Hans Fischer overleden

Het zal jullie waarschijnlijk niets zeggen, maar Paasmaandag is tengevolge van een slepende ziekte Hans Fischer overleden op slechts 65-jarige leeftijd. Ik kende hem als de drijvende kracht achter de atletiekvereniging LAV Hückelhoven. Sterker nog, hij bleef tot het allerlaatste de alom aanwezige luidruchtige dieselmotor. De laatste keer, het is pas een paar weken geleden, kon hij al niet meer lang staan en reed met z’n auto tot dichtbij de kogelslingerkooi om van daaruit de regie over de wedstrijd te voeren. Ik liep naar hem toe en stak mijn hand toe. ‘Tag Jann, schön das Du wieder da bist, wie gehts . . ?’. ‘Gutentag Hans, wie geht es Dir, das ist viel wichtiger’. Zijn opgeblazen hoofd sprak eigenlijk boekdelen, maar hij deed me geloven dat de chemokuren nog tot juli doorgingen, en dat ze aansloegen!?

Groot was de verslagenheid onder de atleten en atletes op de werpdag afgelopen Paaszaterdag: ‘het ging erg slecht met Hans’. Het was alsof iedereen zijn uiterste best deed om de wedstrijd nog beter te laten verlopen, zowel de organisatie als de deelnemers. Maar het kon het grote gemis van de grote man bij Hückelhoven niet verbloemen. We hebben nog een groepsfoto gemaakt en die opgestuurd naar hem en zijn dierbaren. Ik betwijfel of hij dat nog gezien heeft, maar daar gaat het niet om. We hebben hem gemist en die dag respectvol opgenomen in ons midden. Twee dagen later is hij overleden.

Vanmorgen was de afscheidsdienst, rustig, kalm en ingetogen. Eigenlijk hoorde dat niet bij Hans, hij was immers altijd gedreven, nogal luidruchtig en zeker niet ingetogen. Ik besefte nog meer dat met de dood droefheid overgaat in complete rust. Zijn pupillen zaten aangeslagen in de kerk met T-shirt van LAV Hückelhoven, de voorzitter kwam in zijn toespraak even niet meer uit zijn woorden. Hans bleek zich ook al even nadrukkelijk met de plaatselijke politiek te hebben bemoeid, eerst vanuit de FDP, later met een eigen partij. Nog meer begreep ik waarom dat we zo’n goede klik hadden.

Na de wedstrijd hebben we nog wel eens een ‘vierkante-tafel-conferentie’ gehouden met een fles bier voor ons. Onderwerp was het redden van de ondergang van ‘de technische atletiek’ en hoe verrekte weinig de clubs eraan doen om de jeugd enthousiast te maken voor die machtige technische disciplines. We waren het roerend met elkaar eens en probeerden ieder op onze eigen manier daar wat aan te doen. En de manier waarop Hans de werpnummers opstuwde was zeker niet rustig, kalm en ingetogen.

Jaja hoor ik insiders meedenken, hij deed dat ook voor zijn dochter Lisa en zoon Jan. Natuurlijk was het voor hem belangrijk dat beide kinderen talentvol zijn. Maar hij verzamelde wel een clubje werp(st)ers om hen heen en organiseerde bijna maandelijks wel een wedstrijd. En nooit te goed om welke taak dan ook daarbij in te vullen. Op ’t laatst ging het bukken niet meer zo goed als hij de afstanden moest opmeten. Zonder zich te bukken ging hij met z’n rechtervoet op de afdruk staan, ging met z’n linkervoet op het meetlint staan en trok het meetlint zover omhoog tot de exacte afstand tussen linkervoet en rechtervoet was bereikt. ‘Kijk hoe die meet, dat klopt toch niet’, waagde een of andere onbenul. Boze blikken schoten vuur in zijn richting: ‘zoals Hans dat doet is het immers altijd goed’.

Hans, bedankt voor alles wat je voor de atletiek en in het bijzonder het kogelslingeren hebt betekend. Zeker niet rustig, kalm en ingetogen. Je was een man naar mijn hart, iemand die je blijvend gaat missen.