. Het is een buffet, dus
krijgen we plastic handschoentjes aangereikt om de spullen te pakken.
Overdreven? Ben je gek, het geeft slechts aanleiding tot grapjes over die gynaecoloog
en zo. Het is ervaring, dus iets meer dan een mening: <i>‘Die gevaccineerd of
getest zijn kunnen met een veilig en ontspannen gevoel reizen door België,
Frankrijk en Spanje’</i>. Om op die simpele maatregelen verwerpelijke etiketjes
van doodskisten, galgen of wat dan ook te plakken begrijp ik echt niet. En om
rond te lopen met huiveringwekkende symbolen van een verwerpelijk fascistisch
regime? Dat is pas echt ziek makend! </span></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-24536287825360757312021-10-08T10:46:00.008-07:002021-10-08T11:00:41.932-07:00Guardamar<p><span style="font-size: medium;">Het is 7
oktober, we sjokken langs het strand. De sandalen bungelend in één hand en de
blote voeten spelend met de golfjes van die helderblauwe Middellandse Zee. We
lopen niet ver vandaag, we zijn nog een beetje moe van de reis. Op het strand
zitten meest oudere echtparen, de mannen zwaar uitgezakt in te grote
zwembroeken. De vrouwen wat vormeloos in te nauwe badpakken, blijkbaar hebben
die hun pasmaat toch wat onderschat.<br /></span><span style="font-size: large;"></span></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-2Sn1ij0CcGJOA34nRI8TbKdywlD-j1qtAtdK314wAPKmjjmOvvaWc4Xr4JdGyjeDhf8j-w5-nKaCV_yR-0L7CpNUTQbOzFJnXwCqgtVH3USkIaHe702LCSceMTlV4bxTjl3nRWVzqrc/s2048/20211007_.jpg" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1648" data-original-width="2048" height="258" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-2Sn1ij0CcGJOA34nRI8TbKdywlD-j1qtAtdK314wAPKmjjmOvvaWc4Xr4JdGyjeDhf8j-w5-nKaCV_yR-0L7CpNUTQbOzFJnXwCqgtVH3USkIaHe702LCSceMTlV4bxTjl3nRWVzqrc/s320/20211007_.jpg" width="320" /></a></div><span style="font-size: medium;">Een stukje van het strand ligt de langgerekte boulevard met zijn vele
aanlokkelijke terrasjes. Ook wij laten ons verleiden. Voorover gebogen slepen
we ons door het mulle zand omhoog en ik zie dat er nog één tafeltje vrij is.
Hèhè, we zitten. Achter ons telefoneert een Duits echtpaar op de speaker met
het thuisfront. Het hele terras kan mee genieten en horen dat ze het over 800
euro <i>‘Rente ohne Steuer’</i><span> hebben. Voor onze neuzen staan intussen twee
tot aan de rand gevulde glazen met koele witte wijn. Op de menukaart zoeken we
’n paar tapa’s uit. We weten al wat we gaan bestellen. Gamba’s in knoflooksaus,
stukjes varkens-poulet met dikke pittige tomatensaus en gebakken stukjes kaas
met zoete rode jam. En daarbij als basis een voorgesneden stokbroodje en een portie </span><i>‘patatas
bravas’</i><span>.</span></span><p></p><span style="font-size: medium;">
We nippen aan het beslagen glas wijn en kijken elkaar aan: <i>‘Dit is het echte
leven’</i>. Over de boulevard lopen drommen mensen op en neer. Zomaar onderweg
naar niks en nergens. Oudere echtparen strompelen van het strand omhoog en
moeten even bijkomen met de handen op hun knieën. Schuin voor ons zitten drie
Afrikaanse mannen, ieder op gepaste afstand op een grote ronde betonnen bank. Omdat
ze met z’n drieën in die eigen herkenbare houding zitten, noemen we ze al snel <i>‘horen,
zien en zwijgen’</i>. Alle drie hebben ze hun handel uitgestald op een groot
wit doek. De eerste verkoopt sportschoenen, hij heeft er zichtbaar geen zin in
want zijn blik is continu gericht op zijn eigen blote voeten. De tweede stalt
nog uit, we weten niet wat er in die kleine pakjes zit. De derde zwaait naar
het voorbij slenterend ongeïnteresseerd
publiek. Hij verkoopt tassen en sportschoenen. <i>‘Goeie combinatie’</i>, zegt
Marijke, <i>‘hebben ze meteen wat om in te doen’</i>. <br />
We zitten heerlijk te smikkelen van onze tapa’s maar houden ook de ons passerende
bonte parade der onbekenden in de gaten. <i>‘Daar komen de Veerkampjes’</i>,
zeg ik tegen Marijke. <i>‘Dat zijn moeder en dochter’</i>, mompelt ze tussen
twee gamba’s door. Wat hadden die twee zich verschrikkelijk opgedirkt. Moeder
droeg een voorzichtig permanentje in haar dunne haartjes. Dochter droeg drie van
die grote rollen geelblond haar in drie forse verdiepingen. Moeder had een veel
te krap lichtblauw jurkje aan. Met van die overdreven grote donkerblauwe en
witte bloemen die de aandacht weghielden van wat ooit vrouwelijk schoon moet
zijn geweest. Het jurkje kroop aan de voorkant heel irritant omhoog tussen de
bolle buik en de twee borsten. Daarnaast trippelde dochterlief op véél te hoge
naaldhakken, ze liep met korte pasjes ongemakkelijk op haar tenen. Dat kon ook
moeilijk anders want ze droeg een nauwsluitend rood jurkje met van die lullige
blauwe bloempjes erop. Het jurkje zat zó strak dat haar bovenbenen langs mekaar
schoven. <i>‘Die is vanavond schraal tussen de benen, daar moet wat trekvet tussen’</i>,
liet ik me ontvallen. Maar Marijke reageert al lang niet meer op die
opmerkingen. Daarboven droeg dochterlief een <i>push-up braa</i>, maar dat was
wat overdreven over-de-top. Want op die twee plankjes hoort iets bolligs te liggen.
Het enige wat ik ontwaarde waren twee deuken in het bovenstukje. <i>‘Kijk wat die
opgespoten lippen heeft’</i>, fluisterde Marijke en sopte een stukje stokbrood
in de knoflooksaus. Die twee Engelse echtparen naast ons hadden het ook gezien
en schoten ongegeneerd in de lach. Mij bekroop bij die twee té overdreven
geprononceerde dikke vette lippen slechts een gevoel van medelijden.
Afschuwelijk, wat kunnen mensen zich zelf verminken. Maar al met al een schitterend
schouwspel, niets mooiers dan mensen kijken.<br />
We sloten ons heerlijk etentje af met twee <i>‘café americanos’</i> en
slenterden over de boulevard terug. <i>‘Heej, daar zitten de Veerkampjes’</i>,
zei Marijke. Dochterlief zat kaarsrecht op haar stoeltje te balanceren, want
zij moest die drie haarbollen in de lucht houden. En die tetters van
pruillippen helpen daar niet bij. Moeder zat op haar gemak wijdbeens in haar
korte jurkje met haar borsten rustend op het tafeltje. <i>‘Die laat de kippen
uit’</i>, mompelde ik, niet rekenend op een reactie. Eindelijk kwamen we bij de
auto: <i>‘Zal ik de slaapzak eruit halen, kunnen we op het strand even
uitbuiken?’</i>.<br />
En even later lagen we naast elkaar met de oogjes toe op het strand van
Guardamar. Onze niet meer zo kwieke lichamen zakten gewillig uit in het losse
zand. En ik besloot het toch maar voor jullie op te schrijven. Misschien moeten
we wat vaker in de spiegel kijken.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYcjWvtDHwl0TzjtL3MWgc4_rmtEq3f9ySyl__WrE9m8QE0PPuYpf-MOwbhBpDhfGa8RC2NUxmxvlRHVPIn2-Wqc9afIxRMRdSMdHE4smBeT_ouqWtKAjCVmnWewvIJJKL67FASYaEUR0/s3052/20211007_144005.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1030" data-original-width="3052" height="216" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYcjWvtDHwl0TzjtL3MWgc4_rmtEq3f9ySyl__WrE9m8QE0PPuYpf-MOwbhBpDhfGa8RC2NUxmxvlRHVPIn2-Wqc9afIxRMRdSMdHE4smBeT_ouqWtKAjCVmnWewvIJJKL67FASYaEUR0/w640-h216/20211007_144005.jpg" width="640" /></a></div></span><br /><span style="font-size: 11pt;"><o:p></o:p></span><p></p>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-71947244787228616742021-09-11T03:17:00.014-07:002021-09-13T00:24:21.879-07:00Atletieknestor Jan Smit wordt 90 jaar<p class="MsoNormal"></p><p class="MsoNormal"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="font-size: 12pt; line-height: 115%;">‘</span><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">That's one small step for man, one
giant leap for mankind’</span></i><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">, waren de woorden van Neil Armstrong toen hij in 1969 als eerste mens
voet op de Maan zette. Als hij het niet was geweest dan had iemand anders dat zeer
waarschijnlijk ’n paar jaar later gedaan. Zo gaat dat met pioniers, zo is dat
ook met Jan Smit, atletieknestor, die 22 september de gezegende leeftijd van 90
jaar bereikt.<br /></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;"><span style="clear: right; float: right; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv9z_uXWoD6rwlFw0IJ7v9PUy1PQZZMCn1T0SGZhE1dtux-t4XtZ80QMcYxnv2BLbbaPlDDUPPXMc-9fljGYjjkdh26kQV1h5rCIKLiFft3sA1ianKG_oARdWm6h-zeFcaPQ1HAyE1tUQ/s320/Laatste+wedstrijd+Jan+Smit+%2528Jan+Titulaer+achtergrond%2529.jpg" width="320" /></span></span></div><p></p><span style="font-size: medium;">Jan Smit
(geboren 22-09-1931) behoeft eigenlijk geen introductie in de Nederlandse atletiek,
en ik weet niet of ik hem voldoende recht doe, maar ga het toch even proberen. Hij
is inmiddels gestopt met zijn atletiek, maar Jan blijft nog even de nestor van
ons Nederlandse werpers-peloton, én blijft voor altijd de pionier van de
werpvijfkamp. Na zijn omzwervingen in Amerika en opgedane ervaring in
Zuid-Afrika besloot Jan zo’n 25 jaar geleden de werpvijfkamp in Nederland te
introduceren. PSV-Atletiek (tegenwoordig Eindhoven Atletiek) had hier wel oren
naar, alleen die werpgewichten? Waar halen we die vandaan! Geen probleem, Jan
liet uit eigen zak een complete set overkomen uit Amerika. En daarmee zette Jan
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘one small step for man, one giant leap
for the throwing pentathlon’</i>. In 1996 hoorde ik dat hij samen met Frans
Klep die eerste officiële werpvijfkamp in Nederland had georganiseerd. Alle
vijf de werpdisciplines achtereenvolgend op één dag: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Kogelslingeren – Kogelstoten – Discuswerpen – Speerwerpen –
Gewichtwerpen</i>.<br /><div style="text-align: left;"><span style="clear: left; float: left; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1399" data-original-width="1136" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRfcjGT5Du6Lj0qrIOAvcf8reh18f_QKibL0Cu96Tb-hoFGF8s5qkLHdhMuCc6RQ74Mycb25-6NxZdq5OFTDhw5pD7It69UzBzotKXhvC8HcbKO0KuLOqxVKMiOyOvzuhhtGhOhY-5E6k/s320/Discuswerpen.JPG" width="260" /></span></div></span><span style="font-size: medium;">Dat leek me
wel wat, en voor de tweede werpvijfkamp in 1997 meldde ik me dan ook aan. Wat
een geweldige happening, het heeft me niet meer losgelaten. Ik was in die tijd
zeker geen werper, maar dat valt allemaal nog wel te leren. Jan Smit was mijn
grote voorbeeld, hij was toen immers Nederlands recordhouder discus M60 met
48.04 meter. Een sympathieke man, die terloops ook nog discuskampioen van
Zimbabwe schijnt te zijn geweest. Een grote promotor voor de atletieksport, en
dan vooral voor het (toen) in Nederland achterblijvende werpen. Jan Smit stond
aan de bakermat van de eerste Nederlandse kampioenschappen werpvijfkamp. En
toen er problemen ontstonden met de organisatie van het NK-Kogelslingeren bij
de masters: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Geen probleem, dan doen wij
dat toch hier in Eindhoven . . !’</i>. En Jan mobiliseerde de juiste personen
om zich heen, en regelde en passant ook nog het eerste Nederlands kampioenschap
Gewichtwerpen. En of je het gelooft of niet, maar samen stonden we aan de basis
van het eerste Duitse Werpvijfkamp-Kampioenschap in Borken. Bij ons jaarlijks
bezoek aan Borken had hij trots zitten vertellen dat <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">WIJ</b> een nationaal kampioenschap werpvijfkamp hadden en <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ZIJ</b> niet! Het daarop volgende jaar mochten
wij als eregasten <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘ausser Wettbewerb’</i>
meedoen. En ik kan het weten, want Frans Klep en ik waren erbij! Want wij twee
waren zijn enthousiaste volgelingen. In de daarop volgende jaren reeg Jan Smit
de Nederlandse records en kampioenschappen aaneen.<br /><div style="text-align: left;"><span style="clear: right; float: right; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="1362" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiyNHTXJG4fXMZpcbZnYO2v9uF84NYLLJVew9Ix9HbSG6musBqOtq0BHp8NAYzRPX9YQWpL3J-dEUQ62RxXNHxVnVHNDic1eJ41YKmrzKUr5uzhp39V9ovWBBZR8Q-yB5au-TjozI4-Low/w133-h200/vijfkamp2-9-2006_026.jpg" width="133" /></span></div></span><span style="font-size: medium;">Zo ook in
2013 in Krefeld-Uerdingen (D), waar hij zijn Nederlands record verbeterde met
kogelslingeren M80: 25.62 meter. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">'Zo zie
je maar, als je lekker ontspannen draait gaat ’t vanzelf . . ‘</i>, vertrouwde
hij ons glimlachend toe en ging ’s avonds glimmend van trots met de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Tagespreis’</i> naar huis.<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Het is 2014,
Jan Smit vroeg of ik hem wilde helpen met het inschrijven voor het NK Masters
in Utrecht<i style="mso-bidi-font-style: normal;">! 'Kijk ook eens naar mijn
medaillelimieten, want die kan ik niet vinden!'</i>. Natuurlijk doe je dat,
maar toen ik die medaillelimieten onder ogen kreeg voor de mannen 80+ op de
werpnummers schrok ik me wezenloos: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">'Dat
haalt die nooit . . . hoe kan dát nou, hoe kán dat nou . . . ?'</i>. Ik had
alleen nog vluchtig naar mijn eigen limieten gekeken: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Nou, dat gooi ik nog met links!’,</i> dus ik had aangenomen dat die
voor Jan Smit ook een makkie zouden zijn. Hij is immers een véél betere werper
als ik, daar moet iets niet kloppen.<br />
Die zijn echt veel te hoog gegrepen bij de oudere leeftijdsklassen! Hij zal wel
kampioen worden, maar om een daarbij horende waardering (een medaille) te halen
moet hij zijn eigen Nederlandse records kogelslingeren (25.62m) en
gewichtwerpen (10.49m) verbeteren. Dat kan toch niet, wie heeft dat nu weer
bijeen gefantaseerd? Ik ben 16 jaar jonger en hoef maar luttele 29.10 en 10.80
meter te gooien, respectievelijk op respectabele 25 en 7 meter van die
Nederlandse records. Hoe schrijnend kun je het verzinnen. Daar heeft iemand
ontzettend zitten schutteren! Het gaat toch om Nederlandse kampioenschappen
naar Nederlandse maatstaven? <o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Een dag
later gaat de telefoon: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Met Smit spreekt
u. Beste Jan, die medaillelimieten van jou daar klopt helemaal niets van, een
oude man van bijna 83 jaar kan onmogelijk elk jaar zijn Nederlands record
verbeteren. Waar zijn die mee bezig?’</i>. En Jan start een ellenlang
wetenschappelijk betoog over het progressief verlies van krachten vooral vanaf
de 60 jaar! Verlies van krachten is afname spiermassa en dus prestatie. Ik kan
de spraakwaterval slechts af en toe instemmend onderbreken. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Jaha, uhhuh, ik weet ‘t . . . ‘.<br />
</i>Het plaatsvervangend schaamrood stijgt me geleidelijk naar de kaken, ik
merk dat ik diep bedroefd raak terwijl ik er feitelijk niets aan kan doen. Ik
heb die limieten toch niet gemaakt! Fout ligt immers bij de Atletiekunie, die
blijkbaar iemand de opdracht geeft om medaillelimieten vast te stellen. Er
liggen al tig jaren redelijke en geaccepteerde Medal Standards bij de Europese
bond EVAA, maar ja, de Atletiekunie moet weer eens opnieuw het wiel uitvinden. Natuurlijk had ik al contact
opgenomen met de verantwoordelijke maar die had geen enkel begrip en schoof voor geen meter. Jan vervolgt zijn betoog:<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="line-height: 115%;">‘Weet je nog dat we afgelopen jaar
verschillende keren door de sneeuw naar Papendal zijn geweest? Dat we nog een
keer overnacht hebben bij van der Valk om toch maar op tijd te zijn? Toen
wilden ze me in één klasse stoppen met mannen, die mijn zoons hadden kunnen
zijn. En dan ook nog laten strijden om hét Nederlands kampioenschap!’. <br />
‘Ja Jan, dat was heel erg vernederend wat we daar hebben moeten doormaken. Maar
we hebben gevochten voor onze masteratletiek en uiteindelijk start iedereen nu
wel gewoon in zijn eigen klasse!’.</span></i><span style="line-height: 115%;"> Jan hoort het blijkbaar niet: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Toen wilden ze die oudjes al wegjagen van het atletiekveld, en nu
worden ze ook nog eens vernederd met ridicule limieten . . . ‘.</i><o:p></o:p></span></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Mijn
linkerhand is gebald tot een vuist, de rechter knijpt de telefoon bijna tot
gruis. Ik bespeur een machteloze woede in me opkomen, mijn ogen worden vochtig
bij het staren naar die klote medaillelimieten. <br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Jan, we komen zo niet verder, laten we
het voorleggen aan het Platform masters’.<br />
‘Nou ja . </i>. (ik bespeur grote twijfel)<i style="mso-bidi-font-style: normal;">
. . maar we gaan niet meer naar Papendal, dat vond ik wel zo . . .’</i>.<br />
We beëindigen ons telefoongesprek en met een gloeiend nasuizend rechteroor zit
ik nog even, niet meer zo trots, naar mijn analyse te staren. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Snappen ze dat nu niet? Iedereen snapt dat
toch als ze dit zien!’</i>. Vanaf de mannen M35 tot aan de M60 liggen de
medaillelimieten voor het NK zo’n 20% onder de Medal Standard EVAA voor
Europese kampioenschappen, kippetje, 10% had ook gemogen. Vanaf de mannen M65
ziet iedereen, die kleuterschool gehad heeft, dat de Nederlandse limieten
lineair progressief uit de pas gaan lopen met de Europese standaard, toch???<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Ik ga bij
Marijke op de bank zitten, maar het laat me niet los. In gedachten weggezonken
zie ik Jan in Borken vertellen dat <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">WIJ</b>
een nationaal kampioenschap werpvijfkamp hadden en <b style="mso-bidi-font-weight: normal;">ZIJ</b> niet. Ooit ontmoette ik in Tata (Hongarije) Georg Glöckner, de
man die in Duitsland de werpvijfkamp introduceerde. Er worden nu werpvijfkampen
georganiseerd die zijn naam dragen. De man werd in Tata met alle égards
tegemoet getreden, als ware hij de president. Jan Smit zou dit nooit willen.
Jan Smit is een veldwerker, sportman en atletiekpromotor, een doener in hart en
nieren. Enthousiast en de mouwen opstropen voor eerlijke sport. Voor mij
verdient hij een standbeeld. Maar ja, waar maak ik me druk over?<br /></span></p><div style="text-align: left;"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;"><span style="clear: left; float: left; font-size: medium; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="689" data-original-width="474" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgSRY6kXfRsl4bOk9-wd5EHBhXguI3f0enTmbf6SOFiRql2WS-51XIZgrQmvbwI_DOeUUsaXIORyiF9DZlR-3Yw_6bbOBM32qE2IAPaEeWigk8ApxzfgLkEJKIVWfs9e2eu3flcVnCXgzc/s320/Foto-3I8SHBWE.jpg" width="220" /></span></span></div><p></p><span style="font-size: medium;">Het is de
laatste zaterdag van oktober in 2016 dat Jan Smit zijn laatste Nederlandse
records als 85-jarige verbetert. In Zutphen vloog de slingerkogel naar 17.03
meter. Het werpgewicht kwam neer in de sintels na 6.91 meter. Het record op
zijn werpvijfkamp werd getild naar bescheiden 2103 punten. Het jaar erop stopte
een markante atleet, de geest ontembaar maar het lijf weigerde dienst. Zijn
naam prijkt niet meer in de uitslagen maar wel op zijn werpkooi op sportpark de Hondheuvels in Eindhoven.<o:p></o:p></span><p></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Op 22
september wordt Jan Smit 90 jaar, hij ziet slecht en zijn fysieke krachten
ebben verder weg. Maar zijn passie voor de werpnummers in de atletiek is
onveranderd. Zijn vriend van het eerste uur, Frans Klep, gaat regelmatig op
bezoek. Samen praten ze bij over de prestaties van de aanstormende jeugd en de aftakelende oudjes op de
werponderdelen.<o:p></o:p></span></p>
<p class="MsoNormal"><span style="font-size: medium; line-height: 115%;">Zou hij zich
realiseren wat hij betekent heeft in die gigantische ontwikkeling van de
werpnummers in Nederland? Hij was niet zomaar een gepassioneerden werper, hij was ook een voorvechter die opkwam voor de belangen van het oudere werperspeloton. Een echte pionier! Misschien is dit verhaal aanleiding om hem een
verjaardagskaart te sturen, dat kan! Stuur uw kaart dan naar: Jan Smit,
Molenstraat 189, 5691 AH Son en Breugel.<o:p></o:p></span></p><br /><p></p>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-40852617814393604772020-09-02T01:13:00.001-07:002020-09-02T01:28:21.187-07:00Hub Diederen en Gos Reinders<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN8zgicaUwPg3NVTQQMUVeVseR6NUw_LtWNKwxeb3A4GfhVA76jGt1Gs3dpGZXNulO1QrdcK-zr5mk57kD13rWVpnr5LLbALfT5m4suI_aSnKns8mAd69k9T062rlLAXQaqNv0sWeCzto/s1600/Gos-Hub2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="283" data-original-width="207" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjN8zgicaUwPg3NVTQQMUVeVseR6NUw_LtWNKwxeb3A4GfhVA76jGt1Gs3dpGZXNulO1QrdcK-zr5mk57kD13rWVpnr5LLbALfT5m4suI_aSnKns8mAd69k9T062rlLAXQaqNv0sWeCzto/s1600/Gos-Hub2.jpg" /></a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-size: 14pt;">Wie kent ze nog? Bij het doorbladeren van mijn oude
atletiekarchief kwam ik een bijzondere foto tegen. En zoals me dat wel eens
gebeurt, sommige foto’s blijven als het ware plakken in m’n handen. Je ziet
plotseling dingen, die je niet eerder belangrijk vond. Ze brengen je terug in de
tijd en trekken die grauwsluier van je geheugen. Zo was dat ook met deze foto.
Hij is genomen eind 70er jaren bij een baanwedstrijd in Roermond bij de finale
van de 110 meter horden. Ik lig al duidelijk op kop, maar dat was geen
uitzondering in die goeie jaren. Maar wat mij nu obsedeert in die smoezelige
zwart-witte foto zijn die twee figuren aan de binnenkant van de baan. Ik heb ze
even in een gouden raampje gezet. Dat zijn Hub Diederen en Gos Reinders die
gebroederlijk staan te kijken naar onze wedstrijd. Vlug de foto even inscannen
en die twee wat extra uitvergroten. Intussen sleuren mijn herinneringen me
resoluut mee naar die goeie ouwe tijd. Hub Diederen van Caesar-Beek, rechts op
de foto, een atletiek-bobo pur-sang, bestuurder van het district Zuid en altijd
zeer geïnteresseerd aanwezig bij wedstrijden in “</span><em style="font-size: 14pt;">zijn</em><span style="font-size: 14pt;">” district.
Altijd bescheiden op de achtergrond, maar resoluut op de voorgrond als dat
nodig was. Gos Reinders, links op de foto, een gelouterd bestuurder van Swift
Atletiek Roermond. Verdomme, wat kun je mensen plotseling missen als ze er niet
meer zijn, en wat was het zo gewoon toen ze er nog waren. Herinneringen
buitelen over elkaar door mijn hoofd. </span><br />
<span style="font-size: 14pt;"><br /></span>
<span style="font-size: 14pt;">Als je bij Swift op wedstrijd ging, kwam
je altijd Gos als eerste tegen:</span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">”<em>Aah Janne, duis se ouk
weer mit . . </em>“. Zijn onafscheidelijke sigarettenpeukje danste bij het
praten in z’n mondhoek, plukjes as vielen daarbij op zijn blauwe colbertjasje,
een knokige hand slaat de as behendig op z’n grijze broek, om daar vervolgens
op te gaan in het onopvallende. <o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">“<em>Hallo Gos, ja zeker . .</em> “, <o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">“<em>Sjtraks drinke we ein
beerke </em>. . .”, en Gos beende alweer naar een volgende plek om de
wedstrijdorganisatie gladjes te laten verlopen.<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjethyphenhyphenj9xcpBMnxJ0GnnEAAgsax-lDk1TomejfiIl6rXQzGiwmtOKinUAGzJG2pvyylIKzEC272rhEdKkTy6v8vAJv4Py6v6fvw17ea2gArCVnWQA7xci_QuDKJ2EX0c39wfSggv-hhF3g/s1600/Gos-Hub2.jpg"></a><o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Nu staan ze daar samen naar die
wedstrijd te kijken. Samen te genieten van hun sport, ieder in hun eigen
wereldje nadenkend over hun volgende activiteiten voor dé atletiek. Waar zullen
die twee het over hebben, ik denk in alle respect dat het ongeveer zo gegaan
zou kunnen zijn:<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Hub: ”<em>Dae lange geit
nog good euver de hordes</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Gos: ”<em>Ich mót
nog eemus zeuke um die hordes zoeë metein van de baan te kriège</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Hub: ”<em>Ich dink det ik
um ens vraog veur de ploog van Zuid</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Gos: ”<em>Volgende
waek kriège we hieje weer twieë hóngerd van die pupilkes</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Hub: ”<em>Hae haet
gewónne, ich kan um ouk nag as reserf gebroèke op sjpeer of sjlingere</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Gos: ”<em>Jao, jao
dao heb se weer de heng aan vol, twieë hóngerd van die menkes</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Hub: ”<em>Ik gaon us
kièke wat hae geloupe haet, kan ik um gelièk sjtrikke veur de Coupe de l’Amitié</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Gos: ”<em>Nou, ich
begin zelluf maar met opruùme van die hordes</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Hub: ”<em>De hebs ut weer
good veur mekaar Gos</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Gos: ”<em>Neet
metein nao hoès gaon wah, drinke we sjtraks nag ein beerke</em>”<o:p></o:p></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgATvNY35oVi4riE3yZHYriGvXLA4kLYYDFIW8axaeDHnkqqnwfJk3FGl96j4Ee5owsHFtTvL6M86KPX4X_vhfzaTHcllWEk1xGTfQx7UPVCICUZCqLJ8MlniIIXf0L-tmT_6r58KHBrFw/s1600/Gos-Hub1.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="264" data-original-width="520" height="202" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgATvNY35oVi4riE3yZHYriGvXLA4kLYYDFIW8axaeDHnkqqnwfJk3FGl96j4Ee5owsHFtTvL6M86KPX4X_vhfzaTHcllWEk1xGTfQx7UPVCICUZCqLJ8MlniIIXf0L-tmT_6r58KHBrFw/s400/Gos-Hub1.png" width="400" /></a></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;"><br /></span>
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Een geweldig stel bestuurderen,
een dubbeldikke stimulans voor de wedstrijdatletiek, daarvoor deed je extra je
best op wedstrijden. Dat heb je vandaag de dag niet meer. Zo’n 30 jaar geleden
deed ik mee in de competitie met speerwerpen in Kerkrade. Meneer Diederen stond
daar, zoals hij daar altijd stond. Op het middenterrein te kijken, kaarsrecht,
handen gevouwen op zijn onafscheidelijke paraplu. Ik zei altijd netjes meneer
Diederen tegen hem, mijn grote respect vormde immers een te hoge drempel om
gewoon Hub tegen hem te zeggen, wat veel van mijn leeftijdgenoten overigens wel
waagden. Hij kwam niet naar jou toe. Nee, hij trok jou aan met zijn innemende
glimlach en die glinsteroogjes onder zijn rood-grijze kuif.<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">“<em>Daag meneer Diederen</em>”.<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">“<em>Aahh lange, des dich heej
nag mit mós doon bie de seniore</em>”.<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">“<em>We hebbe gen baetere,
meneer Diederen, en ik doon ut noch zoeë verdomde gaer</em>”.<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">”<em>Jao jao, d’r kump gennen
aanwas mièr, waal genóg van die renpaerd naeve de kant van de waeg</em>”.<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">En zijn glimlach verdween
achter een treurige blik, even leek hij vele jaren ouder. Zo zit ik nog
enige tijd te mijmeren met die foto in mijn hand. Zorgvuldig berg ik hem weer
op. Ik voel dat ik mijn herinneringen op moet schrijven. In de hoop dat er ook
maar iemand is, die begrijpt waar dit over gaat.<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;"><br /></span>
<span style="color: black; font-size: 14.0pt;">Gos en Hub, als jullie eens
wisten hoe jullie gemist worden, niet alleen door mij. Daarom na zo’n 50 jaar
nog even samen in een <em>“gouden”</em> lijstje . . .<o:p></o:p></span></div>
<div style="-webkit-text-stroke-width: 0px; font-variant-caps: normal; font-variant-ligatures: normal; margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; orphans: 2; text-align: start; text-decoration-color: initial; text-decoration-style: initial; widows: 2; word-spacing: 0px;">
<em><span style="color: black; font-size: 14.0pt;">(deze blog is in 2009
geschreven </span></em><em><span style="color: black; font-size: 14.0pt;">en nu nog
even opgepoetst)</span></em><span style="color: black; font-size: 14.0pt;"><o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-68664878370216494362020-06-19T03:55:00.001-07:002020-06-19T04:04:25.359-07:00Mijn tante Lucie<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14pt;">Mijn zus en
ik praten graag over vroeger, zij weet veel meer details dan ik. Soms denk ik: </span><i style="font-size: 14pt;">‘Verdomme, daar moet ik iets over schrijven’</i><span style="font-size: 14pt;">.
Deze keer een ode aan mijn tante Lucie.</span></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5gRZJjCUrxIhE6lBWHFY8biZ3XyCYYbJB4YQd6U0g_2vmFBRF469aOGDCYhUniZagapWpYLNDIfVKtMGBV2jbFP77ptxT2v9HumgQmm8P3dzgpDy3BSA9x1mUKY8GBk3KxYzVMA42ggU/s1600/0OrvalDis+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1137" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5gRZJjCUrxIhE6lBWHFY8biZ3XyCYYbJB4YQd6U0g_2vmFBRF469aOGDCYhUniZagapWpYLNDIfVKtMGBV2jbFP77ptxT2v9HumgQmm8P3dzgpDy3BSA9x1mUKY8GBk3KxYzVMA42ggU/s320/0OrvalDis+%25282%2529.jpg" width="227" /></a></div>
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Mijn oom Eugène Louis André <i style="mso-bidi-font-style: normal;">(Sjaen)</i> Orval is geboren 16-02-1892 in
Tegelen als zoon van Andreas Nicolaus Joseph Orval en Gertrudis Hubertina
Dambacher. Eugène overleed, net geen 82 jaar oud, op 03-02-1974 in Tegelen. Hij
trouwt op zijn verjaardag op 16-02-1921 in Semarang<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftn1" name="_ftnref1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> met Lucie Dis, geboren
04-02-1896 in Semarang, overleden 24-07-1983 in Venlo. Zij was de dochter van
Nawi Paket Jan Abelai (de Christen Afrikaan) en Johanna Louisa Dis<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftn2" name="_ftnref2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> (*1866 +1902). Lucie had
nog een oudere zus Emma Wilhelmina (*1892) en jongere broer Joseph Alfred Louis
(*1898). Eugène en Lucie gingen na hun trouwen wonen op de Nangkalaan 96 in
Bandoeng en kregen twee kinderen:</span><o:p></o:p><br />
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">1. </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; text-indent: -18pt;">Pierre André Hubert (Dries);
geb.18-05-1922 Semarang, ovl. 28-08-1948 Batavia</span><br />
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; text-indent: -18pt;">2. </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; text-indent: -18pt;">Hubertina
Johanna Susanna (Tina); geb.28-07-1925, Tegelen, ovl.28-02-1983 Amsterdam<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftn3" name="_ftnref3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">[3]</span></span></span></span></a></span></div>
<div class="MsoListParagraph" style="mso-list: l0 level1 lfo1; text-indent: -18.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Eugène was
de oudste zoon in het gezin Orval-Dambacher. Het verhaal wil dat hij verliefd
werd op zijn nichtje, An van ome Lot. Maar dat kon absoluut niet in die tijd.
En of dit zijn besluit heeft beïnvloed om zich te melden bij het Koninklijk
Nederlandsch-Indisch Leger (KNIL) weten we niet, maar lijkt wel waarschijnlijk.
Mijn moeder had het verdriet van haar oudste broer van nabij gezien. Wanneer
Eugène naar Nederlands Indië vertrekt is niet bekend, maar dat zal omstreeks
1916 zijn geweest. Eugène werkt zich op in het 2<sup>e</sup> Garnizoen Batavia
A&O tot sergeant 1<sup>ste</sup> klas infanterie en staat ook ergens
vermeld als opzichter bij de dienst ter pestbestrijding. De regeling was dat je
iedere zes jaar voor een half jaar op verlof mocht naar Nederland. Het zal voor
de eerste keer zijn dat hij op woensdag 8 november 1922 ’s middags om 12 uur
vertrok met de SS Insulinde van Batavia via Padang, Suez en Marseille naar
Rotterdam. Op de passagierslijst staan vermeld Eugène, Lucie en hun baby. Wat
zal hij trots zijn geweest om zijn vrouw en kind voor te stellen aan zijn
ouders op de Hoogstraat in Tegelen.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqSq_RldCskz_NYuZSXK7cfHueSi9v24FKJUCpQQg_bVxCopU-fqkJRnLPcYbkY0r98zR7qWlwa2E8SS2HbM-Te5ror8DKwEtq7tlCkO75HNMg75nTa3pMj1f__3-tDOOYcgsWhGHnsDU/s1600/Tina-3.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="474" data-original-width="356" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqSq_RldCskz_NYuZSXK7cfHueSi9v24FKJUCpQQg_bVxCopU-fqkJRnLPcYbkY0r98zR7qWlwa2E8SS2HbM-Te5ror8DKwEtq7tlCkO75HNMg75nTa3pMj1f__3-tDOOYcgsWhGHnsDU/s200/Tina-3.jpg" width="150" /></span></a></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">In 1925 verblijft het gezin ook in
Nederland, Lucie is in verwachting van haar tweede kind. De mooie donkere vrouw
valt wel erg op in Tegelen. Er zijn nog maar heel weinig donkere mensen, en dan
zeker niet getrouwd met een Tegelse jongeman. Als ze voor ’n half jaar in
Tegelen zijn betrekken ze twee kamertjes in het ouderlijk huis van Eugène. Mijn
moeder is dan nog niet getrouwd en ze bouwt een hechte band op met haar lieve
schoonzus. Lucie komt overdag niet buiten omdat ze zich teveel bekeken voelt,
maar elke avond als het donker is vraagt ze mijn moeder: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Tuutje, zullen we een stukje gaan wandelen’</i>.<span style="mso-spacerun: yes;"> </span>Op een avond lopen ze stevig gearmd over de
Kerkstraat, Lucie met haar dikke buik. Haar tweede kindje is op komst. Ze heeft
dat vervelende opstapje voor een van de deuren niet gezien en valt voorover op
haar dikke buik. Mijn moeder helpt haar verschrikt weer overeind nadat Lucie
een oer-Hollandse vloek heeft laten horen: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Godverdomme’</i>.
Op 03-11-1926 vertrekt het mailschip Slamat van Rotterdam naar Batavia, op de
passagierslijst staan Lucie Orval-Dis en haar twee kinderen.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">In 1940
zouden Eugéne, Lucie en de twee kinderen weer met verlof komen naar Tegelen. De
ouders en schoonouders zouden hun gouden bruiloft vieren op 9 juni. Maar
inktzwarte wolken belemmerden dat het een stralende dag zou worden. In de
aanloop naar de Tweede Wereldoorlog kwam hun kleinzoon Henk Peters om het
leven. Op 8 september 1939 liep de mijnenveger Willem van Ewijck op een <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘eigen’</i> zeemijn, Henk werd nooit
gevonden. Op 10 mei 1940 vielen de Duitsers ons land binnen, precies één maand
voor hun gouden huwelijk. In een interview van de Limburger Koerier van
zaterdag 8 juni 1940 laat het gouden bruidspaar optekenen: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘En we dachten, dat ook onze zoon, die in het Nederlandsen-Indische
leger dient en wiens zes jaren nu om zijn, op het gouden feest zou zijn, maar
dat gaat nu niet’. </i></span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<!--[if gte vml 1]><v:shape id="Afbeelding_x0020_4" o:spid="_x0000_s1026"
type="#_x0000_t75" style='position:absolute;margin-left:194.05pt;margin-top:1pt;
width:245.25pt;height:175.5pt;z-index:251660288;visibility:visible;
mso-wrap-style:square;mso-wrap-distance-left:9pt;mso-wrap-distance-top:0;
mso-wrap-distance-right:9pt;mso-wrap-distance-bottom:0;
mso-position-horizontal:right;mso-position-horizontal-relative:margin;
mso-position-vertical:absolute;mso-position-vertical-relative:text'>
<v:imagedata src="file:///C:\Users\titven\AppData\Local\Temp\msohtmlclip1\01\clip_image005.png"
o:title=""/>
<w:wrap type="square" anchorx="margin"/>
</v:shape><![endif]--><!--[if !vml]--><!--[endif]--><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Maar het zou nog erger worden voor
Lucie en Eugène. Op 7 december 1941 was de Japanse aanval op Pearl Harbor, de
wereld stond in brand. Eugène werd in Kota Radja<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftn4" name="_ftnref4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">[4]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> krijgsgevangen genomen. In
het Nationaal Archief vonden we zijn Japanse interneringskaart. Hij werd
overgebracht naar POW<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftn5" name="_ftnref5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">[5]</span></span><!--[endif]--></span></span></a>-kamp nr.482 in Siam
(Thailand) om aan de Birma-spoorlijn te werken. Hij liet zijn baard staan om er
ouder uit te zien maar de Jappen trokken hem juist daarmee naar de dwangarbeid.
Intussen was zijn gezin ook geïnterneerd in de Japanse vrouwenkampen. Lucie zat
samen met haar schoondochter Tilly in één kamp. Het moet verschrikkelijk zijn
geweest voor dit verscheurde gezin. Dat verblijf in die kampen. Dat werken aan
die Birma-Siamspoorweg, ook wel Dodenspoorlijn genoemd door de geallieerde
krijgsgevangenen. Zij werden gedwongen de spoorlijn aan te leggen tussen Nong
Pladuk in Thailand en Thanbyuzayat in Myanmar (Birma). Het werk aan de
spoorlijn begon op 16 september 1942 en werd 16 maanden later voltooid, ondanks
berekeningen van Japanse ingenieurs dat het minimaal 5 jaar zou duren om de 415
kilometer lange en 1 meter brede spoorlijn aan te leggen. De Japanners maakten
hiervoor op grote schaal gebruik van dwangarbeid. Tijdens de aanleg stierven
per dag gemiddeld 75 arbeiders; 15.000 krijgsgevangenen stierven aan
uitputting, ziekte en ondervoeding. Onder hen waren 7.000 Britten, 4.500
Australiërs, 131 Amerikanen en bijna 3.000 Nederlanders. Marijke en ik hebben
de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Bridge on the River Kwai</i> en de
eertijdse kampen bezocht. De rillingen liepen over onze rug.</span><o:p></o:p></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-dtId_7XR7QyKc-jmM0YS5tUVstwp7UBcuUWa4aXm0hn164jE6ZMNEHkuC1PhDvmJ1l_Q9gvweG6WHjmjGP6CCfhXjViQaFCMdQtfUnc4hVq7DEamghYJDI80rpl4_zZdpj3hhyQZ_Vs/s1600/DisKamp.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"></span></a></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-dtId_7XR7QyKc-jmM0YS5tUVstwp7UBcuUWa4aXm0hn164jE6ZMNEHkuC1PhDvmJ1l_Q9gvweG6WHjmjGP6CCfhXjViQaFCMdQtfUnc4hVq7DEamghYJDI80rpl4_zZdpj3hhyQZ_Vs/s1600/DisKamp.png" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="389" data-original-width="569" height="218" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-dtId_7XR7QyKc-jmM0YS5tUVstwp7UBcuUWa4aXm0hn164jE6ZMNEHkuC1PhDvmJ1l_Q9gvweG6WHjmjGP6CCfhXjViQaFCMdQtfUnc4hVq7DEamghYJDI80rpl4_zZdpj3hhyQZ_Vs/s320/DisKamp.png" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">De overgave
van de Jappen betekende niet het einde van de problemen. Lucie kon wel
terugkeren naar Bandoeng, maar pas eind 1945 lezen we in een vergeeld oud
krantenberichtje dat mijn moeder altijd bewaard heeft: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘God heeft ons gebed verhoord en onze lieve zoon en broeder Eugène
behouden. Na 5 jaren wachten ontvingen wij bericht dat hij zich in goede
gezondheid bevindt in het EX-POW-kamp Siam (Thailand). Fam. A.Orval-Dambacher,
Hoogstraat 94, Tegelen’</i>. De Indonesische Onafhankelijkheidsstrijd begon
kort na de capitulatie van Japan op 15 augustus 1945, gevolgd door het
uitroepen van de Republiek Indonesië op 17 augustus 1945, en eindigde met de
overdracht van de soevereiniteit over de kolonie Nederlands-Indië door het
Koninkrijk der Nederlanden aan Indonesië in december 1949. Het gezin komt in
rustiger vaarwater en keert terug naar Tegelen.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Als klein
jongetje ging ik regelmatig met de fiets naar de Plataanstraat in Tegelen. Naar
mijn ome Eugène en tante Lucie, schoondochter Tilly en mijn neefje Pierre. Ik
zie het nog zo voor me, mijn oom stond altijd kaarsrecht voor de deur, of
kaarsrecht strak voor zich uitkijkend achter in de tuin. Nu denk ik wel eens: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Wat hebben die mensen meegemaakt, waar zal
hij aan gedacht hebben. Wat moet door dat stoere hoofd gespeeld hebben. Hoe
diep ging dat trauma van die klote oorlog’</i>. Als ik binnenkwam veranderde
die sfeer. Je werd heel hartelijk en warm ontvangen. Als kleine jongen voel je
dat meteen aan, ik was er welkom. En het rook er altijd zo lekker. Na het
spelen met mijn neefje moest ik altijd blijven eten. Als ik daaraan terugdenk
heb ik nooit meer zo lekker Indisch gegeten als bij mijn tante Lucie en bij
Tilly.</span><o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Nu zijn ze
er niet meer. Ik kijk op televisie naar protesten en demonstraties tegen
racisme en geweld tegen gekleurde mensen. Ik word daar verdrietig van, ik heb
nooit gediscrimineerd. Ik moet terugdenken aan mijn lieve tante Lucie, ik besef
nu pas dat zij de eerste donkere persoon was die ik leerde kennen. Ze zal zich
destijds zeker wat meer bekeken hebben gevoeld in Tegelen. Die mooie vrouw
waaraan ieder streepje mascara overbodige luxe was. Het enige wat ze gebruikte
was een wolkje Pompeï talkpoeder. Ik kijk niet op haar neer, maar naar haar op.
Als die prachtige lieve sterke vrouw, die ook nog eens verschrikkelijk lekker
kon koken.<o:p></o:p></span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div style="mso-element: footnote-list;">
<hr align="left" size="1" width="33%" />
<!--[endif]-->
<br />
<div id="ftn1" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftnref1" name="_ftn1" style="mso-footnote-id: ftn1;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">[1]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> Semarang is een stad aan
de noordkust van het eiland Java, Indonesië. Het is de hoofdstad van de
provincie Midden-Java (Jawa Tengah). Semarang was een belangrijke haven tijdens
de Nederlandse koloniale periode.<o:p></o:p></div>
</div>
<div id="ftn2" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftnref2" name="_ftn2" style="mso-footnote-id: ftn2;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">[2]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> Grootouders van vaders
kant onbekend, van moederskant Hendrik Dis (ca.*1839 +1912) en Sikem Inlandse
Christen vrouw.<o:p></o:p></div>
</div>
<div id="ftn3" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoNormal">
<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftnref3" name="_ftn3" style="mso-footnote-id: ftn3;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">[3]</span></span><!--[endif]--></span></span></a>
Getr. met Lambertus Peter (Lam) Jornick; geb. ca. 1921 Blerick, ovl.18-08-1994
A’dam (73 j.)<o:p></o:p></div>
</div>
<div id="ftn4" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftnref4" name="_ftn4" style="mso-footnote-id: ftn4;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">[4]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> hoofdstad van de
Indonesische provincie Atjeh (Sumatra)<o:p></o:p></div>
</div>
<div id="ftn5" style="mso-element: footnote;">
<div class="MsoFootnoteText">
<a href="file:///C:/Users/titven/Documents/Stamboom/ORVAL/OrvalDis/ORVAL-DIS.odt#_ftnref5" name="_ftn5" style="mso-footnote-id: ftn5;" title=""><span class="MsoFootnoteReference"><span style="mso-special-character: footnote;"><!--[if !supportFootnotes]--><span class="MsoFootnoteReference"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 10.0pt; line-height: 115%;">[5]</span></span><!--[endif]--></span></span></a> Prisoner of War<o:p></o:p></div>
</div>
</div>
<br />Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-24063096529741838882019-10-13T22:24:00.005-07:002019-10-13T23:07:19.089-07:00Oorlogsvermiste Leo Orval<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;"><i>Een tragedie op het einde van de Tweede Wereldoorlog</i></span><br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVcXEUO6x2QU3518XA8RT6dCslFDZLvk8sTHZZCaH7nrQuAxuwnPTjvIikmPpq_8dAq-R5Fqk7dNErvhcD7bpHf2vCODqa7ZbfkMc0kOXvrBb7PSWkSYPWgttGi52cQshzLKP5PcIEkYY/s1600/LeoOrval1.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1163" data-original-width="748" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjVcXEUO6x2QU3518XA8RT6dCslFDZLvk8sTHZZCaH7nrQuAxuwnPTjvIikmPpq_8dAq-R5Fqk7dNErvhcD7bpHf2vCODqa7ZbfkMc0kOXvrBb7PSWkSYPWgttGi52cQshzLKP5PcIEkYY/s200/LeoOrval1.jpg" width="128" /></a></div>
<div style="mso-hyphenate: none; mso-line-height-alt: 12.0pt; tab-stops: 0cm 45.9pt 66.3pt 180.0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Leo wordt 15 september 1891 in
Haarlem geboren als</span><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">
de zoon van Leonard Hubert Joseph Orval en Marie van der Grift. Op 19 november
1930 trouwt hij met de 10 jaar jongere Engelse jongedame Gladys Ann Matthews.
Tegen het einde van de Tweede Wereldoorlog speelt zich een verschrikkelijke
tragedie af. Hij wordt gearresteerd op 19 juli 1944 en is sindsdien vermist. Zijn
echtgenote draagt waarschijnlijk als laatste strohalm haar hele leven een brief
bij zich:</span></div>
<br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Militair
Gezag, </span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Dienst
identificatie en berging, bureau Amersfoort, </span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Laan
1914 (voormalig concentratiekamp, telef.5776).</span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Amersfoort,
27 december 1945, no.1905.</span></i><br />
<br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">In
antwoord op Uw schrijven dd.19 dezer betreffende de vermissing van Uw man
L.G.Orval, geboren 15-09-1891, delen wij U beleefd mede, dat hij
op 28-07-44 in het kamp Amersfoort werd binnengebracht, geregistreerd onder
kampnummer 3818 en vandaar op 11-10-44 op transport werd gesteld naar het
Concentratiekamp te Neuengamme bij Hamburg. Op de in ons bezit zijnde
afschriften der dodenlijsten van Neuengamme komt evenwel de naam van Uw man
niet voor. Wij hebben het verdere onderzoek hiernaar overgedragen aan het
Afwikkelingsbureau Concentratiekampen, Burnierstraat 1 te Den Haag waar men
voor deze gevallen over meer gegevens beschikt.</span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Het
Hoofd van de Dienst I-S.</span></i><br />
<i><span lang="FR" style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">b/a de Res. </span></i><i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Majoor W.J.Siedenburg (</span></i><i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">G.Vermeulen)</span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Aan:
Mevr.Orval, Lijndenstraat 36 I, Amsterdam C.</span></i><br />
<br />
<div style="mso-hyphenate: none; mso-line-height-alt: 12.0pt; tab-stops: 0cm 45.9pt 66.3pt 180.0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Op de website van de Oorlogsgravenstichting vinden
we in het slachtofferregister nog iets meer informatie:</span></div>
<div style="mso-hyphenate: none; mso-line-height-alt: 12.0pt; tab-stops: 0cm 45.9pt 66.3pt 180.0pt;">
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Leonard Govert ORVAL</span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Geboren Haarlem 15-09-1891 </span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Overlijdensplaats: Lübeckerbocht bij kdo.
Neustadt, Neuengamme</span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Overlijdensdatum: 03-05-1945 </span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Begraaf-/gedenkplaats: Zeemansgraf (Gedenkboek 34).<span style="mso-spacerun: yes;"> </span></span></i><br />
<br /></div>
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Wat
is er precies met hem gebeurd? Nachtwaker Leo Orval wordt 19 juli 1944 in
Amsterdam gearresteerd door het Deutsche Obergericht, Aussenstelle Amsterdam en
vervolgens begint de ellende. Drie jaar later, op 31 juli 1947 wordt zijn vrouw
gehoord en ondertekent de volgende verklaring:</span><br />
<br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">(dossier
no.859, betreft L.G.Orval); O.g. Orval-Matthews, Gladys Ann, oud 46 jaar,
zonder beroep, wonende Lyndenstraat 36-I te Amsterdam C., verklaart:</span></i><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Op
19 juli 1944 kwamen, bij afwezigheid van mijn echtgenoot, de rechercheurs
Moolenaar en van Rijn van het politiebureau Kattenburg bij mij thuis om mijn
man te halen. Na zijn thuiskomst is mijn man zich bij het bovengenoemde bureau
gaan melden waar hij werd ingesloten als verdacht van medeplichtigheid aan
diefstal van Duitse goederen. Bij mijn navraag, de volgende dag, deelde
rechercheur Moolenaar mij mede dat mijn man overgegeven was aan de Duitse
politie in de Euterpestraat. Daarna is hij naar Amersfoort gebracht, vanwaar ik
31 Augustus 1944 een brief van hem ontving. Zijn gevangenennummer was 3818,
Lager I, Block 2. Daarna heb ik geen enkel rechtstreeks bericht meer van hem
gehad. Ik sprak na de bevrijding een zekere Jankje Jaring, wonende te
Wittenburger-dwarsstraat te Amsterdam C. die mij vertelde dat hij mijn man in
Neuengamme had ontmoet en dat hij reden had aan te nemen dat mijn man daar was
overleden. Na voorlezing en volharding getekend, Amsterdam, 31 juli 1947,
G.A.Orval-Matthews.</span></i><br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Ten
tijde van z’n arrestatie was hij nachtwaker van beroep, de 52-jarige Leo Orval wordt
door de Duitsers op 28 juli 1944 binnengebracht in het concentratiekamp
Amersfoort, en krijgt daar kampnummer 3818. Op het document <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Häftlingsgeldverwaltung’</i> staat als
geboortedatum vermeld 14-09-1891, en blijkbaar had hij geen geld bij zich
aangezien geen bedrag is ingevuld. Van hieruit wordt hij 11 oktober 1944 op
transport gesteld naar het concentratiekamp Neuengamme, zijn kampnummer hier is
niet bekend. Het transport omvat 1440 Nederlanders, 602 uit Putten, 44 uit
Gorcum en enkele honderden politieke gevangenen. Bij Zwolle weten nog enkele
gevangenen uit de rijdende trein te springen. </span><br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Op
2 april 1948 verhoort de Officier Civiele Dienst F.Snoek (Ministerie van
Sociale Zaken), de bovengenoemde Jankje Jaring. Die woont dan in de Kleine
Wittenburgerstraat 35-III te A’dam, is 25 jaar, soldeerder van beroep en verklaarde:</span><br />
<i><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">‘Ik
ontmoette vermiste in Amersfoort in de maand augustus 1944 en samen met het
grote transport ben ik met hem naar Neuengamme gegaan op 11 oktober 1944.
Ikzelf ging naar Husum en vermiste bleef in Neuengamme. Toen ik uit Husum ging,
ongeveer eind november 1944 en terugkwam in Neuengamme, was vermiste daar nog.
Hij was ingedeeld bij de eten-halers. Ik ben doorgezonden naar Meppen (Dalem)
en heb vermiste nooit meer gezien. Ik ben tenslotte bevrijd in Sandbostel, of
vermiste daar was, is mij onbekend. Meer kan ik U niet verklaren.’</span></i><br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Ten
zuidoosten van Hamburg bevond zich van 1938 tot 1945 het concentratiekamp
Neuengamme en was met meer dan tachtig buitenkampen het centrale
concentratiekamp van Noord-Duitsland. In 1938 was Neuengamme nog een buitenkamp
van het concentratiekamp Sachsenhausen. Het werd door de SS gevestigd in een
stilgelegde steenfabriek. Eén van de redenen dat Neuengamme werd gebouwd was de
fabricage van bakstenen (Klinkerwerk). In 1940 werd Neuengamme een zelfstandig
kamp. In de loop van de oorlog deporteerde de Gestapo tienduizenden mensen uit
heel Europa als gevangenen naar Neuengamme. Van de 106.000 gevangenen zijn er
ongeveer 55.000 omgekomen.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Het
grootste deel van de Nederlandse gevangenen kwam in de jaren 1944 en 1945 naar
Neuengamme. Gedurende die laatste periode leefden de gevangenen in Neuengamme
onder bijzonder harde en gruwelijke omstandigheden. In de herfst van 1944 waren
er ongeveer 48.000 mannen en 10.000 vrouwen in het concentratiekamp Neuengamme
en in de ongeveer negentig buitenkampen die verspreid lagen in geheel
Noord-Duitsland. Van deze 58.000 mensen waren er ongeveer 5500 afkomstig uit
Nederland. De combinatie van zware arbeid, slechte of geen voeding, onvoldoende
huisvesting, geen medische verzorging, mishandelingen gedurende de laatste
maanden hadden het kamp tot een <i>stervenskamp</i> gemaakt. Op 20 april 1945 werd er
een begin gemaakt met de ontruiming van het kamp, een deel van de gevangenen
ging op <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Todesmarsch’</i> naar andere
kampen waaronder Sandbostel en Wöbbelin. <span style="mso-spacerun: yes;"> </span>De laatste 14.000 gevangenen werden vanuit
Neuengamme naar de Lübeckerbocht gebracht, te voet, in vrachtwagens en met de
trein. In de Lübeckerbocht voor Neustadt lagen drie schepen. De grootste, de
Cap Arcona, lag buitengaats voor anker. De Thielbeck lag voor anker onder de
kust en de Athen voer heen en weer met gevangenen naar de Cap Arcona. De
veertien dagen in <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘de drijvende
concentratiekampen’</i> waren een hel voor de gevangenen, die opgepropt in de
ruimen zaten, nauwelijks te eten en te drinken kregen, de hygiënische
toestanden waren erbarmelijk. Op 3 mei 1945 werden de Cap Arcona en de
Thielbeck gebombardeerd door Engelse jachtvliegtuigen. De schepen vlogen in
brand en zonken. Hierbij kwamen 8000 gevangenen om, onder wie meer dan 300
Nederlanders. Waarschijnlijk en volgens het slachtofferregister van de
Oorlogsgravenstichting is Leo Orval één van de 300 bovengenoemde slachtoffers.
Een mededeling van derden dat per radio was omgeroepen dat hij in Neuengamme
zou zijn overleden, kan niet worden geverifieerd.</span><br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Zoekacties
van het Ministerie van Sociale Zaken (dossier 859) en het Rode Kruis (dossier
36647 Dj.M.) hebben niet het gewenste resultaat. Het signalement van de
politieke gevangene Leo Orval geeft o.a. aan: lengte 1.65m; postuur breed,
gezet; ovaal gelaat en een gezonde gelaatskleur; hij had 1 lichtbruin en 1
donkerbruin oog; haren worden aangegeven als <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘peper en zout’</i>; spitse kin en bruine verbrokkelde tanden. Als
bijzonderheid wordt vermeld: <i>Had de gewoonte steeds met de tong tegen de
wang te drukken van de ene naar de andere zijde. </i></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIhBjGHirQjASmWP5kuH7nNOBBglptAZ46aRHezj5D-7VWvs5SAz2dR0HFxhFlZOXNcFMEFmtOFHvyPMRK6ePni4sBJbymhE7qcnPpNZoYHdeLBmWEM1kzHB_Y6qtMDYAshMdljp33JtE/s1600/LeoOrval2.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="350" data-original-width="450" height="155" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIhBjGHirQjASmWP5kuH7nNOBBglptAZ46aRHezj5D-7VWvs5SAz2dR0HFxhFlZOXNcFMEFmtOFHvyPMRK6ePni4sBJbymhE7qcnPpNZoYHdeLBmWEM1kzHB_Y6qtMDYAshMdljp33JtE/s200/LeoOrval2.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Het
dossier van het Rode Kruis eindigt dan ook met: ‘<i>Gelet op het voorafgaande
moet met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid worden aangenomen, dat
betrokkene is overleden, hetzij te Kl.Neuengamme, hetzij tijdens het
evacuatietransport naar Lübeck, hetzij aan boord van een der schepen in de
Lübeckerbocht en wel op z’n vroegst op 15 maart 1945 en op zijn laatst op 3 mei
1945.’</i></span><br />
<br />
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;"><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">Zijn
weduwe <b>Gladys Ann Matthew</b> blijft met zeven kinderen achter, slechts de verfrommelde brief
van het Militair Gezag blijft de enig tastbare herinnering aan haar man. In
1990 overlijdt zij, 88 jaar oud, haar zeven kinderen blijven worstelen met
de onbeantwoorde vragen:</span></span><br />
<br />
<ul>
<li><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">wat was de exacte reden van zijn arrestatie?</span></li>
<li><span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;">wat is er met hem gebeurd tussen 15 maart en 3 mei 1945?</span></li>
</ul>
<div style="margin-left: 21.0pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 21.0pt; text-indent: -18.0pt;">
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14.0pt;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQhqz7cmsY5Ha377pDswvH28GC4tOYAbERHTEN7e0lCUNm9b-XRdFijMJmfoKLtIZv9OxC4a1GuFM0EgnpmiIdkPdmodXY6iMjfq5fuVo9KiYPFs5mRJVHPYz8FpCmuD4r5m2GJgQx364/s1600/LeoOrval3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="634" data-original-width="981" height="412" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQhqz7cmsY5Ha377pDswvH28GC4tOYAbERHTEN7e0lCUNm9b-XRdFijMJmfoKLtIZv9OxC4a1GuFM0EgnpmiIdkPdmodXY6iMjfq5fuVo9KiYPFs5mRJVHPYz8FpCmuD4r5m2GJgQx364/s640/LeoOrval3.jpg" width="640" /></a></div>
<div style="margin-left: 21.0pt; mso-add-space: auto; mso-list: l0 level1 lfo1; tab-stops: list 21.0pt; text-indent: -18.0pt;">
<br /></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-34097088993417982772019-10-05T02:00:00.003-07:002019-10-05T02:11:25.884-07:00Tweedeling vóór / tegen de boeren<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Er
ontstaat in Nederland op bijna ieder onderwerp een tweedeling, je bent ergens
vóór of je bent ergens tegen. Zwarte Piet, drugs, boeren, criminaliteit,
discriminatie, integriteit, zelfs sociaal gedrag. Er is nergens ruimte meer
tussen. Van bovenaf bekeken lijkt Nederland op een vriendelijke lappendeken,
maar zijn bewoners raken steeds meer verstrikt in spaghetti-diagrammen. We
gunnen ons geen moment van laten-we-eens rustig argumenten uitwisselen. Er valt
zelfs niet meer te discussiëren. Het lijkt wel of we simpelweg ons
onderbuikgevoel volgen. Soms vraag ik wel eens iemand: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Waarom ben je toch zo fanatiek, zo zwart-wit’</i>. Meestal komen de
antwoorden niet verder dan:</span><br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">‘Lees jij geen sociale media?’</span></i><br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">‘Iedereen weet toch dat het zo is?’</span></i><br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">‘Kijk jij geen televisie?’</span></i><br />
<i style="mso-bidi-font-style: normal;"><span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">‘Jij bent zeker vóór hè?’</span></i><br />
<span style="color: black;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr5Ok3IIC4MbUUFV2hXPKGE9af7ibxsOlV3Zo8cVIYDvjyaSOvYdVTtsXLGyymdZMGgOd2e51QhHtvlffeILnSrdt5cyy0f42c2J1Kap5AI0bn7VA9JqlxIKx6qIhTEc375UF0i9kn_Ww/s1600/00CO23.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="602" data-original-width="938" height="128" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhr5Ok3IIC4MbUUFV2hXPKGE9af7ibxsOlV3Zo8cVIYDvjyaSOvYdVTtsXLGyymdZMGgOd2e51QhHtvlffeILnSrdt5cyy0f42c2J1Kap5AI0bn7VA9JqlxIKx6qIhTEc375UF0i9kn_Ww/s200/00CO23.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Je
moet zelfs goed opletten wat je op Facebook zet, want de meest onschuldige
onderwerpen vormen vaak aanleiding tot onbegrijpelijke aanvallen in je rug.
Laatst plaatste ik een onschuldig stukje <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘werken-bij-de-boer’</i>.
En daarop kreeg ik als donderslag bij heldere hemel te horen dat: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘70 tot 80 % van de veestapel en aanverwante
dierlijke producten die de Nederlandse boeren produceren voor de export is . .
. . en blijkbaar vind niemand (ook op facebook niet) dit ‘leuk’ of men wil de
feiten niet onder ogen zien’. </i>Het maakte me verdrietig en ik dacht meteen
van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘wat-heb-ik-nu-aan-mijn-fiets-hangen’</i>.
Verderop viel zelfs het verwijt dat <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘men’</i>
zich niet inlas op de onderwerpen en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘mensen’</i>
zomaar wat roeptoeteren. Nu doe ik ook al geruime tijd historisch onderzoek en
weet dat je steeds betrouwbare bronnen moet vermelden. Maar helaas ontbreekt elke
vermelding bijna ten allen tijde in het <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘roeptoeteren’</i>
op de sociale media. Ik probeer het voorbeeld te geven en onderaan vinden
jullie een paar van (volgens mij) betrouwbare bronnen.</span><br />
<span style="color: black;"></span><br />
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Terug
naar dat boertje waar ik 60 jaar geleden met plezier gewerkt heb. Hij heeft
zijn hele leven de rug krom gewerkt maar kon het uiteindelijk niet bolwerken.
De overheid, de (coöperatieve) veilingen en de bank maakten het hem onmogelijk
en kenden geen mededogen. Om zijn gezinnetje te kunnen blijven verzorgen moest
hij uitbreiden en investeren. Alleen met een mega-schaalvergroting kon hij het moede
hoofd boven zijn geliefde grond houden. Maar de prijs van ’n kilo aardappelen
bleef maar ’n dubbeltje, de prijzen in de winkel gingen wel twaalf keer
over-de-kop. De overheid, de (coöperatieve) veilingen en de bank deden het mega-goed.
Uiteindelijk heeft hij de boel moeten verkopen, bleef met een vette restschuld
zitten die hij de rest van zijn leven mocht afbetalen. De stadse mens ontdekte
het buiten-wonen, eentje herkende in zijn boerderijtje wel een aardig <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘project’</i> en het eens zo mooie
boerenlandschap werd spuuglelijk de nek omgedraaid. Een gevoel van respect naar
deze boer, maar zeker ook mededogen, kan ik onmogelijk onder stoelen of banken
schuiven.</span><br />
<span style="color: black;"></span><br />
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Twee
jaar geleden stonden we op een camping in Limmen. Ik weet nog dat ik zei: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Wat hebben jullie een prachtige stal
gebouwd’</i>. De vrouw barstte in tranen uit. Wat bleek? Ze hadden voor een
miljoen geïnvesteerd in die volgens-de-laatste-milieu-eisen-stal en in extra
akkerland. Dat moest wel om niet met een mestoverschot komen te zitten. Ze
wilden hun zoon een milieuvriendelijk bedrijf overdragen, waarmee hij een
redelijk inkomen zou hebben. Maar de niet-eens-mega-stal stond er net, de extra
koeien waren reeds besteld. De overheid haalde zomaar een vette streep door de
uitbreiding van de veestapel op straffe van zware boetes. De zoon had meteen gekozen
voor een baan buiten de sector, het mega-gedesillusioneerde echtpaar moet het
maar verder proberen uit te zingen. Een gevoel van respect naar deze boerin,
maar zeker ook mededogen, kon ik niet verborgen houden.</span><br />
<span style="color: black;"></span><br />
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ik
ga eens wat snuffelen in de vele cijfers en plaatjes van het Centraal Bureau
voor Statistiek. Het is toch niet te geloven, per hoofd van de bevolking
flikkeren we elk jaar bijna mega-500 kilo in de afvalbakken. Dat halen Marijke
en ik never nooit. Zorgvuldig en te vaak vergeefs zoeken we naar boodschappen
die niet in plastic zijn verpakt. We gooien (bijna) geen voedsel weg, de
kliekjesdag staat vast op het weekmenu. Al eens afgevraagd wat we weggooien en
hoe groot de bijbehorende mega-vervuiling is? Denk hier eens aan alvorens met
het vingertje naar welke-milieuvervuiler-dan-ook te wijzen.</span><br />
<span style="color: black;"></span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCWwJShjxTzkjnvaE1XSJWagnsGRgOhOBCqlQiOXlhiDkmhycCa3zyPGYj1rTm8bJUhCwchIUbvgu00y5CHGUleX6To8nPT_XbDYD6_mhvSsKBMLHdTZLmil2OvJu3ZEAt8hx_oFrsWl0/s1600/00CO21.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="1125" data-original-width="1102" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCWwJShjxTzkjnvaE1XSJWagnsGRgOhOBCqlQiOXlhiDkmhycCa3zyPGYj1rTm8bJUhCwchIUbvgu00y5CHGUleX6To8nPT_XbDYD6_mhvSsKBMLHdTZLmil2OvJu3ZEAt8hx_oFrsWl0/s320/00CO21.jpg" width="313" /></span></a></div>
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Marijke
voert iedere morgen eerst de tuinvogeltjes, pas daarna beginnen we met het
ontbijt. Vorig jaar werd ze opgeschrikt door de vernietigende daling bij de
vogeltelling. Onze gevederde vriendjes zouden vergiftigd <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘kunnen’</i> zijn door het vergif van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘die’</i> boeren. Dit jaar was er een dramatische mezen-sterfte. Uit
onderzoek bleek dat <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘wij’</i> de buxusmot
met vergif te lijf waren gegaan. En onze mezen vonden die motjes wel lekker. Wat
waren we blij dat we onze buxus-haag preventief hadden geruimd, mogelijk hebben
we er misschien één meesje mee gered. Dit jaar was er een explosie van de
processierups. Met bladzuigers en gasbranders werden ze uitgemoord en
ausradiert! Misschien hadden die vergiftigde meesjes ze graag willen opeten. Elk
verwijt, elke vingerwijzing bleef verder achterwege, iedereen keek de andere
kant op, we hadden er immers zelf veel last van!</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ik
wil iets meer weten over stikstofconcentraties en denk dat de KNMI / ESA wel een
betrouwbare bron is. Maar oh jeej, ik schrok me te pletter, het blijken niet
alleen de megastallen in Brabant te zijn! Nee, de grootste bedreiging van
stikstof komt van de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘megastallen’</i> in
de Maasvlakte (Rotterdam), het Vlaams gewest (Antwerpen) en het Roergebied.
Maar ja, dat is verrekte lastig om aan te pakken. Die massa’s mensen op elkaar gepropt
in torenhoge <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘megastallen’</i> en de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘mega-industrie’</i> moet ook draaien. Maar
hou je wel aan de feiten en bij de meest bedreigende bronnen. Maar als je kunt kiezen
tussen een atoombom of twintig waterpistooltjes? Hebben we die twintig toch
snel te pakken, toch?</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCdTNCMb2nIDMzkovT4cxLjIqzgpBxrvuIRdeqhxvYk-64jaAkc3AUOSCfY3JAD32D74k52f9qrU1uepDM4FMCRrWEiACxIRufRKlCIo2v3tI1C7Yd16nrHikMPxOvxIh0gi1rocbtawI/s1600/00CO24.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="594" data-original-width="453" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCdTNCMb2nIDMzkovT4cxLjIqzgpBxrvuIRdeqhxvYk-64jaAkc3AUOSCfY3JAD32D74k52f9qrU1uepDM4FMCRrWEiACxIRufRKlCIo2v3tI1C7Yd16nrHikMPxOvxIh0gi1rocbtawI/s320/00CO24.jpg" width="244" /></span></a></div>
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Nederland
is een exportland. Alhoewel, de import mag er ook zijn! In 2017 was de import
411 miljard en de export 469 miljard euro. Ons landje produceert en verwerkt
zich te pletter om vervolgens zoveel mogelijk milieuonvriendelijk naar de
buitenlanden te sturen. Ja, maar wat ik niet wist en niet hoorde, mega-veel rundvlees
wordt gewoon geïmporteerd. Wel eens afgevraagd hoeveel? Vallen onze milieu activisten
daar ook stiekem midden-in-de-nacht binnen hoe het daar toegaat? Ik kon het nergens
terugvinden.</span><br />
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Last
van mega-veel mieren: mierendood! Jammer voor die musjes die mieren zo lekker
vinden. En de regen spoelt het mierendood wel weg of gewoon in ons grond(drink)water.
Last van mega-groene tegels: er is vast wel een of ander zuur te vinden dat de
boel schoon houdt. Onze oudjes krijgen vaak het verwijt dat ze de boel verzouwd
hebben. Als straf krijgen die in de mega-verzorgingshuizen maar één vluchtig
douchebeurtje per week, denk daar eens aan als je onder de douche staat te
zingen. Als straf krijgen ze een pyjama-dag en worden stilzwijgend veroordeeld
tot gedwongen eenzaamheid. Bezuiniging wordt verkozen voor welbevinden en
milieu.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbxXGIQq8asW43hk1VkguXL55Lz0fEKgks7OnnhZzl18NZzrq4Mc6Yx4wJfeaNPjJcMbiMSzG645-j6sABUMuN5iGYZoPziO8SqipppAZxzzA0-MR1mo3lSLt7qW_8KOo77_U-GDOXsLs/s1600/00CO22.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><span style="color: black;"><img border="0" data-original-height="225" data-original-width="225" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgbxXGIQq8asW43hk1VkguXL55Lz0fEKgks7OnnhZzl18NZzrq4Mc6Yx4wJfeaNPjJcMbiMSzG645-j6sABUMuN5iGYZoPziO8SqipppAZxzzA0-MR1mo3lSLt7qW_8KOo77_U-GDOXsLs/s200/00CO22.jpg" width="200" /></span></a></div>
<span style="color: black;"><span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Let
wel! Dit is geen pleidooi voor ongebreidelde uitbreiding van het aantal dieren
in Nederland. Dit is geen pleidooi voor ongebreidelde uitbreiding van het
aantal vluchten vanaf Schiphol. Nee, dit is een schreeuw naar meer respect naar
diegene die volgens de letter van de wet niet anders konden. Ja, er zelfs toe
gedwongen worden. Want wijzelf kunnen zonder mega-investering direct onze
afvalberg halveren, begin er vandaag mee. Hoe veel je nu ook weggooit, het kan
en moet altijd minder. Denk zelf na voordat je je buxus of je kamerplantje wil
redden. Denk na voordat je een onkruidverdelger aanschaft. Denk na voordat je
de auto of het vliegtuig neemt. Moet ik m’n kinderen altijd met de auto
wegbrengen en ophalen naar school? Probeer te denken in alternatieven en laat
het milieu altijd mee beslissen wat je doet.</span></span><br />
<span style="color: black;"></span><br />
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Want
één ding is wel duidelijk: het politieke, monetaire en economische beleid trekt
zich nergens geen flikker van aan. Die zoeken én vinden steeds een volgend
slachtoffer. Totdat het niet meer kan en dan zijn wij eindelijk als laatste aan
de beurt. Wacht daar niet op en respecteer ieders mening. Probeer samen de
wereld te verbeteren met die dingen die je nu zelf kunt doen. Iemand anders
doet het écht niet. En wijzen naar de ander leidt tot polarisatie en de
definitieve teloorgang.</span><br />
<span style="color: black;"></span><br />
<span style="color: black; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Zo,
nu stappen we op de fiets voor onze wekelijkse boodschappen. Groenten en fruit
bij de boer om-de-hoek. Yoghurt, karnemelk en kaas bij onze zuivelboerderij.</span><br />
<ul>
<li><span style="line-height: 115%;"><a href="https://blerickvroeger.blogspot.com/2018/07/werke-beej-dn-boer.html">https://blerickvroeger.blogspot.com/2018/07/werke-beej-dn-boer.html</a></span></li>
<li><span style="line-height: 115%;"><a href="https://www.boerenbusiness.nl/artikel/10821451/waar-haalt-nederland-het-rundvlees-vandaan">https://www.boerenbusiness.nl/artikel/10821451/waar-haalt-nederland-het-rundvlees-vandaan</a></span></li>
<li><span style="line-height: 115%;"><a href="https://www.cov.nl/sector-in-cijfers">https://www.cov.nl/sector-in-cijfers</a></span></li>
<li><span style="line-height: 115%;"><a href="https://www.accountant.nl/nieuws/2018/12/nederland-handhaaft-zich-in-top-5-grootste-exportlanden/">https://www.accountant.nl/nieuws/2018/12/nederland-handhaaft-zich-in-top-5-grootste-exportlanden/</a></span></li>
<li><span style="line-height: 115%;"><a href="https://www.ad.nl/wonen/boeren-doen-weinig-goeds-voor-het-landschap-maar-randstadverlaters-zijn-erger~a356d614/">https://www.ad.nl/wonen/boeren-doen-weinig-goeds-voor-het-landschap-maar-randstadverlaters-zijn-erger~a356d614/</a></span></li>
<li><span style="line-height: 115%;"><a href="https://www.vogelbescherming.nl/actueel/bericht/mezensterfte-door-bestrijding-buxusmot-help-mee?gclid=EAIaIQobChMI3rj5iuSC5QIVBYfVCh3I0AL7EAAYASAAEgLt5PD_BwE">https://www.vogelbescherming.nl/actueel/bericht/mezensterfte-door-bestrijding-buxusmot-help-mee?gclid=EAIaIQobChMI3rj5iuSC5QIVBYfVCh3I0AL7EAAYASAAEgLt5PD_BwE</a></span></li>
<li><span style="line-height: 115%;"><a href="https://meldpuntverpakkingen.nl/veel-gestelde-vragen/345/hoeveel-afval-gooit-een-nederlander-weg-per-jaar.html">https://meldpuntverpakkingen.nl/veel-gestelde-vragen/345/hoeveel-afval-gooit-een-nederlander-weg-per-jaar.html</a></span><span style="line-height: 115%;"></span></li>
</ul>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-67687356741178539532019-10-02T02:43:00.001-07:002019-10-02T04:09:05.976-07:00DOHA 2019 zoals ik het zie<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVAc-MhiGvcqP3NYa_B4tkrinXXm0gFfJTrq8ibnW7-C6NH8vZ-Efg41VA3e8Z_lLdJKfXpPYjiXv78KtoRixnOU59SJi8RgC1rQwQwbepj1AekgQ1-9BCdxCugSYsCS7xWA3_6JXPlng/s1600/Doha2019.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="129" data-original-width="390" height="105" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVAc-MhiGvcqP3NYa_B4tkrinXXm0gFfJTrq8ibnW7-C6NH8vZ-Efg41VA3e8Z_lLdJKfXpPYjiXv78KtoRixnOU59SJi8RgC1rQwQwbepj1AekgQ1-9BCdxCugSYsCS7xWA3_6JXPlng/s320/Doha2019.png" width="320" /></a></div>
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Als fanatieke
atleet zit ik van 27 september tot 6 oktober vastgeplakt aan het scherm. Ik
moet wel kijken naar de wereldkampioenschappen atletiek in Doha (Qatar). Van ’s
middags tot ’s avonds een beetje switchen tussen Canvas, BBC2 of ARD. Vanaf de
luie bank op het grote televisiescherm of op de gewone stoel met Ziggo Go op het
computerscherm. Nee, niet naar NPO3. Ik word misselijk van dat slappe geouwehoer
en dat vervelende manneke die interviews doet meteen na de loopnummers. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Welke kleur haar heb je morgen?’. ‘Jammer,
waarom is het niet gelukt?’</i>.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ik weet niet
hoe dat bij jullie is, maar het liefst kijk ik via het computerscherm. Dan kan
ik af en toe bij die onbegrijpelijke pauzes, bij die totaal overbodige lichtshows
en tijdens dat slappe geouwehoer even overschakelen op iets zinnigs. Even snel
tussendoor iets uitzoeken of een verhaaltje schrijven zoals dit. Als
masteratleet met méér dan 60 jaar (actieve) ervaring op alle disciplines volg
ik alle verrichtingen op alle onderdelen. Ik weet dat ondanks dat supertalent
er keihard en jarenlang met strakke discipline aan gewerkt is. Mijn respect en
bewondering is mateloos. En als er iets niet goed gaat, dan zie ik dat meteen.
Onze getrainde ogen verraden al tijdens de aanloop van polsstok of met verspringen
een tegenvallende afloop.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Het zal me
worst wezen dat Rutger Koppelaar even een ander shirtje aanhad en daarom naar
huis wordt gestuurd. Want dat gebeurt door (meestal) mannen die het aan ieder
talent voor atletiek ontbreekt, die nooit enige trainingsdiscipline hebben hoeven
opbrengen. En denken dat empathie thuishoort in het etymologisch woordenboek. Maar
wel opvallend talent hebben in het kiezen van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘hun’</i> verkeerde moment, bijvoorbeeld als op de achtergrond de
kwalificatie van kogelslingeren mannen zich afspeelt. Begrepen jullie overigens
waarom zijn vriendin Jamile Samuel wel mag blijven ondanks hetzelfde ‘<i style="mso-bidi-font-style: normal;">vergrijp’</i>? Ik begrijp het niet waarom ze
nú met die schorsing van Alberto Salazar komen. Waarom niet zes jaar eerder
toen iedereen (binnen de atletiek) dat al wist, waarom niet nog één weekje
gewacht. Ja, jullie weten wel waarom. Na 6 oktober praat niemand meer over
atletiek, maar wij wel potdomme. Zwijg er dan nu ook maar over en laat de sport
voor zich spreken.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Wij atleten
ademen, dromen, trainen, slapen en beleven atletiek. Wij zijn geïnteresseerd in
die focus van die superatleten kort voor de wedstrijd, in het verloop van de
wedstrijd en die beleving van de atleten na de wedstrijd. Wij willen genieten
van die prestaties die voor ons onbereikbaar zijn gebleven ondanks onze noeste
trainingsarbeid. Dat willen we zien en het liefst daarbij niets horen. Want we
zien zelf wel wat er gebeurt, wat er goed gaat en wat er niet goed gaat. </span><br />
<br />
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ik schreeuw
en spring op uit m’n stoel bij elke geslaagde spring- of werppoging. Ik steek twee
gebalde vuisten op als ik zie dat die atleet vier perfecte draaien maakt met
kogelslingeren. Ik roep <i>‘yes’ </i>als hij zich uitstrekt, als hij die kogel met
twee gestrekte armen de hemel injaagt. Ik weet dat dit een goeie poging is, ik
zie dat. Ik strek mijn rechterarm naar achteren als die speerwerpster aanloopt,
ik strek mijn linkerbeen als zij moet blokken bij de afworp. Ik smijt mijn
schouders naar voren bij die afworp. Ik plof neer als ik vermoed dat de afstand
tegenvalt. Ik blijf even staan en volg die trillende speer als ik weet als het
een goeie worp is. Ik krijg kippenvel als ik Kelsey-Lee Barber in de laatste
poging met speerwerpen wereldkampioene zie worden. Ik geniet van die blijdschap
als ze het zeker weet. De tranen rollen over m’n wangen want ik weet wat het
is. Ik denk terug aan het NK Masters heel lang geleden toen ik in de laatste
poging die gedoodverfde kampioen versloeg. Jaja, natuurlijk op een heel ander bescheiden
niveau. Maar toch, ik weet hoe het voelt.</span><br />
<br />
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Vannacht had
ik een enge droom. Ik kijk zelden naar voetbal, maar ik droomde van PSV-Ajax.
Het is loeispannend en het is 0-0. Ver in de tweede helft wordt Quincy Promes
gewisseld voor Klaas-Jan Huntelaar. Langs de zijlijn wordt de boze Promes
opgewacht door de altijd alerte Jeroen Stekelenburg: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Met welke haarkleur begin je de volgende wedstrijd?’</i>. Promes kijkt
hem vernietigend aan maar Stekelenburg geeft niet op: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ben je het eens met Ten Hag dat je gewisseld wordt?’</i>. Op de
achtergrond hoor ik het Eindhovense publiek luid juichen, Donyell Malen heeft blijkbaar met een schitterende omhaal PSV op 1-0 gebracht. </span><br />
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;"><br /></i></span>
<span style="font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Hebben we iets gemist’</i>, vraagt Stekelenburg zich af.</span><br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-22300065813176237042019-09-17T06:55:00.003-07:002019-09-17T07:04:57.183-07:00Mijn pensioen<br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Pensioen werd voor het eerst uitgekeerd
door de Britse marine, waar al in de zeventiende eeuw een systeem was om oude
zeelui te onderhouden. Die spaarden een klein deel van hun wedde in een potje
dat ze meekregen als ze afzwaaiden. Dat potje werd aangeduid met het van
oorsprong Latijnse woord <i style="mso-bidi-font-style: normal;">pension</i>,
oftewel een uitbetaling.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiti4wMY0EtEzCkwAITHnO40pqKi91qTP0v7aQgUpkVHHwL-tQ86S4U8ooWR5UL3qg1zKAlBkR_Eo8a9bbleCQclAABM46UGXAnDFtzwNff1tl5IMiee0j_VZKIvlJwLiIlGZmqSre3fuE/s1600/0mijnpensioen.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="268" data-original-width="441" height="194" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiti4wMY0EtEzCkwAITHnO40pqKi91qTP0v7aQgUpkVHHwL-tQ86S4U8ooWR5UL3qg1zKAlBkR_Eo8a9bbleCQclAABM46UGXAnDFtzwNff1tl5IMiee0j_VZKIvlJwLiIlGZmqSre3fuE/s320/0mijnpensioen.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ons huidige pensioenstelsel ontstond in
de tweede helft van de negentiende eeuw. In die tijd was de industriële
revolutie in Nederland in volle gang. De arbeiders spaarden niet, en als ze
niet meer in staat waren om te werken hadden ze geen inkomen meer en vielen terug
tot de bedelstaf. Om dit te voorkomen richtten een klein aantal ondernemingen de
eerste pensioenfondsen op uit sociale overwegingen.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ze hielden een gedeelte van het loon in,
vulden dit aan met een werkgeversaandeel en het bedrag werd weggezet op een
spaarrekening. En zo hadden de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">versleten</i>
arbeiders een pensioentje voor hun oude dag.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><span style="background-color: transparent; color: #b00000; font-size: small;"></span><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ik neem jullie mee naar de 70-er jaren,
ik werkte bij de Pope en deed mee aan het Philips-pensioenfonds. Mijn vader was
daar heel trots op want meneer Philips zorgde goed voor zijn werkgevers. Elk
jaar kregen de werknemers (ik dus ook) een pensioenbrief. Daarin stond wat ik
intussen gespaard had, elk jaar bouwde het pensioen op met 1,75%. En ook stond
in de brief welk <i style="mso-bidi-font-style: normal;">gegarandeerd</i>
pensioen ik hiermee zou krijgen op de pensioengerechtigde leeftijd.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Het is 1995, Pope werd verkocht aan
Belden. We mochten niet langer in het Philips pensioenfonds blijven en Belden
richtte een eigen pensioenfonds op. Ik zat in het College van Beheer en maakte
een en ander van nabij mee. De dekkingsgraad bij Philips lag destijds boven de
140%, de minimale dekkingsgraad was 105%. De onderhandelingen voor het over te
dragen startkapitaal van Philips aan het Belden pensioenfonds verliepen
desastreus voor de werknemers. We kregen slechts 105% mee, waarmee een kwart
van het opgebouwde kapitaal ons door de neus werd geboord.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Enkele jaren later, Belden kon niet
langer aanzien dat onze pensioenpot in hun ogen <i style="mso-bidi-font-style: normal;">te veilig</i> vastrentend werd belegd. En ze vonden het helemaal niks
dat er ieder jaar een fiks bedrag aan werkgeversaandeel moest worden bijgestort.
Dat moest veranderen! Ze schakelden een peperduur adviesbureau in om een meer
renderend beleggingsprofiel uit de hoge hoed te toveren. En ook hier gold de gulden
regel: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Wiens brood met eet, wiens taal
men spreekt’</i>. Het voorspelbare advies was: véél meer (risicovol) beleggen
in aandelen en het vaststellen van een maximale dekkingsgraad. En je raadt het
al, boven die maximale dekkingsgraad (die we natuurlijk al bereikt hadden)
behoefde Belden géén werkgeversaandeel bij te storten. Als enige in het College
van Beheer voerde ik oppositie en werd door de destijdse directeur onder druk
gezet om mijn mond te houden. Ik wilde hiervoor verder geen
verantwoordelijkheid dragen en trok me terug. De sociale werkgevers uit de
tweede helft van de negentiende eeuw hadden plaats moeten maken voor asociale
grootverdieners.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Intussen woedde de discussie om het
pensioen niet meer te baseren op je eindloon maar op je middelloon. Veel mensen
vonden dit terecht. Maar dat kwam omdat die hoogste ambtenaren en directeuren vlak
vóór hun pensioen zichzelf <i style="mso-bidi-font-style: normal;">zegenden</i>
met een vette salarisverhoging. Maar de gewone man werd door deze ongebreidelde
graaicultuur ook meegesleurd in de devaluatie van het pensioen.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">De reden is me ontschoten, maar het
Belden pensioenfonds werd overgedragen aan PME. Zo’n 10 jaar geleden was het
niet meer tegen te houden, ons pensioen werd zomaar met 5% gekort. De aandelenmarkt
was in elkaar gestort, de economische crisis was compleet. Wij gepensioneerden
waren zelfs nog blij dat het hierbij bleef. Maar ik dacht: wat zou er gebeurd
zijn als werkgevers gewoon bijgestort hadden en die patserige pensioenfondsen
wat veiliger hadden belegd? En eenmaal gekort blijft gekort!!<i> Elke belke köpke aaf.</i></span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><i></i><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Op dit moment staan de gepensioneerden
voor de volgende knip- en scheerbeurt. De rente zakt dramatisch naar het
nulpunt. Volgens de EU moet er meer balans komen tussen de schuldenlast van
Zuid-Europa en het grote spaarkapitaal van Noord-Europa. Als pensioenfondsen nu
ook nog die staatsschulden van Zuid-Europa gaan kopen?</span><br />
<br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ik moest terugdenken aan die jongeman in
die late-night-show op de televisie die de Nederlandse gepensioneerden venijnig
aanviel. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Die rijke pensioentrekkers moesten
zich allemaal kapot schamen. Die klagende zatvreters moesten nog meer gekort
worden. Straks was er niets meer over voor de jongeren. Wat dachten ze wel
niet, het was niet hun geld maar ons geld!?’</i>.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Ik heb die nacht slecht geslapen. Sinds
mijn pensionering in 2005 is mijn pensioen nog nooit geïndexeerd. Sterker nog,
het is met 5% gekelderd. Als we dat even duidelijk voor de werkenden onder ons vertalen
naar salaristermen: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Door met pensioen te
gaan leverde ik 30% van mijn salaris in. De afgelopen 14 jaar heb ik geen
salarisverhoging gehad. Nee, ik moest 5% inleveren. En volgens CBS is de
prijsindex die 14 jaar met 22,9% gestegen’</i>. Maar niemand diende die
jongeman van repliek, dat paste niet in het opruiende format van het programma.
Graag had ik hem rustig willen uitleggen dat het toch echt ons geld is.
Pensioen is simpelweg uitgesteld loon, ieder gewerkt jaar hebben we 1,75%
opgebouwd.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Maar zie het bovenstaande asjeblieft niet
als een klaagzang. Het is ook geen fictie of zomaar uit m’n duim gezogen. Ik wil
ook niet klagen, want we hebben het echt niet slecht. Ik gun die jongeman
ook oprecht een redelijk pensioen, maar hij moet daar wel ieder jaar zelf 1,75%
voor opbouwen. Net als iedereen in een pensioenfonds.</span><br />
<br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Wel maak ik me boos op die moderne
werkgevers die je nooit meer hoort over dat <i>toen-het-goed-ging </i>niet bijgestorte werkgeversaandeel.
Wel erger ik me aan die megalomane onderkomens van die pensioenfondsen die iets
zuiniger en veiliger met ons geld hadden kunnen omgaan. Onbegrijpelijk vind ik
het beleid van de politici die 4 miljoen pensioengerechtigden letterlijk als
oud vuil wegzetten. Misselijk makend vind ik het schuiven van groot geld binnen
de EU om die zogenaamde balans te zoeken.</span><br />
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;"><br /></span>
<span style="background: white; color: #222222; font-size: 14.0pt; line-height: 115%;">Want voor alle duidelijkheid, wij
gepensioneerden hebben helemaal niets meer in te brengen, geen tijd meer om te repareren maar het is toch echt ONS GELD.</span><br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-29321940145908628292019-07-01T04:27:00.003-07:002019-07-01T05:26:37.528-07:00Een werpvijfkamp die loopt<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">We mochten 30
juni meedoen met de Belgische kampioenschappen Werpvijfkamp voor Masters in
Sint-Niklaas (B). Het zou die dag heet en erg druk worden, dus besloten we een
nachtje in het Serwir-hotel te boeken. Gezellige stad dat Sint Niklaas, zo’n 25
kilometer voorbij Antwerpen.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5UH25UmfdYX9fDd5vpeMZhowc_7KjY31Sc12PjbEEiiBBoVaNgn8SUynnbucNrFffefXHr8ErKNHiWvfLpRiBi1z5Iy1gMS4Sw8ksVhBzLKaxM1omax8R8oUnCGrKx7VIRsQ0R4v8eYw/s1600/20190630_122327.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="112" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5UH25UmfdYX9fDd5vpeMZhowc_7KjY31Sc12PjbEEiiBBoVaNgn8SUynnbucNrFffefXHr8ErKNHiWvfLpRiBi1z5Iy1gMS4Sw8ksVhBzLKaxM1omax8R8oUnCGrKx7VIRsQ0R4v8eYw/s200/20190630_122327.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="margin: 6.66px 0px 10.66px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Er hadden
maar liefst 116 man ingeschreven, en we dachten <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘als dat maar goed gaat’</i>. Want aan het NK in Nederland was door de
Atletiekunie een uiterste limiet gesteld van 60 man, diverse atleten werden dan
ook zwaar teleurgesteld. Hier had dus bijna het dubbele ingeschreven, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘iedereen wordt geaccepteerd, en och, als
het er wat veel zijn lossen we dat wel op’</i>. En bij het Nederlandse NK waren
we de hele dag (9 uur!!) in de weer geweest om onze vijf werpdisciplines
(kogelslingeren, kogelstoten, discuswerpen, speerwerpen, gewichtwerpen) af te
werken. Onze eerste man zou in Sint Niklaas om half drie starten en ruimschoots
van tevoren waren we op het sportpark van AC Waasland. Het was al gezellig druk
op en om de atletiekbaan, heel ontspannen liep Rudy Verlaeckt op het
middenterrein. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Dat is de
wedstrijdleider, die zorgt dat alles volgens schema verloopt’</i>, verzuchtte
een van ons. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Die ziet alles en is
gegarandeerd het meest relaxed van allemaal’</i>, mompelde m’n sportmaat.
Lachend komt hij naar ons toe om de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">Ollanders</i>
te verwelkomen. Er waren 111 atleten komen opdagen waaronder 25 gasten uit het
buitenland, 5 Fransen en 20 Nederlanders.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1fkO0hXJndBz36KvjprO3cVXjdSqvjQSt5k82J6NxLliJxhCJ3H08hdjIC5Lx2jMx3VOmDF9mgJxdkYGjaCTO_ORBflI6iZPBx7ahw6N2YAbMEpCgigqbyIXp8htgcECKGjM1nKpGn2Q/s1600/20190630_182639.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1493" data-original-width="1600" height="186" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi1fkO0hXJndBz36KvjprO3cVXjdSqvjQSt5k82J6NxLliJxhCJ3H08hdjIC5Lx2jMx3VOmDF9mgJxdkYGjaCTO_ORBflI6iZPBx7ahw6N2YAbMEpCgigqbyIXp8htgcECKGjM1nKpGn2Q/s200/20190630_182639.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="margin: 6.66px 0px 10.66px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">En inderdaad
bleek op het einde van de dag, alle zeven groepen hadden binnen 4,5 uur
probleemloos van hun werpvijfkamp kunnen genieten. Maar dat is de helft van de
tijd die we nodig hadden bij ons eigen NK, dat geloof je toch niet!? Ja hoor,
die Belgen laten een werpvijfkamp soepeltjes <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘lopen’</i>, en ik heb niemand horen klagen over ook maar één probleem
met jureren. En dat alles bij een temperatuur boven de dertig graden. Ik moest onder
de wedstrijd even terugdenken dat in Nederland vandaag wedstrijden om die reden
waren afgelast. Alle oudjes zouden zich met die hitte rustig moeten houden en
vooral veel drinken. </span><br />
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">H</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">oe doen ze
dat? Wat doen ze anders? Waar zitten de verschillen met het Nederlandse NK?
Allereerst moesten we onze beste prestaties opgeven per onderdeel. Daarmee
worden startlijsten samengesteld per onderdeel, keurig oplopend van laag naar
hoog. Gemakkelijk voor de jury in het veld, elke volgende werper zal naar
verwachting meer werpen dan zijn voorganger. Dat voorkomt onnodig op-en-neer
rennen over het veld. En elke werpsector ligt er overduidelijk bij, strakke
sectorlijnen keurig voorzien van sectorbogen laten niets aan het toeval over. </span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin: 6.66px 0px 10.66px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Makkelijk voor de jury, maar ook voor de deelnemers om hun geworpen afstand beter
in te kunnen schatten. En dan als klap op de vuurpijl! Bij de lange werpnummers
worden bordjes gebruikt. Van de Atletiekunie <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘mag-dat-niet!’</i>. Iedereen krijgt tijd genoeg om in te werpen, en na
de drie pogingen wordt gemeten. Niks elektronisch, gewoon met een stalen
meetband! Ik spreek een van de juryleden daarover aan: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Waarom meten jullie niet iedere poging, waarom gebruiken jullie
eigenlijk nog die ouderwetse bordjes?’</i>. De man kijkt me verbaasd aan: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ouderwets? Uh wel zunne, dah scheelt haos
de helf van d’n tajd’</i>. Duidelijke taal, en als we na het inwerpen aan het
volgende onderdeel beginnen, hangt de uitslag van het vorige onderdeel al op
het scorebord. </span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5vH3KMQMot_Mw8ELmc24UQYEwQzgdvP7QmyE4XoRyLmRHsz-oTtgQVGHRP-393IhwsZHPZEfdVWrdjkLEuuz10CO4GeG6__KC2ajBZoWlrvVLZsnzJVDBcTLt_q8L3WOQ2al6OtwZOfA/s1600/20190630_190242.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1122" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5vH3KMQMot_Mw8ELmc24UQYEwQzgdvP7QmyE4XoRyLmRHsz-oTtgQVGHRP-393IhwsZHPZEfdVWrdjkLEuuz10CO4GeG6__KC2ajBZoWlrvVLZsnzJVDBcTLt_q8L3WOQ2al6OtwZOfA/s200/20190630_190242.jpg" width="140" /></a></div>
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Zoals
gezegd, de werpvijfkamp loopt! We beginnen ruim binnen de tijd aan ons laatste
onderdeel, het gewichtwerpen. De wedstrijdleider heeft besloten als afsluiting
zelf het meetlint te hanteren. Hij lacht en kijkt me aan: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Amay, we zijn keurig binnen d’n tijd. Enne, ze hebben hier al over de
15 meter gegooid!’</i>, moedigt hij me aan. Deze man kan ik echt niet meer teleurstellen
en flikker het werpgewicht met-alles-wat-nog-over-is over de achterste lijn. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Vijftien meter vijftig’</i>, roept hij heel tevreden. En ik loop trots
naar mijn sportvrienden Frans, Tina, Jan, Mai en mijn Marijke.</span></div>
<div style="margin: 6.66px 0px 10.66px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Even later
zitten we een gezellig weekend te analyseren bij lekkere Belgische frietten met
een curryworst. Een donkerbruine Leffe staat me op een poot uit te dagen. Een geweldige
werpvijfkamp kunnen we weer aan onze palmares bijschrijven, met grote dank aan Rudy
Verlaeckt, AC Waasland, die perfecte jury en geweldige vrijwilligers.</span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;"><br /></span><br />
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">
</span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-24724725269238640622018-10-18T22:49:00.000-07:002018-10-18T22:50:26.405-07:00Henkie Dynamite stopt ermee<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; margin: 0px;">Op 27 oktober gooit Henk van
Bakel (1953) voor de laatste keer in Zutphen het werpgewicht vanuit de
wedstrijdring van zich af. Dat is het dan, de definitieve afsluiting van meer
dan 50 jaar kleurrijke wedstrijdatletiek. Want Henk van Bakel bracht kleur op
de atletiekvelden. Soms was hij er even niet, dan hadden andere dingen
prioriteit. Maar dan stond hij er weer, bovenin de uitslagenlijsten. Geen
trainingsbeest, maar barstens veel talent gekoppeld aan die ijzeren
wedstrijdmentaliteit.</span><br />
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; margin: 0px;"><br /></span>
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; margin: 0px;">Dat bleek al toen hij zich als
klein <i style="mso-bidi-font-style: normal;">menke</i> met krullenbol meldde bij
Festina op sportpark Saorbrook. Dat was begin 60er jaren, en al snel viel de
souplesse, snelheid en bovenal zijn sprongkracht op. Niet voor niets zal hij
voor altijd de eerste Noord-Limburger blijven die over twee meter sprong, over
vier meter met de polsstok wipte, over de zeven meter ver sprong en de
dertien-meter barrière doorbrak met hink-stap-springen. De krant schreef in
chocoladeletters ‘<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Henk van Bakel,
dynamiet in de benen</i>’. En initieerde hiermee ongewild zijn bijnaam Henkie Dynamite.</span><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJDRCS0RDH_oFISmfEYiI0k0V6QvAchV7hend9LEIua3vs_AyU0xN_GNFP9r_RM1jOXZuxsrsKRWkffP42KaPNUGYQyXpPQPZ267YeE21YO3LYMC8vhvx5IX2BWrnfjGaN7VNJ9mg7fso/s1600/HenkvanBakel.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="973" data-original-width="1341" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJDRCS0RDH_oFISmfEYiI0k0V6QvAchV7hend9LEIua3vs_AyU0xN_GNFP9r_RM1jOXZuxsrsKRWkffP42KaPNUGYQyXpPQPZ267YeE21YO3LYMC8vhvx5IX2BWrnfjGaN7VNJ9mg7fso/s320/HenkvanBakel.jpg" width="320" /></a></div>
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; margin: 0px;"><br /></span>
<br />
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; margin: 0px;">Henk van Bakel was één van de
grote puntenverzamelaars op de springonderdelen en de estafette in de sterkste
Festina-ploeg ooit. Begin van de 80er jaren richtte hij samen met zijn grootste
sportmaten de recreatieve atletiekvereniging Orion op. Dit was het beste wat
hem kon overkomen, lekker fanatiek atletiek bedrijven, waar zeker altijd genoeg
plaats was voor de gezelligheid. In Homberg (D) wilden die van Orion graag in één
serie lopen op de 100 meter. Grapjes maken bij de start. Het leidde tot een
legendarische foto met Orion-ners die lachend zij-aan-zij over de streep komen.
Hier lag ook zijn eerste overstap naar de werpnummers. Orion excelleerde in
Homberg ongetraind in Schleuderbal-werpen tot grote verbazing van die ervaren Duitsers.
Enkele Orion-atleten, waaronder Henk van Bakel, werden uitgenodigd voor master-interlands.
Zoals die wedstrijd in Hilden (D), er werd prima gepresteerd op hun eigen onderdelen.
Daarna doken ze in de kantine, en werd maar meteen een hele krat Altbier
besteld. Toen ploegleider Gijs Knoppert met zijn lijstje estafettekandidaten
kwam, liep hij hoofdschuddend weg van de Orion-tafel. In die periode gebeurde
het ook dat een (nu nog) internationaal jurylid door Henk van Bakel terecht
werd gewezen op de regels bij het overlopen van de estafette. Dat was gevoelig voor
het betreffende jurylid maar rechtvaardig voor de atletiek, en dat geeft meteen
ook die andere kant van Henk’s activiteiten aan. Als organisator, speaker en
wedstrijdleider was hij zeer actief tot de laatste jaren bij Swift Atletiek.
Met een belangrijk <i style="mso-bidi-font-style: normal;">verdwenen</i> uitgangspunt:
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Bij twijfel altijd in het voordeel van
de atleet’</i>.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; margin: 0px;">Henk kreeg last van zijn rug
en wilde stoppen met atletiek. Maar een sportmaat haalde hem over om te gaan
kogelslingeren.<span style="margin: 0px;"> </span>En verdomd, de rugpijn
verdween en Henk vond een nieuwe liefde: de werpvijfkamp. Henk grossierde hierbij
in nationale titels en zette zich in voor de werpnummers. Samen met zijn
sportmaten opende hij de website Lampis, een internationaal platform voor werpers.
Graag wilde hij ook die werpnummers (kogelslingeren , kogelstoten,
discuswerpen, speerwerpen, gewichtwerpen) stimuleren in Noord-Limburg, hetgeen
(nog) niet gelukt is.</span></div>
<div style="margin: 0px 0px 10.66px;">
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 14pt; line-height: 107%; margin: 0px;">Een paar maanden geleden
meldde hij zich weer bij Scopias, helaas voor korte tijd. Zijn vele
atletiekmaten zullen hem zeker gaan missen. Een sympathieke man, altijd een
beetje ondeugend, een gedreven atleet die de handen uit zijn mouwen stak. Geen
lange vergaderingen, nee, gewoon afspraken maken op het atletiekveld en aan de
slag. Henkie Dynamite stopt ermee, maar we zullen hem zeker ergens anders
gedreven ‘<i style="mso-bidi-font-style: normal;">aan de slag’</i> kunnen zien.</span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-34141416340979411172018-07-10T04:20:00.003-07:002018-07-13T07:45:06.493-07:00Slopende estafette<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Ik las in de
Limburger een hele lange kop: <i style="mso-bidi-font-style: normal;"><b>Krijgen VOS
en Venlosche Boys aan de Merelweg gezelschap van Scopias en Mustangs? De
atletiekvereniging en de honk- en softbalclub onderzoeken het voorstel van de
gemeente Venlo</b>. </i>En meteen dacht ik: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘het
zal toch niet’</i>.</span></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidWsiCMKFPqlIZfEOZqHk0cQyVnx8MhTZSLbvJXLdMhQbMs4NgzmX65yhyphenhyphen6VnAiE5jYadZePwj3kRlmomSrI594FrZH315cSdbapyJHmf-aGwbZ4M__fC1DpqlUzgXeWIAqHvAE0pZ8Ow/s1600/0scopias5.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="204" data-original-width="257" height="158" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidWsiCMKFPqlIZfEOZqHk0cQyVnx8MhTZSLbvJXLdMhQbMs4NgzmX65yhyphenhyphen6VnAiE5jYadZePwj3kRlmomSrI594FrZH315cSdbapyJHmf-aGwbZ4M__fC1DpqlUzgXeWIAqHvAE0pZ8Ow/s200/0scopias5.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Ik neem
jullie eerst even mee zo’n dikke 60 jaar terug in de tijd. Naar Blerick op sportpark
Saorbrook. Frits Vaessen legde ‘n paar keer per week met tomatentouw een
rondbaantje van 400 meter en de training kon beginnen. Levensgevaarlijk over
die ongelijke grasmat en als het geregend had zakte je tot aan de enkels in het
voormalige moeras. Frits Vaessen en Frans Weyers bouwden aan een grote jeugdgroep,
Festina was succesvol op alle atletiekonderdelen in district Zuid-Nederland. Overste
Frans van de Ven lobbyde onophoudelijk voor een heuse sintelbaan bij de
Gemeente Venlo. Die zou heel ideaal langs de Drie-Decembersingel in Blerick komen
te liggen. In het verlengde van het zwembad, een wereldlocatie! Maar de Raad
besliste anders, het nieuwe prestige-object moest in Venlo komen te liggen. Zo
ver mogelijk van het oude Festina-veld, bovenop de Herungerberg, pal tegen de
Duitse grens. Er werd met <i style="mso-bidi-font-style: normal;">die-van-Blièrick</i>
helaas geen rekening gehouden. Op zondag 4 september 1966 was het zover,
burgemeester de Gou opende de atletiekaccommodatie. Ik won er mijn eerste
wedstrijd en Henk van Bakel verbeterde het eerste clubrecord op de nieuwe baan <i style="mso-bidi-font-style: normal;">baove op d’n berg</i>. Het bleek een ramp
voor de Blerickse atletiekvereniging. Hele straten in de Hazenkamp waren
immers lid van Festina en helaas was die nieuwe sintelbaan voor bijna iedereen één
brug te ver.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEsZQfVwTMTdGfHdcOMz1rS_yakGuDMF8u3mRheLUcoe7bW2f7tcsP4rEclVipUfpbkdGgQUbUfZXAj0n2mG6gkunsTIcV49Ps6NbGhsqIT80HCZxBjm9ayCTgNBdEGVEHjvLyiTvT8RY/s1600/0scopias2.png" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="466" data-original-width="514" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEsZQfVwTMTdGfHdcOMz1rS_yakGuDMF8u3mRheLUcoe7bW2f7tcsP4rEclVipUfpbkdGgQUbUfZXAj0n2mG6gkunsTIcV49Ps6NbGhsqIT80HCZxBjm9ayCTgNBdEGVEHjvLyiTvT8RY/s320/0scopias2.png" width="320" /></a></div>
<div style="margin: 0px;">
<br /></div>
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Mede door
het organiseren van school-atletiekwedstrijden en trimmen op de zaterdagmorgen
werd er gebouwd aan het nieuwe Festina in Venlo. Geleidelijk aan groeit en
bloeit de atletiek weer op, Festina doet het goed in de landelijke competitie.
Helaas neemt een té enthousiast jong bestuur begin jaren 80 een dramatisch besluit: men kiest ervoor een prestatiegerichte club te zijn. Dat leidt in 1983
tot een scheuring met de recreatieve atleten. Naast de rood-witte kleuren van Festina verschijnt een
nieuwe club <i style="mso-bidi-font-style: normal;">op d’n berg</i>. De keurig in
blauw geklede recreatieve atletiekvereniging Orion. Dit had natuurlijk nooit mogen
gebeuren en Festina verandert haar naam dan ook heel snel <span style="background-color: transparent; color: black; display: inline; float: none; font-family: "times new roman"; font-size: 18.66px; font-style: normal; font-variant: normal; font-weight: 400; letter-spacing: normal; line-height: 21.33px; text-align: left; text-decoration: none; text-indent: 0px; text-transform: none; white-space: normal; word-spacing: 0px;">(<i>helaas te laat</i>) </span>naar atletiek-
en trimvereniging.</span><br />
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Nog geen 10
jaar later moet het bloeiende AV-Tegelen van haar sportpark op de Snelle Sprong
afstand nemen, in verband met de aanleg van de A73. De Gemeente Venlo dringt
aan op een fusie tussen AV Tegelen en Festina, en dat valt niet mee. Met
terugwerkende kracht complimenten aan de onderhandelaars. De ligging van d’n
Herungerberg is voor de Tegelse atleten (<i>heel begrijpelijk</i>) veel te ver. De
nieuwe fusie-vereniging krijgt een nieuwe prachtige accommodatie op sportpark
Vrijenbroek, pal achter het Venloos kerkhof. Helaas leidt dit in Tegelen wel
tot een volgende scheuring, de Trim- en Loopvereniging Tegelen is een feit.</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimJ8xzcZ6KLTzGaUjv_uUGPPw1EZWANo8OC_yZliaaZhB_JnUNWwBdMkjShpid2Eo8fYmeVgoQh24c6Ve1vM87ffiQhk8gKqYlHiavbn4Z-Ance-baFWUlwg0WdwmlW_zianmQqhRX1T0/s1600/0scopias.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1061" data-original-width="1448" height="234" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEimJ8xzcZ6KLTzGaUjv_uUGPPw1EZWANo8OC_yZliaaZhB_JnUNWwBdMkjShpid2Eo8fYmeVgoQh24c6Ve1vM87ffiQhk8gKqYlHiavbn4Z-Ance-baFWUlwg0WdwmlW_zianmQqhRX1T0/s320/0scopias.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Zowel
Scopias als Orion blijken een aanzuigende werking te hebben op vooral lange-afstands-lopers. De Venloop wordt
een landelijk fenomeen. Die mooie sprint-, spring- en werponderdelen
verdwijnen als sneeuw voor de zon. Er worden geen echte baanwedstrijden meer georganiseerd. Door de
groei moet Orion het veld ruimen op Vrijenbroek. Een nieuwe <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘eigen’</i> atletiekbaan op sportpark
Maassenhof in Boekend wordt 2 september 2014 in gebruik genomen. Atletiek keert
hiermee na ’n halve eeuw weer terug in Blerick, al zijn het alleen maar de
looponderdelen van de lange adem. De nieuwe vierhonderdmeterbaan is aangelegd
rondom het veld van rugbyclub The Wallaby’s. De aanleg van de baan kostte zo'n
90.000 euro en is gefinancierd door sponsors, vrijwillige bijdrages, een lening
en subsidie van de gemeente. De baan is geen eigendom van Orion maar van Stichting
Sportkern Maassenhof. </span><br />
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">En dan lees
ik nu in de krant dat Scopias zeer waarschijnlijk op zijn beurt het veld
moet ruimen voor het fusie-geweld van de hockeyers. Misschien is dit voor de
atletieksport in Groot Venlo het perfecte moment om na te denken over hun toekomst. Misschien
moeten (in alfabetische volgorde) Orion, Scopias en TLV eens met de gemeente om
de tafel gaan zitten en een beleidsplan opstellen. Over de toekomst van de moeder aller
sporten in onze regio. Een fusie is niet nodig, onze atletiek is immers een
individuele sport. Maar wel vergaande samenwerking met bijvoorbeeld steunpunten voor lange-afstands-lopers in Venlo,
Tegelen en Blerick móet toch kunnen. En dan één gezamenlijk trainingscentrum voor alle overige onderdelen in
de atletiek. Voor mij hoeft ’t niet, maar dat zou goed zijn voor dé atletiek. Ik wil stug blijven doorgaan met technische werptraining aan wie het maar wil. </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Want in mijn nadagen als actief atleet bereid
ik mezelf <i>(al meer dan 20 jaar)</i> in de illegaliteit voor op wedstrijden / kampioenschappen op een braakliggend
terrein bij Scheuten Glas.</span></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;"><br /></span></div>
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Kom op
Gemeente, TLV, Orion en Scopias. Stop die slopende estafette en gun de moeder aller sporten een consistente ontwikkeling op een <i>vaste</i> centrale plek in Groot Venlo . . .</span><br />
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-52202448900713762212018-07-05T04:52:00.006-07:002018-07-05T10:03:08.491-07:00Ouder - Atleet<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqMAohneVY8M_zgWsurrwzdz8YDYjHKGM4qIVj0cdvKI3yc_FtCHIN3Ma0vq6zEqYWaCSWe-Mzdaccu-YOoZkWBE5br855pD08RfL6yvjFDUOZqgf-gu-fT2LzADQNqW-N3wParnquc7Y/s1600/0ouderatleet.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="475" data-original-width="475" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqMAohneVY8M_zgWsurrwzdz8YDYjHKGM4qIVj0cdvKI3yc_FtCHIN3Ma0vq6zEqYWaCSWe-Mzdaccu-YOoZkWBE5br855pD08RfL6yvjFDUOZqgf-gu-fT2LzADQNqW-N3wParnquc7Y/s200/0ouderatleet.jpg" width="200" /></a></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Het meest
lastige van kinderen opvoeden is misschien wel het loslaten. Er komt een moment
dat kinderen aangeven dat ze op eigen benen willen staan. Dat betekent zeker niet
dat ze dan klaar zijn om zelfstandig de wijde wereld in te trekken. Nee, maar
dat is wel het moment dat de opvoeding een volgende beslissende fase ingaat.
Iets verbieden moet vanaf nu overtuigend gemotiveerd worden. Een goed advies
moet voortaan economisch en sociaal onderbouwd worden. De knop moet om, je mag
ze niet meer voor de gek houden, er moet open en eerlijk worden gecommuniceerd.
Het wederzijds vertrouwen staat op het spel, want het beslissende eindpunt in
deze overgangsfase is het volledige vertrouwen in elkaar. En daar moet keihard
aan gewerkt worden: overleggen – loslaten – controleren – bijsturen.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Dit jaar doe
ik méér dan zes decennia actief aan atletiek. Vanaf 1957 stroop ik de
wedstrijden af binnen een redelijke reisafstand. Mijn ouders gingen nooit mee,
ik moest meestal iets regelen met bevriende atleten. En als dat niet lukte, dan
ging ik gewoon helemaal in m’n eentje. </span></div>
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Zoals die
wedstrijd een halve eeuw geleden bij Achilles-Top, in dat prachtige stadion op
Kaalheide. Ik zoek m’n eigen weg, en als ik ’t even niet meer weet dan vraag ik
dat gewoon. ‘t Discuswerpen begint, een knappe meid doet ook mee in onze groep.
In ’t veld staat ook een wat oudere man met zo’n lange lichtbruine regenjas.
Hij geeft haar de discus aan. Als ze gaat gooien neemt hij haar trainingsjasje
aan, zij werpt sierlijk die discus weg, hij haalt de discus op en wijst de jury
een plekje iets-verder-als-waar-de-discus-neerkwam aan. Zij doet bevallig haar
jasje weer aan, en luistert naar de aanwijzingen van de man. Het is een bloedmooie
meid, en dat trekt me onweerstaanbaar aan. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Hallo’</i>,
zeg ik, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘is dat jouw trainer?’</i>. Ze
glimlacht heel innemend en zegt zacht: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Nee,
dat is miene pap’</i>. Ik denk, nou, dat is gezellig. Mijn vader zou nooit
meegaan, en zeker niet de discus voor me ophalen. En ik weet absoluut zeker dat
hij me nog geen centimeter extra zou geven. Nee, dat nooit! Maar toch hou ik
heel veel van miene pap. Ik zoek wat meer contact met mijn nieuwe prónkeppelke.
Maar steeds als ik haar iets vraag, kijkt ze met een schuin oog naar haar
vader. Als ik na de wedstrijd brutaal naast haar ga zitten in het gras, doemt
de rijzige gestalte in lichtbruine regenjas dreigend voor me op. Het is nooit
wat geworden, die klote regenjas zat er steeds tussen. Met groeiend medelijden
zag ik ook andere veroveringen van andere jonge mannen keurig door pa gepareerd
worden. Heel lang zag ik de twee altijd samen, niemand kwam ertussen, zelfs met
de vrouwelijke atleten had ze bijna geen contact. Ik begon het steeds zieliger
te vinden, en het respect voor m’n eigen vader groeide met de wedstrijd.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Alweer ’n
hele tijd geleden, een avondwedstrijd toen nog bij PSV-Atletiek Eindhoven. Ik heb
ingeschreven voor kogel en zit helemaal rechts op een lage bank m’n werpschoenen
aan te doen, mijn kleine rugtasje voorzichtig verborgen onder de lage bank.
Daar komen vader en zoon het veld oplopen. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Duidelijk
uit de klei getrokken’</i>, schiet me te binnen. Ze lopen allebei nogal
breedsporig, allebei een ruige bos krullen op een enorme kop. Als twee vette
druppels door sperma gekluisterd. Pa sleurt een enorme tas, waarin een zwaar hangende
bult de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘eigen-kogel’</i> verraadt.
Zoonlief slentert slungelachtig daarlangs. Pa flikkert die enorme tas op de
bank en ploft nog meer wijdbeens op de bank. Zo, daar kan verder niemand meer
bij. Ze zeggen allebei niet eens <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘hallo’</i>
of iets wat daar maar op lijkt. Nee, pa draait zich naar mij om en zegt: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Hij gaat de limiet voor het NK stoten’</i>.
Ik kan nog net inslikken: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ik ben hier
voor mijn sport, mijn passie en zomaar voor de lol’</i>. De wedstrijd begint en
pa posteert zich heel hinderlijk tussen het vrouwelijk jurylid dat schrijft, en
het jurylid dat meet. Zoonlief stoot, wat een branie. Met <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘godnondedjuu’</i> ondertekent hij een blijkbaar mindere poging. Pa
controleert irritant of er wel goed gemeten wordt. Het vrouwelijk jurylid zegt
heel correct: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Je moet wel voor de volgende
poging je startnummer op je rug doen’.</i> Hij woelt met hoorbare tegenzin door de enorme tas en
grist een verfrommeld startnummer tevoorschijn. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Pap, kun je me dat opspelden?’. ‘Godverdomme, wat unne kwats. Ook nog
een startnummer dragen met zo’n klote-wedstrijdje’</i>, vervolgt pa en speldt
met twee speldjes dat nummer zo scheef als mogelijk op de rug van zoonlief.
Alle deelnemers volgen geërgerd de opvoedkundige uitwisselingen tussen vader en
zoon. De vijfde poging, zoonlief stoot en stapt links royaal uit de ring, en
huppelt meteen terug in de ring. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ongeldig’</i>,
zegt het vrouwelijk jurylid een beetje benepen. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Wat godverdomme ongeldig, hij staat toch in de ring’.</i> Ik ben het
gezeik zat. <i>‘Nee, duidelijk
ongeldig, je stond er zelf met je neus bovenop’</i>,
laat ik me ontvallen. Vier bijna identieke ogen schieten vuur in mijn richting,
maar durven misschien mede dankzij m’n 1.92 meter niets te zeggen. Pa pakt de
kogel van zoonlief en laat die overdreven hard in die enorme tas vallen. Op
dezelfde manier als ze het veld opkwamen, druipen ze nu samen naar elkaar
vloekend wijdbeens af. Zonder iets te zeggen, zonder zich af te melden voor de
laatste poging. Het startnummer fladdert nog aan één speldje achter hen aan.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Afgelopen
week in Venray, een wedstrijdje van het Limbra baancircuit. Ik doe niet mee,
maar zit op m’n stoeltje tussen de discus- en de kogelring. Geïnteresseerd volg
ik de verrichtingen van een paar maten en een paar pupillen. Nee, ik bemoei me
nergens mee, ik observeer alleen. Achter de kogelring staat een meisje in blauw
tenue tegen haar moeder aan geklemd te wachten wat er staat te gebeuren. Rechts
zit een klein groepje van haar eigen cluppie in het gras. Ze is aan de beurt,
ze haast zich in de ring, stoot nog meer gehaast de kogel weg en sprint terug
naar haar moeder. Die legt haar handen op de schouders van dochterlief en samen
horen ze de gemeten afstand. Zo gaat dat zes keer, heel voorspelbaar. Snel weg
bij ma, snel stoten en weer snel terug in de beschermde omknelling van haar
moeder. Nou ja, een paar keer zag ik haar met een vleugje jalousie naar rechts kijken,
waar een groepje atleten in het gras speelde. De zes pogingen zijn achter de
rug, het meisje grijpt nog snel de hand van de moeder, die al ijlings het sportpark
afloopt.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Onderweg in
de auto van Venray naar Baarlo bedenk ik dit verhaal. Twee dagen later denk ik:
<i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ik moet dit opschrijven en delen’.</i> En
geloof me, het is slechts een héél bescheiden selectie uit méér dan honderd van
die voorbeelden. En waarom ik het opschrijf weet ik niet, want zelf heb ik ook
een en ander verprutst in de opvoeding van m’n kinderen. Maar toch ben ik blij
dat m’n ouders me steeds m’n eigen weg hebben laten bewandelen binnen de
atletiek. En verdomd, als ik er zo over nadenk. Misschien is dat wel de
belangrijkste reden, waarom ik na die méér dan zes decennia nog steeds
zielsveel van <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘mijn’</i> sport hou.</span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-58031552707902035812018-06-23T04:15:00.000-07:002018-06-23T05:01:05.940-07:00Reactiesnelheid van een Daf(ne)<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlXKMZMeXVcxhpbP5f5A25MjGKFy8kZ5bkdjEPIAujm2xVoPehVNSekD3Nb5VW7tXI7q_4KaBvIjylHJOdr0IdSVp90jYJt62rjCGyRQlGoMgB6Eo82g8X2huf-5chBrmICjTk4B078ts/s1600/Dafne1.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="564" data-original-width="455" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlXKMZMeXVcxhpbP5f5A25MjGKFy8kZ5bkdjEPIAujm2xVoPehVNSekD3Nb5VW7tXI7q_4KaBvIjylHJOdr0IdSVp90jYJt62rjCGyRQlGoMgB6Eo82g8X2huf-5chBrmICjTk4B078ts/s320/Dafne1.jpg" width="258" /></a></div>
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Een valse
start van Dafne Schippers op de halve finale van de 100 meter op het NK in
Utrecht. Potverdomme. Meteen ’n heel gedoe, want zij voelde toch echt dat ze in
het schot viel! Maar na lang mierenneuken bleek uit de computer-print haar
reactiesnelheid 0,087 sec te zijn geweest. En dat mag niet, zo snel mag je niet
reageren! Want mensen met een reactiesnelheid <span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">onder de 0,1
sec spelen vals. Dat gold laatst ook (bijna) voor Hamilton bij de Formule 1. Op
het circuit in Monza bleek dat Lewis Hamilton al reageerde op het vijfde
startlicht na 0,05 sec. </span></span><br />
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Maar klopt
dat wel? Ik heb altijd geleerd dat alles onder de nul vals is, en het een kunst
(veel training) is om zo dicht mogelijk aan de goede kant te blijven. Wij
maakten vroeger wat proefstartjes om te wennen aan de reactietijd van die
starter. En verdomd, soms had je het gevoel dat je in het schot viel. Maar vaak
hadden wij van die oudere starters, die je niet meer zo betrouwbaar wegschoten.
Het was altijd een kriem om goed op tijd te starten. Ik verzuchtte 50 jaar
geleden al: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Het wordt tijd dat ze dat
gaan automatiseren’</i>. Een exacte tijd tussen <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘klaar’</i> en <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘pang’</i>. Want
hoe vaak verwens ik ook nu nog die etters, die starten bij het schaatsen.
Sommigen wachten net zo lang dat die arme schaatsers bijna omvallen of spontaan
wegglijden op die smalle ijzertjes.</span><br />
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Dat zit ik
me vanmorgen te bedenken als ik dit lees over Dafne Schippers. En weer besef ik
<span style="margin: 0px;"> </span>hoe mijn sportmaten en ik weer hebben kunnen
genieten van ons eigen werpvijfkampje op dat braakliggend ongelijke grasveld in
Heijen. Waar je goed moet kijken waar je discus terecht komt, anders moeten we
gedrieën ’n kwartiertje zoeken. Geen betonnen ring met keurig opstaand randje,
om precies te constateren wanneer je <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘ongeldig’</i>
bent. Geen werpkooi om <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘verkeerdvliegers’</i>
op te vangen. Nee, angstaanjagend dreigend struikgewas op 40 meter waar je
kostbare werptuig zomaar in kan verdwijnen. Nee, simpelweg vanaf een plateautje
van 10*10 aftandse trottoirtegels gewoon fanatiek knallen. En onze drie
echtgenotes roepen af en toe <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘ongeldig’</i>
als we van het plateautje afvliegen. En die zijn alle drie heel sportief en
volkomen onpartijdig, dus dat wordt altijd geaccepteerd.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Hoe anders
kan het zijn als die door de Atletiekunie getrainde juryleden weer eens moeten
laten zien hoe je een <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘echte’</i>
wedstrijd leidt. Ik wil wel een paar voorbeelden aanhalen, maar dan moeten
jullie niet gaan lachen. Want daar kunnen die <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘officiëlen’</i> niet tegen. Laat ik beginnen met een onschuldig
voorbeeld. Bij het laatste NK-masters boven de 70 jaar zitten 12 oudere mannen
te wachten op hun beurt bij het kogelslingeren. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ik moet plassen’</i>, zegt mijn buurman. Meteen denk ik: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ja, dat heb je, 12 man boven de 70,
prostaatproblemen . . . ‘</i>.<span style="margin: 0px;"> </span>Op dat
veldje in Heijen is dat geen enkel punt, 40 meter verderop voldoende
ontvankelijk struikgewas. Maar niet op een NK! Je moet aan de chef-jury vragen of
je even mag gaan plassen. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Heel even wachten!’</i>,
er wordt een welwillend daarvoor aangewezen jurylid opgeroepen om de inmiddels <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘knijpende’</i> man te begeleiden naar een
verder weg staand mobiel toilet. De man komt opgelucht terug en gaat weer
zitten. Even later hoor ik wat verderop <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ik
moet plassen’</i>. Ja, zo gaat dat, als er één zeikerd over de dam is, volgen
er meer. Achter ons staat een scheidsrechter in officieel donkerblauwe blazer
met officieel embleem. Voor de rest klemt ie alleen een geheim mapje onder z’n doelloze
linker arm, en heeft ie totaal niets te doen. Ik ken die pappenheimers wel. Een
hele tijd geleden bij de Philips-games was ik jury bij het discuswerpen. Schuin
achter de kooi zat scheidsrechter Je-weet-wel wijdbeens op een krukje met het
geheime mapje voor zijn erogene zone. Het was die dag warm en we hebben ‘m
verschillende keren wakker moeten maken. Maar snel weer terug, deze
scheidsrechter stond wel alert op te letten, dus ik dacht die kan ik wel iets
vragen. Dus moeizaam richt ik me op en benader de goeie man met de vraag: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Mag ik u iets vragen? Waarom moet er iemand
meelopen als die moet piesen?’</i>. De man wendt enigszins geïrriteerd z’n hoofd
af en mompelt: ‘<i style="mso-bidi-font-style: normal;">Gedurende de wedstrijd
mag je het terrein alleen onder begeleiding even verlaten, in verband met eventuele
doping’</i>. En meteen loopt hij met een grote boog om de werpkooi. Maar ik
loop een stukje met ‘m over: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Wat ’n
kwats, zo meteen worden we weer losgelaten en hebben we twee uur de tijd om
alles wat God verboden heeft tot ons te nemen voordat het volgende onderdeel
begint’</i>. Maar de man neemt weer positie in aan de veilige andere kant van
de kooi. Op de achtergrond huppelt een oudere dame achter een jurylid aan
richting toilet.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Het is
alweer enige tijd geleden, het WK-masters in Potsdam. Een strak georganiseerd
wereldkampioenschap voor oudere <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘nog-steeds-fanatieke’</i>
vrouwelijke en mannelijke atleten. Ik had me ingeschreven voor alle werpnummers
en feitelijk zijn dat de zwaarste onderdelen in de atletiek. Het allerzwaarste
is mijn meest geliefde gewichtwerpen, een machtig onderdeel. Ik had inmiddels
de kwalificatie doorstaan bij de mannen 60+. Allemaal juryleden in keurig wit gekleed
omzoomden onze arena, de werpkooi voor de finale gewichtwerpen. Het loopt allemaal
perfect tot mijn derde poging. Met een machtige uithaal flikker ik die zware
kogel net binnen de sector. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ungültig’</i>,
roept zo’n witte verpleger uit het veld. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Ungültig’</i>,
herhaalt de chef-jury, die behalve een wit kostuum ook een wit hoedje draagt.
Ik snel meteen naar het plaats-delict en zie duidelijk dat mijn kogel meer dan
10 centimeter van die vermaledijde witte kalklijn is gebleven. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Aber Ihr Griff war ausserhalb . . ‘,</i>
kraait die witjas en geeft met een vinnige vingerbeweging aan waar de handgreep
was ingeslagen. Ik haal de chef-jury erbij, maar die die haalt de schouders op.
En de ene Duitser valt nooit de andere Duitser af. Maar ik ben zo
terneergeslagen dat ik vraag naar de <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Schiedsrichter’</i>,
en die komt ergens in onze vijfde poging. Ik leg hem uit wat er is gebeurd, hij
knikt alleen als ik mijn verhaal doe met zijn lippen stijf op mekaar. Maar als
ik een extra poging vraag hoor ik heel on-Duits heel zacht: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘leider . . ‘,</i> en de man loopt weg.</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Maar de
afgelopen herfst brak me de klomp. De afsluiting van het seizoen, de Douwe Smit
Trofee (DST). Het was koud en ik twijfelde nog om te gaan. Even nog de
slingerkogel laten controleren. Dat doet de scheidsrechter van dienst zelf, en
hij wijst daarbij wat overdreven egocentrisch op zijn groene band. Zo van: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Pas op, ik ben vandaag de baas hier’</i>.
Hij weegt drie keer mijn dit jaar al 300 keer gewogen kogel, en rekt met zijn
gelukkig slappe armpjes de draad wat overdreven uit. Ik denk nog <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘oh jeej’</i>, het zal toch niet gebeuren
dat jouw club in de allerlaatste wedstrijd mijn vertrouwde kogel afkeurt. Maar
een beetje teleurgesteld mompelt hij <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘goedgekeurd’</i>,
en ik kan gaan inwerpen. </span><span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Het is
altijd een oergezellige sfeer bij de slingerkooi. We helpen elkaar met aanwijzingen
en ik zorg regelmatig dat de weerbarstige herfstbladeren uit de ring blijven.
Ik ben aan de beurt, met een brede glimlach stap ik in de ring. Vandaag is de
prestatie niet belangrijk, het gaat alleen maar om het plezier en om het erbij
te mogen zijn tussen je sportmaten. Hèhè, het is een mooie worp, hij voelde
goed en slaat in net voor de 40 meterlijn. Een beetje trots stap ik uit de ring
en ga voldaan zitten in m’n stoeltje. Maar mijn maat komt naar me toe <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘je worp is afgekeurd’</i>. Er knapt iets in
me, <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘hoezo’</i>, ik vlieg weer op uit
mijn stoeltje. Ik vraag aan de jury <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘die
worp was volgens mij geldig, er moet een bordje bij gezet worden’</i>. Maar de
jury zegt <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘ik ben overruled door de
scheidsrechter, je hebt blijkbaar te vroeg de ring verlaten’</i>. Ik hoefde de
scheidsrechter niet te zoeken want hij kwam al geniepig lachend naar me toe: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Jaha, iedereen heeft het gezien, je was de
ring uit voordat de kogel de grond raakte’</i>. Iedereen om me heen haalde zijn
of haar schouders op. Er knapte voor de tweede keer iets in me: <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘eindelijk heeft die ongelooflijke eikel me
dan toch te pakken’</i>. Het spookte door mijn hoofd, ik voelde moordneigingen
bij me opkomen. Ik was bewust geflikt, want het is onmogelijk voor iemand van
mijn leeftijd en voor iemand met twee totaal versleten knieën eerder de ring aan
de achterkant te verlaten voordat die kogel inslaat. Zeker niet als je net hebt
moeten afremmen en moeten nahuppen om niet vooruit de ring te vliegen!</span></div>
<br />
<div style="margin: 0px;">
<span style="font-size: 14pt; line-height: 115%; margin: 0px;">Allerbeste
Dafne, je bent natuurlijk van een onvergelijkbaar ander niveau als ik. Ik
bewonder je ongeremd als mens en sportvrouw. Maar ik denk en voel met je mee,
want we zijn allebei atleten. We genieten allebei van deze allermooiste sport.
We ergeren ons allebei aan die regelneukers en alom aasgierige bemoeials. Maar bedenk
en besef, regels zijn regels, en het spel moet eerlijk gespeeld worden. Maar we
ergeren ons alleen over de uitvoering van die terechte regels. Het kan (en
moet) anders. <i style="mso-bidi-font-style: normal;">‘Bij twijfel altijd in het
voordeel van de atleet’</i>, was een belangrijke stelregel voor mij als
jurylid. En ik gun je straks als je 71 jaar bent minstens twee van die echte
sportvriendinnen. Ik gun je ook dat je dan nog op een of ander bijveldje met je
vriendinnen af en toe een zevenkampje kunt doen. Jullie drie mannen zitten dan aan
de rand van het veldje en nippen aan de koffie. En geniet dan net als ik van
onze atletiek als je partner dan vanuit z’n klapstoeltje roept<i style="mso-bidi-font-style: normal;">: ‘Klasse Dafne, dat ziet er nog goed uit’.</i></span></div>
<b></b><i></i><u></u><sub></sub><sup></sup><strike></strike>Unknownnoreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-34719863964148967142017-12-23T03:21:00.002-08:002017-12-23T03:51:07.252-08:00Zalig Kerstfeest voor mensen van goede wil<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8bEjYbFWy4W9ubOTuZNKky1J-fuCxDyH_QY0W9gFPvtlC8VB9E-naStpBOntq2MBUvJauUEHkOl5Iwox1cfNkZCavO4NTd_aeCjwYG10FtsqoH10mQZIa5QlZRI5PEr2XeZxS4Oiy73Q/s1600/0kod3.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="377" data-original-width="563" height="133" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg8bEjYbFWy4W9ubOTuZNKky1J-fuCxDyH_QY0W9gFPvtlC8VB9E-naStpBOntq2MBUvJauUEHkOl5Iwox1cfNkZCavO4NTd_aeCjwYG10FtsqoH10mQZIa5QlZRI5PEr2XeZxS4Oiy73Q/s200/0kod3.jpg" width="200" /></a></div>
<div class="MsoNormalCxSpFirst" style="background: white;">
<div class="MsoNormalCxSpFirst" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">
<span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">Vanmorgen zijn we naar het
Kerstconcert in Blerick geweest. Nu ben ik niet zo van dat lange stilzitten, met
je dikke reet klemvast ’n paar uur in zo’n pluche stoel gevangen te moeten
zitten. Ik vind het verschrikkelijk als je hoognodig van bil verwisselt of je
neus moet snuiten, en je naaste omgeving je dan boos aankijkt. Maar ja, het was
het eerste Kerstconcert waarin onze kleinzoon meespeelde, en dan doe je dat
natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk, het was echt geweldig, we hebben
ontzettend genoten. Het Blericks
Mannenkoor zong stemmige kerstliederen en de Jeugdharmonie speelde Highlights van Harry Potter en Rock in the
Mountains. De concertzaal van ’t Roadhoës in Blerick zat bomvol en iedereen zat
muisstil te luisteren. En wij zaten te glimmen met de oudste kleinzoon tussen
ons in en de jongste met kerstmuts op de bühne.<br />
<br />
<i>‘Potverdomme, pssst’ </i>daar komen vier dametjes luidruchtig en véél te
laat de zaal binnen. Kletterend, kwetterend en stommelend klauteren ze omhoog,
luidruchtig op zoek naar nog een vrij plekje. De brutaalste voorop met wit
permanent waar de schedel zo vaal roze door schijnt. Met samengeknepen lippen
kijkt ze vinnig de zaal in van <i>‘staat er niemand voor ons op!’</i>. Gevolgd
door een struise taart met zo’n boa constrictor om haar hals, met daarboven een
bovenmatig geverfd en opgeblazen Beatrix-kapsel. Ook zij moppert niet geheel
geluidloos dat er potdomme geen vier plekken naast elkaar meer vrij zijn. <i>‘Moet je maar op tijd komen’</i>, laat ik me
toch weer afleiden. De achterste twee klauteren onverstoorbaar verder en ik
hoor aan het gemopper achter me dat laatkomers in een concert meer ergernis
opwekken dan verwelkomd worden. Helaas moesten wij hierdoor de Weihnachtszauber
van Ziegler missen, maar om nu de vinger op te steken of ze het nog een keertje
willen doen?<br />
<br />
Het is pauze en bijna de complete zaal stroomt leeg en spurt naar de bar en het
café. Want met je moeizaam verworven bakje koffie in de hand gedrapeerd <i>‘social
networkend’ </i>arrogant om je heen kijken maakt een Kerstconcert tot een
ultieme <i>‘kijk-eens-ik-was-er-ook’ </i>happening. De pauze is om, we zoeken
onze plaatsen weer op. <i>‘Waar zaten we Jan, weet jij het nog?’. <o:p></o:p></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormalCxSpMiddle" style="background-attachment: initial; background-clip: initial; background-image: initial; background-origin: initial; background-position: initial; background-repeat: initial; background-size: initial;">
<i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">‘Ja hoor,
rij K, stoel 5, 6 en 7!’</span></i><span style="font-family: "Georgia",serif; font-size: 16.0pt; line-height: 115%; mso-fareast-font-family: "Times New Roman"; mso-fareast-language: NL;">. We hebben ons weer keurig in het pluche gedrukt,
veiligheidsriem is strikt overbodig. Zegt Marijke heel verbaasd: <i>‘Kijk eens
wie daar zit!’</i>. En ja hoor, twee rijen voor ons zitten <i>‘Misses Slocombe
and Misses Bouquet including her two friends’</i>, helemaal middenin op de
allerbeste plaatsen van de hele zaal. Dat kan natuurlijk nooit goed gaan, en we
hoeven daarop ook niet lang te wachten. Een keurige dame zoekt haar plek, ziet
dat die bezet is door vier-op-een-rij strak in het programmaboekje starende
kersttaarten. Ze vraagt beleefd of de dames hun asociale achterwerk willen
lichten maar geen reactie. Schijndood lijkt hier even goed te werken dan
struisvogelpolitiek. Een keurige man voor me maakt de onvergeeflijke blunder
door de roze-wit gepermanente aan te spreken met: <i>‘Mevrouw, die plaatsen
waren bezet’</i>. Bits draait ze zich om, gevolgd door de boa constrictor en
giftig met een irritant kraakstemmetje wordt de man toegesist: <i>‘Er zijn
vandaag geen gereserveerde plaatsen’</i>. In de rijen voor ons speelt zich een
ware stoelendans af met de vier kersttaarten met dichtgeknepen lippen verborgen
achter het programmaboekje als het asociale middelpunt. Harmonie St.Caecilia zet Cantus Jubilante in van David Schaffer en
de rust keert met enige tegenzin weer. Het is nu echt genieten, de twee
dirigenten Mannie Beckers en Andreas van Zoelen doen een echte estafette en
geven steeds onder luid applaus het stokje over. Werkelijk een prachtig
Kerstconcert met in mijn oren hoogstaande muzikale prestaties. Onze kleinzoon
zit links bijna vooraan en speelt geconcentreerd klarinet. Een gevoel van trots
komt over me heen, natuurlijk voor onze kleinzoon en ook voor mijn geboortedorp
Blerick. Met dank aan Harmonie St.Caecilia, na het laatste Klingende Weihnacht
van Josef Hastreiter volgt een welverdiend overweldigend staand applaus. <br />
<br />
De zaal loopt leeg, voetje voor voetje schuifelen we de trap af. Ik ruik
smerige haarlak en een sompige wolk van goedkope parfum irriteert mijn neus.
Voor me duikt wit permanent op, ik moet ineens denken aan Geert Wilders.
Islamisering, tsunami, massa-immigratie, Turkse bruidjes, uitzetten van
asielzoekers en grenzen dicht pijnigen mijn hoofd. Zal hem eens schrijven of
hij ook in zijn programma asociale kersttaarten kan opnemen. Ik betrap me erop
dat mijn twee handen iemand van de trap willen duwen. <br />
<br />
Maar nee, het is bijna Kerstmis, vrede op aarde, maar wat mij betreft alleen
voor mensen van goede wil!!?? <o:p></o:p></span></div>
</div>
Unknownnoreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-5771005684199424922.post-56920272056124389022017-09-17T00:37:00.001-07:002017-11-06T23:20:35.241-08:00Kreperen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEhyjoXHvOCKEElj_upqxR-Byq-nEMSowMdcsBXi-OwBUXPr0cOF2AyjbfUVz7TTR-szaki9-f-j9IwQdprKaJx4XBPiQDlgL1xGr8TTOwp6AIkbZoIHY3f0uaqdXCaLR2ay7UvU4V7WY/s1600/wohnwagen-wohnmobil-anhaenger-foto-bild-124630344.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="445" data-original-width="600" height="148" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjEhyjoXHvOCKEElj_upqxR-Byq-nEMSowMdcsBXi-OwBUXPr0cOF2AyjbfUVz7TTR-szaki9-f-j9IwQdprKaJx4XBPiQDlgL1xGr8TTOwp6AIkbZoIHY3f0uaqdXCaLR2ay7UvU4V7WY/s200/wohnwagen-wohnmobil-anhaenger-foto-bild-124630344.jpg" width="200" /></a></div>
<span style="font-size: large;">We staan op een camping in Saint Aygulf en zitten te genieten van een koel wit wijntje onder ons luifeltje. Aan de andere kant van het straatje meldt zich een nerveuze camper. Een klein manneke met een enorme klep aan zijn petje stapt uit en trekt zijn afgezakte korte broek op. Hèhè, die heeft zijn vakantiebestemming bereikt. Hij kijkt naar links en hij kijkt naar rechts. Zijn vrouw in keurig kleurig jurkje in bloemmotief komt achter de camper vandaan. Zij loopt resoluut naar een specifieke graspol en gebaart met beide gestrekte armen in een hoek van exact 90 graden waar zij de camper wil hebben. Het manneke schuift de klep wat achterover, trekt zijn broek weer op en dribbelt heen en weer. De vrouw laat haar armen zakken maar blijft duidelijk op haar strepen staan. De man loopt om de camper heen, kijkt naar de struiken, kijkt of zijn TV-schotel straks vrij staat. Hij heeft duidelijk een alternatieve plek in gedachte, gaat in de houding staan en spreidt eveneens beide armen onder 90 graden. ‘Hij wil liever daar gaan staan’, zegt Marijke. Ik denk er het mijne van, want de vrouw strekt haar beide armen nog resoluter dan de eerste keer in de bekende stand en stampt met haar rechtervoet op de grond.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">De toon is gezet, hier past geen tegenspreken en hij stapt mopperend achter het stuur en manoeuvreert zijn kleine paleisje waar zijn koningin hem graag wil hebben. Zij blijft stokstijf staan, en op het moment dat hij haar bijna omver rijdt, slaat ze met de vlakke kant ‘pats’ op de achterkant. Het manneke stapt uit, en hijst zijn korte broek weer op. De vrouw verdwijnt in de camper. De man tovert een lange compleet-in-de-warre kabel uit de achterklep en begint de knopen er een-voor-een klungelig uit te halen. Hij sleept het hele gedoe naar een stroompaal en sluit de boel aan. Net als hij het andere eind in de camper wil aansluiten, komt zijn vrouw naar buiten met een enorme waterpas. Ze doet met beide armen gespreid een neerstortend vliegtuig na, ten teken dat de camper zo scheef als een hoepel staat. ‘Nou ja’, zegt Marijke, ‘die overdrijft toch wel verschrikkelijk’. Hij flikkert de zojuist ontwarde kabel aan de kant en pakt twee oprijstukken onder uit het ruim van de camper. Zij loopt met waterpas achter hem aan en wijst daarmee het linker voorwiel en het rechter achterwiel aan. Ze gaat vervolgens op gepaste afstand staan en het zielige kleine manneke legt die oprijstukken zorgvuldig tegen de wielen, stapt in en start de motor. Breedvoerig stuurt ze hem die oprijblokken op. Die staat prima, dacht ik bij mezelf. Maar zij wappert met die waterpas, en met de duim en wijsvinger van haar andere hand dat hij nog zeker 5 centimeter verder moet. Poeff, kedengg, klieng, klang, godverrrr . . . ‘Dat was dus iets te ver’, zegt Marijke en ik barst in lachen uit. Maar voor dit betreurenswaardige manneke is dit duidelijk heel normaal. Hij stapt uit, trekt wederom zijn te wijde korte broek op en begint een moeizame hersteloperatie. De vrouw weet van geen ophouden en blijft wapperen met die ene hand. Maar hij zet ‘m half op die blokken, trekt resoluut de handrem aan, stapt definitief uit, trek zijn wijde broekje vastberaden op en sluit de stroomkabel aan. Die zit! Zij haalt de schoudertjes op en verdwijnt in haar knibbel-knabbel-knuisje.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Hij is nu niet meer te stoppen, als een opgedraaide ADHD-er draait hij de luifel uit en zet die vast met twee scheerlijntjes. ‘Die staat niet lang’, zeg ik tegen Marijke, ‘het waait veel te hard’. Maar het kleine manneke sleept zich verder te barste over zijn zojuist verworven perceeltje met twee te grote tuinstoelen, twee voetenbankjes en klapt een veel te grote tafel uit. Zij komt naar buiten in uitgesneden badpak, zet de handen in de zij en schopt met haar rechter slipper tegen de zanderige ondergrond. Hij vliegt rechtop, trekt voor de zoveelste keer zijn broek op en kijkt naar links, naar rechts en dan naar ons. Wij zitten rustig te nippen aan ons witte wijntje, op onze bescheiden tuinstoeltjes maar wel op een keurig goed vastgespijkerd vloerkleed. Het manneke dribbelt naar het ruim achterin zijn niet meer zo vorstelijke paleisje. Even later komt hij met een enorm vloerkleed, dat hij verschrikkelijk onbeholpen onder zijn te grote tuinstoelen en tafels probeert te frommelen. Hij is nog lang niet klaar met zijn klungelige klus als een stevige windvlaag onder zijn te grote klep komt. Zijn petje vliegt wel 20 meter ver weg, en ik kan m’n lach niet meer inhouden. ‘Jan, alsjeblieft, gedraag je’, zegt Marijke. ‘Nou ja, hij is er zelf mee begonnen, toch?’, probeer ik me hakkelend te verdedigen. Als hij zijn petje heeft weten te redden en weer terugloopt, komt de volgende windvlaag onder dat enorme vloerkleed. Wat een ellende, denk ik bij mezelf. Ik krijg nu echt medelijden met dat manneke.</span><br />
<span style="font-size: large;">
</span><br />
<span style="font-size: large;">‘En kijk madam daar eens zitten’, zegt Marijke. Zijn vrouw in haar strakke badpak heeft een van die grote tuinstoelen verplaatst naar de buren, waar ze languit in de luwte van een struik met gestrekte beentjes ligt. Met de rug naar haar man, die nu te veel handen tekort komt. De luifel wordt weer ingedraaid, vloerkleed weer zo goed als zo kwaad opgevouwen. Net als hij zijn tuinstoel, de twee voetenbankjes en de grote tafel weer in de juiste formatie heeft geplaatst op het vermaledijde zand, daar komt mevrouw weer naar buiten. ‘Och god, hij moet eten klaarmaken’, verslikt Marijke zich bijna in haar Chardonnay. Want zij legt twee plastic verpakkingen en een rol aluminiumfolie op tafel. En ja hoor, hij schuift zijn klep naar achteren, krabt zich op zijn voorhoofd en zet de pet weer recht. Zijn hemd hangt intussen slordig uit zijn broek en hij trekt met nog meer moeite zijn broek op. Uit het intussen welbekende ruim komen achtereenvolgens een uitklaptafeltje, een gasstelletje, een gasfles en een blikken windvanger. ‘Ik ben benieuwd hoe dat gaat met die wind’, mompel ik. Hij schijnt het gehoord te hebben, want hij tovert zo’n grote stoffen driehoek uit het onuitputtelijke ruim. Een onmogelijke strijd begint om dat flapperende doek te temmen. Een punt probeert hij vast te zetten aan zijn fietsenrek, en het andere met een onwillige haring in de grond. Heel zielig constateert hij dat de afstand van het derde punt van zijn doek naar die verrekte boom ietsjes te ver is. Geen nood, hij duikt voor de zoveelste keer in het ruim en komt met een kekgeel koord tevoorschijn. Maar net voordat hij trots kan zijn op zichzelf dat het hem eindelijk gelukt is!? Daar draait die verdomde rot wind en het doek flikkert zijn gasstelletje omver. Ik heb het niet meer.
</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Je gelooft dit niet, als je het niet zelf gezien hebt. ‘Volgens mij is die vrouw ziek, misschien heeft ze wel last van de warmte’, probeert Marijke haar eigen geslacht nog enigszins maar vergeefs te redden. Want zijn vrouw zit al die tijd met de rug naar hem toe, op het perceel van de buren, languit uitgestrekt te genieten van de heerlijke middagzon.
</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">Het manneke is met de etenswaren-in-plastic richting toiletgebouw gelopen. Tien minuten later komt hij terug met een piepklein pakketje keurig in de aluminiumfolie gewikkeld. ‘Dat zal het avondeten zijn’, mompel ik weer. Maar wij moeten gaan borrelen bij m’n zwager en schoonzus. Als we wat later teruglopen naar onze camper zitten de overburen vreedzaam naast elkaar achter de struiken op het perceeltje van de buren. Voor hun camper staan twee voetenbankjes en een veel te grote tafel!
</span><br />
<span style="font-size: large;">’s Avonds loop ik nog even naar het toiletgebouw, onze overburen zijn inmiddels ook naar binnen. Een driftige TV-schotel draait dat het een lieve lust is op zoek naar de een of andere Astra-satelliet. ‘Potverdomme, zie je nou wel’, laat ik me ontvallen. Die krijgen never nooit beeld, want op het zuiden gericht streelt de TV-antenne steeds weer een enorme tak van een boom. Nou ja, dan hebben ze misschien eindelijk de kans om een goed gesprek te voeren, of een gezelschapsspelletje te doen. Misschien gaan ze wel op tijd naar bed en doen ze een leuk spelletje onder het dekbed, wie weet?
</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;">De volgende morgen als ik buiten kom om een stokbroodje te halen, is de plek aan de overkant alweer leeg. Een kekgeel koordje aan de boom herinnert me eraan dat het allemaal echt gebeurd is gisteren. Het campingleven valt niet altijd mee, soms is het ook een beetje kreperen en het blijft regelmatig de broek ophalen.
</span><br />
<br />Unknownnoreply@blogger.com0